Τελευταία σελίδα αριστερά

Τις μέρες που δεν έχω τι να γράψω, συνήθως θέλω να πω πολλά. Δεν υπάρχει γωνιά σ’ αυτόν τον τόπο που να μην σου φανερώνει τα σημάδια της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης. Δεν υπάρχει γωνιά που να μην δείχνει την απροθυμία όλων αυτών, που δεν διστάζουν, με κτητική προσφώνηση να την λεηλατούν: «Η Κέρκυρα μας». Έχω την εντύπωση ότι αυτός ο τόπος δεν εκπροσωπείτε, οι περισσότεροι Κερκυραίοι που βρέθηκαν σε κυβερνητικές θέσεις, όχι μονό δεν την βοήθησαν αλλά τη λεηλάτησαν. Θα εξαιρέσω τον Γεώργιο Ράλλη, πρώην Πρωθυπουργό, τον Σπύρο Ράλλη και φυσικά τον Γεώργιο Ρωμαίο. Με τον τελευταίο είχα την τύχη να βρεθώ την περασμένη εβδομάδα, που ήρθε στην Κέρκυρα για να μιλήσει στις εορταστικές εκδηλώσεις για την «Ημέρα της Ευρώπης». Σαν το παλιό καλό κρασί. Χάρηκα για την απλότητα του, την ηρεμία του, τη σοφία του, την αγάπη του για τον τόπο, πέρα από κομματικές, μικροκομματικές, εσωκομματικές αντιθέσεις. Πέρα από μιζέριες που γεννά συνήθως μια μικρή κοινωνία, πέρα και πάνω από πρόσωπα. Χάρηκα γ...

Σήμερα δε μπορώ να γράψω ούτε λέξη, ύστερα από άσκοπες βόλτες του μυαλού μου , έπεσε σε ένα ομοιοπαθώντα, που στην προσπάθεια του να μην γράψει ούτε λέξη που έγραψε το σημερινό κείμενο. Σκεφτόμουνα να γράψω κάτι αλλά δεν θα γράψω ούτε λέξη. Για να αρχίσω να γράφω θα πρέπει να σχηματίσω λέξεις, μπλέκοντας σύμφωνα και φωνήεντα με άπειρους κανόνες γραμματικής και δεν έχω καμία όρεξη να το κάνω. Δεν γράφω ούτε λέξη. Τίποτα δεν θα γράψω. Δεν έχει νόημα, γιατί να γράψω κάτι; Μα εδώ που τα λέμε δεν μου έρχεται και τίποτα το ιδιαίτερο στο μυαλό για να γράψω. Όχι, όχι, δεν θα γράψω τίποτα. Όρεξη είχα τώρα να σκέφτομαι πρόσωπα και καταστάσεις και να κάθομαι να αναπτύσσω παραγράφους και νοήματα. Όχι φίλε, αυτά δεν είναι για μένα. Δεν γουστάρω απόψε να αποτυπώσω ούτε λέξη. Όταν γράφεις κάτι το χέρι χαράζει γραμμές με απότομες σπασμωδικές κινήσεις και μπαίνει σε μία διαδικασία που έχουμε μάθει από το δημοτικό και αποκαλείται γράψιμο. Σήμερα όμως όλα όσα έχω μάθει δεν με βοηθάνε γιατί δεν μπορώ ν...

