Άλλες εποχές θα μου πείτε ..

Όλα ήταν λάθος, καιρός να ανοίξουν τα μάτια μας! Να τα δούμε όλα και όλους αλλιώς.

Λάθος και ο Καραμανλής, λάθος και Παπανδρέου και ο Κωστάκης και ο Γεωργάκης, φυσικά και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο υιός Κυριάκος όταν ήταν Υπουργός, όχι τώρα που είναι Πρωθυπουργός.

Να αναθεωρήσουμε όλοι τις ζωές μας, να γκρεμίσουμε το σύμπαν, να βρούμε το φρέσκο. Ωραίο το φρέσκο όταν φυσάει, όχι ο Μητσοτάκης, ο Μητσοτάκης είναι νέος γέρος. Αν υποθέσουμε που λέει την αλήθεια μέσα στα πάντα που ζητάει να δούμε αλλιώς είναι και ό,τι γάλα βύζαξε, αυτό τον βολεύει σήμερα, άλλωστε κάπως έτσι πορεύτηκαν και οι προκάτοχοί του. Θυμάστε εκείνο το “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο του Ανδρέα, και “Έξω βάσεις του Θανάτου”, μέχρι το πρόσφατο “θα σκίσουμε τα μνημόνια” του Τσίπρα;
Κάθε φορά τα ίδια, από αλλαγή σε αλλαγή, βαδίζουμε προς τα πίσω.
Τώρα πήρε φόρα ο Κυριάκος και αναθεωρεί τα πάντα, βάλθηκε να μας βάλει όλους στον ίσιο δρόμο, στους όλους βέβαια δεν συμπεριλαμβάνονται οι επενδυτές. Να μην μείνει τίποτα από τον παλιό κόσμο, με μια ακλόνητη σιγουριά ότι αποτελεί ο ίδιος μέρος του καινούργιου.
“Μάλλον για τρομακρατημένοι μού κάνουν” υποστηρίζει ο Ιωάννου, που αντί πινακίου φακής πουλάνε ακόμη και τα νανουρίσματα της μάνας τους. Δηλωσίες του παρελθόντος τους, τρέχουν ξυπόλητοι πια να ανέβουν στο τρένο… Καλό ταξίδι! Θα μείνω στον “παλιό” κόσμο. Λέω να μην κατουρήσω τις πέτρες του γιατί ό,τι καινούριο καταφέρω να φτιάξω θα έχει γίνει με κατουρημένες πέτρες”.
Και συμφωνώ απόλυτα, γιατί το καινούριο φτιάχνεται με τα ίδια υλικά, σε άλλη διάταξη. Δηλαδή, “δεν μετανιώνεις για τίποτα;” θα ρωτήσεις. Αυτήν την κουβέντα την κάνω με τον εαυτό μου καθημερινά και πέφτουν και χοντρές μπουνιές ανάμεσά μας. Όταν προκύψει νικητής θα ενημερώσω. Άλλο σου λέω τώρα. Λέω πως δεν θα επιδοθώ στις μοδάτες πατροκτονίες που στην ουσία πριονίζουν τα ίδια μου τα γόνατα και με κονταίνουν.
Λέω πως δεν θα συμφωνήσω ακόμη πως η διάκριση Αριστεράς - Δεξιάς είναι ένα παρωχημένο σχήμα. Άλλες εποχές θα μου πείτε, ας το κλείσουμε έτσι .

Το κοκκινόμαυρο χρώμα του κορμιού σου, είναι ο Ιούνιος

Τώρα που αρχίζει να απλώνεται το φως, ξεκινάμε πάλι. Πρώτη Ιουνίου σήμερα Καλοκαίρι. Όσο επαναλαμβάνεται ο Ιούνιος, επαναλαμβάνομαι. Από εδώ αρχίζει η ζωή, η ζωή όπως θα έπρεπε να είναι. Φωτεινή.

