Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Όχι νέο «Καποδίστρια»

Τώρα που πήρε την εργολαβία ο Καλλικράτης για να δούμε τι θα γίνει. Άκουσα χθες σε τηλεοπτική συνέντευξη τον πρόεδρο της ΤΕΔΚ του Νομού μας, να υποστηρίζει ότι οι συνενώσεις των δήμων μπορεί να οδηγήσουν σε καθεστώς προ «Καποδίστρια», με τις κοινότητες να ξαναβρίσκουν το ρόλο τους. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, αφού η νέα αρχιτεκτονική για την αυτοδιοίκηση στηρίζεται σε άλλα κέντρα. Οι κοινότητες μέσα σε μεγάλους Δήμους, είναι βέβαιο ότι θα αποκτήσουν οντότητα, θα αναπτύξουν πρωτοβουλίες που πηγάζουν μέσα από την ανάγκη που δημιουργεί η απόσταση, σε καμιά περίπτωση όμως δεν θα είναι όπως παλιά.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό το καινούργιο εγχείρημα, επί χάρτου για την ώρα, γεννάει προσδοκίες, άλλωστε στη κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η αυτοδιοίκηση, σε συνθήκες, που φτάνουμε να πούμε, «δεν πάει παρακάτω», το καινούργιο μας δημιουργεί ελπίδες, αρκεί να μην αποδειχτούν φρούδες, όπως αυτές του «Καποδίστρια»
Ο προβληματισμός μου βρίσκεται στην υλοποίηση και κυρίως στους ανθρώπους που θα κλιθούν να υλοποιήσουν αυτό το σχέδιο. Ας ελπίσουμε να μην επαναληφθεί η κατάσταση των «βιογραφικών» από την πλευρά της κυβέρνησης, δεν αντέχει άλλη κοροϊδία αυτός ο τόπος.

Για την Κέρκυρα θα συμφωνήσω με την κοινή λογική που φαίνεται ότι αποτελεί και την πλειοψηφία: Τρεις Δήμοι Βοράς, Μέση και Νότος, με τον δήμο κερκυραίων να επεκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι αδιανόητο ο μεγάλος δήμος του νησιού να ασφυκτιά μέσα στα στενά γεωγραφικά όρια που βρίσκεται σήμερα.
Αν δήμος κερκυραίων παραμείνει ως έχει είναι βέβαιο πως ο «Καλλικράτης» για το νησί μας, θα ακολουθήσει το δρόμο του «Καποδίστρια».

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Καλλικράτης καθότι μεγαλοεργολάβος

Σήμερα και αύριο, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων θα απουσιάζω από την στήλη. Επειδή αυτές τις μέρες θα μας απασχολήσει η Διοικητική Μεταρρύθμιση, το σχέδιο «Καλλικράτης», όπως το ονόμασαν, βρήκα ένα ενδιαφέρον άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου που δημοσιεύτηκε (19.1.2010) στο «Εμπρός» της Μυτιλήνης.
Το σχέδιο της διοικητικής αναδιάρθρωσης της χώρας, που θα αντικαταστήσει και θα συμπληρώσει το «σχέδιο Καποδίστριας», αντί να ονομαστεί «Καποδίστριας Β΄» ή «Νέος Καποδίστριας», οπότε θα συνδεόταν νοητικά με το παλιό, ονομάστηκε «σχέδιο Καλλικράτης». Μέχρις εδώ ουδείς ψόγος. Δικαίωμά τους να το ονομάσουν όπως θέλουν. Δεν αποκλείω μάλιστα το ενδεχόμενο να είναι ο «νονός» του σχεδίου κάποιος αρειμάνιος Κρητικός από το μικρό ορεινό χωριό Καλλικράτης της επαρχίας Σφακίων, που θέλησε να τιμήσει τον τόπο του. (Και με το δίκιο του άλλωστε, γιατί το χωριό αυτό είχε σημαντική συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση).
Εκείνο που με ενόχλησε είναι πως κανένας απολύτως, αρμόδιος ή μη, παράγοντας, δεν έκανε τον κόπο να πληροφορήσει το νοήμον κοινό ποιος ήταν τέλος πάντων, αυτός ο Καλλικράτης, προς τιμήν του οποίου ονομάστηκε το σχέδιο. Βέβαια δεν κατηγορώ τους τηλεπαρουσιαστές, τους εκφωνητές του ραδιοφώνου και τους περισσότερους δημοσιογράφους, που από τις 10 Ιανουαρίου, όταν εξαγγέλθηκε το κυβερνητικό σχέδιο, μας παίρνουν τα αυτιά με τον Καλλικράτη, χωρίς κανένας τους να κάνει τον κόπο να ψάξει κάποιο λεξικό ή άλλο βιβλίο να μάθει τα σχετικά και να μας φωτίσει κι εμάς τους αδαείς. Από τον καιρό του Ροΐδη έχουν μάθει «να ομιλώσι περί των πάντων και άλλων τινών, θεωρούντες περιττήν την αναδρομήν εις οιανδήποτε πηγήν».