Η αφαίρεση στο λόγο μου, που συνεχώς επιδεινώνεται, φοβάμαι πως θα με εξοστρακίσει, πέρα από τα αστικά τοπία. Πέρα από τις κραυγές, και ακόμα πιο μακριά και απ’ αυτές τις «εκλεκτές» μειοψηφίες. Εκλογές σε λίγες μέρες και τα λόγια περιττά, άλλωστε θα ακούσουμε τόσα πολλά, τόσα πολλά ψέματα... Τι θα κάνουμε; Τόσα χρόνια, μάθαμε το δρόμο. Η πραγματικότητα μας πληγώνει και ανοίγουμε λογαριασμούς με τον ουρανό η την θάλασσα. Που θα μας βρείτε; Στο βουνό ψηλά εκεί να ανεμίζουμε αετούς προσπαθώντας να ελαφρώσουμε, μήπως και καταφέρουμε να φύγουμε μαζί τους προς τα πάνω… Λίγα σχόλια από το «τρίτο», του αξέχαστου Μανου Χατζιδάκι για να ξεβουλώσουνε τ’ αυτιά μας από το θόρυβο των ημερών. “Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα…….τους εφησυχασμένους συνομήλικους……..και την κάθε λογής χυδαιότητα” “Είμαι ο Λαχειοπώλης του Ουρανού. Μοιράζω αριθμούς σε ξωτικά και αγγέλους” “Καμία πολιτική σκοπιμότητα δεν θα με κάνει να πω το μαύρο-άσπρο και το άσπ...

Ίσως να μην κατάφερα να διευκρινίσω όλα αυτά τα χρόνια, ότι και η αριστερά είναι έρωτας, είναι πάθος, είναι βάσανο, είναι πόνος και καημός. Απ’ όσο θυμάμαι ήττες μετράμε και αν αντέξαμε, είναι ο έρωτας που μας κράτησε. Φαντασθείτε εκεί που γράφει «αριστερά» να βάλουμε «δεξιά», ποιος θα μπορούσε να ξεστομίσει τέτοια λόγια. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν ερωτεύονται οι δεξιοί, όχι αυτοί που ψηφίζουνε δεξιά, αυτοί που σκέφτονται και λειτουργούν δεξιά. Στις πρώτες μέρες της Άνοιξης, που έκλεισε πενήντα. Αναρωτιέμαι αν τα αισθήματα ενηλικιώνονται, αν ο έρωτας ενηλίκων έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον κάνει διαφορετικό. Πρέπει να αφήσω πίσω μου αυτά που είναι πίσω μου και να βάλω σε μια τάξη τις ηλικίες μου. Να συμμαζέψω το μυαλό μου, που όλό να κοιμάται στο κορμί μου πριν τρεις δεκαετίες θέλει. Να σταματήσει επιτέλους να αναζητάει απαντήσεις σε χαζές ερωτήσεις του τύπου «τι είναι αγάπη»; Και να ενθουσιάζεται τώρα στα γεράματα από τους μεταμεσονύκτιους ραδιοφωνικούς προβληματισμούς τ...

Ένας μποκές λουλούδια από τα λιβάδια των λέξεων, διαλεγμένα από την φίλη μου την Άλεφ, το δωρο μου. Αναρτήθηκε στη δική της σελίδα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ. Τον άρτον ημών, τον επιούσιον... Χαίρε, παραμύθι μου (για να μη ξεχαστεί και ο... Γιεσένιν!) Του Μάκη, που ζήσαμε μια ζωή και κάθε χρόνο γιορτάζουμε μαζί τον ίδιο μήνα. Με... έντεκα μέρες διαφορά, γεννημένοι κι οι δυο τον ίδιο χρόνο. (10 του Μάη αυτός, 21 το ούφο, η αφεντιά μου!) Μπουκίτσες που αγαπήσαμε, σαν τα υπέροχα φαγάκια που μου μαγειρεύεις! Μαγιακόφσκι (κλασικά εικονογραφημένα) και “Η ηδονή της αφής” Μπρούνο Μοντιμπέλι. Αντί για... φοντανάκια! (Να μαγειρεύω δεν μ' άφηνες, μου έμειναν – θέλοντας και μη – οι λέξεις). «Την ψυχή μου πάνω από την άβυσσο την τέντωσα σαν σκοινί. Σαν ακροβάτης πέρασα ταχυδακτυλουργώντας με τις λέξεις». «Τρέμω μην ξεχάσω τ’ όνομά σου σαν τον ποιητή που τρέμει μπας και χάσει τη λέξη που μόλις ανακάλυψε μια λέξη που η δόξα της συναγωνίζεται τη δόξα του Θεού!» «Από τα χείλια μου παραμορφωμένο - σαν...