Τελευταία σελίδα αριστερά

Θέλω άλλα δεν μπορώ να απαγορεύσω τα βήματα προς τα πίσω. Υπάρχει ένα παρόν που τροφοδοτεί και ενισχύει το φόβο για το μέλλον. Αισθάνομαι αδύναμος να προγραμματίσω στοιχειωδώς τη ζωή μου. Αισθάνομαι να μας πλακώνει το παρόν, γι΄ αυτό κοιτάζω πίσω, για να αντέξω και να ανοίξω μια αχτίδα φωτός προς το μέλλον . Ξαναδιαβάζοντας το παρελθόν δεν επιχειρώ να το εξωραΐσω, άλλωστε αυτή η συναναστροφή μαζί του, σε φέρνει σε επαφή με τα πεθαμένα, στην παρούσα φάση όμως, εκθέτοντας τους φόβους μου να δώσω το ανάλογο σχήμα στο παρόν μου. Σ ’ αυτόν τον τόπο, που το χώμα υποχωρεί, που η γη βουλιάζει και μας έχει αφήσει μετέωρους, είναι ανάγκη να γυρίσουμε σε κείνες τις σταθερές, που έγιναν ποιήματα, έγιναν στίχοι, έγιναν τραγούδια και έμειναν. Η κάθε γενιά έχει κάτι να θυμάται. Η κάθε γενιά έχει το δικό της Πολυτεχνείο. Κάθε γενιά γίνεται θύτης και θύμα ταυτόχρονα. Ας ευχηθούμε να διακοπεί κάποια στιγμή αυτό το γαϊτανάκι της ιστορίας και το νέο Πολυτεχνείο να δικαιώσει τον αγώνα των παιδιών μας. Έχου...

Πριν στεγνώσει το μελανί του τελευταίου μου κειμένου «Δεν είμαι υπέρ της πορείας, είμαι εναντίον της απαγόρευσης» και το διαδίκτυο, εμφάνισε την προσφιλή του εικόνα… Διχασμός, Κανιβαλισμός . «Πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης» Ε! λοιπόν ούτε ο Αλέξης, ούτε ο Μάκης κρύβονται, μια άποψη βλέπει το φως της δημοσιότητας, με όλο το σεβασμό στην αντίθετη. Μια βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σου φανερώνει τη συνοχή, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, που δεν υπάρχουν, και τον εγωισμό που κυριαρχεί και χαρακτηρίζει το πλαίσιο της λειτουργίας. Μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης άρνησης και μιζέριας, είναι δύσκολο να σταθεί λόγος σοβαρός. Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας του διαδικτύου δείχνει μια αξιοζήλευτη αντίδραση απέναντι στη λογική. Τι πιο λογικό αυτή η βαθιά κρίση και η φονική πανδημία που βρίσκεται σε εξέλιξη να μας ενώσει. Δυστυχώς όσο τα προβλήματα διογκώνονται, ο διχασμός συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς. Θα περίμενε κανείς η πανδημία να λειτουργήσει ενωτικά, να δημιουργήσει μια α...

Δεν θα γράψω για το Πολυτεχνείο. Με πληγώνει αυτό που συμβαίνει. Με πληγώνει η στάση μας, η υπακοή μας . Αυτοί αποφασίζουν και διατάζουν, εμείς τι κάνουμε; Δεν είμαι υπέρ της πορείας, είμαι εναντίον της απαγόρευσης. Φυσικά και δεν περιμένω από μια κυβέρνηση, που έχει στις τάξεις της φιλοχουντικούς, (Βλέπε Γεωργιάδη Βορίδη), περισσότερη Δημοκρατία, περίμενα όμως μεγαλύτερη αντίδραση από εκείνους που βρίσκονται στην απέναντι πλευρά. Δεν θα συνεχίσω. Τελεία. Αλήθεια τι κάνουμε; Και επειδή οι πληθυντικοί απαγορεύονται δια νόμου, ας επιστρέψουμε στον εαυτό μας. Τι κάνουμε σε τέτοιες ώρες; Τον εαυτό μας ψάχνουμε, όχι για να το δικαιώσουμε αλλά για να τον πατήσουμε. Έτσι πολεμάω το παράπονο, που κάθε τόσο βρίσκει αφορμές, για να αποτινάξει από πάνω μου, από τα βαριά εγκλήματα, μέχρι ακόμα και αυτά τα τελευταία πταίσματα. Τεντώνω λέξεις στην προσπάθεια να μην χρησιμοποιήσω αριθμούς. Στο χρόνο που προηγήθηκε δεν κατάφερα να χωρέσω. Ότι έχω μου φαίνονται λίγα και από το παράθυρο τη θέα δεν την δ...

