Τελευταία σελίδα αριστερά

Ό,τι μας πόνεσε, έχει αφήσει το σημάδι του και είναι σαν ένα παλιό τραύμα που το κουβαλάμε μια ζωή. Πάντα θα βρίσκεται η ευκαιρία να μας πονάει. Είναι ο πόνος τελικά το υπέρτατο συναίσθημα και όταν θέλουμε να μετρήσουμε την αγάπη εξαντλώντας τους αριθμούς και φτάνοντας μέχρι τον έβδομο ουρανό, ο πόνος είναι από εκεί και πάνω. Ο πόνος κάνει την διαφορά και ορίζει την κατάσταση. Μόνο του ήρθε το παράπονο. Ακάλεστο. Για να ζητήσει τα δίκια του. Για να δικαιολογήσει την ύπαρξή μου. Όχι, δεν μπήκε στον κόπο των λογαριασμών, αγνόησε το πάρε δώσε της συναλλαγής των συναισθημάτων. Ήρθε για να ενισχύσει την αμυντική λειτουργία, δίνοντας έμφαση στο κόμπο που πνίγει το λαιμό και σε κείνο το απροσδιόριστο βάρος στο στήθος. «Χάνεται κάτι όταν είναι δικό σου; Αυτό το «Σου», όταν απαρνιέται την κτητική του ιδιότητα και αφήνει μόνο την αντωνυμία, να νομίζει ιδιοκτήτρια, ποτέ δεν χάνεται». «Δεν έχω πρόβλημα με την ηλικία», είπα. «Σιγά μη σε πιστέψουμε», ήρθε η αντήχηση. Θα που πείτε η...

Αυτή είναι η τραγωδία της «πρώτης φοράς» αριστερά. Μπήκε στη θέση του οδηγού για ν' αλλάξει την πορεία του τόπου και μέχρι σήμερα, κινδυνεύει να αποκοιμηθεί στο τιμόνι. Η απογοήτευση για τις τραγικές μέρες που βιώνουμε υπολείπεται της θλίψης για την στάση μιας αριστεράς, που έστω και σε επίπεδο συμβολισμών, δεν έχει να επιδείξει τίποτα που να δικαιολογεί το όνομα της. Είναι περιττό να αποτυπώσουμε με λέξεις αυτά που ζούμε. Αποτυχία! Αναλαμβάνω μέρος της ευθύνης. Τι να γραφτεί παρακάτω; Αυτά που κρατάμε, και τα σιγοψιθυρίζουμε με κλειστό το στόμα για να τ’ ακούμε μόνοι μας. Επιστρέφω κάτω από το δέρμα. Όσο και αν προσπαθούμε να γράψουμε στο περιθώριο, μακριά από κραυγές και πολυχρησιμοποιημένες λέξεις, έρχονται στιγμές που καταθέτουμε τα όπλα. Όχι, δεν γράφω από υποχρέωση. Στην αναμονή της επόμενης λέξης, ανακαλύπτω. «Χωρίς βουλή χωρίς Θεό» που λέει και ο Σαββόπουλος, μελοποιώντας έτσι την αταξία του νου του και δίνοντας με αυτόν τον τρόπο διάσταση στις σκέψε...

Μετά το σοκ ήρθε ο θυμός. Και όσο ο θυμός κυριαρχούσε μας κρατούσε όρθιους. Ύστερα ήρθε ο φόβος και μια απέραντη θλίψη μας καθήλωσε. Μας έχουν κουράσει όλα αυτά που ζούμε. Χ ρόνια τώρα κατεβαίνουμε... κατεβαίνουμε... και η σκάλα δεν έχει τελειωμό. Οι περιγραφές της κατάστασης ορατές πλέον και από το τελευταίο μάτι, δεν έχει νόημα η επανάληψη. Η ελπίδα ζητείται και πάλι, γιατί η τελευταία που κυβερνά, διαχειρίζεται πλέον μνημόνιο. Και εφαρμόζει μνημόνιο, το τρίτο, σε έναν Λαό αδύναμο, πεσμένο στο καναβάτσο απ΄ αυτά που προηγήθηκαν. Τελειώνουν λένε τα μνημόνια τον Αύγουστο, η φτώχεια όμως παραμένει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι τις ρίζες, ούτε και τη “ψαλίδα” δεν κατάφερε να κόψει όλα αυτά τα χρόνια. Ο Λαός παραμένει ορφανός, νοιώθει προδομένος και απελπισμένος. Κατακτήσεις δεκαετιών έγιναν στάχτη. Οι ισχυροί, άπληστοι με ένα στόμα τρώνε τα πάντα. Κανιβαλίζουν πάνω από μια χώρα, που δεν ξέρω τι άλλο έχει να δώσει. Η ριζοσπαστική αριστερά, που κυβερνάει, ποτίζει με το νερό της λησμονιάς τις...

