Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Αγάπη να μη χρωστάμε

Χρόνος για κακές σκέψεις ούτε για δείγμα, η υπεράσπιση της ύπαρξης μας, της ζωής μας, της αξιοπρέπειας μας, στην πρώτη γραμμή. Γύρισα από μια μάχη απ’ τον αέναο πόλεμο της επιβίωσης. Τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όσο πολεμούσα, που χρόνος για τέτοια, αυτές οι μάχες της καθημερινότητας, που δεν έχει την πολυτέλεια να την πλακώσει η πλήξη, μας μεταγγίζουν φρέσκο αίμα, μας θωρακίζουν, διώχνουν εμμονές φοβίες και ανασφάλειες, μας απομακρύνουν το φόβο του θανάτου, κάνουν αχρείαστους τους ψυχιάτρους. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, συνήθως νοιώθουμε νικητές, που αντέξαμε στη μάχη. Τώρα νοιώθω κουρασμένος όπως συμβαίνει άλλωστε ύστερα από κάθε μάχη, ακόμα και απ’ αυτήν του νικητή. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί και ίσως είναι καλύτερα να κρατήσει μια ζωή.
Υπάρχουν στιγμές που όλα σε κουράζουν, γράφει ο Πεσσόα στο βιβλίο της ανησυχίας. Σε κουράζει ακόμα και αυτό που θα μας έδινε ανάπαυση. Αυτό που μας κουράζει γατί μας κουράζει. Αυτό που θα μας έδινε ανάπαυση γιατί η ιδέα να το αποκτήσουμε μας κουράζει. Υπάρχουν εξουθενώσεις της ψυχής κάτω από όλες τις αγωνίες κι όλους τους ανθρώπινους πόνους.

Πιστεύω ότι αυτοί που δεν τις γνωρίζουν είναι μόνο όσοι αποφεύγουν τις αγωνίες και τους πόνους, και επιδεικνύουν τόση διπλωματία απέναντι στον εαυτό τους, ώστε να γλιτώσουν από την θλίψη τους. Δεν είναι περίεργο που κάποια στιγμή που αποκτούν συνείδηση ξαφνικά τους βαραίνει όλο το βάρος της πανοπλία τους και η ζωή τους γίνεται μια αγωνία από την ανάποδη, ένας χαμένος πόνος. «Αρκεί να πονέσουμε ξανά» για να ξαναθυμηθούμε και τον Οκτάβιο Πας. Αρκεί να συνεχίσουμε την προσπάθεια ακόμα και αυτές τις δύσκολες μέρες που φαίνεται να έχουν χαθεί όλα. Ακόμα και αυτές τις μέρες που μας γυρίζουν πίσω, άλλωστε και η οπισθοχώρηση μέρος της πολεμικής τακτικής είναι. Θα συνεχίσουμε τον πόλεμο, η προσπάθεια μετράει και αν μη τι άλλο μας δίνει το δικαίωμα στο όνειρο…. Σιγά τι χρωστάμε, αγάπη να μη χρωστάμε.

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

«Τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρα μας...»

