Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013

"Η μέρα εκείνη δεν θ’ αργήσει"



Σε άλλες εποχές θα μιλούσαμε για τα μπάνια του Λάου. Σήμερα το Λαό τον πνίγουν, στα χρέη, στην ανεργία, στη φτώχεια,στην πείνα, στη θλίψη.  
Ο Αύγουστος, λέγαμε δεν βγάζει ειδήσεις. Μήνας των διακοπών. Χαλάρωση, ξεκούραση,  διάλειμμα ζωής.  Ο φετινός Αύγουστος γι’ αυτήν τη χώρα είναι γεμάτος από κακές ειδήσεις.  Επιδοτήρια απολύσεων, ανεργία, κλείσιμο επιχειρήσεων, αυτοκτονίες  εξαθλίωση, αγωνία, φόβος  και ανασφάλεια για το επόμενο διάστημα,  που όπως όλα συνηγορούν, τα πράγματα θα χειροτερεύσουν.
Θα συνεχίσουμε  με επαναλήψεις,  αναφορά στην θλίψη  και σήμερα για να μη γίνει κατάθλιψη. Πως λέτε τόσα χρόνια καταφέραμε ν’ αντέξουμε; Μοιραζόμαστε τα κακά μαζί σας, τα εκθέτουμε στο φως του ήλιου, τα κάνουμε κοινά μυστικά και τα αποδυναμώνουμε.
Δεν είναι οι μέρες που μας δημιουργούν μελαγχολία,  είναι οι μέρες πριν, οι ώρες πριν. Είναι η αναμονή για τα χειρότερα.  


Μέρες Αυγούστου με σκέψεις φθοράς. Εδώ στη μικρή μας πόλη, η επικαιρότητα με αηδιάζει, όλα αυτά τα επίκαιρα ψέματα μόνο σαν ένθετο μου χρησιμεύουν. Γι’ αυτό διακόπτω τις συνέχειες. Επιστρέφω όμως πάντα αγαπητή φίλη αλεφ στις ανεπίκαιρες αλήθειες. Αυτές ισχύουν. Όπως το κίτρινο φθινοπωρινό φύλλο, που δηλώνει μοίρα πανάρχαια.
«Μαραίνεται αλλά θυμάται την άνοιξη. Πεθαίνει αλλά περιμένει την άνοιξη. Κι ας μην το αφορά. Θα είναι εκεί άλλα φύλλα, πράσινα, νέα. Κάτι θάχει συμβάλλει κι αυτό στην παρουσία τους. 'Έστω και μόνο σαν λίπασμα. Παρελθούσα η μέλλουσα ζωή. Κάθε φορά το κίτρινο φύλλο είναι είδηση. Είναι νέο. 'Όπως κάθε γενεά που το αντιμετωπίζει. Όπως κάθε φθινόπωρο. Όλα ξανάρχονται αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο».
Για να επανέλθουμε:  περιμένοντας τα χειρότερα δε ξέρω ποιος πρέπει να φοβάται εμείς  ή  αυτοί; «Αυτοί οι τύποι που μας κυβερνούν σκότωσαν την Ελλάδα δύο φορές. Την πρώτη με την ψευδή ευμάρεια και τη δεύτερη με την πραγματική φτώχεια» γράφει ο Στάθης.  Κι ας μην αυτοπαραμυθιάζονται οι έως τώρα «πανταχού νικήσαντες» που ο λαός αδρανεί ή στέκει αμήχανος σαν να ’χει «παραδεχθεί την ήττα». Ουδέποτε φέρονται οι λαοί «σαν να ’ναι έτοιμοι από καιρό να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Το λένε απότομα! Κι αν πουν «όχι», γίνεται της Βαστίλλης...
«Η μέρα κείνη δε θ’ αργήσει κυνηγημένο μου πουλί
σε πήρε κάποτε η δύση σε ξαναφέρνει η ανατολή»



Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Πρώτη εργάσιμη Αυγούστου


Από σήμερα Αύγουστος. Σε αυτό το καθημερινό ανακάτεμα του πραγματικού με το φανταστικό, του ονείρου με την καθημερινότητα, επιχειρώ, ανεπιτυχώς, να δώσω και να πάρω. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια των πειραματισμών τίποτα δεν έμαθαν από την μεταξύ τους σχέση, ούτε βήμα προσέγγισης, κρατούν με επιμονή τη θέση τους.
Λες και είναι φτιαγμένα από διαφορετικά υλικά, που με τίποτα δεν δένουν. Δεν συγκινείται η πραγματικότητα με την φαντασία, θέλει να σε κατεβάσει στο βούρκο της, να γίνεις ένα με τα παιδιά της, για να μπορέσει να σε καταλάβει. Η φαντασία από την άλλη, τραβάει το μοναχικό της δρόμο, κρατώντας για τον εαυτό της το συναίσθημα.’
Αύγουστος, μήνας και θεός  «Κι αν ακόμα δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε», Βολταίρος. Αλλά το πήραμε αψήφιστα φερόμενοι ωσεί Θεοί. Η ασθένεια του Δυτικού ανθρώπου. Το σύγχρονο δράμα, βαθιά υπαρξιακό και αβάσταχτο.
Αύγουστος γαρ και ο χρόνος, ακόμα και αν περισσεύει, δεν είναι κατάλληλος για δημιουργία. Επαναφέρω στη μνήμη κάποιες σκέψεις που πάλι τέτοια εποχή με είχαν απασχολήσει.
 
«Δεν είμαστε, δυνατοί, επιθετικοί μόνο. Δεν είμαστε ελεύθεροι, αλλά αδειούχοι. Δεν είμαστε πονόψυχοι, αλλά ευγενικοί. Ούτε καλοί, απλώς καθωσπρέπει. Ερωτοτροπούμε με τον θάνατο, γιατί μας αρέσει να λεγόμαστε γενναίοι, αλλά κρυβόμαστε από τη ζωή σαν κλέφτες»
«Γαλάζια μάτια» Τόνι Μόρισον.
Είναι μέρες τώρα, που συσκέπτομαι συνεχώς με τον εαυτό μου. Ψάχνω όσα το μυαλό μου φτάνει, να καθαρίσω μια κατάσταση. Να γκρεμίσω πράγματα που έχω δεχθεί και μου επιτρέπουν να κινούμε σε επιτρεπτά πλαίσια.
Δεν τα πίστεψα ποτέ κατά βάθος και αυτό ίσως μου δίνει την δυνατότητα της αντίδρασης, έστω και την τελευταία στιγμή.
Είναι κρίμα οι «ευγενικοί» και «καθωσπρέπει» να καθορίζουν τη ζωή μας. Είναι κρίμα όλοι αυτοί να γίνονται χωροφύλακες, ώστε να μην διαταραχθεί το πλαίσιο. Είναι κρίμα να τους ακολουθούμε.
Όλες οι ελευθερίες μου είναι καθορισμένες, χωμένος κάτω από τα ερείπια μιας κοινωνίας, που παραπαίει.
Πρώτη εργάσιμη Αυγούστου. Περπάτησα στο κέντρο της πόλης. Κόλαση. Που πάνε όλοι αυτοί;
Ναι, υπάρχουν κάποιοι στον πλανήτη που δουλεύουν Αύγουστο. Ιδίως στα νησιά. Αλλά, δεν ζηλεύουμε, δεν φθονούμε.
διαβάζοντας ένα παλαιότερο  άρθρο του συμπατριώτη μας Ευγένιου Αρανίτση παρηγορήθηκα. «Είμαστε από τους τυχερούς απ’ αυτούς, που μπορούμε ακόμα να μην φεύγουμε για το πουθενά,  που την στάση την κάνουμε κίνηση. Είμαστε στη θέση του θεατή καλοκαιρινών περιπετειών, απελπισμένων φυγάδων, που αποδράσανε από την κόλαση χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει. Παρηγορηθείτε .."


Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Χωρίς ίχνος ειρωνείας


Απεργία σήμερα  και αύριο. Μια επανάληψη, το σημερινό κείμενο.  Και όσο οι επαναλήψεις, αποτελούν μέρος της επικαιρότητας,  τόσο σκάβουμε πιο βαθιά το λάκκο μας. Τόσο μένουμε σε χρόνο νεκρό  από τα ίδια και τα ίδια. Τελικά αυτό τ’ αμάξι μόνο όπισθεν διαθέτει.
Γυρίζοντας την Κυριακή το απόγευμα από τη θάλασσα, έπεσα πάνω σε μια λιτανεία, ευτυχώς ένας χωμάτινος παράδρομος με γλίτωσε από την ημίωρη καθυστέρηση. Στο διάστημα της πεντάλεπτης αναμονής, παρακολουθούσα τους επισήμους, που ακολουθούσαν με εκείνο τον αργό και εκνευριστικό βηματισμό εικόνες, λάβαρα και ιερείς και αυθόρμητα ψιθύρισα: «άξιος ο μισθός τους». Σοβαρά. χωρίς  καμία διάθεση ειρωνείας.
Κάθε μέρα σ’ αυτόν τον τόπο κάτι εορτάζουμε. Πολλές φορές και από διπλά και από τριπλά. Πανηγύρια λιτανείες κάθε λογής τελετές, επέτειοι και παρά επέτειοι. Ημέρα για το κάθε τι, για το περιβάλλον, για την γυναίκα για την μάννα, για τα ναρκωτικά για την Ευρώπη για την Αμερική. Για τη βλακεία δεν ξέρω αν έχει θεσπιστεί. Αγίων Πάντων, Ελισαίου, Μεθόδιου Κωνσταντινουπόλεως, έγραφε την Κυριακή το ημερολόγιο και σήμερα, Τύχωνος επ. Αμαθούντας, Αυγουστίνου Ιππώνος, που θα παμε; Και χίλιες μέρες να είχε ο χρόνος δεν θα έφταναν για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες για εορτασμούς και αφιερώσεις.
 
Μια πεντάλεπτη καθυστέρηση για μένα ανάξια για διαμαρτυρία. Αυτοί όμως μέσα στα σκουρόχρωμα κοστούμια τους με 35 βαθμούς Κελσίου, γιατί πρέπει θέλουν δεν θέλουν να προπορεύονται των πιστών κάθε γειτονιάς, κάθε εκκλησίας, με βήμα αργό πίσω από εικόνες και λάβαρα, πίσω από ιερείς, που κάνουν την δουλειά τους. Πόσος χρόνος πια περισσεύει, πόση δύναμη και πόσο καθαρό μυαλό για να μας λύσουν τα καθημερινά προβλήματα.
Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσο κόπο και χρόνο σπαταλούν οι υπηρέτες του λαού για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στο πρωτόκολλο; Πόσο πιο δημιουργικοί θα ήταν αν δεν εξαντλούσαν τόση ενέργεια σε χορούς και πανηγύρια, λιτανείες, παρελάσεις εκδηλώσεις του κάθε απίθανου συλλόγου,  εγκαίνια κάθε είδους,  γάμους και κηδείες υποχρέωσης που δε  βγαίνει ούτε γέλιο ούτε δάκρυ. Τρέχουν από το πρωί έως το βράδυ και δεν φτάνουν. Χωρίς την θέληση τους, για να μην πάρουν απουσία.
Άξιος ο μισθός τους, αλλά δυστυχώς χωρίς απόδοση, χαμένος κόπος, χαμένος χρόνος. Αν το καλοσκεφτούμε κανέναν δεν συμφέρει και ας νομίζουν ότι η παρουσία μπορεί να έχει εκλογική ανταπόδοση. Δεν συμφέρει αυτούς γιατί υπολείπονται σε έργο, δεν συμφέρει και εμάς που τους καλούμε για να κάνουμε φιγούρα, γιατί την πληρώνει ο τόπος και όλοι εμείς που ζούμε σ’ αυτόν.
Σοβαρά μιλάω χωρίς ίχνος ειρωνείας, Και έτσι να διαβαστεί…

