Το πόσες χριστοπαναγίες άκουσα από διερχόμενους οδηγούς, που είχαν την ατυχία να βρεθούν πίσω από μια άμαξα γύρω στις δέκα το βράδυ, στο κέντρο της πόλης, δεν περιγράφεται.
Μια βόλτα με την άμαξα στην δεκαετία του 60, στους άδειους δρόμους από αυτοκίνητα, είχε την αξία της. Με τις αυθεντικές άμαξες και τους αυθεντικούς αμαξάδες, αυτούς που απαθανάτισε, ο ελληνικός κινηματογράφος με την Βλαχοπούλου και την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι απαράδεκτο απ’ όλες τις πλευρές, απορώ πως δεν έχουν διαμαρτυρηθεί φιλοζωικές οργανώσεις για την ταλαιπωρία και για το κίνδυνο που διατρέχουν τα ζώα, αλλά και οι αρμόδιοι φορείς για την ταλαιπωρία των οδηγών.
Σ’ αυτήν την πόλη δεν μπορείς να κυκλοφορείς με ποδήλατο με άμαξα ή με πατίνι η με τρενάκι. Να το πάρουμε απόφαση. Μόνο αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες επιτρέπονται.
Αλλά για να επανέλθουμε. Αν θέλουμε τις άμαξες, αυτές τέλος πάντων τις άμαξες που έχουμε, θα πρέπει να καθορισθεί ειδική διαδρομή και ειδική λουρίδα κυκλοφορίας. Αυτή η ταλαιπωρία και αυτό το απαράδεκτο θέαμα ούτε σε τριτοκοσμικές χώρες, με τις καμήλες και τους ελέφαντες δεν συμβαίνει.
Τι φταίνε τα άλογα; Φανταζόσαστε να έδειχναν και αυτά τέτοια συμπεριφορά όπως οι εκνευρισμένοι οδηγοί που όταν βρουν χώρο, έστω και ίσα ίσα τσιτώνουν τα γκάζια για να προσπεράσουν; Φανταζόσαστε να αφηνιάσει κάποια στιγμή το άλογο και να αρχίσει το ποδοβολητό τι έχει να γίνει;
Δεν χρειάζεται παραπέρα επιχειρηματολογία, όλοι λίγο πολύ έχετε βρεθεί μπροστά σ’ αυτήν την εικόνα της ντροπής. Δυστυχώς έχει υπερισχύσει η νοσταλγία και πνίγεται η αγανάκτηση και η διαμαρτυρία. Αυτό μέχρι που να συμβεί το κακό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου