Τελευταία σελίδα αριστερά

Σήμερα γράφουν οι αναγνώστες. Από την ηλεκτρονική μου σελίδα ανασύρω από τα σχόλια, το διάλογο. Πόσα σκισμένα γραφτά θα μπορούσαν να είναι αριστουργήματα αν δεν υπήρχε ο φόβος να εκτεθούμε. Έχει και τα καλά του το διαδίκτυο. Σε μια προσπάθεια να ανοίξει το παιγνίδι δημοσιεύω τον αντίλογο για το προτελευταίο κείμενο αυτής εδώ της στήλης. ΟΧΙ ! ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ ! ούτε η αγάπη γέρασε, ούτε η καρδιά μας άσπρισε ! Μονό που να, γέμισε με πολλά χρώματα και (επειδή δεν βλέπουμε πλέον πολύ καλά ) δεν τα διακρίνουμε! Κάθε αγάπη, κάθε ανάμνηση, κάθε πίκρα, κάθε πόνος, κάθε απογοήτευση, και ένα χρώμα και όλα αυτά ένα συνονθύλευμα, ένας κυκεώνας χρωμάτων και σχεδίων στο μυαλό μας! Ένας γαλαξίας εντυπώσεων και εμπειριών, που κατοικοεδρεύουν και στριμώχνονται μέσα στα αγγεία της καρδιάς μας ! Έρχονται χωρίς πρόσκληση, μας πονούν γλυκά, και ξαναφεύγουν! Όμως, είναι αυτές οι ίδιες αναμνήσεις που πριν κάποια χρόνια έκαναν τα νεύρα μας κάγκελο ! Είναι αυτοί οι ίδιοι έρωτες που μας έκαναν να σκυλιάζουμ...

Πολύς λόγος για τις καταλήψεις των Λυκείων. Ένα παλαιότερο κείμενο, απάντηση σε όσους αντιδρούν. Τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα δεν τις αφήναμε να πάνε χαμένες. Ήταν καιρός για παιγνίδι, το σπίτι δε μας χωρούσε. Μαζευόμαστε στην γειτονιά και « κάναμε το διάολο τέσσερα». Παίζαμε τους μεγάλους με φαντασία ζηλευτή. Κυριακή πρωί. Τα παιδιά μου καθηλωμένα στον καναπέ, παρακολουθούν, τα παιγνίδια των άλλων. Αλλόκοτοι ήρωες, τους στερούν τη φαντασία και τους κλέβουν την ενεργητικότητα. Τρομακτικά όντα τα υποχρεώνουν σε αδράνεια στερώντας τους το δημιουργικό παιγνίδι. Δεν λέω είναι άλλες εποχές, ανησυχώ όμως. Πως χωρίς το λαχάνιασμα του «κυνηγητού», θα τρέξουν αργότερα στον μαραθώνιο;. Όταν στο «κλεφτές και αστυνόμους» καταθέταμε την τελευταία ικμάδα της αντοχής μας. Όταν στο ατελείωτο κυνηγητό μας «έπιανε η σπλήνα». Όταν στα παιγνίδια χωρίς παιγνίδια, επιστρατεύαμε το Μάξιμου της φαντασία μας, για να μπορέσουμε αργότερα να κατανοήσουμε τους πραγματικούς ήρωες. Πως τώρα αυτά τα παιδιά μ...

Όταν ανοίξει αυτή η κουβέντα δεν έχει τελειωμό. Περί έρωτος και σήμερα ο λόγος και είναι οι στιγμές, που όπως ορθά επισημαίνει η αναγνώστρια. «…Όμως μην ξεχνάμε ότι ο κάθε περασμένος - αλλά όχι ξεχασμένος - έρωτας, αποτυχημένος ή όχι, μας άφησε το στίγμα του ! Μας άφησε την γλύκα και την πίκρα του περάσματος του από την ζωή μας…» Η γλύκα της Μεγάλης Παρασκευής του 1972, επίστρωση από μέλι, στις αποθήκες της ψυχής μου. Αν το Τζουκ - μποξ είχε σε δισκάκι το «Ω γλυκύ μου έαρ…γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος…» το χαρτζιλίκι μου, μόνο γι’ αυτό θα ήταν διαθέσιμο, να παίζει και ξαναπαίζει για να μου δίνει φτερά και να κόβω βόλτες στον αέρα. Θυμάμαι έσπασα το πένθιμο κερί που φάνταζε αναστάσιμη λαμπάδα όταν τα παιδικά βλέμματα συναντηθήκαν, ενώ θα επέτρεπε να κοιτάζουν ταπεινά προς τα κάτω, τι στιγμή, που ο παπάς θυμιάτιζε. Και ξαφνικά αυτή η ιερή ζεστή σιωπή, η ντυμένη μόνο ανάσες και συρίγματα και μυρωδιές αγγελικές μεταμορφώνεται…Ξαφνικά ρίχνεται με πάθος στην ανθρώπινη φ...