Που είναι η Αριστερά;

Μπορεί η αριστερά να μην άσκησε εξουσία την περίοδο της μεταπολίτευσης, συμπλήρωσε όμως το πακέτο του συστήματος, που οδήγησε τη χώρα στην πτώχευση. Η κατάρρευση αυτού του σαθρού οικοδομήματος, θα σημάνει και το τέλος της αριστεράς, μιας αριστεράς, που εκ του αποτελέσματος, μπορούμε να πούμε σήμερα με επιείκεια, λειτούργησε εντελώς αναποτελεσματικά. Αν μιλάμε για το τέλος μιας περιόδου και την αρχή μιας νέας εποχής, θα πρέπει να υπολογίζουμε και σε μια νέα αριστερά χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, μια αριστερά με σύγχρονο οπλοστάσιο επιχειρημάτων, που δεν θα εισπράττει ψήφους διαμαρτυρίας, για να αυξάνει πριν την κάλπη τα ποσοστά της. Μια αριστερά που θα την ακολουθούν συνειδητοποιημένοι πολίτες για τις προτάσεις της, για την στάση της απέναντι στα προβλήματα. Μια αριστερά μαζική, που θα στηρίζεται στην δύναμη του λαού, που συμμετέχει στις τάξεις της.
Σήμερα παρά την αύξηση των ποσοστών, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, αυτή η αριστερά δεν υπάρχει. Σε τοπικό επίπεδο, στο ΣΥΡΙΖΑ και στη Δημοκρατική Αριστερά – για το Κ.Κ.Ε έχω αναφερθεί πλειστάκις - υπάρχει χάσμα αντιστοιχίας της δημοτικότητας τους, με την οργανωτική τους λειτουργία και τις παρεμβάσεις τους στην τοπική πραγματικότητα. Το μείζον πρόβλημα για αυτά τα κόμματα είναι αν θα ενταχθεί ή δεν θα ενταχθεί ο κ. Καλούδης, του πάλαι ποτέ «πατριωτικού» ΠΑ.ΣΟ.Κ στις τάξεις τους.

Παρακολουθώντας χθες ένα συμπολίτη μας, σε τηλεοπτική εκπομπή, να εκφράζει την οργή του, για τα προβλήματα του Δημοτικού Θεάτρου, από μόνος του ήταν και τα δυο κόμματα μαζί. Θέλω να πω ότι η αριστερά πρέπει, να βγει μπροστά, με δημιουργικές προτάσεις και παρεμβάσεις, να εγκατάλειψη επιτέλους την εσωστρέφεια του παρελθόντος. Οι πολίτες που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην αριστερά, για να αποτινάξει η χώρα μας τα δεσμά του δικομματισμού, πρέπει να πεισθούν ότι αυτά τα κόμματα είναι ικανά να τους εκπροσωπήσουν.
Εκτός από κάποιες αποσπασματικές παρεμβάσεις, οι τοπικές οργανώσεις των δυο παραπάνω κομμάτων, φαίνονται ξεκομμένες από την τοπική πραγματικότητα.
Και επειδή η πραγματική δύναμη δεν μπορεί να στηριχθεί σε συγκυριακές καταστάσεις, αν η αριστερά συνεχίζει να κρύβεται, φοβάμαι ότι για ακόμα μια φορά θα παρακολουθήσουμε την ίδια παράσταση.

Να ξεμπερδεύουμε...

