Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Είμαστε έτοιμοι από καιρό



 Με αφορμή την επίσκεψη της Γ. Γ, του Υπουργείου Πολιτισμού  κ. Μενδώνη σήμερα στην Κέρκυρα.
Δεν ξέρω γιατί αυτό το όνομα το έχω συνδέσει με το Φορέα Διαχείρισης  της Παλαιάς  πόλης της Κέρκυρας, με την  ένταξη και ελπίζω όχι με την απένταξη  από τον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.   
 «Χρειάζεται θάρρος για να ακούσεις τα τύμπανα της ήττας σου», λέει σε μια συνέντευξη της η Έρση Σωτηροπούλου. Πρέπει να είσαι «έτοιμος από καιρό», όπως λέει και ο Καβάφης. Ακριβώς έτσι, μια ενδεχόμενη πτώση μια ανατροπή δεν είναι εκτός προγράμματος.
Τα τύμπανα της ήττας εν προκειμένω, δεν πρόκειται να με τρομάξουν, σαν μια υπενθύμιση με λίγο, είναι αλήθεια, σκληρό ήχο θα τα εκλάβω.
Ας γυρίσουμε πίσω,  «λίγο πριν την τελετή» ο τίτλος,  όταν τα χαρμόσυνα νέα για την ένταξη,  μας  είχαν γεμίσει προσδοκίες.
«Η πόλη παρά την αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων, άντεξε. Ο Λαός της είναι αυτός που την διατήρησε  όλα αυτά τα χρόνια. ο Λαός της, που παρά τα σοβαρά προβλήματα που βιώνει αντιστέκεται, αντιστέκεται στα συμφέροντα που προσπάθησαν και προσπαθούν να την λεηλατήσουν. Επιμένει στην ταυτότητα της, που κληρονόμησε και πορεύτηκε με περηφάνια και σεβασμό, μέσα από τα στενά καντούνια των προγόνων του.
Την Κέρκυρα δεν την σεβάστηκε η Ελλάδα. Την άφησε πληγωμένη και αβοήθητη να συνεχίσει την μοναχική της πορεία.
Έχει παράπονα η Κέρκυρα από κάποια τεκνά της, που την εποχή της παντοδυναμίας τους στην κεντρική εξουσία, δεν έβαλαν ούτε ένα πετραδάκι.
Έκλεισαν τα μάτια οι κυβερνήσεις, και υποτίμησαν τον εθνικό πλούτο των μνημείων. Αυτών των μνημείων που σήμερα θεωρούνται παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά…»

 
«Οι πόλεις δεν σχηματίζονται με τον αριθμό των κατοίκων και τον όγκο των οικοδομών. Δεν κρίνονται από τον πυρετό των δρόμων τους και τη βοή των τροχοφόρων. Τέτοιες πόλεις γίνονται επί παραγγελία . Πόλη όμως σημαίνει ατμόσφαιρα, παράδοση συνέχεια ζωής.
Αυτά που συγκεντρώνει η Κέρκυρα. Η ζωή της δεν παρουσιάζει την ασυναρτησία άλλων ελληνικών περιφερειών. Η ιστορία της προχωρεί με συνοχή. Περνάτε χωρίς κενά από τον ένα σταθμό στον άλλο, από την αρχαιότητα στο βυζάντιο, και από αυτό στα βενετσιάνικα καντούνια, στα ίχνη της γαλλικής διαβάσεως, στο παλάτι των αρμοστών της βρετανικής αυτοκρατορίας, για να φτάσετε στους σύγχρονους καιρούς .Όταν περιφέρεστε στους στενούς δρόμους, στις λεωφόρους με τις δεντροστοιχίες, στις μικρές πλατείες του μεσαίωνα, δεν είναι ανάγκη να ξέρετε ιστορία, ότι από δω πέρασαν οι μεγάλοι πολισμοί της γης. Το βλέπετε με τα μάτια σας, ότι πέρασε η Ευρώπη δεν άφησαν τζαμιά και μιναρέδες οι ασιάτες κατακτητές. Δεν αντήχησε αμανές, δεν έπνευσαν οι άνεμοι της ανατολής . Μόνο οι μεγάλοι πολιτισμοί έχουν περάσει κι όλοι αποτύπωσαν την σφραγίδα τους. Αναπνέετε Ευρώπη μια υπόνοια, μια σκιά της, ένα αεράκι της, μα πάντως Ευρώπη.» Π. Παλαιολόγος
«Δεν είναι ανάγκη να ξέρετε ιστορία, από εδώ πέρασαν οι πολιτισμοί»  κ.  Γ.Γ  του  Υπουργείου Πολιτισμού.


Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Τι να πεις…



Τι να πεις… όταν ο άλλος ερωτά και απαντά, όταν, ενώ ακόμα ψάχνει τον εαυτό του, μπορεί να γνωρίζει τι κρύβει ο άλλος στη ψυχή του, όταν βαφτίζει με άλλες λέξεις την πραγματικότητα προσπαθώντας να την αποφύγει, σιωπάς…
Δεν σας κρύβω ότι από τέτοιες καταστάσεις, οδηγούμε σε διαλείμματα, χρήσιμα για την ψυχραιμότερη επεξεργασία της έκφρασης.
Για να ξεμπερδεύω και με τον Οκτώβρη.
Τι το θυμήθηκα… Αυτές τις μέρες τα έχω βάλει με τη μνήμη μου. Με ποια κριτήρια κάνει επιλογές ανάμεσα στις αναμνήσεις. Αναρωτιέμαι γιατί μου έφερε στο προσκήνιο αυτό και όχι κάποιο άλλο.
Οκτώβριος, ένας ανάποδος μήνας. Υπήρξαν στιγμές του, που δεν θα ήθελα να τις θυμάμαι, ευτυχώς που το μυαλό μου τις περισσότερες φορές υπήρξε συνεργάσιμο σ’ αυτήν μου την επιθυμία
Ξεφυλλίζω άλμπουμ παλιών φωτογραφιών, παλιές ατζέντες, δυσδιάκριτες σημειώσεις, προκαλώντας τον Οκτώβρη να μου φέρει ενώπιον μου, το γεμάτο συρτάρι του αρχείου του.
Σεργιανάω σε μέρες εκλογών, από το 1974. Χάνομαι μέσα σε μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις, δυναμικές διεκδικήσεις. Οι στόχοι δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Απογοήτευση. Ύστερα απολογισμός. Διαβάζοντας τις θέσεις της καθοδήγησης, που την ήττα την βάφτιζε νίκη έπαιρνα θάρρος για τη συνέχεια, μια συνέχεια που οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα.
Η σημερινή σκληρή πραγματικότητα βράχος. Οι μνήμες εξασθενημένες ωχριούν μπροστά σε τούτο το χαμόγελο διάρκειας της εξουσίας. Να υποστώ αυτή τη την κατάσταση ή να τη διαμορφώσω; Με ενοχλούσε πολύ η ιδέα ότι μπορώ να πεθάνω εν άγνοια μου.
Τι να πεις …Δυστυχώς τα δόγματα στις μέρες ζουν και βασιλεύουν. Χρόνια της μεγάλης σιγουριάς, και της μεγάλης αμφισβήτησης, ανάμεσα σε φανατικούς, θύματα της μαζικής πληροφόρησης και απορούντες που κινδυνεύουν να μπουν στο περιθώριο.
Ο αναγκαίος χρόνος για την δημοσιογραφική έρευνα έχει εξανεμισθεί. Προέχει η ταχύτητα και η ακροαματικότητα. Όταν θα χρειασθεί να ανασκευάσουμε δεν είμαστε υποχρεωμένοι πλέον, ούτε για μια ταπεινή συγγνώμη.
«Η αμφιβολία δεν δολοφόνησε ποτέ, κανένα», γράφει σε ένα χρονογράφημα ο Νίκος Δήμου. «Η πίστης όμως…Πόσες Νύχτες (και μέρες ) του Αγίου Βαρθολομαίου στην ιστορία των ανθρώπων…» Δυστυχώς  περισσεύει  αυθάδεια της βεβαιότητας..

ΥΓ: Ο Οκτώβρης, διάλειμμα ανάμεσα  στην αρχή και το τέλος



Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Η θεωρία προηγείται ;



