Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια

Σήμερα γράφουν οι αναγνώστες. Από την ηλεκτρονική μου σελίδα ανασύρω από τα σχόλια, το διάλογο. Πόσα σκισμένα γραφτά θα μπορούσαν να είναι αριστουργήματα αν δεν υπήρχε ο φόβος να εκτεθούμε. Έχει και τα καλά του το διαδίκτυο. Σε μια προσπάθεια να ανοίξει το παιγνίδι δημοσιεύω τον αντίλογο για το προτελευταίο κείμενο αυτής εδώ της στήλης.
ΟΧΙ ! ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ ! ούτε η αγάπη γέρασε, ούτε η καρδιά μας άσπρισε ! Μονό που να, γέμισε με πολλά χρώματα και (επειδή δεν βλέπουμε πλέον πολύ καλά ) δεν τα διακρίνουμε! Κάθε αγάπη, κάθε ανάμνηση, κάθε πίκρα, κάθε πόνος, κάθε απογοήτευση, και ένα χρώμα και όλα αυτά ένα συνονθύλευμα, ένας κυκεώνας χρωμάτων και σχεδίων στο μυαλό μας! Ένας γαλαξίας εντυπώσεων και εμπειριών, που κατοικοεδρεύουν και στριμώχνονται μέσα στα αγγεία της καρδιάς μας ! Έρχονται χωρίς πρόσκληση, μας πονούν γλυκά, και ξαναφεύγουν! Όμως, είναι αυτές οι ίδιες αναμνήσεις που πριν κάποια χρόνια έκαναν τα νεύρα μας κάγκελο ! Είναι αυτοί οι ίδιοι έρωτες που μας έκαναν να σκυλιάζουμε από το κακό μας ! Είναι αυτές οι ίδιες στιγμές που έκαναν πριν χρόνια, τους ώμους μας να κυρτώνουν και είναι το πρίσμα που θα χρησιμοποιήσουμε για να διασπάσουμε σε χίλια-μύρια κρυφά χαμόγελα τις όμορφες στιγμές που περάσαμε. και τις κακές και τις δύσκολες ! Τελικά, "χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μονό τρόπο να κοιτάνε !»
Υ.Γ.
Δεν νομίζω ότι έχεις και πολλά να ζηλέψεις από τον νεαρό της φωτογραφίας....
«Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, άντε να υποχωρήσει λίγο το φως τους. Αλλά το πρόσωπο...Α, το πρόσωπο! Δύσκολα τα πράγματα. Το πιθανότερο να διατρέχεται από τους δρόμους που πήρε όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, στροφές ανηφόρες, ξέφωτα και νύχτες, νύχτες χωρίς...Αυλάκια θα έχουν γίνει, διακριτικά ενδεχομένως, αλλά ταυτόχρονα και αποκαλυπτικά. Χάρτης της ζωής το πρόσωπο.. γραμμένα όλα ανάγλυφα. Ευτυχίες και πληγές, ματαιώσεις και αφίξεις, αγκαλιές και φονικά.
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο που υποχωρεί λίγο το φως τους, για να μη ζηλεύουμε...
Γράφεις πολύ ωραία, όπως επίσης ξέρεις και να παρηγορείς...»
Ναι, το πρόσωπο ! όπως πολύ σωστά λένε, ο καθρέφτης της ψυχής Εκείνο το μέτωπο που σε κάθε χαράδρα του βρίσκεις τόσες και τόσες έννοιες , τόσα ερωτηματικά χωρίς απαντήσεις !Και τα μάτια με κείνη την υγρασία πάντα στην άκρη τους, που όταν βγαίνει προς τα έξω εύκολα διακρίνουμε τα ποτάμια από παράπονο και πόνο που χαρακώνουν τα μάγουλα . Όταν όμως χύνεται προς τα μέσα, τότε πρέπει να σκύψουμε πολύ βαθιά να βρούμε που καταλήγει, και να ρουφήξουμε ότι έχει απομείνει, μην φτάσει στην καρδιά, και μείνει εκεί και την παγώσει ! Αλλά το στόμα ! Ω ! Αυτά τα χείλη ! κάθε κύτταρο τους και μια ιστορία ! κάθε χαραματιά τους και ένα φιλί ! κάθε καμπύλη τους και μια λέξη, που ειπώθηκε ή πολεμάει χρόνια να βγει ! Πόσο μου αρέσει να παρατηρώ τα χείλη των ανθρώπων ! Εκεί καταφέρνω και τους διαβάζω ! Το σχήμα τους δείχνει πολλά από το χαρακτήρα, με χαμόγελο ή όχι, βλέπεις τον άλλο να γελά ή να πονάει, ν’ αναρωτιέται ή ν’ απαρνιέται. Έχουν τόση δύναμη τα χείλη, που καμιά φορά με τρομάζει ! Ευτυχώς που υπάρχει και το πηγούνι, να γλυκαίνει το τελείωμα του προσώπου, ν’ απαλύνει τις γραμμές, να ολοκληρώνει τις διαδικασίες !
Ναι, το πρόσωπο .... !
Τι ωραία που γράφουν οι αναγνώστες…