Τελευταία σελίδα αριστερά

Μπορεί η αριστερά να μην άσκησε εξουσία την περίοδο της μεταπολίτευσης, συμπλήρωσε όμως το πακέτο του συστήματος, που οδήγησε τη χώρα στην πτώχευση. Η κατάρρευση αυτού του σαθρού οικοδομήματος, θα σημάνει και το τέλος της αριστεράς, μιας αριστεράς, που εκ του αποτελέσματος, μπορούμε να πούμε σήμερα με επιείκεια, λειτούργησε εντελώς αναποτελεσματικά. Αν μιλάμε για το τέλος μιας περιόδου και την αρχή μιας νέας εποχής, θα πρέπει να υπολογίζουμε και σε μια νέα αριστερά χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, μια αριστερά με σύγχρονο οπλοστάσιο επιχειρημάτων, που δεν θα εισπράττει ψήφους διαμαρτυρίας, για να αυξάνει πριν την κάλπη τα ποσοστά της. Μια αριστερά που θα την ακολουθούν συνειδητοποιημένοι πολίτες για τις προτάσεις της, για την στάση της απέναντι στα προβλήματα. Μια αριστερά μαζική, που θα στηρίζεται στην δύναμη του λαού, που συμμετέχει στις τάξεις της. Σήμερα παρά την αύξηση των ποσοστών, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, αυτή η αριστερά δεν υπάρχει. Σε τοπικό επίπεδο...

Δεν μπορεί, πόσο να κρατήσει; Σε μια τρίχα κρέμεται. Ένα φύσημα και θα περάσει στην ιστορία, να κάνει παρέα στο μεσαίωνα. Η μεταπολίτευση των προσδοκιών των ανεκπλήρωτων, του εκσυγχρονισμού, του εφησυχασμού, της αλλοτρίωσης, των σκανδάλων, των μνημονίων, εσχάτως της φτώχειας και της πείνας, του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ, ένα τεράστιο μπαλόνι γεμάτο αέρα κοπανιστό. Τα δυο κόμματα, που κυβερνούν μέχρι σήμερα, στοιχειώνουν την ελληνική πραγματικότητα. Ακόμα και αυτά τα μικρά ποσοστά που συγκεντρώνουν, βάσει των τελευταίων δημοσκοπήσεων, φανερώνουν τάσεις μαζοχισμού σε ένα τμήμα του εκλογικού σώματος. Δυο χρόνια μνημονίου. Με τις υπογραφές του δικομματισμού και η Νέα Δημοκρατία προηγείται στην πρόθεση ψήφου!!! Αυτή είναι η απάντηση στην εθνική μας μιζέρια; «Στο έγκλημα και τιμωρία», υπάρχει τιμωρία. Το ελληνικό πολιτικό έγκλημα, δε θα πρέπει κάποτε να τιμωρηθεί; Και αν η ρητορική ερώτηση είναι και τι να ψηφίσω, η απάντηση δεν χωράει ενδοιασμούς: κανένα από τα δυο μεγάλα κόμματα πο...

Αιχμάλωτη η χώρα, φτωχοί οι έλληνες, τα ρετάλια όμως της πολιτικής συνεχίζουν το βιολί τους. Στα αποκαΐδια ξεπροβάλλουν, κουβαλώντας λογικές και νοοτροπίες, της εποχής της περασμένης. Μπορεί η μεταπολίτευση, να έχει τελειώσει, αυτοί όμως εκεί γαντζωμένοι στις παλιές δόξες, συνεχίζουν με την ίδια ρητορική, να διεκδικούν και πάλι ρόλο. Δυστυχώς για άλλη μια φορά η χώρα, οδηγείται σε εκλογές με πρωταγωνιστές, ελπίζουμε για τελευταία φορά, απομεινάρια του παρελθόντος. Απομεινάρια που περπατούν στα χαλάσματα που δημιούργησαν και έχουν το θράσος να καλούν τον λαό που του κατέστρεψαν τη χώρα να τους επικροτήσει. Σε αυτό το χρονικό σημείο ούτε να γελάσουμε δεν μπορούμε. Δεν είναι ούτε σοβαρά ούτε αστεία αυτά που παρακολουθούμε, είναι βαρετά, από την πολλοστή επανάληψη και την έλλειψη φαντασίας. Μόνο σε αποστροφή οδηγεί μια τέτοια εικόνα. Όπως σας έχω ξαναγράψει το ΠΑΣΟΚ αποτελεί εδώ και χρόνια τον πιο ενδιαφέροντα πολιτικό χώρο και σήμερα, από την συρρίκνωση του, για να μην πω τ...

Είδηση κεραυνός, καθυστερημένη και γι’ αυτό πιο επώδυνη. Το τέλος, για μένα που το άκουσα για πρώτη φορά, δεν είχε παρελθόν, δεν έχει ιστορικό να το προετοιμάσει. Η τελευταία εικόνα, έσφυζε από ζωή. Νέος λεβέντης. Έτσι τον θυμάμαι. Ευτυχώς ή δυστυχώς, το έμαθα καθυστερημένα και δεν τον αποχαιρέτησα. Κρατάω το «γεια σου ξάδελφε» κοντά στο « Μύλο της Γαρίτσας», που τον είδα για τελευταία φορά. Μετά το χθεσινό, δεν έχω τι να γράψω και τι να πω. Η αντίσταση στον πόνο κτίζεται με πέτρες σιωπής, όχι για να περάσει, αλλά για να μη δραπετεύσει το μυαλό και το κλάμα το κάνει γέλιο. Έτσι η ζωή συνεχίζεται και κτίζει πάνω στα χαλάσματα, σε μια αέναη διαδικασία, που η ιστορία επαναλαμβάνει. Δεν γράφω σήμερα, για να διαβάσετε, δεν γράφω για να καταλάβετε, σαν άσκηση παραμιλητού, παυσίπονο για τα κακά παιγνίδια που η ζωή σκαρώνει να το εκλάβετε. Είναι το παραμιλητό της σιωπής, σας ορκίζομαι δεν έχω ανοίξει το στόμα μου. Αποτυπωμένη αμηχανία το αποτέλεσμα, όπως η μουτζούρα με εκείνα τα ...