Τελευταία σελίδα αριστερά

Όλα ήταν λάθος, καιρός να ανοίξουν τα μάτια μας! Να τα δούμε όλα και όλους αλλιώς. Λάθος και ο Καραμανλής, λάθος και Παπανδρέου και ο Κωστάκης και ο Γεωργάκης, φυσικά και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο υιός Κυριάκος όταν ήταν Υπουργός, όχι τώρα που είναι Πρωθυπουργός. Να αναθεωρήσουμε όλοι τις ζωές μας, να γκρεμίσουμε το σύμπαν, να βρούμε το φρέσκο. Ωραίο το φρέσκο όταν φυσάει, όχι ο Μητσοτάκης, ο Μητσοτάκης είναι νέος γέρος. Αν υποθέσουμε που λέει την αλήθεια μέσα στα πάντα που ζητάει να δούμε αλλιώς είναι και ό,τι γάλα βύζαξε, αυτό τον βολεύει σήμερα, άλλωστε κάπως έτσι πορεύτηκαν και οι προκάτοχοί του. Θυμάστε εκείνο το “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο του Ανδρέα, και “Έξω βάσεις του Θανάτου”, μέχρι το πρόσφατο “θα σκίσουμε τα μνημόνια” του Τσίπρα; Κάθε φορά τα ίδια, από αλλαγή σε αλλαγή, βαδίζουμε προς τα πίσω. Τώρα πήρε φόρα ο Κυριάκος και αναθεωρεί τα πάντα, βάλθηκε να μας βάλει όλους στον ίσιο δρόμο, στους όλους βέβαια δεν συμπεριλαμβάνονται οι επενδυτές. Να μην μείνει τίποτα απ...

Τώρα που αρχίζει να απλώνεται το φως, ξεκινάμε πάλι. Πρώτη Ιουνίου σήμερα Καλοκαίρι. Όσο επαναλαμβάνεται ο Ιούνιος, επαναλαμβάνομαι. Από εδώ αρχίζει η ζωή, η ζωή όπως θα έπρεπε να είναι. Φωτεινή. Σε δήθεν καταστάσεις οι λέξεις αδυνατούν. Πήρα το χρόνο μου, περιμένοντας τον μήνα μου, που έτσι και αλλιώς μου δίνει την απόσταση και άπλετη, άπλετη θέα. Η απουσία μου αυτό το διάστημα, για να καθαρίσουν τα μάτια από τα σκουπίδια που μας περιβάλλουν. Να δουν πέρα και έξω από αυτό το μικρόκοσμο, που όσες προμήθειες δύναμης και αν έχεις μαζί σου, αν γελαστείς και παραβιάσεις το χρονοδιάγραμμα της πορείας σου, τελειώνουν οι αναπνοές και πνίγεσαι εν αγνοία σου. Οι λέξεις πρέπει να έχουν μια αντιστοιχία με την ζωή. Αισθάνθηκα ότι μας περίσσευαν τα λόγια και μας λιγόστευε η ζωή. Αν δεν ανοίξεις τα παράθυρο να σκάσει μύτη ο ήλιος στον απέναντι τοίχο, πώς να δεις τη σκόνη που σε σκεπάζει και τα νοσηρά παράσιτα που σε περιτριγυρίζουν; Πως να αναπνεύσεις αλήθειες από τον κόσμο τον πραγματικό, που μπορε...