Χθες, κατεβαίνοντας την οδό από το «Μον Ρεπό» προς το παραλιακό, αν δεν έμπαινα στον ποδηλατοδρόμο δεξιά, με τη μοτοσικλέτα μου, για να αποφύγω ένα αυτοκίνητο που ανέβαινε προς το «Κανόνι», σήμερα θα ήμουν μακαρίτης. Τις προάλλες, στο ίδιο σημείο, αυτή την φορά με το αυτοκίνητο μου, μπαίνοντας και πάλι στο ποδηλατοδρόμο, για να αποφύγω διερχόμενο αυτοκίνητο, λίγο έλειψε να γίνει μακαρίτης ένας ποδηλάτης. Αυτό το είναι και δεν είναι, το ισχύουν ή δεν ισχύουν, οι διατάξεις του Κ.Ο.Κ, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα και θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Το παραπάνω περιστατικό, είναι ένα από τα πολλά, που αντιμετωπίζουν οι οδηγοί, οχημάτων και οι ποδηλάτες, σε πολλά σημεία της πόλης, που διέρχεται το δίκτυο των ποδηλατοδρόμων. Κάποιοι οδηγοί κινούνται με την λογική της ύπαρξης ποδηλατοδρόμων και άλλοι σαν να μην υπάρχουν. Μπορεί το έργο των ποδηλατοδρόμων να είχε σε κάποια σημεία αστοχίες και να μην έχει παραδοθεί ακόμα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να διαιωνιστεί αυτή τη κατάσταση.
Θυμάμαι πριν δυο χρόνια, όταν τα χρώματα της σήμανσης του παραπάνω έργου ήταν ακόμα νωπά και άρχισαν δειλά δειλά, οι ποδηλάτες, μικροί και μεγάλοι να κινούνται στις δικές τους διαδρομές και επαναφέρω ένα κείμενο για να ενισχύσω την άποψη όλων αυτών που υποστηρίζουν, ότι το ποδήλατο θα πρέπει να έχει τη δική του θέση στη πόλη.
«Όταν την πόλη δεν την είχε πνίξει ακόμα το μέταλλο. Οδός «Συβότων», σημερινή «Γιωτοπούλου», το καντούνι δίπλα από το ξενοδοχείο «Αρκάδιο». Το ενοικιαστήριο ποδηλάτων του «Αλαμάνου». Οι πρώτες απόπειρες απόδρασης από την πόλη στα προάστια, κυρίως στο «Κανόνι». Με νοικιασμένο ποδήλατο.
Το θυμήθηκα με αφορμή τους ποδηλατοδρόμους που ολοκληρώνονται σε λίγες μέρες. Το θυμήθηκα γιατί άρχισα να διακρίνω σε πολλά σημεία, το σχήμα των δρόμων. Να διακρίνω τις βιτρίνες των καταστημάτων που είχαν καλυφτεί από το ψυχρό μέταλλο των αυτοκινήτων. Το θυμήθηκα γιατί άρχισα να βλέπω επιτέλους ανθρώπους πεζούς και ποδηλάτες να δίνουν ένα στίγμα ηρεμίας σ’ αυτήν την πόλη που έχει καταντήσει εχθρική.
Ουσιαστικά οι ποδηλατοδρόμοι, αποτελούν την πρώτη σοβαρή προσπάθεια αντίστασης στην βάρβαρη εισβολή που δέχεται με τρομαχτικά αυξημένους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια η πόλη μας, από την αλόγιστη χρήση των μηχανοκίνητων οχημάτων, που εσχάτως απόκτησαν ύψος και περισσότερα κυβικά για να κρύψουν την κακομοιριά μας και να ικανοποιούσουν την ανεπάρκεια μας.
Το ποδήλατο είναι το όχημα μιας νέας αντίληψης. Προκαλεί σιωπηλά ένα σύστημα αξιών το οποίο κάνει τα στραβά μάτια στην εξάρτηση, στη σπατάλη, στην ανισότητα της μετακίνησης, και στο καθημερινό μακελειό...
Είναι το πιο πολιτισμένο μεταφορικό μέσο που ξέρει ο άνθρωπος. Οι άλλες μορφές μετακίνησης γίνονται καθημερινά όλο και πιο εφιαλτικές..
Είναι το μέσο που ενθαρρύνει την ανάπτυξη και διατήρηση της κοινωνικής ζωής και συνοχής της πόλης. Οι χαμηλές ταχύτητες επιτρέπουν στους πολίτες να συναντιούνται μεταξύ τους και να επικοινωνούν. Τους επιτρέπουν να έχουν στενή επαφή με τις εξελίξεις στην πόλη τις αλλαγές και τις ανάγκες της.
Η πρόοδος έπρεπε να σταματήσει όταν ο άνθρωπος ανακάλυψε το ποδήλατο…

