Τελευταία σελίδα αριστερά

Χρόνος για κακές σκέψεις ούτε για δείγμα, η υπεράσπιση της ύπαρξης μας, της ζωής μας, της αξιοπρέπειας μας, στην πρώτη γραμμή. Γύρισα από μια μάχη απ’ τον αέναο πόλεμο της επιβίωσης. Τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όσο πολεμούσα, που χρόνος για τέτοια, αυτές οι μάχες της καθημερινότητας, που δεν έχει την πολυτέλεια να την πλακώσει η πλήξη, μας μεταγγίζουν φρέσκο αίμα, μας θωρακίζουν, διώχνουν εμμονές φοβίες και ανασφάλειες, μας απομακρύνουν το φόβο του θανάτου, κάνουν αχρείαστους τους ψυχιάτρους. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, συνήθως νοιώθουμε νικητές, που αντέξαμε στη μάχη. Τώρα νοιώθω κουρασμένος όπως συμβαίνει άλλωστε ύστερα από κάθε μάχη, ακόμα και απ’ αυτήν του νικητή. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί και ίσως είναι καλύτερα να κρατήσει μια ζωή. Υπάρχουν στιγμές που όλα σε κουράζουν, γράφει ο Πεσσόα στο βιβλίο της ανησυχίας. Σε κουράζει ακόμα και αυτό που θα μας έδινε ανάπαυση. Αυτό που μας κουράζει γατί μας κουράζει. Αυτό που θα μας έδινε ανάπαυση γιατί η ιδέα να το αποκτήσουμε μας ...

Χθες, κατεβαίνοντας την οδό από το «Μον Ρεπό» προς το παραλιακό, αν δεν έμπαινα στον ποδηλατοδρόμο δεξιά, με τη μοτοσικλέτα μου, για να αποφύγω ένα αυτοκίνητο που ανέβαινε προς το «Κανόνι», σήμερα θα ήμουν μακαρίτης. Τις προάλλες, στο ίδιο σημείο, αυτή την φορά με το αυτοκίνητο μου, μπαίνοντας και πάλι στο ποδηλατοδρόμο, για να αποφύγω διερχόμενο αυτοκίνητο, λίγο έλειψε να γίνει μακαρίτης ένας ποδηλάτης. Αυτό το είναι και δεν είναι, το ισχύουν ή δεν ισχύουν, οι διατάξεις του Κ.Ο.Κ, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα και θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Το παραπάνω περιστατικό, είναι ένα από τα πολλά, που αντιμετωπίζουν οι οδηγοί, οχημάτων και οι ποδηλάτες, σε πολλά σημεία της πόλης, που διέρχεται το δίκτυο των ποδηλατοδρόμων. Κάποιοι οδηγοί κινούνται με την λογική της ύπαρξης ποδηλατοδρόμων και άλλοι σαν να μην υπάρχουν. Μπορεί το έργο των ποδηλατοδρόμων να είχε σε κάποια σημεία αστοχίες και να μην έχει παραδοθεί ακόμα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να διαιωνιστεί ...

Για την πόλη που όλο και περισσότερο την πνίγει η μοναξιά, γράφαμε πέρσι τέτοιες μέρες, για την πόλη που οι πολίτες της αλληλοσπαράζονται σ’ έναν αιμοβόρο χαιρέκακο χορό γράφαμε χθες. Για τη χώρα που επιτρέπει στους ενόχους της να ντύνονται αθώοι και με ψέματα και μίμηση συναισθημάτων να παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους, γράφαμε πέρσι τέτοιες μέρες, για τους ίδιους ενόχους με άλλα προσωπεία γράφουμε σήμερα. Το απέραντο εγώ κυβερνά τους επιθυμούντες την εξουσία και το ίδιο εγώ κυβερνά τους πολίτες της πόλης μας που βολεύονται καθένας για τον εαυτό του ή τη μικρή του ομάδα. Κι αφού το εγώ ποτέ δεν υπηρετεί τις ανθρώπινες αξίες, αυτές υποσκελίζονται μπροστά στο στόχο. Ο σεβασμός στον συμπολίτη και ο σεβασμός στον πολίτη, κύρια αξία της δημοκρατίας, μοιάζουν να μην έχουν θέση σ’ αυτήν τη χώρα ούτε σε αυτήν την πόλη. Ο χορός, όπως γράφαμε και χθες στήνεται γύρω από τα συντρίμμια ή από την επικείμενη κατάρρευση, δε στήνεται για να την προλάβει, αλλά για να την γιορτάσει. Έχασες εσύ για να κερδί...

Η υφισταμένη κρίση διαφοροποιεί κάποια πράγματα, δύσκολα όμως μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση σε συμπεριφορές, που έχουν περάσει το πετσί μας και κυλούν στο αίμα μας. Είναι κάποια παλαιότερα κείμενα, που ακόμα και οι αναγνώστες, που τα έχουνε διαβάσει, μια δεύτερη ανάγνωση κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, τα κάνει να δείχνουν διαφορετικά. Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει σήμερα το νησί μας και ιδιαίτερα η πόλη της Κέρκυρας. Θα ήταν πλεονασμός να τα γράψω. Τα έχουμε μάθει απ’ έξω και ανακατωτά. Τι κάνουμε; Τα έχουμε βάλει στη μέση και χορεύουμε το χορό του πόλεμου γύρω απ’ αυτά. Αυτή η τοπική κοινωνία, χωρίς συνοχή, τρέφεται από τους αλληλοσπαραγμούς. Τρώμε τις σάρκες μας. Πίνουμε το αίμα ο ένας του άλλου. Ζούμε γι’ αυτά. Αυτό το πρόβλημα δεν έχει γραφτεί πουθενά, αυτό το πρόβλημα, που τα συντηρεί όλα, που τα σκεπάζει όλα, που αποτελεί την ανάγκη της ύπαρξης μας. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκε...

Θα συνεχίσουμε με μπλε ιστορίες… Βγαίνει ένας από ένα κτήριο, μπαίνει στο τρένο. Tο τρένο μπαίνει σε ένα τούνελ, και όταν βγαίνει αυτός είναι νεκρός. Λύση: Ο τύπος ήταν τυφλός και πήγε σε ένα νοσοκομείο για εγχείρηση και ξαναβρήκε το φως του. Μπήκε στο τραίνο και κοιμήθηκε και άνοιξε τα μάτια του μέσα στο τούνελ. Νόμιζε ότι ξανατυφλώθηκε και αυτοκτόνησε... Θα συνεχίσουμε, με το μπλε, που δεν είναι του Αιγαίου, σε μια προσπάθεια να λύσουμε το γρίφο, που βασανίζει ένα κομμάτι της αριστεράς, που δεν κατανοεί την πρεμούρα, της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ, να περάσει στο κυβερνητικό στρατόπεδο, μαζί με την Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να κρατήσει ούτε τα προσχήματα, που τις έδιναν οι διαδικασίες, μετά τις διερευνητικές εντολές και να καταλήξει στην τελική σύσκεψη των αρχηγών με το Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τελικώς δεν χρειάστηκε να αποτρέψει καμία ακυβερνησία, παρόλα αυτά προέβη στο απονενοημένο διάβημα. «Γιατί αμάρτησε λοιπόν η ΔΗΜΑΡ; Τι δουλειά έχει η αλεπού της υπεύθυνης αριστεράς σ' αυ...