Δεν μπορεί, πόσο να κρατήσει; Σε μια τρίχα κρέμεται. Ένα φύσημα και θα περάσει στην ιστορία, να κάνει παρέα στο μεσαίωνα. Η μεταπολίτευση των προσδοκιών των ανεκπλήρωτων, του εκσυγχρονισμού, του εφησυχασμού, της αλλοτρίωσης, των σκανδάλων, των μνημονίων, εσχάτως της φτώχειας και της πείνας, του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ, ένα τεράστιο μπαλόνι γεμάτο αέρα κοπανιστό.
Τα δυο κόμματα, που κυβερνούν μέχρι σήμερα, στοιχειώνουν την ελληνική πραγματικότητα. Ακόμα και αυτά τα μικρά ποσοστά που συγκεντρώνουν, βάσει των τελευταίων δημοσκοπήσεων, φανερώνουν τάσεις μαζοχισμού σε ένα τμήμα του εκλογικού σώματος. Δυο χρόνια μνημονίου. Με τις υπογραφές του δικομματισμού και η Νέα Δημοκρατία προηγείται στην πρόθεση ψήφου!!!

Αυτή είναι η απάντηση στην εθνική μας μιζέρια; «Στο έγκλημα και τιμωρία», υπάρχει τιμωρία. Το ελληνικό πολιτικό έγκλημα, δε θα πρέπει κάποτε να τιμωρηθεί; Και αν η ρητορική ερώτηση είναι και τι να ψηφίσω, η απάντηση δεν χωράει ενδοιασμούς: κανένα από τα δυο μεγάλα κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και τους έλληνες στην φτώχεια και την εξαθλίωση.
Όλα αυτά τα χρόνια που προηγήθησαν, είχαν φροντίσει να τεμαχίσουν σε μερίδες πουλιού τον κοινωνικό ιστό, ώστε να μην υπάρξει έμψυχο δυναμικό, να δώσει μία να τους γκρεμίσει. «Έτσι να κάνουμε, θα πέσει η πόρτα», πίστευε η Κατερίνα Γώγου. Όμως δεν έγινε έτσι, γιατί κανείς δεν έκανε το πρώτο βήμα, να σπρώξει την καταραμένη πόρτα.
Ήρθε η ώρα να ξεμπερδεύουμε. Σήμερα δεν υπάρχουν δικαιολογίες, δεν υπάρχουν διλήμματα, δεν μπορούν να υπάρξουν υποσχέσεις. Δεν μπορούν να υπάρξουν χειρότερα.

Τα ρετάλια του παρελθόντος και πάλι

Αιχμάλωτη η χώρα, φτωχοί οι έλληνες, τα ρετάλια όμως της πολιτικής συνεχίζουν το βιολί τους. Στα αποκαΐδια ξεπροβάλλουν, κουβαλώντας λογικές και νοοτροπίες, της εποχής της περασμένης. Μπορεί η μεταπολίτευση, να έχει τελειώσει, αυτοί όμως εκεί γαντζωμένοι στις παλιές δόξες, συνεχίζουν με την ίδια ρητορική, να διεκδικούν και πάλι ρόλο. Δυστυχώς για άλλη μια φορά η χώρα, οδηγείται σε εκλογές με πρωταγωνιστές, ελπίζουμε για τελευταία φορά, απομεινάρια του παρελθόντος. Απομεινάρια που περπατούν στα χαλάσματα που δημιούργησαν και έχουν το θράσος να καλούν τον λαό που του κατέστρεψαν τη χώρα να τους επικροτήσει.
Σε αυτό το χρονικό σημείο ούτε να γελάσουμε δεν μπορούμε. Δεν είναι ούτε σοβαρά ούτε αστεία αυτά που παρακολουθούμε, είναι βαρετά, από την πολλοστή επανάληψη και την έλλειψη φαντασίας. Μόνο σε αποστροφή οδηγεί μια τέτοια εικόνα.
Όπως σας έχω ξαναγράψει το ΠΑΣΟΚ αποτελεί εδώ και χρόνια τον πιο ενδιαφέροντα πολιτικό χώρο και σήμερα, από την συρρίκνωση του, για να μην πω τη διάλυση, θα εξαρτηθούν πολλά για το αύριο. Όσο για την αριστερά…

