Μαs έμεινε η ευαισθησία

Πολύς λόγος για τις καταλήψεις των Λυκείων. Ένα παλαιότερο κείμενο, απάντηση σε όσους αντιδρούν.
Τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα δεν τις αφήναμε να πάνε χαμένες. Ήταν καιρός για παιγνίδι, το σπίτι δε μας χωρούσε. Μαζευόμαστε στην γειτονιά και « κάναμε το διάολο τέσσερα». Παίζαμε τους μεγάλους με φαντασία ζηλευτή.
Κυριακή πρωί. Τα παιδιά μου καθηλωμένα στον καναπέ, παρακολουθούν, τα παιγνίδια των άλλων. Αλλόκοτοι ήρωες, τους στερούν τη φαντασία και τους κλέβουν την ενεργητικότητα. Τρομακτικά όντα τα υποχρεώνουν σε αδράνεια στερώντας τους το δημιουργικό παιγνίδι.
Δεν λέω είναι άλλες εποχές, ανησυχώ όμως. Πως χωρίς το λαχάνιασμα του «κυνηγητού», θα τρέξουν αργότερα στον μαραθώνιο;.
Όταν στο «κλεφτές και αστυνόμους» καταθέταμε την τελευταία ικμάδα της αντοχής μας. Όταν στο ατελείωτο κυνηγητό μας «έπιανε η σπλήνα». Όταν στα παιγνίδια χωρίς παιγνίδια, επιστρατεύαμε το Μάξιμου της φαντασία μας, για να μπορέσουμε αργότερα να κατανοήσουμε τους πραγματικούς ήρωες. Πως τώρα αυτά τα παιδιά με εικόνες από το πουθενά, θα σταθούν στη σκληρή πραγματικότητα που τα περιμένει;
Όταν αργότερα παίζαμε πραγματικό κυνηγητό με την αστυνομία σε έξοδο αφισσοκόλλησης είχαμε την σχετική εμπειρία. Όταν χρειάστηκε να ξεχωρίσουμε τους ήρωες που είχαν χάσει τη μάχη είχαμε όλες τις προϋποθέσεις. Τώρα με τις αλλόκοτες εικόνες των ηρώων, που τα καταφέρνουν σε κάθε δυσκολία, πως θα αποκτήσουν την ευαισθησία τα παιδιά; Εκείνη την ευαισθησία που μας άφησαν οι ηττημένοι μάρτυρες της αριστερές.
Ο μεγάλος μου γιος συμμετέχει στην κατάληψη του Λυκείου. Τον ρώτησα τον λόγο και μου απάντησε γενικά «για τα μέτρα Αρσένη». Πάλι καλά. Να ένα δημιουργικό παιγνίδι. Ένα διάλλειμα από το λήθαργο της τηλεόρασης και του διαδιχτύου. Ένα διάλλειμα από την αποστήθιση της ανούσιας παιδείας.
Ας μην ξέρουν οι μικροί μαθητές γιατί κάνουν κατάληψη, τώρα που το σκέφτομαι ούτε εμείς ξέραμε γιατί κολλάγαμε αφίσες, τουλάχιστον παίζουν πραγματικά και αυτό ίσως είναι το μεγάλο κέρδος .
Δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα οι μαθητές, όπως δεν καταφέραμε τίποτα και εμείς. Ούτε ο Γαλλικός Μάης, ούτε το Πολυτεχνείο, ούτε οι αγώνες της αριστεράς μπόρεσαν να ανατρέψουν την κατάσταση.
Κάτι μας έμεινε όμως. Μας έμεινε η ευαισθησία, αυτό κερδίσαμε απ’ αυτή την πορεία μέσα στο χρόνο. Οι μαθητές μπορεί να χάσουν κάποια μαθήματα απ’ αυτά που δεν παίζουν και βασικό ρόλο στην ζωή τους, θα κερδίσουν όμως τη συμμετοχή σε κάτι ιδιαιτέρα ελκυστικό, που θα τους βοηθήσει να διακρίνουν εκείνουν τους ήρωες που βγήκαν ηττημένοι..