“Ω, πόσο τρελά θέλω να ζήσω:
Το υπαρκτό ν’ αθανατίσω
Τ’ απρόσωπο να προσωποποιήσω
Τ’ ανύπαρκτο να σωματοποιήσω !
Το βαρύ της ζωής όνειρο ίσως με πνίξει,
Ίσως στραγγαλιστώ στο όνειρο μέσα σ’ αυτό, –
Κι όμως μπορεί, μια ευφρόσυνη νεότης
Για μένανε σε χρόνο μελλούμενο να πει :
Στη θλίψη του συχώρεση αξίζει – μήπως δεν ήταν
Η μυστική του μηχανή αυτή;
Αφού ολόκληρος είναι παιδί φωτός και καλοσύνης
Αφού είναι ολόκληρος της λευτεριάς γιορτή!"
Αλεξάντρ Μπλοκ
Τι άλλο να θέλω...
Το καράβι ήταν χάρτινο. Καμία αμφιβολία.
Καταστρέφω κύκλους, και κάθε πλαίσιο εμπόδιο στην πνοή μου.
Το χθες δεν υποστήριξε το χρόνο του.
Σε χρόνο άχρονο έμεινε να υπερασπίζεται τον ενεστώτα.
Είχα χαθεί στις λέξεις και ζήτησα τη βοήθεια των αριθμών.
Τι θέλω θαλασσινός άνθρωπος στην τρύπα του ηφαιστείου;
Τι θέλω; Τη θέλω ντυμένη με το άσπρο του πάγου και το κόκκινο της φωτιάς.
Τη θέλω για μια ζωή Ύμνο στην Ελευθερία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου