Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

Για να ονειρευτείς χρειάζεσαι ησυχία

Πολλά πράγματα θέλουν το χρόνο τους τελικά. Και έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να αντιληφθώ, τη γοητεία που μου ασκούσε η μοναξιά. Ένα παράξενο, φλερτ, που μου έδινε την ευκαιρία να επικοινωνήσω, όχι μονάχα με τον εαυτό μου, αλλά με αυτούς κυρίως που θα ήθελα να ήταν δίπλα μου. Τους δικούς μου ήρωες, τους δικούς μου μύθους, που δεν ήταν χάρτινοι, αλλά φτιαγμένοι με τέτοια στέρεα υλικά, που δεν μου έδιναν καμία αφορμή να αποδράσω. Θα ήταν ψέμα να υποστηρίξω ότι δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω λαμπερές στιγμές. Υπήρχαν και υπάρχουν.


"Αν η ζωή είναι ένα αστραφτερό κέρας της Αμαλθείας , όχι μόνο δεύτερη αλλά άπειρες ευκαιρίες προσφέρει. Κάθε μέρα κάθε ώρα, οι εκδοχές ζωής που μας δίνονται είναι ατελείωτες. Όταν ζω αυτές τις λαμπερές στιγμές λέω πως ούτε χίλια χρόνια δεν μου φτάνουν για να ζήσω τις ευκαιρίες που αντιλαμβάνομαι . Φανταστείτε πόσες δεν αντιλαμβάνομαι"
Είναι αλήθεια ότι από μόνη της η λέξη «μοναξιά» μας προκαλεί θλίψη. Και αν εμένα με γοητεύει, είναι γιατί πριν απ’ αυτήν δεν την φοβήθηκα ποτέ μου. Αυτός ο φόβος για την μοναξιά τελικά μας οδηγεί σε μια ζωή γεμάτη συμβιβασμούς, μια ζωή που περνάει παρέα με τη δυστυχία και ας μην το έχουμε αντιληφθεί. Αυτός ο φόβος του φόβου μπορεί να νικηθεί μόνο με το όνειρο, και για να ονειρευτεί κανείς χρειάζεται ησυχία.
Πολλά πράγματα θέλουν το χρόνο τους και ο χρόνος σιγά σιγά με έκανε να υποψιαστώ ότι δεν υπάρχει μοναξιά. Μοναξιά είναι μόνο ο τρόμος του εχθρικού εγώ. Η Κατερίνα Γώγου είχε ταυτίσει την μοναξιά με την ελευθερία, το ερημικό προβάδισμα της πρωτοπορίας και το μαρτύριο της ανθρώπινης ανάγκης που αναγκαστικά αφήνεις πίσω σου, «γιατί τους αγαπάς τους ανθρώπους ρε γαμώτο». Εξάλλου όλα για εκείνους γίνονται και οι αγώνες και οι ελευθερίες και οι μοναξιές και οι πρωτοπορίες.
Κάνει καλό η μοναξιά, σιγά σιγά σου σπάει την εξάρτηση σε συμφιλιώνει με το Μεγάλο!

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2019

Με 8 λέξεις

Η τηλεοπτική σειρά “8 λέξεις” που προβάλει ο ΣΚΑΙ και στην οποία ένα μεγάλο μέρος των πλάνων, όπως είναι γνωστό, γυρίζεται στην Κέρκυρα, αποτελεί δυσφήμηση για τον τόπο μας. Ελπίζω όσοι υποστήριζαν, ότι μέσα από το τηλεοπτικό σίριαλ, θα προβάλλονταν το νησί μας, παρακολουθώντας τη σειρά, να το έχουν μετανοιώσει.
Μια γεύση από κριτικές που έχουν γραφτεί:

“Οι Κερκυραίοι έχασαν την ντοπιολαλιά τους και ενώ «νόνα» σημαίνει γιαγιά, την ηλικιωμένη στο σήριαλ, την αποκαλεί έτσι και η νύφη της.”

“Βρείτε έναν αρχηγό κόμματος σε όλο τον πλανήτη με σκουλαρίκι - χαλκά στο αυτί.


Βρείτε έναν άντρα που να πιάνει τη γυναίκα του να τον απατά με τον αδελφό του και εκτός του ότι τη συγχωρεί και τη διεκδικεί, της εξομολογείται και τη δική του εξωσυζυγική σχέση.

Βρείτε έναν επίδοξο δολοφόνο να αστοχεί κατ’ εξακολούθηση με το θύμα απέναντι του.

Όταν σκοτώνεται κάποιος είναι δυστύχημα και όχι ατύχημα.

Η γραμματέας πολιτικού αρχηγού φορά αθλητικά στη δουλειά της.

Ο Γκλέτσος είναι γεμάτος κατάγματα και χτυπιέται στο κρεβάτι για την ασθένεια της κόρης του.

Το μεγαλύτερο «φάουλ» βέβαια, είναι οι ερασιτέχνες ηθοποιοί της σειράς που «παίζουν» αφύσικα, χωρίς να ξέρουν πώς να κινηθούν και που να κοιτάξουν.

Το χειρότερο; Όλοι οι ρόλοι, μικροί, μεγάλοι, άντρες, γυναίκες, πολιτικοί, δολοφόνοι, ή σερβιτόροι, μιλούν ακριβώς με την ίδια γλώσσα.”

Είναι δυσφήμηση για τον τόπο, μέσα σε ένα όμορφο σκηνικό, που αποτελεί από μόνη της η πόλη μας, να διαδραματίζεται μια τόσο βαρετή και φτηνή τηλεοπτική σειρά.
Ο τόπος χάνει την φήμη του, τσαλακώνει το κύρος του, όταν ταυτίζεται στα μάτια των τηλεθεατών με ένα άθλιο περιεχόμενο. Είναι άδικο για το μνημείο.
Φαντασθείτε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο με ισχυρό όνομα στην αγορά, να παραχωρεί τους χώρους του για να γυρισθεί μια “τσόντα”, και οι 8 λέξεις δεν είναι “τσόντα” γιατί η “τσόντα” μπορεί να έχει και κάποιο ενδιαφέρον.
Ο τόπος όταν συναναστρέφεται με την τέχνη είναι φυσικό να βγαίνει κερδισμένος, με την τέχνη όμως , όχι με ένα σίριαλ, που δεν ξέρει που πατεί και που πηγαίνει.
Και δεν μιλώ για υψηλή τέχνη, ο ελληνικός κινηματογράφος κατά το παρελθόν και οι ταινίες που γυρίστηκαν στην
Κέρκυρα, σεβάστηκαν την πόλη μας και την πρόβαλαν στο μέτρο του δυνατού. Ακόμα και σήμερα ένα σοβαρό τηλεοπτικό σίριαλ όπως “Οι άγριες μέλισσες” αν είχαμε την τύχη να γυρισθεί στο νησί μας, θα μπορούσαμε να μιλάμε για προβολή.
Φυσικά και δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε, εκτός από τα μνημεία, να γυριστεί ένα σίριαλ, ακόμα και σαν τις “8 λέξεις” στο νησί μας, καλό όμως είναι, πριν το δούμε να κρατάμε μικρό καλάθι ...

Η φωτογραφία από την ταινία της Τώνιας Μαρκετάκη "Η τιμή της αγάπης"

Και του χρόνου θα έχουμε Χριστούγεννα...

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Όλα έχουν ξανασυμβεί. Αυτές οι γιορτές απειλούν τις ευαίσθητες μνήμες και όσους έχουν πρόβλημα με το χρόνο, λόγω της επανάληψης. Και πέρσι δεν είχαμε Χριστούγεννα; Και πρόπερσι και πριν 55 χρόνια όσο θυμάμαι. Είναι βέβαιον ότι και του χρόνου τέτοια εποχή, πάλι θα ζούμε τις παραμονές της μεγάλης γιορτής. Αστραπιαία περνούν από μπροστά μου 55 Χριστουγεννιάτικα δέντρα, από κυπαρίσσια της δεκαετίας του 60 στο χωριό, μέχρι κινέζικα πτυσσόμενα έλατα.

Θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 66’, μας είχαν μοιράσει στο σχολείο δώρα, κάτι γελασούδια, ένα μολύβι μια ξύστρα ένα τετράδιο, ήταν η πρώτη φορά που συνδύασα τη γιορτή με τα δώρα, απέραντη χαρά. Τον επόμενο χρόνο δεν θυμάμαι να μοίρασαν δώρα, θυμάμαι που ήρθε η δικτατορία.
Τα Χριστούγεννα όμως που ζωντάνεψαν τα παραμύθια, ήταν του ’72, Ο πρώτος έρωτας, το πρώτο ραντεβού. Η αφορμή να κόψουμε το κυπαρίσσι που θα στολίζαμε, και η ευκαιρία να απομακρυνθούμε όσο γίνεται πιο μακριά από το χωριό. Σε μια πλαγιά ακουμπισμένοι σε ένα δέντρο, ανταλλάσσοντας ντροπές και παιδικές χαζομάρες. Τότε ζούσαμε το παρόν και ευτυχώς δεν γνωρίζαμε το μέλλον.
Θυμάμαι και κάτι πρόσφατα, πριν δέκα χρόνια. Βγήκα στη ταράτσα του σπιτιού μου, που δεν τη στολίζουν πολύχρωμα λαμπιόνια των ημερών. Απέναντι φωτισμένα μπαλκόνια με χαρούμενη μουσική απ’ τα κινεζικά φωτάκια που τραγουδούσαν χαζά, χριστουγεννιάτικους ρυθμούς της κατανάλωσης. Γελούσα με την εικόνα, για να μην αφήσω τη ζήλια να εκδηλώσει καμία αξίωση. «Θέλω να μείνω μόνος», έλεγα, επακόλουθο, μιας αμυντικής λειτουργίας, με τον εγωισμό να θριαμβεύει.
«Θέλω να μείνω μόνος», ούτε λαμπιόνια, ούτε αστέρια, ούτε Χριστούγεννα. Τι να γεννηθεί από έναν;
Τι εμμονή και αυτή των ανθρώπων, στο παρελθόν και στις οικείες καταστάσεις. Τι εγωιστική προσήλωση στις παλιές πληγές, στην πλήρη υποταγή, στα παλιά τραύματα, στο φόβο του θανάτου – κατά συνέπεια, στον φόβο ζωής . Διότι κάθε γέννηση προϋποθέτει και ένα θάνατο. Του παλιού χρόνου για να έρθει ο καινούργιος, της παλιάς αγάπης για να γεννηθεί ένας καινούργιος έρωτας. Του ψεύτικου εαυτού μας για να αναδυθεί από μέσα μας ο αληθινός.
Και τότε όλα είναι εύκολα και μαγικά. Διότι το κάθε τι, με τα καινούργια μάτια θα είναι μια γέννηση.
Θα ήθελα να μπορώ να ευχηθώ “ Καλά Χριστούγεννα” και να μην είναι χρέος, συνήθεια ή ευχετήρια κάρτα ...

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...