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Το μυαλό μπορεί στην επομένη στροφή, χωρίς να στρίψει


Ευτυχώς τα αμυντικά συστήματα ακόμα λειτουργούν αποτελεσματικά. Είναι φυσικό μετά από τόσες επιθέσεις, να έχουν αναπτύξει μια ευχέρεια στις αποκρούσεις. Μόλις ένοιωσα λίγο πιο βιαστικό τον ήλιο, βάλθηκα να το ξαποστείλω. Ευτυχώς είναι μικρής διάρκειας, η αυτοκαταστροφική αντίδραση του χρόνου όταν αρχίζει να μετράει ανάποδα. Μην ανησυχείτε μόλις το συνειδητοποιήσει, θα δεχθεί την σταδιακή αναχώρηση.
Είπαμε να αφαιρέσουμε τα περιττά για να μειώσουμε το βάρος, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γκρεμίσουμε τα τείχη. Τα θεόρατα τείχη, που εδώ και πολλά χρόνια ύψωσα για να ορίσω τον κήπο του «είναι» μου, ώστε βλέποντας τους άλλους, να τους αποκλείω πλήρως και να τους κρατάω άλλους, θα μείνουν απόρθητα, όσο οι βίδες μου κρατούν, και δεν μου επιβάλουν ανούσια ταξίδια.
«Το να διαλέγω τρόπους για να μη δρω» γράφει ο Πεσσόα στο βιβλίο της Ανησυχίας, «υπήρξε ανέκαθεν η μέριμνα και η αποκλειστική ενασχόληση της ζωής μου».
Δεν υποτάσσομαι ούτε στο κράτος, ούτε στους ανθρώπους. Αντιστέκομαι αδρανώς. Το κράτος μπορεί μόνο να με θέλει για κάποια δράση, αν εγώ αρνούμαι να δράσω, δεν μπορεί να επιτύχει τίποτα από μένα. Μπορεί κάποια στιγμή γι’ αυτή μου την αδράνεια να με ενοχλήσει, αν συμβεί αυτό, θα πρέπει να θωρακίσω κι άλλο το πνεύμα μου και να ζήσω πιο μακριά μέσα στα όνειρα μου.

Νοιώθω ένα οργανικό και μοιραίο έρωτα για την σταθερότητα, μισώ τη καινούργια ζωή και τα άγνωστα μέρη. Η ιδέα του ταξιδιού μου φέρνει ναυτία. Έχω ήδη δει όλα όσα ποτέ μου δεν είχα δει. Έχω ήδη δει όλα όσα δεν είδα ακόμα. Τα τοπία είναι επαναλήψεις, ας ταξιδεύουν όσοι δεν υπάρχουν»
Έξοδος στα αδιέξοδα, φως στις σκοτεινές μέρες του καλοκαιριού, ξεκόλλημα από τη λάσπη της καθημερινότητας, ασκήσεις θάρρους που μόνο το μυαλό μπορεί. Το μυαλό μπορεί στην επόμενη στροφή, χωρίς να στρίψει. Το μυαλό μπορεί να πάει παραπέρα από την βαρβαρότητα, να συναντήσει την παρέα της ζωής.
Τελικά ο καλύτερος τρόπος να ταξιδεύεις είναι να αισθάνεσαι, να αισθάνεσαι τα πάντα με όλους τους τρόπους. Να αισθάνεσαι τα πάντα υπερβολικά.
Με αρέσουν τα αργόσυρτα καλοκαιρινά βράδια. Η ησυχία της πόλης και προπαντός η ησυχία που η αντίθεση κάνει ακόμα εντονότερη, στα μέρη εκείνα που την ημέρα σφύζουν από θόρυβο.








Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Η συνέχεια εκείνου του λόγου και οι όψιμοι επικριτές







     


Το ανάθεμα για την περίοδο της μεταπολίτευσης,  μέσα στη γενικότητα, αδικεί ένα κομμάτι υγείας,  που λειτούργησε πέρα από το δικομματισμό,  πέρα από την απαξίωση της πολιτικής, πέρα από την λογική του πελατειακού κράτους. Και μέσα από αυτή τη στήλη, κατά καιρούς έχω  στηλιτεύσει   και εγώ αυτή περίοδο,  όχι μόνο με αφορμή τη κρίση  και το δραματικό παρόν, αλλά και τότε που ανθούσε ακόμα το χρηματιστήριο  τη δεκαετία του 1990. Τότε που ο Σημίτης, έσπαγε τους δεσμούς με το παρελθόν, της μίζερης Ελλάδος και έκανε άλματα στο μαγικό κόσμο των αγορών.   Δεν πανηγυρίζαμε με την ανάληψη της διοργάνωσης των ολυμπιακών  αγώνων, ούτε δοξάσαμε το λάιφσταιλ. Δεν είμαστε ποτέ συγκαταβατικοί απέναντι στην διαφθορά.   Οι σημερινές επικρίσεις  για την περίοδο της μεταπολίτευσης,  δεν είναι αποτέλεσμα  αντίδρασης, είναι η συνέχεια εκείνου του λόγου,  που τόνιζε  την παρακμή και την  πολιτισμική παράλυση, όταν οι όψιμοι επικριτές  διατελούσαν έν αδεία .
Κάνω την επισήμανση, γιατί αυτοί που σήμερα φωνάζουν, για τα κακά του παρελθόντος που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, ποτέ  κατά το παρελθόν, που τους εξυπηρετούσε, δεν αντέδρασαν. Απεναντίας αντιδρούσαν στους λίγους που μιλούσαν, χαρακτηρίζοντας τους μίζερους και γραφικούς.  Να που δεν είναι έτσι,  όταν οι εκείνοι, λειτουργούσαν μες την καλή χαρά, εμφορούμενοι από την άνοδο του χρηματιστήριου και τις πρόσκαιρες απολαύσεις που παρείχε η φούσκα της οικονομίας,  οι άλλοι έβγαιναν  τολμηρά πάνω  από νοσταλγίες και καταστροφολογίες και έστελναν σήμα κινδύνου. Ε! λοιπόν αυτοί  σήμερα μπορούν να κρίνουν την περίοδο της μεταπολίτευσης, γιατί παρότι δικαιωμένοι,  κρατούν χαμηλούς τους τόνους  και δεν  ρίχνουν στην πυρά 40 χρόνια, που είχαν  όπως και να το κάνουμε   και καλές στιγμές.


Με όλες αυτές τις όψιμες ισοπεδωτικές φωνές,   από πληγωμένους και έντρομους  που για χρόνια είχαν βυθιστεί στον  ύπνο του δικαίου,  και όταν   ξύπνησαν βρέθηκαν στο χώμα,  κινδυνεύουμε άμεσα να οδηγηθούμε στην εκτροπή.  Σε  άκρατους νεοφιλελευθερισμούς,  με κεντρικό σύνθημα ο θάνατος σου η ζωή μου, η σε  φασιστικά ακροδεξιά μονοπάτια,  τραγουδώντας «γιατί χαίρετε ο κόσμος και χαμογελάει  πατερά;» Κανείς δεν ξέρει τι θα μας ξημερώσει . Η εκκρεμότητα, η αβεβαιότητα, συνεργάζονται στη δημιουργία μίας ατμόσφαιρας βαθιά μολυσμένης.
Το σημερινό ναυάγιο, αλλά και η στάση της   κοινωνίας, που το παρακολουθεί,   δεν προέκυψαν μεμιάς. Σήμερα και πάλι χρειάζονται οι ψύχραιμες φωνές,  χωρίς ισοπεδωτική διάθεση να περιγράφουν αυτά που προηγήθηκαν με μάτια καθαρά και να ανοίξουν διεξόδους για το μέλλον.







Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...