Επανέλαβε και χθες ο Πρωθυπουργός στη συζήτηση της Βουλής την καραμέλα περί ατομικής ευθύνης. Αποτελεί όπως φαίνεται κεντρικό επιχείρημα της επικοινωνιακής προπαγάνδας της Κυβέρνησης, στο καιρό της πανδημίας. Ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να μην έχει τη στόφα του ηγέτη, είναι όμως άριστος μαθητής, στην αποστήθιση. Του είπαν να πει ατομική ευθύνη και αυτός το επαναλαμβάνει πρωί μεσημέρι και βράδυ. Του είπαν να πει τον κ. Τσιόδρα μια φορά “Σωτήρη”, και αυτός το είπε πέντε. Κάτι ξέρουν οι υποβολείς... Έχουμε ευθύνη λένε, απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους και μας ρίχνουν στο φιλότιμο, γιατί μπορεί σαν Λαός να έχουμε χίλια ελαττώματα, άλλα έχουμε και φιλότιμο. Έτσι δεν κάναμε και με τα μνημόνια, το ίδιο κάνουμε και τώρα, αφού φορτώσαμε ένα κάρο ποινές σε όλους τους ενόχους, από ιδρύσεως ελληνικού κράτους και συμφωνήσαμε ότι “για όλα φταίνε οι γκόμενες οι πρώην και οι επόμενες”, παίρνουμε στο τέλος και την ευθύνη πάνω μας. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και ο ατομικός εγωισμός, ποτέ δεν κατάφερε ...

Φτάνει με την πανδημία. Βαρέθηκα κάθε μέρα να μετράω κρούσματα, νεκρούς και διασωληνωμένους. Το εξαντλήσαμε το θέμα. Να προστεθεί ακόμα μια φωνή στις τόσες κραυγές που ακούγονται δεν έχει νόημα, θα την πάρει το ποτάμι μαζί με τα συνθήματα της σκοπιμότητας. Τέτοια εποχή πέρυσι αλλά πράγματα με απασχολούσαν και σήμερα και πάντα με απασχολούν και αποτελούν το ασφαλές καταφύγιο μου όταν οι συνθήκες ευνοούν και αυτές τις μέρες του εγκλεισμού είναι αβάσταχτες. Θέλω να φύγω… Για το συναισθηματικό υπόβαθρα σήμερα ο λόγος, η στερεότητα του οποίου εξασφαλίζει τις συνθήκες. Το ερωτικό παιγνίδι, αντέχει τις ακρότητες συγχωράει τα λάθη και δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις της προσφοράς που δεν περιμένει ανταπόδοση. Για να έχει το παιχνίδι ενδιαφέρον, χρειάζεται πάθος και δύναμη, τα ελάχιστα τα γίνονται μεγάλα, ώστε να αποκτούν οι λεπτομέρειες ανάλογο ενδιαφέρον με τα γεγονότα και σε πολλές περιπτώσεις να τα ξεπερνούν. Μια παρτίδα σκάκι είναι έρωτας και η διάρκεια του εξαρτάται από την ικανό...

Αλήθεια που είναι εκείνες οι αγορές, που όλα τα ρυθμίζουν, να εξαφανίσουν τον φονικό Ιό;  Η ανθρωπότητα νοιώθει σιγά - σιγά πως ο θρόνος της δεν είναι τόσο γερός όσο η φαντασίωση της τον είχε πλάσει και παρακολουθεί, χωρίς να συμμετέχει το δράμα στο οποίο πρωταγωνιστεί. Οι όποιες κατά καιρούς σπασμωδικές κινήσεις, δεν εμπόδισαν τα πράγματα να συνεχίσουν την καταστροφική πορεία τους. Οι πολιτικοί υπογράφουν συμφωνίες με πρώτο άρθρο το δικαίωμα να μην τις τηρήσουν. Δικαίως θα με ρωτήσει κάποιος. Τίποτα αισιόδοξο; Πίσω από τις μαύρες λέξεις, προσπαθώ να στείλω μηνύματα αισιοδοξίας. Το παρακάτω το ανασύρω από την αποθήκη, παρηγορητικό για όσους ζούνε μόνοι, άλλα δεν είναι μόνοι. Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αν ξέραμε ότι δεν είμαστε ελεύθεροι. Θα ήταν διαφορετικές οι κοινωνίες, αν οι λέξεις συγγένευαν με το νόημα τους. Δεν χρειάζεται τεκμηρίωση για να στηρίξουμε το αυτονόητο. Γιατί τελικά όλα στο μυαλό μας είναι, αν θέλουμε να ζήσουμε στη ζέστη και στην υγρασία, θα το κατορ...