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Τι ωραία που είναι Παρέα

Για την πόλη που όλο και περισσότερο την πνίγει η μοναξιά, γράφαμε πέρσι τέτοιες μέρες, για την πόλη που οι πολίτες της αλληλοσπαράζονται σ’ έναν αιμοβόρο χαιρέκακο χορό γράφαμε χθες.
Για τη χώρα που επιτρέπει στους ενόχους της να ντύνονται αθώοι και με ψέματα και μίμηση συναισθημάτων να παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους, γράφαμε πέρσι τέτοιες μέρες, για τους ίδιους ενόχους με άλλα προσωπεία γράφουμε σήμερα.
Το απέραντο εγώ κυβερνά τους επιθυμούντες την εξουσία και το ίδιο εγώ κυβερνά τους πολίτες της πόλης μας που βολεύονται καθένας για τον εαυτό του ή τη μικρή του ομάδα.
Κι αφού το εγώ ποτέ δεν υπηρετεί τις ανθρώπινες αξίες, αυτές υποσκελίζονται μπροστά στο στόχο. Ο σεβασμός στον συμπολίτη και ο σεβασμός στον πολίτη, κύρια αξία της δημοκρατίας, μοιάζουν να μην έχουν θέση σ’ αυτήν τη χώρα ούτε σε αυτήν την πόλη. Ο χορός, όπως γράφαμε και χθες στήνεται γύρω από τα συντρίμμια ή από την επικείμενη κατάρρευση, δε στήνεται για να την προλάβει, αλλά για να την γιορτάσει. Έχασες εσύ για να κερδίσω εγώ. Όχι ‘χάσαμε’. Ο πρώτος πληθυντικός, μάλλον άγνωστη γραμματική φόρμα, για τους περισσότερους.

Γι’ αυτό επιμένω και φέτος ξανά στις παρέες. Στις παρέες εκείνες που αντιστέκονται στο εγώ, στις παρέες εκείνες που έμειναν για πάντα στο εμείς. Γι’ αυτό, όπως επιμένει η φίλη του ραδιοφώνου «θέλω κόσμο πολύ κι ας μην ξέρω κανέναν τους, να περπατώ ανάμεσα σε σώματα που προχωρούν στο δικό τους πεπρωμένο να διασχίζω δρόμους που προπορεύονται και έπονται άλλοι κι ας μην ξέρω κανέναν κι ας μη μου μιλήσει κανείς. Είναι η ελπίδα πως ίσως... που ξέρεις… μπορεί… σ’ αυτή τη στροφή…. στην επόμενη... να περιμένει μια συνάντηση…», επιμένω κι εγώ μαζί της ότι ανάμεσα στον κόσμο του δρόμου, θα υπάρχουν κι άλλες παρέες όπως η δική μου, που έμειναν στο εμείς.
Κι ας ντύθηκαν οι ένοχοι τα κουστούμια των αθώων, κι ας ανέβηκαν στη σκηνή της εξουσίας με δήθεν καινούργια προσωπεία, τίποτα δε μας πείθει ότι απέβαλαν το ‘εγώ’ από τον προγραμματισμένο στο στόχο χαρακτήρα τους. Στις μεγάλες ομάδες της διαφθοράς γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν. Δεν αλλάζουν από μια 6η Μαΐου. Και δε θα προσποιούνταν καν ότι αλλάζουν, φορώντας τα καινούργια τους κουστούμια και προσωπεία εάν δεν τρομοκρατούσε τη δεδομένη για δεκαετίες ησυχία τους, η 6η Μαΐου.
Κι ας μην αλλάζουν οι ένοχοι την αμαρτωλή τους τροχιά στις ζωές μας, κι ας λειτουργούν οι άνθρωποι στην πόλη γύρω απ’ το εγώ τους, ανάμεσα τους ξεθαρρεύουν και μεγαλώνουν οι παρέες που αγαπούν το εμείς. Γεννιέται ένα εμείς, δειλό και αθώο, που όμως η αθωότητα, του δίνει όση δύναμη και ορμή δεν έχουν χιλιάδες εγώ των γνωστών ενόχων. Κι όταν γίνουν πολλές αυτές οι παρέες, το εγώ δε θ’ αντέξει να κυβερνά ούτε την πόλη, ούτε τη χώρα. Ίσως αργήσει, αλλά μοιάζει ότι έχει ξεκινήσει η εποχή που το ‘εμείς’ θα πλημμυρίσει τις γνωστές αμαρτωλές οδούς που ακόμη αντέχουν και θα πνίξει με την ορμή του το ζημιογόνο και μεγάλο εγώ μας.