«Όταν η αναφορά μου στην αριστερά, θα πάψει να είναι ένα μεγάλο παρελθόν, τότε κάτι θα έχει αλλάξει. Έστω και προς το χειρότερο. Να κουνηθεί επιτέλους κάτι, να ανέβει η λάσπη στην επιφάνεια της ακίνητης λίμνης, ο βούρκος να γεμίσει ομόκεντρους κύκλους, το βότσαλο της ανησυχίας να γίνει θεμέλιος λίθος για έναν κόσμο που θα σκέφτεται περισσότερο, θα ονειρεύεται περισσότερο, θα ενεργεί περισσότερο»
Η αριστερά υπάρχει στο μυαλό και στη ψυχή των γενεών που έρχονται. Καμία σχέση με τη δική μας αριστερά, δεν θα στηρίζεται σε ευαγγέλια, και σε απολιθώματα ιδεών δεν θα έχει ανάγκη να απομονώνεται για να επιβιώσει ούτε να διαπλέκεται εκμεταλλευόμενη τη θυσία και τους αγώνες του παρελθόντος.

Γεια σου ξάδελφε

Είδηση κεραυνός, καθυστερημένη και γι’ αυτό πιο επώδυνη. Το τέλος, για μένα που το άκουσα για πρώτη φορά, δεν είχε παρελθόν, δεν έχει ιστορικό να το προετοιμάσει. Η τελευταία εικόνα, έσφυζε από ζωή. Νέος λεβέντης. Έτσι τον θυμάμαι. Ευτυχώς ή δυστυχώς, το έμαθα καθυστερημένα και δεν τον αποχαιρέτησα. Κρατάω το «γεια σου ξάδελφε» κοντά στο « Μύλο της Γαρίτσας», που τον είδα για τελευταία φορά.
Μετά το χθεσινό, δεν έχω τι να γράψω και τι να πω. Η αντίσταση στον πόνο κτίζεται με πέτρες σιωπής, όχι για να περάσει, αλλά για να μη δραπετεύσει το μυαλό και το κλάμα το κάνει γέλιο. Έτσι η ζωή συνεχίζεται και κτίζει πάνω στα χαλάσματα, σε μια αέναη διαδικασία, που η ιστορία επαναλαμβάνει.
Δεν γράφω σήμερα, για να διαβάσετε, δεν γράφω για να καταλάβετε, σαν άσκηση παραμιλητού, παυσίπονο για τα κακά παιγνίδια που η ζωή σκαρώνει να το εκλάβετε.

Είναι το παραμιλητό της σιωπής, σας ορκίζομαι δεν έχω ανοίξει το στόμα μου. Αποτυπωμένη αμηχανία το αποτέλεσμα, όπως η μουτζούρα με εκείνα τα ακανόνιστα σχήματα όταν παιδεύουμε το χαρτί και το μολύβι. Όταν χαμηλώνουμε τα μάτια για να δούμε το αποτέλεσμα, βλέπουμε ένα κόσμο μπερδεμένο, οι γραμμές γίνονται σχήματα κανονικά, παίρνουν μορφές ανθρώπινες γίνονται θάλασσες και στεριές. Αν υπάρχει Θεός, κάπου είναι κρυμμένος. Για να κλάψει. Ή για να ντραπεί.
Όταν η πουτάνα η ζωή τα φέρνει έτσι, και δεν υπάρχει και Θεός να του τα πεις, πας σε χρόνους ανώδυνους προσπαθώντας να σβήσεις ό,τι αγάπησες εκ των υστέρων. Ποιος Θεός και ποιος Διάολος μπορεί ν’ έχει βάλει το χέρι του. Κανένας δε μπορεί. Γιατί κανένας δεν θα άφηνε τον άλλο. Είναι αυτό που λέμε «δεν το θέλει ούτε ο Θεός ούτε Διάολος», μόνο που δεν είναι τόσο ισχυροί για να το αποτρέψουν.
Όταν η πουτάνα η ζωή τα φέρνει έτσι, τι να πιστέψεις…