Τελευταία σελίδα αριστερά

«Λυπηθείτε τους πολιτικούς», τιτλοφορούσε Γερμανός, φιλόσοφος, άρθρο του. Υποστηρίζει ότι οι πολιτικοί είναι αξιολύπητοι. Κάνουν μια μίζερη και βαρετή ζωή. Υποδύονται ότι ασκούν εξουσία, ενώ στ’ αλήθεια ελάχιστα περνούν πια από το χέρι τους, αφού όλες οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται σε επίπεδο υπερεθνικό ή οικονομικό. Διαχειριστές είναι, δηλαδή, ούτως ή άλλως, οι πολιτικοί στο καιρό της παγκοσμιοποίησης. Με τέτοιους έχουμε να κάνουμε. Ανώτατοι υπάλληλοι, διαχειριστές, διεκπεραιωτές σχεδίων. Άνθρωποι με δεμένα μάτια και χέρια, που εκτελούν εντολές. Πως να ενσκήψουν , πάνω από τα κοινωνικά προβλήματα, το σχέδιο χαραγμένο επί χάρτου απαιτεί λεπτούς και καθορισμένους χειρισμούς. Μ’ αυτά τα δεδομένα, θα πρέπει να δείχνουμε όλη μας την συμπάθεια, προς τους εργάτες εφαρμογής, που έχουν να φέρουν εις πέρας, ένα έργο που τους στερεί την χαρά της δημιουργίας Οι απαιτήσεις μας θα πρέπει πλέον να περιορισθούν. Δεν κάνουν του κεφαλιού τους, άρα αυτό που θα πρέπει να μας ικανοποιεί, είναι εκείν...

«Να διαφυλάξουμε τα συμφέροντα μας». Μια συνεχής προτροπή σε όλους τους τόνους, σε όλα τα μήκη και πλάτη, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής. Συμφέροντα ατομικά, εθνικά, κομματικά, οικονομικά, κερκυραϊκά, οικογενειακά, της εταιρείας της ομάδας, του συλλόγου, του χωριού της γειτονιάς. Αν ήξερα, ότι θα περνούσα μια ζωή διασφαλίζοντας συμφέροντα, θα την αρνιόμουν. Κύκλοι και υπόκυκλοι. Κύκλοι που εμπεριέχουν αλλά και εμπεριέχονται σε κάποιους άλλους, η ζωή μου σε κάποια περιφέρεια να φυλάει Θερμοπύλες. Αντικρίζοντας σχηματικά την κατάσταση, σ’ αυτήν την διαρκή της κίνηση, ζαλίζεσαι. Οι αλλεπάλληλες συγχωνεύσεις ενισχύουν το παρανοϊκό τοπίο. Να κλείσω τα μάτια, ή να αρχίσει τα ανοίγω σύνορα. Η φυλακή είναι εδώ. Προσπαθώντας να διαφυλάξουμε τα όποια συμφέροντα μας, κτίζουμε τους χώρους διαμονής μας, νοητά κελιά, που στερούνται έξοδο. Τα συμφέροντα μας βρίσκονται έξω από τους κύκλους. Φαντάζομαι τον εαυτό μου, μια απειροελάχιστη κουκίδα στο κέντρο του κύκλου, τρισ...

