Κάτω από τα σκουπίδια κρύφτηκαν τα πάντα

Εστιάζοντας στο πρόβλημα των απορριμάτων, όλα αυτά τα χρόνια, χάσαμε το δάσος. Δυστυχώς κάτω από τα σκουπίδια κρύφτηκαν τα πάντα.
Οι υποδομές, ο δημόσιος χώρος, η ποιότητα ζωής, ο πολιτισμός, αποτελούν σήμερα είδη πολυτελείας, απλησίαστα για τους κατοίκους αυτής της πόλης.
Βεβαίως είναι μεγάλο το πρόβλημα της διαχείρισης, όμως εν έτη 2020, δεν θα έπρεπε να το συζητάμε, θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στα αυτονόητα, όπως τρώμε, πίνουμε κοιμόμαστε, εργαζόμαστε, κάνουμε έρωτα.

Κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε, ότι πέρα από τα σκουπίδια, υπάρχουν και άλλα πράγματα που πρέπει να κάνουμε. Και είναι πολλά, τόσα, που αν κάποτε καταφέρουμε να λύσουμε το πρόβλημα, θα συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν είναι μόνο σκουπίδια αυτή η ζωή.
Χωρίς τα σκουπίδια, θα φανερωθούμε γυμνοί, εκτιθέμενοι στην εποχή μας. Με ένα δημόσιο χώρο κατακρεουργημένο, με φρούρια παραμελημένα και κλειστά, με ένα δημοτικό θέατρο ντροπή, με ένα ιστορικό κέντρο γιουσουρούμ, και την εκκλησία του Αγίου Σούπερ Μάρκετ. Με το κυκλοφοριακό αλαλούμ. Λεωφορεία ανοιχτά και κλειστά, άμαξες, τραινάκια, να δημιουργούν νευρική κρίση τους μήνες αιχμής. Με χώρους στάθμευσης ανύπαρκτους, οδικό δίκτυο βομβαρδισμένο, με νερό ακατάλληλο προς πόση, με κτίρια σχολείων τρώγλες, και αίθουσες προκάτ, με τις μικρές δημοτικές πλαζ τις μόνες που διαθέτει η πόλη νοικιασμένες, και τη νησίδα Βίδο πριβέ.
Θα αντικρίσουμε μια πόλη εχθρική, με τραπεζοκαθίσματα να επικαλύπτουν πλατείες, πεζοδρόμια, πεζόδρομους, κάθε σπιθαμή δημόσιου χώρου τους περισσότερους μήνες του χρόνου και στις περισσότερες περιπτώσεις παρανόμως, αφού η άδεια των δέκα τραπεζιών γίνεται 50. Το άλσος της Γαρίτσας αυλή φαγάδικων που ξεχειλίζουν στο πλαστικό. Εκείνος ο περίφημος κανονισμός αστικής λειτουργίας βρίσκεται χρόνια τώρα σε διαβούλευση, ο παλαιός του 2008 δεν εφαρμόζεται. Οι ποδηλατοδρόμοι; Άλλη αμαρτία... και όλα αυτά εδώ στο άστυ, αν βγούμε παραέξω βασιλεύει η ανομία, η άναρχη δόμηση, η κατεστραμμένη αγροτική οδοποιία, η καταστροφή του ελαιώνα, η ρύπανση των παραλιών και... και…. Και τι να πρωτοθυμηθώ...
Φοβάμαι ότι αν απαλλαγούμε από τα σκουπίδια θα αναφωνήσουμε εκείνο το καβαφικό “Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς σκουπίδια. Το πρόβλημα αυτό ήταν μια κάποια λύσις.”