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα

Η υφισταμένη κρίση διαφοροποιεί κάποια πράγματα, δύσκολα όμως μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση σε συμπεριφορές, που έχουν περάσει το πετσί μας και κυλούν στο αίμα μας. Είναι κάποια παλαιότερα κείμενα, που ακόμα και οι αναγνώστες, που τα έχουνε διαβάσει, μια δεύτερη ανάγνωση κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, τα κάνει να δείχνουν διαφορετικά.
Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει σήμερα το νησί μας και ιδιαίτερα η πόλη της Κέρκυρας. Θα ήταν πλεονασμός να τα γράψω. Τα έχουμε μάθει απ’ έξω και ανακατωτά.
Τι κάνουμε; Τα έχουμε βάλει στη μέση και χορεύουμε το χορό του πόλεμου γύρω απ’ αυτά.
Αυτή η τοπική κοινωνία, χωρίς συνοχή, τρέφεται από τους αλληλοσπαραγμούς. Τρώμε τις σάρκες μας. Πίνουμε το αίμα ο ένας του άλλου.
Ζούμε γι’ αυτά. Αυτό το πρόβλημα δεν έχει γραφτεί πουθενά, αυτό το πρόβλημα, που τα συντηρεί όλα, που τα σκεπάζει όλα, που αποτελεί την ανάγκη της ύπαρξης μας. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.

Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που απειλή να μας κάψει.
Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι όλα κινούνται με σκοπιμότητα που δεν έχει καμία διάθεση να υπηρετήσει αξίες, να δώσει, ένα χέρι βοήθειας δηλαδή. Να κρατάει το λόγο που λέγαμε παλιά, να κεράσει ένα ποτήρι κρασί από καρδιάς
Έχω την εντύπωση, που μέρα με τη μέρα διαμορφώνεται μια πλειοψηφία με έναν ορισμό καταναλωτών και με μια δυνατότητα αναλώσιμων.
Ατομισμός κατ’ ομάδα μικρή η μεγάλη
Ανώνυμες ομόρρυθμες ετερώνυμες περιορισμένης ευθύνης και ατομικές εταιρείες με μαύρα βιβλία.
Δεν έχω σκοπό να χρησιμοποιήσω, τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούνται στον επίλογο των ομιλιών. Οι ευχές περιτυλίγματος, ποτέ δεν ευοδώθηκαν. Και δεν ευοδώθηκαν γιατί ποτέ δεν τις πιστέψαμε. Συνεχίσαμε μετά από κάθε πανηγυρικό να ικανοποιούμε την αδήριτη ανάγκη μας. Αυτό που τονώνει τον κομπλεξισμό μας και ικανοποιεί το «εγώ» μας. Γιατί τι άλλο από ένα τεράστιο ΕΓΩ είναι αυτός ο τόπος. Ένα εγώ που τα σκεπάζει όλα, ακόμα και κει που φαίνεται ότι ενεργούμε για το κοινό καλό.
Οι συμπεριφορές του παρελθόντος δυστυχώς ακόμα αντέχουν. Και αντέχουν εν μέσω κρίσης, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Μπλε ιστορίες

