Τελευταία σελίδα αριστερά

«Στην αρχή είναι ένας ψίθυρος. Ακούς αλλά τον διώχνεις, δεν θέλεις να σε αφορά. Το ξέρεις το θέμα, είναι παντού γύρω σου, όμως, νομίζεις πολύ μακριά από εσένα. Ώσπου γίνεται βοή, κραυγή και παύεις να κλείνεις τα αυτιά σου. Ναρκωτικά. Ναι. Εδώ στην μικρή μας πόλη, όπου όλα είναι σε καταστολή, το αφήσαμε και πέρασε σαν ένα ποσοστιαίο νούμερο. Στην ουσία το απομακρύνουμε, φοβούμενοι μην κολλήσουμε, όμως την πατήσαμε νομίζοντας ότι ο δίπλα υποφέρει και πεθαίνει και εμείς μπορούμε απλά, απείρως προσποιούμενοι, να κάνουμε ότι λυπόμαστε. Τα παιδιά είναι μάρτυρες σε μια κοινωνία που κρύβεται, που βαριέται και βαρυγκωμάει μέσα σε ατέλειωτες δικαιολογίες. Τα αρπάξαμε και τα ρίξαμε βορρά στον καιάδα του ακλήρωτου δανείου της ασυμφωνίας χαρακτήρων, του δεν βαριέσαι, ντοπάροντας έτσι τον μικρόκοσμο μας, ότι όλα «βαίνουν καλώς». Έτσι λοιπόν το παιδί αρχίζει και τρελαίνεται δεν φταίνε μόνο οι ορμόνες της εφηβεία . Φωνάζει ακούστε το. Ας μην σηκώνουμε τα χέρια ψηλά φοβούμενοι για τις συνέπειες. Υπάρχε...

Όσο και να πολεμάς με τον εαυτό σου, έρχεται η τραγωδία μιας κοινωνίας να σου υπενθυμίσει ότι είσαι και εσύ μέλος της. Ειδικά αυτές τις μέρες… Είναι τόση η πίκρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από τις αναμνήσεις. Εκεί που νομίζω πως έχω κερδίσει την προσωπική μου μάχη, βλέπω ανθρώπους με σπασμένες φτερούγες, ναυάγια της ζωής, που αλλιώς την ονειρεύτηκαν. Το κοινωνικό δίνει τη θέση του στο προσωπικό και το παράπονο γίνεται ακόμα πιο πικρό. Μπορεί η τηλεόραση να απέκτησαν υψηλές αναλύσεις χρωμάτων, η ζωή μας όμως έγινε ασπρόμαυρη. Δεν μαθαίνουμε, οι συμπεριφορές παρά τα δύσκολα που μας έχουν βρει, έχουν περάσει το πετσί μας, κυλούν στο αίμα μας. Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει σήμερα το νησί μας. Θα ήταν πλεονασμός να τα γράψω. Τι κάνουμε; Τα έχουμε βάλει στη μέση και χορεύουμε το χορό του πόλεμου γύρω απ’ αυτά, τρεφόμαστε από τους αλληλοσπαραγμούς. Τρώμε τις σάρκες μας. Πίνουμε το αίμα ο ένας του άλλου. Ζούμε γι΄ αυτά. Αυτό το πρόβ...