Το είχα γράψει με άλλα λόγια τις προάλλες, θα το ξαναγράψω σήμερα, μήπως και αντιληφθούμε επιτέλους το μεγάλο πρόβλημα που μας έχει καθηλώσει σαν τοπική κοινωνία. Έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου. Σκιαμαχούμε διαρκώς αγνοώντας τις αιτίες κάθε φορά που δημιουργούν και οξύνουν τα προβλήματα. Τα τοπικά ζητήματα προσλαμβάνουν εθνικό χαρακτήρα. μαζευόμαστε γύρω απ’ αυτά και χορεύουμε τον χορό του πολέμου. Αντίπαλος μας, ποιος άλλος από τον κακό μας εαυτό. Το αποτέλεσμα; Η μακρά κατιούσα πορεία χωρίς ίχνος ελπίδας ανακοπής. Αν ξεμυτίσουμε για λίγο και περάσουμε τα χωρικά μας ύδατα, εκεί απέναντι στην «Εγνατία οδό», ίσως αντιληφθούμε, τα διαφορετικά μεγέθη. Τρομάρα μας. Μια τρύπα στη γεωγραφία ( για να θυμηθούμε και το «Διδυμότειχο μπλουζ») είμαστε. Γι’ αυτό έγραφα σιγά – σιγά και ταπεινά σε μια παλλαϊκή άμυνα να μαζέψουμε τα συντρίμμια μας από τα κτυπήματα της νέας τάξης πραγμάτων και να κτίσουμε με διάθεση προοδευτική τις νέες συνθήκες διαβίωσης στον τόπο που μας ...

Το πόσες χριστοπαναγίες άκουσα από διερχόμενους οδηγούς, που είχαν την ατυχία να βρεθούν πίσω από μια άμαξα γύρω στις δέκα το βράδυ, στο κέντρο της πόλης, δεν περιγράφεται. Μια βόλτα με την άμαξα στην δεκαετία του 60, στους άδειους δρόμους από αυτοκίνητα, είχε την αξία της. Με τις αυθεντικές άμαξες και τους αυθεντικούς αμαξάδες, αυτούς που απαθανάτισε, ο ελληνικός κινηματογράφος με την Βλαχοπούλου και την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι απαράδεκτο απ’ όλες τις πλευρές, απορώ πως δεν έχουν διαμαρτυρηθεί φιλοζωικές οργανώσεις για την ταλαιπωρία και για το κίνδυνο που διατρέχουν τα ζώα, αλλά και οι αρμόδιοι φορείς για την ταλαιπωρία των οδηγών. Σ’ αυτήν την πόλη δεν μπορείς να κυκλοφορείς με ποδήλατο με άμαξα ή με πατίνι η με τρενάκι. Να το πάρουμε απόφαση. Μόνο αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες επιτρέπονται. Αλλά για να επανέλθουμε. Αν θέλουμε τις άμαξες, αυτές τέλος πάντων τις άμαξες που έχουμε, θα πρέπει να καθορισθεί ειδική διαδρομή και ειδική λουρίδα κυκλοφορίας. Αυτή η...

Πρώτη εργάσιμη Αυγούστου. Περπάτησα στο κέντρο της πόλης. Κόλαση. Που πάνε όλοι αυτοί; Ναι, υπάρχουν κάποιοι στον πλανήτη που δουλεύουν Αύγουστο. Ιδίως στα νησιά. Αλλά, δεν ζηλεύουμε, δεν φθονούμε. διαβάζοντας την τελευταία σελίδα αριστερά της ελευθεροτυπίας (2 – 8 – 2008) το άρθρο του συμπατριώτη μας Ευγένιου Αρανίτση παρηγορήθηκα. Είμαστε από τους τυχερούς απ’ αυτούς, που μπορούμε ακόμα να μην φεύγουμε για το πουθενά, . που την στάση την κάνουμε κίνηση. Είμαστε στη θέση του θεατή καλοκαιρινών περιπετειών, απελπισμένων φυγάδων, που αποδράσανε από την κόλαση χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει. Παρηγορηθείτε: Στη γλώσσα του σώματος χρωστάμε συμπεράσματα εκατό τοις εκατό αδιάψευστα, μεταξύ των οποίων και η διάγνωση του πανικού κατά τη μετακίνηση των πληθυσμών από τις πόλεις προς τα θέρετρα, όταν δίνεται το πράσινο φως για τις λεγόμενες διακοπές, με ορόσημο την παραδοσιακή 1η Αυγούστου, οπότε τα λιμάνια και τα αεροδρόμια κυριεύονται δι' εφόδου.ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, οι σκηνές μαζικής αλλοφροσύνης...