Θα μείνω μέσα όχι στο σπίτι, θα μείνω μέσα στο θέμα, για όσο χρειαστεί, αφού οι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι δεν ανταποκρίνονται. Θα διατηρήσω ζεστό το κάλεσμα, με κείμενα συναφή, μπας και καταφέρω να κτυπήσω κάποια κρυμμένη φλέβα. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Δυσκολεύομαι να βρω λέξεις, όχι για να περιγράψουν, άλλωστε λίγο η πολύ, έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες της ζοφερής εικόνας, της ίδιας της πραγματικότητας. Έχουμε δεδομένα, που δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε. Ξέρουμε τι έφταιξε. Ξέρουμε τους θύτες. Το πρόβλημα βρίσκεται στα θύματα.. Ο καθένας τραβάει τη μοναχική πορεία του, ακολουθεί την πεπατημένη του, υπερασπίζεται τα στενά του συμφέροντα. Τι κάνουμε; Όλοι μαζί τι κάνουμε. Δεν ξέρω αν υπάρχουν αυτές οι λέξεις σήμερα, ή θα χρειαστεί να γραφτούν με αίμα για να αφυπνίσουν συνειδήσεις, να ενώσουν, τους ανθρώπους που υποφέρουν, να ενώσουν τα θύματα απέναντι στους θύτες. Δεν είναι ότι ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, μ’ αυτά που προηγήθηκαν, υπάρχει κατανόηση. Δεν μπορεί όμως, μέσα σ’ αυτή...

Δυσκολεύομαι να μιλήσω ευθέως για την αγάπη, από ντροπή ίσως. Από αδυναμία να βάλω τις λέξεις στη σειρά εκείνη, που θα με απελευθερώσουν. Πρέπει να φτάσει η ύστατη ώρα για να το εκφράσουμε τελικά. Πρέπει να σπάσουν πολλά στρώματα εγωισμού, για να παραδεχτούμε αυτό που χαρακτηρίζεται αδυναμία, μα είναι δύναμη τελικά. Δύναμη που γεννιέται μέσα από τις ραγισματιές μας. Τα παραπάνω μου προέκυψαν διαβάζοντας ένα ποίημα. Με απελευθερώνει η ποίηση , μου ανοίγει εκείνες τις ρωγμές για να βγει η αλήθεια μου. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ποιητές για να φωτίζουν και να καθοδηγούν, όχι αυτούς μόνο που τους διαβάζουν, αλλά και αυτούς που τυχαίνει να ακούσουν τρεις λέξεις, ένα στίχο για να στηριχτούν πάνω τους και να κερδίσουν τόσο χρόνο, όσο αντιστοιχεί σε μια ζωή. Πόσα εκατομμύρια λέξεις χρειάζονται για να αποτυπώσουν ένα στίχο του Ελύτη; “Πριν απ΄ μάτια μου ήσουν φως” Πόσα; «Γιατί η ποίηση είναι η αποθέωση του λόγου, το καθαρό του απόσταγμα και η προσέγγιση στα τοπία της, απαιτεί την άσκηση της ευ...

Όχι, δεν θα γίνεις στήλη άλατος από ένα άδικο Θεό. Θα χάσεις τις λέξεις όμως, που ανακάλυψες. Όπως: «θέλω να περπατώ όλο το δρόμο», «θέλω να κάνω όλο το ταξίδι», «θέλω να ζω». Σαν του μικρού παιδιού η ζωή σου. Πιάνει με ενθουσιασμό τα χρώματα να ζωγραφίσει τον κόσμο. Είναι άπειρο όμως, δεν έχει τη σταθερότητα που χρειάζεται. Την καθαρότητα που πρέπει σε μια ζωγραφιά. Δεν μπορεί να τραβήξει ευδιάκριτες γραμμές. Τις περισσότερες φορές τα παρατάει, έτσι μένει μισοχρωματισμένο το χαρτί και το ταξίδι του στη μέση. Που είναι η ζωή σου; Την έβαλες σε μια γραμμή και ύστερα την έσφιξες πάνω σου, έτοιμη να σε πνίξει. Μάταια ψάχνω κάποιες λέξεις. Δεν υπάρχουν τέτοιες, που να μπορούν να κλείνουν τους δρόμους, τους πεπατημένους. Τα βήματα τις περισσότερες φορές αυτενεργούν. Εμείς μένουμε να σχολιάζουμε. Εκ του ασφαλούς δε λέω, όμως μέχρι εκεί. Τώρα δεν έχω άλλες. Και οι ίδιες χάνουν την άξια τους, αν επαναληφθούν. Μόνο στο χρόνο ελπίζω. Και στο φως. Ας μην μείνουμε άλλο στις σκιές, θα μελαγχολήσουμ...