Εγώ πάντως, που δε θεωρώ γρουσουζιά την αναδρομή στις πηγές, έκατσα και άνοιξα ένα λεξικό και βρήκα πως ο Καλλικράτης ήταν αρχιτέκτονας τον καιρό του Περικλή, δηλαδή στα μέσα και στο τέλος του 5ου προχριστιανικού αιώνα. Συνεργάστηκε με τον Ικτίνο στην οικοδόμηση του Παρθενώνα και, επί δέκα χρόνια (460 – 450), συμμετείχε στην κατασκευή των Μακρών Τειχών! Ήταν δηλαδή ένας σημαντικός μηχανικός και εργολήπτης, αλλά ήταν μάλλον άσχετος με διοικητικές αναδιοργανώσεις και μεταρρυθμίσεις. Οι πηγές πάντως δεν αναφέρουν τίποτα το σχετικό.
O Καποδίστριας, όμως, διοργάνωσε εκ βάθρων το νεογέννητο ελληνικό κράτος, οπότε πολύ προσφυώς το σχέδιο της αρχικής διοικητικής μεταρρύθμισης πήρε το όνομά του.
Τώρα θα μου πείτε πως γυρεύω ψύλλους στα άχυρα. Ζητώ παρόμοιες ευαισθησίες και γνώσεις από τους ανιστόρητους και ανελλήνιστους. Εδώ χαλάει ο κόσμος για τις επιπτώσεις που θα έχει το νέο σχέδιο στις μελλοντικές εκλογικές διαδικασίες, στο αν ο αιρετός περιφερειάρχης, που εκ των πραγμάτων θα ψηφιστεί από περισσότερους ψηφοφόρους από ό,τι οι βουλευτές της ίδιας περιφέρειας, θα έχει μεγαλύτερη ισχύ από έναν υπουργό και άλλα πολλά. Στο όνομα θα κολλήσουμε;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ορθότερο θα ήταν να ονομαστεί «σχέδιο Σόλων», γιατί ο μεγάλος αυτός σοφός (ένας από τους Επτά), έκανε πραγματική και ριζική αναδιοργάνωση του αθηναϊκού κράτους. Το κακό όμως είναι πως μαζί με την αναδιοργάνωση έκανε και τη «σεισάχθεια», δηλαδή τη νομοθεσία που έσβηνε τα χρέη, καταργούσε όλες τις κτηματικές υποθήκες, που είχαν δημιουργηθεί με προηγούμενα δάνεια, απαγόρευε το «επί τοις σώμασι δανείζειν», δηλαδή το δικαίωμα να μπορεί εκείνος που δάνειζε ένα ποσό σε κάποιον άλλο, να τον κάνει δούλο του αν δεν του επέστρεφε στον καθορισμένο χρόνο το δάνειο, και ελευθέρωνε όσους είχαν ήδη γίνει δούλοι εξ αιτίας των χρεών τους. Με άλλους νόμους, εξάλλου, επέβαλε πολύ βαριά φορολογία στους πλούσιους.
Πράγματα, δηλαδή, απαράδεκτα και ξορκισμένα στη σημερινή εποχή της ασύδοτης αγοράς και του καπιταλισμού, της κομπίνας, των σκανδάλων και της αρπαχτής, όταν το νόμιμο θεωρείται αυτομάτως και «ηθικό» και όταν οι τράπεζες από οργανισμοί διευκόλυνσης των συναλλαγών έγιναν οι κυρίαρχοι της οικονομίας και άλλα πολλά…
Καλύτερα λοιπόν Καλλικράτης, που στο κάτω-κάτω ήταν πιο κοντά στο πνεύμα του καιρού μας, καθότι μεγαλοεργολάβος!

