Από την Οδό Πανός στην οδό Ονείρων

Με συντροφεύει γλυκά από την παιδική ηλικία μέχρι σήμερα. Ο παράδεισος μου.
Υπήρχε κάποτε σ’ αυτή την πόλη η Οδός ονείρων. Δεν είχε μεγαλοπρεπή κτίρια. Άλλοτε φάνταζε με κήπους κι άλλοτε με άσφαλτο και μια μικρή πλατεία. Η Oδός Oνείρων είχε ελάχιστα αυτοκίνητα ένα φωτογράφο, μια μαύρη Φορντ, χορευτές που ξύπναγαν στις 8. Είχε ένα γαλακτοπωλείο. Μαρκίζες. Φωτεινές επιγραφές . Μουσικές που ακούγαν οι γείτονες. Ναι, δεν τους ενοχλούσαν. Στα όνειρα τους, την Οδό Oνείρων έβλεπαν. Όλα συμβαίνουν μπροστά τους. Δεν υπήρχαν μυστικά δεν υπήρχε αμαρτία. Λύπη. Η οδός Ονείρων με τα χρόνια έγινε – κάρτες τραπέζης, εξοχικό σπίτι, καλοκαιρινές διακοπές στις Σεϋχέλλες και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες. Όμως για αυτούς που μένουν πάντα καθαροί η Οδός Ονείρων, στήνεται τη νύχτα, όπως στις 12 Ιουνίου του 1962, στο θέατρο Μετροπόλιταν, που γκρέμισε τα πάντα. Το υλικό της το σμίλευσε το ταλέντο του Μάνου Χατζιδάκι. Οι φίλοι του ήρθαν κοντά και οι ηθοποιοί. Συνέβη το κάτι άλλο – παγκοσμίως.
Αν κάποιο βράδυ περάσετε από το θέατρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, διατηρητέο ερείπιο πια, κλείστε τα μάτια και φανταστείτε την Οδό Ονείρων ( Σας)
Έτσι ξεκινάει το εξαιρετικό αφιέρωμα γι’ αυτή τη μαγική παράσταση ο Γιώργος Χρονάς στο περιοδικό του «Οδός Πανός» ( τεύχος Οκτωβρίου Δεκεμβρίου.
«Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά κάθε δρόμος έχει μια καρδιά για τα παιδιά»
Έχω την ανάγκη να γράψω πολλά όχι για την παράσταση, άλλωστε μέσα μου δεν έχει καταγραφεί σαν μια παράσταση, αλλά σαν μια ανεκπλήρωτη ηδονή. Σήμερα θα αρκεστώ στον πρόλογο του Δημιουργού.
«Γεια σας. Ήρθα για να σας δείξω το δρόμο, την Οδό Ονείρων. Δεν ξεχωρίζει. Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους δρόμους της Αθήνας. Είναι, ας πούμε, ο δρόμος που κατοικούμε, Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός, μα κι απέραντα ευγενικός. έχει πολύ χρώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες, πολλές ελπίδες και πολλή σιωπή. Κι όλα σκεπασμένα από ένα τρυφερό, μα κι αβάσταχτο ουρανό.
Εδώ σ’ αυτό το δρόμο γεννιώνται και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών, ίσαμε τη στιγμή που η αναπνοή τους ενωθεί με τ’ ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου και θα χαθεί. Όμως τη νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος, κι όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν…
Κάθε σπίτι κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή μα ένα αγόρι έχει την αγάπη για ντροπή.