Σε δήθεν καταστάσεις οι λέξεις αδυνατούν. Πήρα το χρόνο μου, περιμένοντας τον μήνα μου, που έτσι και αλλιώς μου δίνει την απόσταση και άπλετη, άπλετη θέα.
Η απουσία μου αυτό το διάστημα, για να καθαρίσουν τα μάτια από τα σκουπίδια που μας περιβάλλουν. Να δουν πέρα και έξω από αυτό το μικρόκοσμο, που όσες προμήθειες δύναμης και αν έχεις μαζί σου, αν γελαστείς και παραβιάσεις το χρονοδιάγραμμα της πορείας σου, τελειώνουν οι αναπνοές και πνίγεσαι εν αγνοία σου.
Οι λέξεις πρέπει να έχουν μια αντιστοιχία με την ζωή. Αισθάνθηκα ότι μας περίσσευαν τα λόγια και μας λιγόστευε η ζωή. Αν δεν ανοίξεις τα παράθυρο να σκάσει μύτη ο ήλιος στον απέναντι τοίχο, πώς να δεις τη σκόνη που σε σκεπάζει και τα νοσηρά παράσιτα που σε περιτριγυρίζουν; Πως να αναπνεύσεις αλήθειες από τον κόσμο τον πραγματικό, που μπορεί να βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κει, για σένα όμως φαντάζει στην άλλη άκρη.
Πρώτη Ιουνίου σήμερα Καλοκαίρι. Με τρελαίνουν οι ατελείωτες γάμπες που δεν έχουν μαυρίσει ακόμα. Αυτό το πρώτο χρώμα το κοκκινόμαυρο του κορμιού σου, είναι ο Ιούνιος. Είναι ο ήλιος στην καλύτερη γωνία του, είναι φως,
Είναι μία διάθλαση ο Ιούνιος, τόσο έξω από την πραγματικότητα, τόσο μέσα στη ζωή. Είναι κι αυτή η πόρτα προς τη θάλασσα, που σε ρουφάει σαν μαύρη τρύπα προς το φως.

Όλες οι φυλές του Φαραώ, που να βρεις δρόμο να τις βάλεις να τον περπατήσουν...

Θα μείνω μέσα όχι στο σπίτι, θα μείνω μέσα στο θέμα, για όσο χρειαστεί, αφού οι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι δεν ανταποκρίνονται. Θα διατηρήσω ζεστό το κάλεσμα, με κείμενα συναφή, μπας και καταφέρω να κτυπήσω κάποια κρυμμένη φλέβα.

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Δυσκολεύομαι να βρω λέξεις, όχι για να περιγράψουν, άλλωστε λίγο η πολύ, έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες της ζοφερής εικόνας, της ίδιας της πραγματικότητας. Έχουμε δεδομένα, που δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε. Ξέρουμε τι έφταιξε. Ξέρουμε τους θύτες. Το πρόβλημα βρίσκεται στα θύματα.. Ο καθένας τραβάει τη μοναχική πορεία του, ακολουθεί την πεπατημένη του, υπερασπίζεται τα στενά του συμφέροντα.
Τι κάνουμε; Όλοι μαζί τι κάνουμε. Δεν ξέρω αν υπάρχουν αυτές οι λέξεις σήμερα, ή θα χρειαστεί να γραφτούν με αίμα για να αφυπνίσουν συνειδήσεις, να ενώσουν, τους ανθρώπους που υποφέρουν, να ενώσουν τα θύματα απέναντι στους θύτες. Δεν είναι ότι ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, μ’ αυτά που προηγήθηκαν, υπάρχει κατανόηση. Δεν μπορεί όμως, μέσα σ’ αυτή βαρβαρότητα να μην υπάρχει ένα σημείο επαφής. Να μην υπάρχει ένα σημείο, που να συναντηθεί ο πόνος, η δυστυχία, η ανάγκη. Τι πρέπει να γίνει δηλαδή, να συναντηθούμε όλοι στα συσσίτια, για να δώσουμε τα χέρια ή και εκεί θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε το διπλανό μας για τη μεγαλύτερη μερίδα;

Είναι δύναμη τελικά

Δυσκολεύομαι να μιλήσω ευθέως για την αγάπη, από ντροπή ίσως. Από αδυναμία να βάλω τις λέξεις στη σειρά εκείνη, που θα με απελευθερώσουν. Πρέπει να φτάσει η ύστατη ώρα για να το εκφράσουμε τελικά. Πρέπει να σπάσουν πολλά στρώματα εγωισμού, για να παραδεχτούμε αυτό που χαρακτηρίζεται αδυναμία, μα είναι δύναμη τελικά. Δύναμη που γεννιέται μέσα από τις ραγισματιές μας.