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Του άπιστου Θωμά;

Με την Κυριακή του άπιστου Θωμά που περιμένουμε, τελειώνει ουσιαστικά η εορταστική περίοδος του ΠΑΣΧΑ. Παλιά συνήθεια αυτή, ακόμη και σε εποχές σκληρής λιτότητας όπως αυτή που διανύουμε, οι έλληνες δεν αποχωρίζονται τις προσφιλείς τους συνήθειες, να προσθέτουν πριν και μετά τον απαραίτητο χρόνο προκείμενου να δικαιολογήσουν την υπέρβαση, «έλα μωρέ Πάσχα έχουμε».
ευκαιρία λοιπόν περιμένοντας του Θωμά να ξανασπείρουμε ερωτηματικά, ενισχύοντας την αμφιβολία και την αμφισβήτηση, προξενώντας όσο γίνεται περισσότερο τραύματα στο καταραμένο δόγμα που κυριαρχεί.
Από τα κατακριτέα πρόσωπα της θρησκείας μας ο Θωμάς γιατί ζήτησε να δει, για του λόγου το αληθές. Είχε όμως την ατυχία να πέσει πάνω στο Χριστιανικό δόγμα και στο «πίστευε και μη ερεύνα».
Δυστυχώς τα δόγματα στις μέρες ζουν και βασιλεύουν και οι άπιστοι Θωμάδες βιώνουν την απόλυτη μοναξιά της μειοψηφίας. «Τάγματα ξυπόλυτα μέσα σε σκοτάδια προχωρούν απόλυτα» που τραγουδάει και ο Σαββόπουλος.
Χρόνια της μεγάλης σιγουριάς, και της μεγάλης αμφισβήτησης, ανάμεσα σε φανατικούς, θύματα της μαζικής πληροφόρησης και απορούντες που κινδυνεύουν να μπουν στο περιθώριο.
Ο αναγκαίος χρόνος για την δημοσιογραφική έρευνα έχει εξανεμισθεί. Προέχει η ταχύτητα και η ακροαματικότητα. Όταν θα χρειασθεί να ανασκευάσουμε δεν είμαστε υποχρεωμένοι πλέον, ούτε για μια ταπεινή συγγνώμη.
Το δόγμα κατέκτησε την Τηλεόραση η οποία με την σειρά της επιβάλει, με έμφαση και στόμφο την σιγουριά που αναζητεί το αλαλαζον κοινό της,

