Τελευταία σελίδα αριστερά

Άλλη μια άνοιξη. Άλλη μια επανάληψη… Η επανάληψη μας κάθεται στο στομάχι και όσο τα χρόνια περνούν, η ιστορία μας αναγκάζει στο αναμάσημα των ένδοξων χρόνων της νεότητας μας. Κάθε χρόνο, όλο και πιο βαρύ στομάχι. Δυστυχώς η ανανέωση δεν μπορεί να γίνει με παλιές φωτογραφίες. Ένα παλαιότερο κείμενο που χρειάστηκε σόδα για να το ξεπεράσω, προσθέστε και δέκα χρόνια ακόμα. Άλλη μια άνοιξη και καμιά εξέλιξη. Άλλη μια επανάληψη. Χρόνια τώρα σκάβουμε επί τόπου, στο ίδιο μαύρο χώμα. Ο λάκκος κοντεύει να μας σκεπάσει και εμείς όλο και πιο βαθιά. Αρχίσαμε με δραστήρια χέρια και διάθεση πολλή. Με φλογερά μάτια, ανέμελα ρούχα, γένια και μακριά μαλλιά. Με πολλά οράματα και την αφίσα του Τσε πριν γίνει μόδα κρεμασμένη στη ψυχή μας. Εκείνη η παρέα είχε σκορπίσει, δυο, τρεις βρισκόμαστε που και που. Εκείνο το βράδυ είχαμε μαζευτεί στο σαλόνι. Πίναμε κρασί και καπνίζαμε. Άλλη μια άνοιξη και καμιά εξέλιξη. Άλλη μια επανάληψη. Το ύφος δεν είχε αλλάξει, και μπορεί να είμαστε σήμερα από σαράντα μέχρι πεν...

Άλλη μια επέτειος για την τιμή των όπλων. Τόπος με πολύ παρελθόν η Ελλάδα, τόσο πολύ που χάνεται το μέλλον. Κάθε χρόνο τα ίδια, η ίδια φωτογραφία που με το καιρό ξεθωριάζει και η επανάληψη που έχει γίνει αφόρητη Κάθε μέρα και μια επέτειος για την ψωροκώσταινα. Κάθε μέρα που μας θυμίζει την άλλη και η Ελλάδα να ανάβει κεράκια στις ημερομηνίες της ιστορίας της. «Δεν γνωρίζω άλλο λαό να έχει τόσες επετείους», υποστηρίζει ο Νίκος Δήμου σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα του. «….Το Ηρώον. Οι Επίσημοι, με τα σκούρα ρούχα και τις στραγγαλιστικές γραβάτες. Ο Νομάρχης , ο Δήμαρχος, ο Καθηγητής, που εκφωνεί πανηγυρικό. "Την Κυβέρνηση εκπροσώπησε ......". Από παιδί θυμάμαι την ίδια σκηνή. Μόνο η (κακή) καθαρεύουσα έγινε (κακή) δημοτική. Και μερικά σακάκια εξελίχθηκαν σε μπουφάν…» «Γιορτάζουμε τη μάχη στις Θερμοπύλες και τη νίλα του Δράμαλη. Την απελευθέρωση της Αθήνας και την έξοδο του Μεσολογγίου. Το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου και το χορό του Ζαλόγγου. Την Κυριακή της Ορθοδοξίας και τη...

Τα έχω πει και τα έχω γράψει. Για τους συμβασιούχους, που για πολλοστή φορά βρίσκονται στους δρόμους μετράω δέκα κείμενα. Δεν έχω το κουράγιο να επαναλάβω τα ίδια, νοιώθω ότι δεν μπορώ να πω και να γράψω τίποτα, είναι η επανάληψη, που με οδηγεί στη σιωπή. Μου τέλειωσαν οι αλήθειες. Ένα παλαιότερο κείμενο με το ίδιο τίτλο για να δικαιολογήσω τη λούφα από την αγγαρεία, όσο για την λύση την έχω στο συρτάρι μου. Είναι κάποιες μέρες που δεν έχεις τι να πεις. Νοιώθω να μου τελειώνουν οι αλήθειες και εκνευρίζομαι. Αυτή η τοπική ανακύκλωση μας έχει κουράσει, τα ίδια και τα ίδια σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουμε την ύπαρξη μας. Το πιο οδυνηρό είναι να εξασκείς το δημοσιογραφικό επάγγελμα σ’ αυτή την μικρή πόλη, που όταν πέφτει το σκοτάδι, οι συνοικισμοί των ανθρώπων γίνονται ένα σιωπηλό ερημητήριο. Ευτυχώς έφυγα νωρίς από την μαχόμενη δημοσιογραφία, ή για να ακριβολογώ δεν μπήκα ποτέ στη «μάχη». Ποια μάχη θα μου πείτε, από γραφείο σε γραφείο, συναντώντας για τριάντα και πλέον χρόνια τ...

Με αφορμή την τηλεοπτική εκπομπή του Σεραφείμ Φυντανίδη με καλεσμένους τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Σταμάτη Κραουνάκη και την Λίνα Νικολόπουλου. Για το τραγούδι ο λόγος και τι μπορούμε να προσθέσουμε, πλάι σε ένα κείμενο του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι, από το βιβλίο του «ο καθρέπτης και το Μαχαίρι». το παραθέτουμε για να συμφωνήσουμε ότι όσο και να προσπαθεί η τηλεόραση να μας ταΐζει σκουπίδια, η τέχνη είναι αυτή που τα κάνει όλα αληθινά Το τραγούδι δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως. Ούτε μαστίχα για το στόμα αθλητικών εφήβων ή συντροφιά νυχτερινή για οδηγούς ταξί και φορτηγών. Είναι μια σχέση υπεύθυνη, μια πράξη ερωτική ανάμεσά μας που μας αποκαλύπτει. Τελετουργία που απαιτεί, τόσο από σας όσο και από μένα, μια προετοιμασία θρησκευτική, επίμονη άσκηση γνώσης και αθωότητας, αποκαλύψεως και ανιχνεύσεως, μνήμης και προφητείας. Το τραγούδι είναι μια μαγική στιγμή κι εγώ ένας πανηγυριώτης μάγος εκπρόσωπός σας, που θα φωτίσω τις κρυφές και αθέατες γωνιές σας, θα σας εκπλήξω, θα σας γεμίσω ε...