Θα συνεχίσουμε με μπλε ιστορίες… Βγαίνει ένας από ένα κτήριο, μπαίνει στο τρένο. Tο τρένο μπαίνει σε ένα τούνελ, και όταν βγαίνει αυτός είναι νεκρός. Λύση: Ο τύπος ήταν τυφλός και πήγε σε ένα νοσοκομείο για εγχείρηση και ξαναβρήκε το φως του. Μπήκε στο τραίνο και κοιμήθηκε και άνοιξε τα μάτια του μέσα στο τούνελ. Νόμιζε ότι ξανατυφλώθηκε και αυτοκτόνησε...
Θα συνεχίσουμε, με το μπλε, που δεν είναι του Αιγαίου, σε μια προσπάθεια να λύσουμε το γρίφο, που βασανίζει ένα κομμάτι της αριστεράς, που δεν κατανοεί την πρεμούρα, της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ, να περάσει στο κυβερνητικό στρατόπεδο, μαζί με την Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να κρατήσει ούτε τα προσχήματα, που τις έδιναν οι διαδικασίες, μετά τις διερευνητικές εντολές και να καταλήξει στην τελική σύσκεψη των αρχηγών με το Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τελικώς δεν χρειάστηκε να αποτρέψει καμία ακυβερνησία, παρόλα αυτά προέβη στο απονενοημένο διάβημα. «Γιατί αμάρτησε λοιπόν η ΔΗΜΑΡ; Τι δουλειά έχει η αλεπού της υπεύθυνης αριστεράς σ' αυτό το παζάρι;» αναρωτείται ο Θανάσης Καρτερός, σε άρθρο του, στην «Αυγή». Γιατί αποφάσισε να γίνει κυβερνητική δύναμη από δύναμη της αντιπολίτευσης; Γιατί ερμήνευσε τις ψήφους που έλαβε όχι ως ψήφους αντιπολίτευσης, αλλά ως ψήφους συμπολίτευσης; Και τι συμπολίτευσης! Σε μια κυβέρνηση με επικεφαλής τον Σαμαρά και βαθύ μπλε χρώμα;

«Απάντηση πρώτη: Αμάρτησε επειδή εκβιάστηκε. Ο Βενιζέλος δεν θα συνεταιριζόταν με τον Σαμαρά, αν δεν έμπαινε στην εταιρία και ο Κουβέλης.
Απάντηση δεύτερη και πιο λογική: Η πατρίδα είναι σε κίνδυνο, άρα πρέπει όλοι να βάλουμε πλάτη… Εφόσον όμως τα πράγματα είναι τόσο κρίσιμα, γιατί συμπράττει κρατώντας αποστάσεις; Αν είναι για την Ελλάδα, γιατί δε στέλνει τα καλύτερα στελέχη, με πρώτο τον Κουβέλη, να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση; Αν είμαστε σε πόλεμο σωτηρίας, αυτοί γιατί επιλέγουν τα μετόπισθεν και αφήνουν τον Παναγιωτόπουλο, τον Δένδια, τον Στυλιανίδη, τον Λυκουρέντζο στην πρώτη γραμμή; Αν απαιτείται γενική επιστράτευση και κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ επειδή αρνείται να στρατευτεί, γιατί επιλέγουν να είναι γιώτα πέντε, όπως είπε για το ΠΑΣΟΚ ο Χρυσοχοΐδης;
Υπάρχει ένα λογικό και πολιτικό κενό εδώ. Διότι, για να πούμε την αλήθεια, η στάση τους, μαζί με την αντίστοιχη στάση του Βενιζέλου, υπονομεύει εξαρχής τη συμμαχική κυβέρνηση, άρα και την εθνική σωτηρία που αυτή έχει υποτίθεται ως στόχο. Και υπονομεύει και όλη την επιχειρηματολογία μιας αριστεράς που διαφημίζεται ως εθνική και υπεύθυνη δύναμη: Υπεύθυνη μεν, αλλά περιορισμένης ευθύνης...»
Η μπλε ιστορία συνεχίζεται, μέχρι να δοθούν πειστικές, απαντήσεις στα ερωτηματικά, όπως αυτή του τυφλού, που προέβη στο απονενοημένο διάβημα.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...