“Τέτοιες προσωπικότητες στο "πολύ" τους ή στο "λίγο" τους, ζουν ανάμεσα μας. Ο αυτοσεβασμός είναι ό,τι σημαντικότερο μπορούμε να μάθουμε στα παιδιά μας, στις κόρες μας.” σχολιάζει σε μια ανάρτηση της η Αλίκη Κατσαρού, για το δολοφόνο των "γλυκών νερών". Πολλοί άνθρωποι, αν δεν είχαν ακούσει από άλλους τη λέξη έρωτας, δε θα ερωτεύονταν ποτέ...Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ανήκουν σε αυτό ή σε εκείνο, δεν είναι αυτό ή εκείνο - αλλά κάτι ανάμεσα. Πρόκειται για κάτι “ δροσερούς” τύπους, γέννημα μιας εποχής που αποζητά το μέσο όρο, αποτελούν κλώνους μιας βιομηχανίας, που επιδιώκει την ουδετερότητα. Είναι αυτοί που απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, και προσπάθησαν με βερνίκια και λούστρο να γίνουν άλλοι. Νοιώθουν, ότι είναι κάποιοι και ας μη ξεχωρίζουν. Αρκούνται σε μια επίπλαστη τακτοποίηση, χωρίς αναζητήσεις, χωρίς όνειρα. Θα πεθάνουν χωρίς να έχουν κάνει την προσπάθεια να ανακαλύψουν τον εαυτό τους. Παίρνουν εύκολα τους τρόπους των άλλων, όπως τα ψάρια παίρνουν το χρώμ...

Παρακολουθώντας το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και τα παραλειπόμενα γύρω απ’ αυτό, σκέφτομαι πόσο λάθος είχαμε παλαιότερα να βάζουμε ποδοσφαιρικούς όρους για να προσδιορίσουμε την πολιτική μας ζωή. Καμία σχέση, καμία σύγκριση. Κανένας πολιτικός δεν θα τολμούσε σήμερα να τα βάλει με την κόκα κόλα, όπως έκαναν την περασμένη εβδομάδα επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, την ώρα της καθιερωμένης συνέντευξης τύπου. (αφαίρεσαν το χορηγικό προϊόν από μπροστά τους , και ζήτησαν νεράκι του Θεού). Γιατί φίλοι μου, στο ποδόσφαιρο υπάρχουν κανόνες, μεταγραφές με αυστηρούς όρους συμβολαίων. Δανεισμοί με προκαθορισμένο χρονικό ορίζοντα, ρήτρες μεταπώλησης, επαγγελματισμός, χωρίς να χάνει το ιδικό βάρος η φανέλα. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει ακόμα ψυχή και πόδια που μπαίνουν στη φωτιά, και τσακίζονται. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν φίλαθλοι που δεν περιμένουν στο προθάλαμο βουλευτικών γραφείων, που υποστηρίζουν την ομάδα τους χωρίς ανταλλάγματα. Δεν υπάρχουν αναποφάσιστοι, που καθορίζουν το αποτέλεσμα, υπάρχουν απ...

Ο φόβος για την μοναξιά, τελικά παραμένει η πιο μεγάλη μοναξιά μας. «Κι έτσι εύκολα φορτωνόμαστε μια αλυσίδα συμβιβασμού. Σε επίπεδο φιλίας, επαγγέλματος και νοσταλγίας, σε επίπεδο έρωτα, επιδιώξεων, κοινωνίας. ‘Ο,τι μάθαμε, μάθαμε και ας μην ταράξουμε τις σταθερές μας. Ο, τι πάθαμε, πάθαμε και ας παραμείνουμε εδώ να γλείψουμε τις πληγές μας . Αλλά στο μεταξύ τρέχει ο χρόνος, εις βάρος μας και μεις χανόμαστε μέσα στην εξωτερική πραγματικότητα, αγνοώντας πως όλα αυτά είναι δικό μας δημιούργημα. Με αποτέλεσμα τα όρια μας να μην τα μάθουμε ποτέ» . Ο φόβος για το φόβο είναι η μόνη τροχοπέδη μας. Είναι ο φόβος για το ενδεχόμενο μιας απώλειας, η οποία όπως ο γράφει Μπαρτ « …έχει ήδη συντελεσθεί από την πρώτη στιγμή που σ’ ερωτεύτηκα, που μαγεύτηκα. Κάποιος θα πρέπει να μπορούσε να μου πει: μην αγωνιάς, αυτόν που αγαπάς τον έχεις κιόλα χάσει». Και συμπληρώνει ο Νατόλι. «Η οδός της οδύνης οδηγεί τον άνθρωπο στην ολοκλήρωση του ως άτομο για τον απλό λόγο ότι κανείς δεν μπορεί να πάρει τη θέση τ...