Μου τέλειωσαν οι αλήθειες

Τα έχω πει και τα έχω γράψει. Για τους συμβασιούχους, που για πολλοστή φορά βρίσκονται στους δρόμους μετράω δέκα κείμενα. Δεν έχω το κουράγιο να επαναλάβω τα ίδια, νοιώθω ότι δεν μπορώ να πω και να γράψω τίποτα, είναι η επανάληψη, που με οδηγεί στη σιωπή. Μου τέλειωσαν οι αλήθειες. Ένα παλαιότερο κείμενο με το ίδιο τίτλο για να δικαιολογήσω τη λούφα από την αγγαρεία, όσο για την λύση την έχω στο συρτάρι μου.
Είναι κάποιες μέρες που δεν έχεις τι να πεις. Νοιώθω να μου τελειώνουν οι αλήθειες και εκνευρίζομαι. Αυτή η τοπική ανακύκλωση μας έχει κουράσει, τα ίδια και τα ίδια σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουμε την ύπαρξη μας.
Το πιο οδυνηρό είναι να εξασκείς το δημοσιογραφικό επάγγελμα σ’ αυτή την μικρή πόλη, που όταν πέφτει το σκοτάδι, οι συνοικισμοί των ανθρώπων γίνονται ένα σιωπηλό ερημητήριο. Ευτυχώς έφυγα νωρίς από την μαχόμενη δημοσιογραφία, ή για να ακριβολογώ δεν μπήκα ποτέ στη «μάχη». Ποια μάχη θα μου πείτε, από γραφείο σε γραφείο, συναντώντας για τριάντα και πλέον χρόνια τα ίδια πρόσωπα. Τι να κερδίσεις μέσα σ’ αυτό το βαλτωμένο περιβάλλον. Τι καινούργιο να μάθεις; Η καλπάζουσα αρτηριοσκλήρυνση δεν σου αφήνει περιθώρια. Οι λίγες φωτεινές εξαιρέσεις ίσα - ίσα για να μας διατηρήσουν ζωντανούς.
Το πείσμα μας έσωσε. Για ζωή, για όνειρο, για παραμύθι, για αιώνιες φιλίες και έρωτες. Το πείσμα να μην γίνουμε άλλη μια ασήμαντη ίνα στο κεντρικό νευρικό σύστημα ενός κόσμου που αγοράζεται και αγοράζει. Και αν δεν κάναμε τακτικές μεταφορές υπολοίπου από την ανήμερη καρδιά της νεότητας μας, τώρα θα είμαστε καθισμένοι στο καναπέ, συνένοχοι στη βλακεία.
Μείναμε λίγοι ίσα - ίσα να κάνουμε παιγνίδι. Παραμονεύουμε ο ένας την κίνηση του άλλου.
«Μου έχεις ξεκάνει τους πύργους και τους στρατιώτες, αλλά έχω στριμώξει την βασίλισσα σου. Κάνε κάτι δεν θέλω να νικήσω. Να συνεχίσουμε την άσκηση, να μην τρελαθούμε.
«Η Κέρκυρα μας και ο κερκυραισμός μας», μας μάρανε. «Το καταπράσινο νησί, η ιστορία και ο πολιτισμός μας. Το καλοκαίρι ο ήλιος και η θάλασσα». Στερεότυπα που πάλιωσαν από την κατάχρηση.
Ευτυχώς που εμείς την έχουμε την θάλασσα για όλο το χρόνο, μη σας πω για το χειμώνα, όταν παίρνει εκείνο το άγριο γρι, που δεν σηκώνει και πολλές κουβέντες και γίνεται τότε το καλύτερο στοίχημα με τον εαυτό μας.