Πάντα θα είμαστε παγιδευμένοι στη σχετικότητα και στη διάθλαση ανάμεσα στα γεγονότα και την προβολή τους, πιστεύοντας πως το βασικό δίλημμα είναι ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα. “Μικρός, όταν βαριόμουν τα παιχνίδια μου (το ψέμα δηλαδή) τα έσπαγα για να δω πώς δουλεύουν.” γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου “Να βρω τον μηχανισμό τους, την αλήθεια τους. Είχα σπάσει και τις κούκλες της ξαδέρφης μου για να δω γιατί κλείνουν τα μάτια όταν ξαπλώνουν και ανοίγουν όταν είναι όρθιες. Της πέταξα την «αλήθεια» στα μούτρα της. Δεν ξαναπήρε κούκλα που να κλείνει τα μάτια. Ήταν αδύνατον πια να την πιστέψει. Της κατέστρεψα ένα από τα αγαπημένα της παιχνίδια. Και την έκανα καλύτερο άνθρωπο" Όταν τούτες οι λέξεις γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ελπίζω να μου είναι και πιο κατανοητές… Ακριβώς όπως γράφτηκε παρακάτω. «Ας είναι. Έτρεξα πολύ μακριά μου τελικά. Με κύκλωσα σαν αγγελία οικίας οικοίας, ευάερης και ευήλιας. Τα τετραγωνικά δεν πρόσεξα κι ίσως γι’ αυτό τώρα να με στενεύουν» ...

Ήταν από εκείνα τα κείμενα του πρώτου ενικού, που έβρισκαν ανταπόκριση σε πολλούς ενικούς και μου έδιναν την δυνατότητα να αποφεύγω τους πληθυντικούς. Η αλήθεια είναι ότι οι παρακάτω σκέψεις δεν κλείνουν με μια μετακόμιση, επανέρχονται και επανέρχονται, σε μια αέναη διαδικασία, για να μη μας βρει ο χρόνος ακίνητους. Μπορεί να είμαστε κλεισμένοι μέσα στα λίγα τετραγωνικά μας, ο χρόνος όμως τρέχει και μεις δεν μπορούμε να μείνουμε στάσιμοι. “Και αυτή η μικρή απουσία, αποτέλεσμα της εφήμερης στάσης, που με καταδιώκει όλα αυτά τα χρόνια. Μια μετακόμιση η αιτία, που προστέθηκε στις τόσες, που αντιστέκονται στο γενικό εφήμερο της ζωής. Έχουμε εξηγηθεί από την αρχή. Μια ζωή με κυνηγούσε το εφήμερο. Στον ερωτά, στο κόμμα, στην εφημερίδα στη δουλειά. Πουθενά δεν μπορώ να ριζώσω. Εκτός από κάποιες σταθερές, που τις κουβαλάω σε κάθε μετακόμιση, τα υπόλοιπα τα ξεφορτώνομαι και κάθε φορά αισθάνομαι πιο ελαφρύς. Γιατί να περιμένω το χρόνο να με βρει ακίνητο; Και η απάντηση στο ερώτημα, μάλλον αναιρε...

Μην σας ξεγελά το πρώτο πρόσωπο. Δεν κάνουμε φύλλο και φτερό την προσωπική μας ζωή. Μην σας ανησυχεί ο δραματικός τόνος, η απόδοση των εσωτερικών διεργασιών, δεν αφορά τη στιγμή, περιγράφει τη διάθεση σε χρόνους παρελθόντες και μέλλοντες. Ποτέ παρόντες. Ο Ενεστώτες δεν ενδείκνυνται για τέτοιες παράτολμες απόπειρες. Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν μπορούσαμε να ζήσουμε τα καλά και τα κακά χωρίς να τα περιμένουμε. Τελικά οι ώρες της αναμονής, είναι αυτές που κλέβουν το πραγματικό χρόνο από την ζωή μας. Τα πράγματα όταν έρθει η ώρα τους, σχεδόν ποτέ, δεν είναι ούτε όσο καλά τα ονειρευόμαστε, ούτε όσο κακά τα φοβόμαστε. Δεν έχουμε λόγους να τρωγόμαστε γεμίζοντας το κεφάλι μας με χίλιες δυο σκέψεις, στην προσπάθεια μας να προβλέψουμε. Μην φθείρεστε με συνεχή προγνωστικά, το μέλλον δεν προβλέπεται και ας διαφωνούν οι αστρολόγοι. Πάει καιρός, που η ανασφάλεια, το σκοτάδι το αβέβαιο μέλλον, οι χειρότερες μέρες που περιμένουμε και δεν γνωρίζουμε, μας έχουν επιβαρύνει την πραγματικότητα και μας ...