«Η αμφιβολία δεν δολοφόνησε ποτέ, κανένα», γράφει σε ένα χρονογράφημα ο Νίκος Δήμου. «Η πίστης όμως…Πόσες Νύχτες (και μέρες ) του Αγίου Βαρθολομαίου στην ιστορία των ανθρώπων… Όταν γίνονται απόλυτες οι ιδέες είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της ζωής. Αλλά όχι μόνο της ζωής. Ακόμα και της γνώσης, της εμπειρίας, της απόλαυσης. Η επιστήμη προχωράει μόνο με την απορία και την αμφισβήτηση - ποτέ με το δόγμα. Ο δογματικός είναι τυφλός και κουφός άλλα και ακαμάτης. Δεν προσλαμβάνει παρά μόνο αυτά που του επιτρέπει η ιδεοληψία του. Ούτε απολαμβάνει - γιατί το συνηθέστερο παρεπόμενο του δογματισμού είναι ο πουριτανισμός. Πότε θα φτάσουμε στα σχολεία να διδάσκεται η αμφιβολία; Γιατί έχει περισσεύσει η αυθάδεια της βεβαιότητας. Πιο σεμνά πιο ταπεινά συνάδελφοι! Είναι τόσο εύκολο να καβαλήσουμε τον κάλαμο»
Εδώ λοιπόν στην τελευταία σελίδα αριστερά, απηλλαγμένοι, πλέον από τα δόγματα θρησκευτικά, κομματικά, που μας νανούριζαν και μας δημιουργούσαν την ψευδαίσθηση του ύπνου του δικαίου, θα σπέρνουμε όσο μπορούμε ερωτηματικά, σε ένδειξη συμπαράστασης για τους άπιστους Θωμάδες.

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Ασκήσεις ιστορίας

Λόγω των ημερών, ένα παλαιότερο επίκαιρο «…Το πιθανότερο είναι ότι ο Ιησούς, περίμενε μια αποφασιστική παρέμβαση του Θεού για τη μεταμόρφωση του κόσμου. Το μόνο που ζητούσε από τους ανθρώπους ήταν να ζουν σύμφωνα με την ηθική του διδασκαλία για να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού, είτε στον ουρανό, είτε στη γη, στο εγγύς η στο μακρινό μέλλον. Πουθενά δεν τους παρότρυνε να αγωνιστούν για μια νέα κοινωνία, η οποία θα αποτελεί αυτή τη βασιλεία του Θεού. Και κανείς δεν μπορεί να επισπεύσει τον ερχομό της αφού θα αναπτύσσεται από μόνη της σαν μαγιά, σαν μικροσκοπικός κόκκος μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία
Ο Ιησούς πάντα περίμενε κάτι να συμβεί, δηλαδή το θείο θαύμα της μεταμόρφωσης του κόσμου…»
Απόσπασμα από παλαιότερο άρθρο του Μίμη Ανδρουλάκη στα ΝΕΑ, με τίτλο
« Ήλπιζε σε θαύμα για την αναμόρφωση του κόσμου»
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, στην προσπάθεια του ο Ιησούς να αλλάξει τον κόσμο, έπεσε σε τοίχο. Σήκωσε τα χέρια ψηλά και ζήτησε την βοήθεια του Θεού. Οι κοινωνικές αλλαγές ακολούθησαν την νομοτελειακή πορεία του χρόνου. Η βοήθεια δεν ήρθε ποτέ. Οι κοινωνικές εξεγέρσεις ήρθαν πολύ αργότερα από την σταύρωση του.

Κάνοντας μια ανάγνωση στους σημερινούς τίτλους της επικαιρότητας, συνειρμικά και λόγω των ημερών βρήκα ενδιαφέρουσα την άποψη του Μίμη Ανδρουλάκη. Μόνο ένα θαύμα μας σώζει αλλά τα θαύματα αποτελούν ανεκπλήρωτους πόθους, που ανακαλύφθηκαν για να μπορούμε ν’ αντέχουμε την σκληρή πραγματικότητα. «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάνε», μόνο που εμείς δεν θα είμαστε εδώ.
Ο Ιησούς παρότι νέος και ανυπόμονος το αντιλήφθηκε πολύ νωρίς
Όταν τα σημερινά αδιέξοδα, μας στερούν κάθε ελπίδα, η καλύτερη γυμναστική είναι οι ασκήσεις ιστορίας.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...