Αυτοί δεν ξέρουν να αγαπούν

Τις μέρες που δεν έχω τι να γράψω, συνήθως θέλω να πω πολλά. Δεν υπάρχει γωνιά σ’ αυτόν τον τόπο που να μην σου φανερώνει τα σημάδια της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης. Δεν υπάρχει γωνιά που να μην δείχνει την απροθυμία όλων αυτών, που δεν διστάζουν, με κτητική προσφώνηση να την λεηλατούν: «Η Κέρκυρα μας».
Έχω την εντύπωση ότι αυτός ο τόπος δεν εκπροσωπείτε, οι περισσότεροι Κερκυραίοι που βρέθηκαν σε κυβερνητικές θέσεις, όχι μονό δεν την βοήθησαν αλλά τη λεηλάτησαν. Θα εξαιρέσω τον Γεώργιο Ράλλη, πρώην Πρωθυπουργό, τον Σπύρο Ράλλη και φυσικά τον Γεώργιο Ρωμαίο. Με τον τελευταίο είχα την τύχη να βρεθώ την περασμένη εβδομάδα, που ήρθε στην Κέρκυρα για να μιλήσει στις εορταστικές εκδηλώσεις για την «Ημέρα της Ευρώπης». Σαν το παλιό καλό κρασί. Χάρηκα για την απλότητα του, την ηρεμία του, τη σοφία του, την αγάπη του για τον τόπο, πέρα από κομματικές, μικροκομματικές, εσωκομματικές αντιθέσεις. Πέρα από μιζέριες που γεννά συνήθως μια μικρή κοινωνία, πέρα και πάνω από πρόσωπα. Χάρηκα για τον Γιώργο Ρωμαίο, που δεν ξεχνάει τις ρίζες του και φροντίζει πάντα να δείχνει στην πράξη το ενδιαφέρον του για την γενέτειρα του.
Οι εξαιρέσεις όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα, δεν την αγάπησαν την Κέρκυρα οι περισσότεροι. Και δεν την αγάπησαν, γιατί απλούστατα πέρα από τον εαυτό τους, τα συμφέροντα τους και τις φιλοδοξίες τους, τίποτε άλλο δεν αγάπησαν στη ζωή τους. Δυστυχώς η Κέρκυρα υπήρξε άτυχη με τα παιδιά της.
……………………………………………………………………………..
Στην αρχαιότητα βάζανε ένα νόμισμα στο στόμα των νεκρών για να ’χουν να πληρώσουν στο πέρασμα της Αχερουσίας. Σήμερα συμβαίνει το ανάποδο, κυκλοφορούμε σαν κουμπαράδες, μας βάζουν νομίσματα στα χείλη για να σκάσουμε. Λίγοι έχουν ακόμα τη δύναμη να φτύσουν
Νοιώθω έντονα την ανάγκη αυτό ακριβώς να κάνω, όταν προσποιούμε ότι δεν έχω τι να γράψω, να φτύσω, στα μούτρα που δεν έχουν, όλους αυτούς, που δεν ξέρουν να αγαπούν…