Τα παραπάνω μου προέκυψαν διαβάζοντας ένα ποίημα. Με απελευθερώνει η ποίηση , μου ανοίγει εκείνες τις ρωγμές για να βγει η αλήθεια μου.
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ποιητές για να φωτίζουν και να καθοδηγούν, όχι αυτούς μόνο που τους διαβάζουν, αλλά και αυτούς που τυχαίνει να ακούσουν τρεις λέξεις, ένα στίχο για να στηριχτούν πάνω τους και να κερδίσουν τόσο χρόνο, όσο αντιστοιχεί σε μια ζωή. Πόσα εκατομμύρια λέξεις χρειάζονται για να αποτυπώσουν ένα στίχο του Ελύτη; “Πριν απ΄ μάτια μου ήσουν φως” Πόσα; «Γιατί η ποίηση είναι η αποθέωση του λόγου, το καθαρό του απόσταγμα και η προσέγγιση στα τοπία της, απαιτεί την άσκηση της ευαισθησίας του αναγνώστη, η ποίηση εκ προοιμίου απευθύνεται σε όσους είναι πρόθυμοι να καταβάλλουν το αντίτιμο μιας πνευματικής περιπέτειας …» λέει ο συμμαθητής μου, ποιητής Σωτήρης Τριβιζάς σε μια παλαιότερη συνέντευξη του στην εφημερίδα «Τα ΝΕΑ»
“Για τον ποιητή είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί. Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες. Ποιος θα καταγράψει τις λύπες μας, ποιος θα πενθήσει τις χαρές μας;”

Θέλω να κάνω όλο το ταξίδι

Όχι, δεν θα γίνεις στήλη άλατος από ένα άδικο Θεό. Θα χάσεις τις λέξεις όμως, που ανακάλυψες. Όπως: «θέλω να περπατώ όλο το δρόμο», «θέλω να κάνω όλο το ταξίδι», «θέλω να ζω».
Σαν του μικρού παιδιού η ζωή σου. Πιάνει με ενθουσιασμό τα χρώματα να ζωγραφίσει τον κόσμο. Είναι άπειρο όμως, δεν έχει τη σταθερότητα που χρειάζεται. Την καθαρότητα που πρέπει σε μια ζωγραφιά. Δεν μπορεί να τραβήξει ευδιάκριτες γραμμές. Τις περισσότερες φορές τα παρατάει, έτσι μένει μισοχρωματισμένο το χαρτί και το ταξίδι του στη μέση. Που είναι η ζωή σου; Την έβαλες σε μια γραμμή και ύστερα την έσφιξες πάνω σου, έτοιμη να σε πνίξει.

Μάταια ψάχνω κάποιες λέξεις. Δεν υπάρχουν τέτοιες, που να μπορούν να κλείνουν τους δρόμους, τους πεπατημένους. Τα βήματα τις περισσότερες φορές αυτενεργούν. Εμείς μένουμε να σχολιάζουμε. Εκ του ασφαλούς δε λέω, όμως μέχρι εκεί.
Τώρα δεν έχω άλλες. Και οι ίδιες χάνουν την άξια τους, αν επαναληφθούν.
Μόνο στο χρόνο ελπίζω. Και στο φως. Ας μην μείνουμε άλλο στις σκιές, θα μελαγχολήσουμε. Ας είναι αυτά τα τελευταία λόγια σε ένα Μάη που μας διέψευσε.
Σε λίγες μέρες καλοκαίρι και Ιούνιος.
«Εκείνα τα καλοκαίρια φύγανε. Τα ένθεα καλοκαίρια του Σικελιανού, τα μεταφυσικά-εκστατικά του Ελύτη, ακόμα και τα αισθησιακά-αστικά του Κοσμά Πολίτη - που είναι πια; Η μήπως μεγαλώσαμε και χάσαμε τη δυνατότητα της καλοκαιρινής μέθης;