 Ένα  παλαιότερο κείμενο σήμερα,  γιατί  κάθε τι καινούργιο, χρειάζεται να οπλιστεί και με τη θεωρία του.  
Ποιος σας είπε ότι το προσωπικό δεν είναι και κοινωνικό. Εν προκειμένω, για να επιστρέψουμε στην παρέα, επιβάλλεται η βόλτα στη κοινωνία.
Λοιπόν για τους φίλους, τους κατά δέκα χρόνια νεώτερους, της γενιάς  των σαραντάρηδων,  που θα μας απασχολήσουν σύντομα . «Οι παλιοί μας φίλοι, τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια», που λέει ένα τραγούδι, γεια σου τώρα, να’ταν κι άλλα. Για τους φίλους όμως εδώ ο λόγος. Έχουν γίνει χρυσόψαρα, που να τους ξεβολέψεις.
Ας βολευτούμε παραφράζοντας ένα ραδιοφωνικό απόσπασμα για την ώρα.
«Με τι ωραία μελαγχολία μεγαλώσαμε! Για να σκάσουμε πάνω στα βράχια του 21ου αιώνα αδαείς, τρομοκρατημένοι, καχύποπτοι, με κάτι λέξεις τεμαχισμένες που δε λένε να βγουν από το στόμα και το μυαλό, αδειάζουμε τα ρούχα μήπως και βρούμε επιτέλους το σώμα μας, ψάχνουμε στα χέρια μας τις απαντήσεις για εκείνους που δεν επέστρεψαν. Στη αναμνηστική φωτογραφία από το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων ,κάποια πρόσωπα έχουν ήδη δραπετεύσει. Προς τα που να πάμε όταν μακραίνει το φεγγάρι;»
Θα ανοίξει το παιχνίδι είτε έτσι είτε αλλιώς και ας τους άλλους να τρώνε μεταλλαγμένη σκόνη στην γυάλινη ασφάλεια τους. Θα ανοίξει γιατί όπως λένε και οι Κατσιμιχαίοι «μένει μόνο ένα πείσμα δεν είναι συνήθεια μονάχα». «Αυτό το πείσμα, έσωσε όσους έσωσε. Το πείσμα για ζωή, για όνειρο για παραμύθι. Το πείσμα να μην γίνουμε μέρος ενός εκφυλισμένου συστήματος,  που τρώει τις σάρκες του, να μην γίνουμε – για να θυμηθούμε τα ένδοξα ξενύχτια του ΄08  -   χρυσόψαρα στη γυάλα…
Το παιχνίδι έτσι και αλλιώς θ’ ανοίξει γιατί την πρωτοβουλία των κινήσεων θα την αναλάβουμε εμείς που έχουμε την ελευθέρια σύμμαχό μας. Για τους άλλους που αγωνιούν μη χάσουν το γυάλινο Βασίλειο τους ,έχω παραγγείλει μπλουζάκια κοντομάνικα με χρυσόψαρα για να είναι ασορτί με τη μίζερη ζωής τους…

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Οι γερμανοί ξανάρχονται



 Με τρεις μικρές φράσεις, ο Νίκος Μίλης τα λέει όλα.  Το αντιγράφω από το Corfu Press.
9 του Οκτώβρη 1944, οι Γερμανοί βομβαρδίζουν την Αθήνα τρεις μέρες πριν την απελευθέρωσή της…
9 του Οκτώβρη 2012 η Μέρκελ έρχεται στην Αθήνα για να επιθεωρήσει και το κυριότερο να στηρίξει, τους κατοχικούς συνεργάτες της, γιατί τρίζει επικίνδυνα η καρέκλα τους από την οργή του Λαού…
Κόκκινα χαλιά στην υποδοχή της, κατακόκκινα από τις πληγές 1.500.000 ανέργων αλλά και από το αίμα 3.500 συνανθρώπων μας που έβαλαν τέλος στη ζωή τους επειδή δεν άντεξαν τα δολοφονικά μέτρα της τρόικας εσωτερικού και εξωτερικού…
Είναι μέρες τώρα που με έχει κυριεύσει μια ηττοπάθεια. Όχι δεν έχουμε πόλεμο, κατοχή έχουμε. Τη θέση της κυβέρνησης ανέλαβε το διευθυντήριο της Ευρώπης. Την Ελλάδα την κυβερνάει η Μέρκελ.  Το υπουργικό συμβούλιο λειτουργεί υπό τις εντολές της . Ακόμα και υπό την τουρκική κατοχή, η χώρα δεν ένοιωσε τέτοια ταπείνωση. Τόσο συντονισμένη προπαγάνδα, για να νοιώσουμε ένοχοι και να πληρώνουμε στο διηνεκές, ποτέ δεν είχαμε υποστεί. Αν σε κάτι έφταιξε και φταίει αυτός ο λαός, που υποφέρει χρόνια κάτω από τη σκληρή λιτότητα που του επέβαλαν, είναι η εμμονή του να εμπιστεύεται τα δυο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία. Αν πρέπει να νοιώθει τύψεις για την κατάντια της χώρας, είναι ακριβώς γι’ αυτήν του την επιλογή, μια επιλογή που οδήγησε σταδιακά τη χώρα σε κατοχή από ξένα οικονομικά κέντρα.
Δεν θα συνεχίσω άλλο, άλλωστε δεν έχει νόημα, κανένας απ’ αυτούς που έχουν πατήσει με τη βαριές τους μπότες την «ανεξαρτησία μας» και την «ελευθέρια μας», δεν πρόκειται να το ακούσει...
Και επειδή δεν πιστεύω στην άλλη ζωή, αλήθεια μπορεί να μου πει κανείς, πως ακριβώς είναι η πρώτη;


