Τελευταία σελίδα αριστερά

Όσο και να πολεμάς  με τον εαυτό σου,  έρχεται η  τραγωδία μιας κοινωνίας να σου υπενθυμίσει ότι είσαι και εσύ μέλος της.   Ειδικά αυτές τις μέρες…  Είναι τόση η πίκρα  στην περιρρέουσα  ατμόσφαιρα, που τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από  τις αναμνήσεις.  Εκεί που νομίζω πως έχω κερδίσει την προσωπική  μου  μάχη,  βλέπω ανθρώπους με σπασμένες φτερούγες, ναυάγια της ζωής, που αλλιώς την  ονειρεύτηκαν.  Το κοινωνικό δίνει τη θέση του στο προσωπικό και το παράπονο γίνεται ακόμα πιο πικρό. Μπορεί η τηλεόραση   να απέκτησαν υψηλές αναλύσεις χρωμάτων, η ζωή μας όμως έγινε ασπρόμαυρη.  Δεν μαθαίνουμε, οι συμπεριφορές παρά τα     δύσκολα που μας έχουν βρει, έχουν περάσει το πετσί μας, κυλούν στο αίμα μας.  Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει σήμερα το νησί μας. Θα ήταν πλεονασμός να τα γράψ...

Να έχουμε να θυμόμαστε. Και η ελληνική τηλεόραση, δείχνοντας για μια ακόμη φορά υπερβάλλοντα ζήλο, φρόντισε να σβήσει από τα εγκεφαλικά μας κύτταρα, το πραγματικό μέγεθος της καταστροφικής πυρκαγιάς που έπληξε την Αττική, εστιάζοντας κατά συρροήν σε προσωπικές ιστορίες. Οι «προσωπικές ιστορίες», γράφει ο Δημοσιογράφος Κώστας Αργυρός,   "σύμφωνα με μια σχολή δημοσιογραφίας είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να μπορέσουν να δείξουν το «μεγάλο» μέσα από το «μικρό», να βοηθήσουν να καταλάβουμε το δάσος με παράδειγμα το δέντρο. Στην ελληνική τηλεόραση οι «ανθρώπινες ιστορίες» πολύ γρήγορα έγιναν θέσφατο, ανέδειξαν αρχισυντάκτες, γαλούχησαν γενιές δημοσιογράφων, που μετά τις θεωρητικές σχολές πέταγαν μαζί με τα εγχειρίδια όλες τους τις ψευδαισθήσεις και τους ενδοιασμούς και έπεφταν στα «βαθιά της ενημέρωσης» με σωσίβιο ένα ματσούκι, αναζητώντας την «προσωπική ιστορία», που θα τους ανέδυε στον αφρό. Το δέντρο κυριάρχησε. Το δάσος χάθηκε ολοκληρωτικά.” Ακριβώς. Και όπως κ...

Και σήμερα δεν έχω τι να γράψω, δεν έχω τι να πω . Η αντίσταση στον πόνο κτίζεται με πέτρες σιωπής, όχι για να περάσει, αλλά για να μη δραπετεύσει το μυαλό και το κλάμα το κάνει γέλιο. Έτσι η ζωή συνεχίζεται και κτίζει πάνω στα χαλάσματα, σε μια αέναη διαδικασία, που η ιστορία επαναλαμβάνει. Δεν γράφω σήμερα, για να διαβάσετε, δεν γράφω για να καταλάβετε, σαν άσκηση παραμιλητού, παυσίπονο για τα κακά παιγνίδια που η ζωή σκαρώνει να το εκλάβετε. Είναι το παραμιλητό της σιωπής, σας ορκίζομαι δεν έχω ανοίξει το στόμα μου. Αποτυπωμένη αμηχανία το αποτέλεσμα, όπως η μουτζούρα με εκείνα τα ακανόνιστα σχήματα όταν παιδεύουμε το χαρτί και το μολύβι. Όταν χαμηλώνουμε τα μάτια για να δούμε το αποτέλεσμα, βλέπουμε ένα κόσμο μπερδεμένο, οι γραμμές γίνονται σχήματα κανονικά, παίρνουν μορφές ανθρώπινες γίνονται θάλασσες και στεριές. Αν υπάρχει Θεός, κάπου είναι κρυμμένος. Για να κλάψει. Ή για να ντραπεί. Όταν η πουτάνα η ζωή τα φέρνει έτσι, και δεν υπάρχει και Θεός να του τα πεις, πας σε ...

Δ ε ν έχω τι να γράψω, δεν έχω τι να πω. Για να πω την αλήθεια ούτε να ακούσω δε θέλω . Τι να πεις μετά απ’ αυτό το ολοκαύτωμα. Αυτές τις ώρες της καταστροφής, οργίζομαι και αποσυντονίζομαι γίνομαι πυρ και μανία. Τελικά είμαστε εδώ, για να επαναλαμβάνουμε αυτά που έχουμε ξαναζήσει και αυτά που θα ξαναζήσουμε. Πριν λίγα χρόνια την ίδια εποχή περιγράφαμε την καταστροφή με την ελπίδα να μην ξανασυμβεί τέτοιο κακό. Σήμερα το ίδιο κακό και χειρότερο και με την βεβαιότητα πλέον ότι θα ξανασυμβεί. Στο «Κατά παντός υπευθύνου» ο συμπατριώτης μας Γιώργος Κάρτερ μας λέει ότι: '' Το κακό παράγινε αλγεινό κι είναι σκεβρωμένοι οι ώμοι μας απ’ το φορτίο των τάφων. Ποιος κερατάς κρατάει τα κίνητρα και ξεχειλώνει τις αόρατες τρύπες και μολύνει το θόλο με μελανιές του Κάτω κόσμου; '' Κατά παντός υπευθύνου. Βουβή οργή, εκκωφαντική σιωπή. Τι να πεις και τι άλλο να γράψεις. Πάνω από την καμένη Πελοπόννησο, την Εύβοια, την Αττική, τα νησιά του Αιγαίου, πάνω από την καμέ...

Όχι άλλο βάρος. Δεν έχω πρόθεση να μεταφέρω τη θλίψη, που δεν έχω, και να προσθέσω ακόμη περισσότερη σε αυτό το επιβαρυμένο περιβάλλον. Αν με ρωτήσετε πως θέλω να πεθάνω, θα ήθελα στα γέλια, αλλά μπορώ; Διαβάστε τα κείμενα ανάποδα, ορθά δεν επιτρέπεται αυτές τις ώρες να παίζουμε με τις λέξεις, δεν επιτρέπεται γενικά να παίζουμε, ούτε να παρηγορούμε ούτε να δίνουμε κουράγιο. Να αναστατώσουμε προσπαθούμε, πρωτίστως τον εαυτό μας. Να αναστατώσω τον εαυτό μου προσπαθώ, αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες, που δεν έκανε τίποτα άλλο, πέρα από το να ονειρεύεται. Σε όποιον μου είπε να ζήσω, δεν έδωσα ποτέ σημασία. Ανήκω σ’ αυτό που δεν είναι όπου είμαι και σε αυτό που ποτέ δεν μπόρεσα να είμαι. Ποτέ δεν πεθύμησα άλλο απ’ αυτό που δεν μπόρεσα να φανταστώ.  Και τώρα μέσα από τις λέξεις, που βγαίνουν με δυσκολία πρέπει να το παραδεχτώ, αυτό προσπαθώ να κάνω, με την ελπίδα να αποκτήσω παραστρατημένες παρέες, που θα βγουν από την πορεία της «εθνικής οδού» και θα τραβήξουν μπροστά από τους πα...