Τελευταία σελίδα αριστερά

Για τα παιγνίδια του χρόνου ο λόγος και η στήλη θα φιλοξενήσει ένα διήγημα του γιου μου, που γράφτηκε πριν 11 χρόνια με αφορμή ένα διαγωνισμό διηγήματος που έκανε η ΔΗΜΟΠ. Στηρίζεται σε πραγματική ιστορία. Η δική μου συμμετοχή βοηθητική Οι λιγοστοί κάτοικοι του χωριού πήγαιναν νωρίς για ύπνο. Την άλλη μέρα έπρεπε να σηκωθούν χαράματα. Ο κυρ Σπύρος ο «Τριτσέλας» ζούσε στο δικό του κόσμο, έναν κόσμο που τον αντάμωσε στις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Νεράιδες, ξωτικά και αερικά, Ίσκιοι Μώροι και Tζαμώροι, βρικόλακες, διαβόλοι και τριβόλοι, πλάσματα του καλού και του κακού, αποτελούσαν πλέον μέλη της οικογένειάς του. Τα σπίτια του χωριού, εκτεθειμένα στους αέρηδες, νοιώθουν τα καιρικά φαινόμενα βαθιά στο πετσί τους. Στην ύπαιθρο ο χειμώνας είναι πιο σκληρός από τον χειμώνα της πόλης. Έφυγαν και οι τελευταίοι θαμώνες από το καφενείο της πλατείας, ο κυρ Σπύρος όμως δεν ένοιωθε μόνος. Στον δικό του κόσμο είχε τους φίλους του, τον προστάτευαν και τους προστάτευε. Αερικό...

Να ζήσουμε καλά, όχι καλύτερα, υποστηρίζει ο Έβο Μοράλες. Το να ζεις καλύτερα, σημαίνει ότι εκμεταλλεύεσαι ανθρώπινα όντα. Ότι λεηλατείς τους φυσικούς πόρους. Είναι εγωισμός και ατομικισμός. Σε αυτές τις υποσχέσεις του καπιταλισμού, δεν υπάρχει αλληλεγγύη, αλληλοσυμπλήρωση ή αμοιβαιότητα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προσπαθούμε να σκεφτούμε τρόπους, προκειμένου να ζούμε καλά, όχι καλύτερα. Το να ζεις καλύτερα είναι πάντα εις βάρος κάποιου άλλου. Το να ζεις καλύτερα οδηγεί στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Να ζήσουμε καλά η συλλογική ευχή. Να συνεχίσουμε το ταξίδι, όχι το μοναχικό, να κάνουμε παρέες, να ζήσουμε καλύτερα όλοι μαζί. «Μαζί ανοίγουμε, μαζί τον κλείνουμε τον χρόνο» έγραψε η Ελένη Γκίκα κάποια περασμένη πρωτοχρονιά… Χορός με την σκιά μου, καθημερινός Χωρίς εσένα ούτε χορός ούτε εαυτός ένα άδειο σακί, μονάχα σε μιαν έρημο Ποτέ δεν θα σ’ αφήσω για να ζήσω’ να πω ότι έζησα κάποτε και τώρα σε θυμάμαι κι είναι σα να ‘σαι εδώ Είσαι εδώ’ για να ανοίξουμε μαζί κι αυτό...