Τελευταία σελίδα αριστερά

Σε άλλες εποχές θα μιλούσαμε για τα μπάνια του Λάου. Σήμερα το Λαό τον πνίγουν, στα χρέη, στην ανεργία, στη φτώχεια,στην πείνα, στη θλίψη.   Ο Αύγουστος, λέγαμε δεν βγάζει ειδήσεις. Μήνας των διακοπών. Χαλάρωση, ξεκούραση,  διάλειμμα ζωής.   Ο φετινός Αύγουστος γι’ αυτήν τη χώρα είναι γεμάτος από κακές ειδήσεις.   Επιδοτήρια απολύσεων, ανεργία, κλείσιμο επιχειρήσεων, αυτοκτονίες   εξαθλίωση, αγωνία, φόβος   και ανασφάλεια για το επόμενο διάστημα,  που όπως όλα συνηγορούν, τα πράγματα θα χειροτερεύσουν. Θα συνεχίσουμε   με επαναλήψεις,   αναφορά στην θλίψη   και σήμερα για να μη γίνει κατάθλιψη. Πως λέτε τόσα χρόνια καταφέραμε ν’ αντέξουμε; Μοιραζόμαστε τα κακά μαζί σας, τα εκθέτουμε στο φως του ήλιου, τα κάνουμε κοινά μυστικά και τα αποδυναμώνουμε. Δεν είναι οι μέρες που μας δημιουργούν μελαγχολία,   είναι οι μέρες πριν, οι ώρες πριν. Είναι η αναμονή για τα χειρότερα.   Μέρες Αυγούστου με σκέψεις φθοράς. Εδώ σ...

Από σήμερα Αύγουστος. Σε αυτό το καθημερινό ανακάτεμα του πραγματικού με το φανταστικό, του ονείρου με την καθημερινότητα, επιχειρώ, ανεπιτυχώς, να δώσω και να πάρω. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια των πειραματισμών τίποτα δεν έμαθαν από την μεταξύ τους σχέση, ούτε βήμα προσέγγισης, κρατούν με επιμονή τη θέση τους. Λες και είναι φτιαγμένα από διαφορετικά υλικά, που με τίποτα δεν δένουν. Δεν συγκινείται η πραγματικότητα με την φαντασία, θέλει να σε κατεβάσει στο βούρκο της, να γίνεις ένα με τα παιδιά της, για να μπορέσει να σε καταλάβει. Η φαντασία από την άλλη, τραβάει το μοναχικό της δρόμο, κρατώντας για τον εαυτό της το συναίσθημα.’ Αύγουστος, μήνας και θεός   «Κι αν ακόμα δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε», Βολταίρος. Αλλά το πήραμε αψήφιστα φερόμενοι ωσεί Θεοί. Η ασθένεια του Δυτικού ανθρώπου. Το σύγχρονο δράμα, βαθιά υπαρξιακό και αβάσταχτο. Αύγουστος γαρ και ο χρόνος, ακόμα και αν περισσεύει, δεν είναι κατάλληλος για δημιουργία. Επαναφέρω στη μνή...

Απεργία σήμερα   και αύριο. Μια επανάληψη, το σημερινό κείμενο.   Και όσο οι επαναλήψεις, αποτελούν μέρος της επικαιρότητας,   τόσο σκάβουμε πιο βαθιά το λάκκο μας. Τόσο μένουμε σε χρόνο νεκρό   από τα ίδια και τα ίδια. Τελικά αυτό τ’ αμάξι μόνο όπισθεν διαθέτει. Γυρίζοντας την Κυριακή το απόγευμα από τη θάλασσα, έπεσα πάνω σε μια λιτανεία, ευτυχώς ένας χωμάτινος παράδρομος με γλίτωσε από την ημίωρη καθυστέρηση. Στο διάστημα της πεντάλεπτης αναμονής, παρακολουθούσα τους επισήμους, που ακολουθούσαν με εκείνο τον αργό και εκνευριστικό βηματισμό εικόνες, λάβαρα και ιερείς και αυθόρμητα ψιθύρισα: «άξιος ο μισθός τους». Σοβαρά. χωρίς   καμία διάθεση ειρωνείας. Κάθε μέρα σ’ αυτόν τον τόπο κάτι εορτάζουμε. Πολλές φορές και από διπλά και από τριπλά. Πανηγύρια λιτανείες κάθε λογής τελετές, επέτειοι και παρά επέτειοι. Ημέρα για το κάθε τι, για το περιβάλλον, για την γυναίκα για την μάννα, για τα ναρκωτικά για την Ευρώπη για την Αμερική. Για τη βλακεία δεν ξέρω...

Ευτυχώς τα αμυντικά συστήματα ακόμα λειτουργούν αποτελεσματικά. Είναι φυσικό μετά από τόσες επιθέσεις, να έχουν αναπτύξει μια ευχέρεια στις αποκρούσεις. Μόλις ένοιωσα λίγο πιο βιαστικό τον ήλιο, βάλθηκα να το ξαποστείλω. Ευτυχώς είναι μικρής διάρκειας, η αυτοκαταστροφική αντίδραση του χρόνου όταν αρχίζει να μετράει ανάποδα. Μην ανησυχείτε μόλις το συνειδητοποιήσει, θα δεχθεί την σταδιακή αναχώρηση. Είπαμε να αφαιρέσουμε τα περιττά για να μειώσουμε το βάρος, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γκρεμίσουμε τα τείχη. Τα θεόρατα τείχη, που εδώ και πολλά χρόνια ύψωσα για να ορίσω τον κήπο του «είναι» μου, ώστε βλέποντας τους άλλους, να τους αποκλείω πλήρως και να τους κρατάω άλλους, θα μείνουν απόρθητα, όσο οι βίδες μου κρατούν, και δεν μου επιβάλουν ανούσια ταξίδια. «Το να διαλέγω τρόπους για να μη δρω» γράφει ο Πεσσόα στο βιβλίο της Ανησυχίας, «υπήρξε ανέκαθεν η μέριμνα και η αποκλειστική ενασχόληση της ζωής μου». Δεν υποτάσσομαι ούτε στο κράτος, ούτε στους ανθρώπους. Αντιστέκομαι αδρανώς. ...

       Το ανάθεμα για την περίοδο της μεταπολίτευσης,   μέσα στη γενικότητα, αδικεί ένα κομμάτι υγείας,   που λειτούργησε πέρα από το δικομματισμό,   πέρα από την απαξίωση της πολιτικής, πέρα από την λογική του πελατειακού κράτους. Και μέσα από αυτή τη στήλη, κατά καιρούς έχω  στηλιτεύσει     και εγώ αυτή περίοδο,   όχι μόνο με αφορμή τη κρίση   και το δραματικό παρόν, αλλά και τότε που ανθούσε ακόμα το χρηματιστήριο   τη δεκαετία του 1990. Τότε που ο Σημίτης, έσπαγε τους δεσμούς με το παρελθόν, της μίζερης Ελλάδος και έκανε άλματα στο μαγικό κόσμο των αγορών.     Δεν πανηγυρίζαμε με την ανάληψη της διοργάνωσης των ολυμπιακών   αγώνων, ούτε δοξάσαμε το λάιφσταιλ. Δεν είμαστε ποτέ συγκαταβατικοί απέναντι στην διαφθορά.     Οι σημερινές επικρίσεις  για την περίοδο της μεταπολίτευσης,   δεν είναι αποτέλεσμα   αντίδρασης, είναι η συνέχεια εκείνου τ...