Και μόνο η αναφορά του γεγονό τος , πριν απαγγελθεί κατηγορία, επηρεάζει την απόφαση. Όταν μάλιστα, πάρουν την υπόθεση πάνω τους τα Μ.Μ.Ε. ο υπόδικος οδηγείτε στο «εκτελεστικό απόσπασα». Η τελική απόφαση του Δικαστηρίου απ’ ότι φαίνεται δεν έχει καμία σημασία. Τα δικαστήρια υπολείπονται των τηλεδικείων. Το σεμνό δικαστικό ρεπορτάζ, έδωσε την θέση του, σε τηλεδικαστές και αδιάντροπους «ρεπόρτερ» που καταπατούν κάθε ιερό και όσιο προκειμένου να εξασφαλίσουν τηλεθέαση. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διαχειριστεί κανείς τη σχέση του με την τηλεόραση. Για να αποφύγουμε εντελώς την επαφή μας με το μέσο, σε μια εποχή που η τηλεόραση δεν έχει μπει απλώς στην ζωή μας, αλλά την καθορίζει σε μεγάλο βαθμό, θα έλεγα ότι είναι υπερβολικό. Υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν τηλεόραση στο σπίτι και γενικά δεν έρχονται σε επαφή με το μέσο. Κάποιοι άλλοι έχουν φροντίσει να σβήσουν από την μνήμη του δέκτη τους, κάποια τηλεοπτικά κανάλια ώστε να μην σκοντάψουν κατά λάθος πάνω τους, την ώρα που κάνουν ζάπ...

Καμιά πραγματικότητα δεν είναι ικανή να αντισταθεί στις εμμονές μας. Και αν αξίζει κάτι για να τη ζήσεις αυτή την ζωή, είναι η δυνατότητα να παίξεις με τους φόβους σου. Φυσικά και δεν είναι πράξη ηρωική, να τσαλακώσουμε την εικόνα μας. Ανάγκη περισσότερο δική μας είναι, για να νοιώσουμε για λίγο χρήσιμοι. Από φόβο είναι η αντίδραση και ας επιχειρηματολογούμε για το αντίθετο. Μπορεί η κάθε ηλικία να έχει τις χάρες της, στην δική μας, όμως έχει επικαθήσει ένας αχρείαστος φόβος, που όσο και να προσπαθούμε να τον κρύψουμε, έρχεται δια ασήμαντον αφορμή να μας υπενθυμίζει, ότι ο χρόνος τελειώνει. Την εξήγηση τη βρήκα στο βιβλίο του 'Ιρβιν Γιάλομ, “ Στο κήπο του Επίκουρου”. Είναι ο φόβος του θανάτου, που από μια ηλικία και ύστερα, χωρίς, να το συνειδητοποιούμε, γεγονότα που στα χρόνια της νεότητας μας περνούν απαρατήρητα, στην ηλικία μας αποκτούν μια άλλη διάσταση στην καθημερινότητά μας. Και το είδος της γραφής δε μπορεί να μην έχει σχέση με το χρόνο. Έχει ηλικία η γραφή; Από το ...

Ήξερα ότι εκεί που η επιτυχία κάνει ησυχία, η αποτυχία δεν έχει άλλο δρόμο, από το να κάνει φασαρία. Μιλάει εξηγεί, ερμηνεύει, αντιδιαστέλλει, παραβάλλει, συγκινεί, συγκρίνει, περιγράφει, σαρκάζει, κάνει ότι μπορεί να κάνουν οι λέξεις, όταν οι λέξεις, είναι το μόνο που σου έχει απομείνει. Τελικά η αποτυχία πάντοτε έχει κάτι να σου πει και αν δεν έχει τίποτα, σου δίνει την εντύπωση ότι έχει. Γι αυτό και εγώ που σας γράφω κάθε μέρα, από την αποτυχία μου σας γράφω. Προσπαθώ να εξηγήσω τα αυτονόητα, να απλοποιήσω, περιπλέκοντας τα σαφή. Ξημέρωσε Δευτέρα. Τ ο «Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα», φυσικά και δεν εννοούσε  Δευτέρα. Οι καιρικές συνθήκες; Οι χειρότερες. Νοιώθω μια καθολική ψύξη  να με διαπερνά, στην κυριολεξία και στη μεταφορά. Αόριστες ενοχές,  χορεύουν ανεξέλεγκτα  μέσα μου,   με τον καλύτερο εαυτό μου εξαφανισμένο.  Καλά καλά δεν θυμάμαι αν διαθέτω ένα καλό εαυτό, πράο και γενναιόδωρο, σίγο...