Τελευταία σελίδα αριστερά

«Η ζωή μου είναι μια διαρκής παρουσία σε ένα ανοιχτό   παράθυρο», έγραφα την περασμένη εβδομάδα.   Απ΄ αυτή τη θέση ζω την αλήθεια που με απελευθερώνει.   Την ελευθέρια που σας έλεγα,   τη συνάντησα. Έχουν παραλήπτη τα γραπτά;   Έχουν ανθρώπους που μας προσέχουν, οι άλλοι, οι άγνωστοι αναγνώστες, όταν θα αποκτήσουν ονοματεπώνυμο στα μάτια των αποστολέων, τότε και μόνο τότε θα γίνουνε συνένοχοι… Έχουν παραλήπτη τα γραπτά, αυτούς που ξέρουμε που θα τα διαβάσουν, αυτούς που ξέρουμε και ελπίζουμε πως κάποια στιγμή θα τα διαβάσουν και αυτούς, που δεν ξέρουμε και ελπίζουμε κάποια στιγμή να γνωρίσουμε. Έτσι συναντιούνται οι άνθρωποι,   μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο, μέσα από ένα κείμενο που μας άγγιξε και μας έκανε συνένοχους, όπως το παρακάτω:         «Εκεί. Επιμένει. Ακόμη και σε γκρίζους διαδρόμους, πάνω από πατώματα με παλιό μωσαϊκό, περιτριγυρισμένο από τοίχους με μούχλα, το παράθυρο επιμένει να στέκει ανοιχτό. Ευτυχώς. Η ζ...

Πολύ αστυνομία σήμερα στους δρόμους της πόλης. Ξέχασα, υπήρχε ο φόβος μην θυμηθούμε τον Δεκέμβρη του 2008,   τότε που ξεσηκώθηκαν οι έφηβοι για την δολοφονία, σαν σήμερα, ενός συμμαθητή   τους.   Και ο φόβος σήμερα είναι   μεγαλύτερος, γιατί μαζί με τους εφήβους, θα πάνε και οι γέροι και οι άνεργοι και ο λαός,   ολόκληρος, ο εξαθλιωμένος και   ο πολύ πολύ θυμωμένος.     Ο Λαός που τότε δεν ακολούθησε τα παιδιά και σήμερα ζει αυτά που επακολούθησαν.  Στην επιστολή των   φίλων του δολοφονημένου Αλέξη, μεταξύ των άλλων, έλεγαν τότε στους μεγαλύτερους:       Κάνουμε όνειρα μη σκοτώνετε τα όνειρά μας! Έχουμε ορμή μη σκοτώνετε την ορμή μας. ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ! Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς. Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ! Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε. Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. ΜΑΤΑΙΑ! Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε ...

Θα συνεχίσουμε… Όχι από εκεί που μείναμε, αυτή η ιστορία δεν έχει στάσεις,   δεν κάνει διαλείμματα,   λειτουργεί όσο και η ζωή, όσο και η καρδιά. Άντε λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο αργά, λειτουργεί όμως. Μια φορά να   σταματήσει,   θα είναι η πρώτη. Και η τελευταία.         Χρειάζομαι και άλλες λέξεις,   όσο και να συμπυκνώνω δεν   αρκούν.   Μπορεί το παράπονο να   τα σκέπασε όλα, μπορεί να τα πλάκωσε   με   δέκα μέτρα χιόνι, χιόνι όμως, λειώνει. Κάποια στιγμή   έρχεται ο εαυτός μου, εκείνος ο αυστηρός,   γυμνός από δικαιολογίας     και ζητάει τα άδικα του.   Απελευθερωμένος από το βάρος, με το «Εγώ» να έχει γίνει χαλκομανία, τον στήνει στα δέκα μέτρα και τον πυροβολεί, τον άλλον, εκείνον τον   οπλισμένο με παράπονο,     τον θριαμβευτή της πρώτης μάχης, τον   καλά κρυμμένο στα βάθη της μοναξιά του.   «Ο πιο καλός μου φίλος κι ο πιο κακός εχθρός μου είναι ο εαυτός ...

Μόνο του ήρθε το παράπονο.   Ακάλεστο. Για να ζητήσει τα δίκια του. Για να δικαιολογήσει την ύπαρξη μου.   Όχι, δεν μπήκε στον κόπο των λογαριασμών,   αγνόησε το πάρε δώσε της συναλλαγής των συναισθημάτων,   άλλωστε κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, το «Για πάντα» παραμένει ακλόνητο.    Ήρθε   για να ενισχύσει την αμυντική λειτουργία, δίνοντας έμφαση στο κόμπο που    πνίγει το λαιμό και σε κείνο το απροσδιόριστο βάρος στο στήθος. Και ξέρετε σ’   αυτές τις λεπτές ισορροπίες των συναισθημάτων, αρκούν δυο μάτια, τέσσερις λέξεις και μια σιωπή. Αυτές τις μέρες των απολογισμών, θα κάνω απεργία. Μαζεύτηκαν   μέσα μου πολλά. Έδωσα πήρα, κι όλα μπροστά μου μείνανε.   Όσο και να προσπάθησαν τα μαθηματικά να βάλουνε μια τάξη, η ψυχή ανένδοτη,   στύλωσε τα πόδια, έμεινε εκεί που πίστεψε. Και εκεί θα μείνει.   «Μεταξύ φωτιάς και Πάγου», που έγραφα το περασμένο καλοκαίρι,   μια διαβολεμένη νύχτα με πανσέληνο:   ...

Τελειώνει ο χρόνος και μας τελειώνει. Πολλά μαζεμένα αυτές τις τελευταίες μέρες και νύχτες, με αναμονές και προσμονές, που επιμηκύνουν το διάστημα,   σχεδόν   το ακινητοποιούν. Δεν περνάει   με τίποτα. Είναι και η βροχή… Και ένα βάρος, σε απροσδιόριστο σημείο, από πολλά μαζεμένα μιας ζωής,   που την κυνηγούν οι μήνες. Βγήκα στη ταράτσα   του σπιτιού μου,   που δεν τη  στολίζουν πολύχρωμα λαμπιόνια   των ημερών. Απέναντι φωτισμένα   μπαλκόνια με χαρούμενη μουσική   απ’   τα κινεζικά φωτάκια που τραγουδούν χαζά, χριστουγεννιάτικους ρυθμούς της κατανάλωσης. Γελάω   με την εικόνα, για να μην αφήσω τη ζήλια   να εκδηλώσει καμία   αξίωση. «Θέλω να μείνω μόνος».  Επακόλουθο, μιας αμυντικής λειτουργίας, με τον εγωισμό να θριαμβεύει. Τη μάχη   απέναντι   σε όλους τους άλλους, που μου φταίνε,   πάντα με ένα πικρό παράπονο την κερδίζω, όπλο δοκιμασμένο και αποτελεσματικό. Η όποια φωνή αυτοκριτικής, που...