Εκεί που χαράζει

Πάντα φιλόξενη η στήλη τούτη, δεν μπορεί να αρνηθεί σήμερα τη παρουσίαση της επιστολής μιας τακτικής αναγνώστριας, που θέλησε να επαινέσει την πολύ επιμελημένη ερευνητική, συγγραφική και εκδοτική προσπάθεια που κατέληξε στην κυκλοφορία του βιβλίου – θησαυρού του Γεράσιμου Δημουλά, «Κέρκυρα, απ’ όπου χαράζει ως όπου βυθά» από τις εκδόσεις «Αλκίνοος».Ας δούμε όμως, πώς προσεγγίζει την έκδοση η φίλη αναγνώστρια:

«Ο κακώς εννοούμενος κερκυραϊσμός κανέναν δεν ωφέλησε, αντιθέτως γέννησε νιοράντηδες αρκετούς, που περιφέρουν την ευγενικής καταγωγής ιστορία τους σε τόπους και χωριά, αφού περισσότερα δεν έχουν να αποδείξουν και συνήθως χαρακτηρίζονται από ημιμάθεια.
Η ιστορική γνώση εκάστου τόπου, ωστόσο, το αποτύπωμα του τόπου καταγωγής του στη συνείδηση κάθε ανθρώπου, είναι σημαντικό. «Ρίζες και φτερά δώστε στα παιδιά σας», είπε ο επιστήμονας Σολκ, «ρίζες για να ξέρουν πού βρίσκεται το σπίτι τους, φτερά για να πετάξουν μακριά». Η γνώση της ρίζας, όταν δε χρωματίζεται από τοπικιστικές και εθνικιστικές πεποιθήσεις, αποτελεί κομμάτι της ταυτότητας και της προσωπικότητας του ανθρώπου.
Ευτυχώς στην Κέρκυρα, υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν και τιμούν τον τόπο με σεμνότητα και ήθος, με κόπο και έργο.
Λίαν προσφάτως, έπεσε στα χέρια μου μια πολύ σημαντική έκδοση: «Από όπου χαράζει έως όπου βυθά» του Γεράσιμου Δημουλά, εκδόσεις «Αλκίνοος». Η έκδοση αυτή αποτελεί μνημείο για την τοπική φυσική και πολιτιστική κληρονομιά της Κέρκυρας, με συγκεντρωμένα αμέτρητα ζωγραφικά έργα με θέμα την Κέρκυρα, άριστα φωτογραφημένα, όπου παρουσιάζονται όλα τα τοπωνύμια του νησιού. Εξηγείται στον αναγνώστη γιατί η Κόντρα Φόσα ονομάζεται έτσι, γιατί το Φιγαρέτο, γιατί τα μπάνια τ’ Αλέκου, γιατί το Γουβί κ.ο.κ.. Τα κείμενα γράφτηκαν μέσα από δέκα χρόνια έρευνας του συγγραφέα, ενός σεμνού ανθρώπου, με αγάπη, με ικανότητα, με γνώση και επιμονή. Ενός ανθρώπου, που παράλληλα με την εργασία του σε ένα δημοτικό γραφείο, άοκνα και αθόρυβα εργάστηκε για το αληθινά αξιόλογο αυτό έργο.
Και επειδή «η ισχύς εν τη ενώσει», το βιβλίο «ΚΕΡΚΥΡΑ απ’ όπου χαράζει ως όπου βυθά», είναι άρτιο, χάρη στη συνεργασία του Γεράσιμου Δημουλά με τον Χρ. Κορφιάτη που ανέλαβε την επιμέλεια της έκδοσης, τον Δ. Κονιδάρη που ανέλαβε τη φιλολογική επιμέλεια και τον Σ. Κουρσάρη που πραγματοποίησε την εικαστική επιμέλεια. Επίσης τα έργα φωτογράφισε ο Γ. Δημητράς αποδίδοντας τα πιστά στον αναγνώστη.
Ένα έργο σαν και αυτό τιμά, διασώζει και διαδίδει την τοπική ιστορία με εγκυρότητα και αποδεικνύει την αληθινή αγάπη του συγγραφέα και των άλλων συντελεστών για την Κέρκυρα. Το βιβλίο αυτό, στολίδι εξαιτίας των εικαστικών έργων που φιλοξενεί, και εργαλείο εξαιτίας του περιεχομένου του, αποτελεί σημαντικό τρόπο ανάδειξης της κερκυραϊκής κληρονομιάς.
Πολύ μακριά από κομπορρήμονες, ημιμαθείς πολυλογάδες, οι αληθινοί  εργάτες και εραστές της Κέρκυρας, αποδεικνύουν την αγάπη τους με τα έργα τους, τα οποία ευτυχώς είναι πολλά, αφού το «ΚΕΡΚΥΡΑ απ’ όπου χαράζει ως όπου βυθά» δεν είναι το μόνο παράδειγμα».

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...