Να ξεμπερδεύουμε...

Δεν μπορεί, πόσο να κρατήσει; Σε μια τρίχα κρέμεται. Ένα φύσημα και θα περάσει στην ιστορία, να κάνει παρέα στο μεσαίωνα. Η μεταπολίτευση των προσδοκιών των ανεκπλήρωτων, του εκσυγχρονισμού, του εφησυχασμού, της αλλοτρίωσης, των σκανδάλων, των μνημονίων, εσχάτως της φτώχειας και της πείνας, του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ, ένα τεράστιο μπαλόνι γεμάτο αέρα κοπανιστό.
Τα δυο κόμματα, που κυβερνούν μέχρι σήμερα, στοιχειώνουν την ελληνική πραγματικότητα. Ακόμα και αυτά τα μικρά ποσοστά που συγκεντρώνουν, βάσει των τελευταίων δημοσκοπήσεων, φανερώνουν τάσεις μαζοχισμού σε ένα τμήμα του εκλογικού σώματος. Δυο χρόνια μνημονίου. Με τις υπογραφές του δικομματισμού και η Νέα Δημοκρατία προηγείται στην πρόθεση ψήφου!!!

Αυτή είναι η απάντηση στην εθνική μας μιζέρια; «Στο έγκλημα και τιμωρία», υπάρχει τιμωρία. Το ελληνικό πολιτικό έγκλημα, δε θα πρέπει κάποτε να τιμωρηθεί; Και αν η ρητορική ερώτηση είναι και τι να ψηφίσω, η απάντηση δεν χωράει ενδοιασμούς: κανένα από τα δυο μεγάλα κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και τους έλληνες στην φτώχεια και την εξαθλίωση.
Όλα αυτά τα χρόνια που προηγήθησαν, είχαν φροντίσει να τεμαχίσουν σε μερίδες πουλιού τον κοινωνικό ιστό, ώστε να μην υπάρξει έμψυχο δυναμικό, να δώσει μία να τους γκρεμίσει. «Έτσι να κάνουμε, θα πέσει η πόρτα», πίστευε η Κατερίνα Γώγου. Όμως δεν έγινε έτσι, γιατί κανείς δεν έκανε το πρώτο βήμα, να σπρώξει την καταραμένη πόρτα.
Ήρθε η ώρα να ξεμπερδεύουμε. Σήμερα δεν υπάρχουν δικαιολογίες, δεν υπάρχουν διλήμματα, δεν μπορούν να υπάρξουν υποσχέσεις. Δεν μπορούν να υπάρξουν χειρότερα.