Τελευταία σελίδα αριστερά

«Την έβδομη ημέρα ο θεός τίναξε τη σκόνη από τα ρούχα του, έβαλε τις παντόφλες του κι έκατσε επιτέλους ν’ αναπαυτεί και ν’ απολαύσει το έργο του. Από τότε οι Κυριακές μπαίνουν κρυφά στα σπίτια των ανθρώπων κλείνουν τις κουρτίνες τα ραδιόφωνα και κατεβάζουν τον γενικό», μου ψιθυρίζει μια οικεία ραδιοφωνική φωνή. «Αν είσαι στεναχωρημένος ή βρίσκεται σε μεγάλη δυσκολία κοίτα για λίγη ώρα , σταθερά τον ουρανό», λέει μια οδηγία προς ναυτιλλομένους ή καλλίτερα προς ναυαγούς. Τον κοίταξα. Πως γίνεται την Κυριακή να μην σε σκέφτομαι; Άσκηση το παρακάτω που επανέρχεται κάποιες Κυριακές με βαρομετρικό χαμηλό και ας έχει λιακάδα. Μπήκα στο θάλαμο προσομοίωσης και βγήκα με την εμπειρία να βάζει φωτιά σε ό,τι προσπάθησε να με χαλάσει, γιατί η μοναξιά της Κυριακής σε παγώνει. Μπορεί να είναι και τ’ απογεύματα της Κυριακής αυτά που σε κάνουν δίχως καρδιά. Τις Κυριακές σε μια επαρχιακή πόλη είναι όλα τόσο σιωπηλά. Θέλεις δεν θέλεις ακούς τους χτύπους της καρδιάς, πως γίνεται τις Κυριακές να μη σε σκέφ...

Για τον Κωνσταντίνο Γκλύξμπουργκ τον τέως βασιλιά δεν θα γράψω, άλλωστε τον έχω κρίνει όταν ήταν εν ζωή. Ο θάνατος είναι πολύ σοβαρό πράγμα και πριν ακόμα γίνει η ταφή, πρέπει να υπάρχει σεβασμός. Η ιστορία τον έχει κρίνει. Και ο ελληνικός Λαός αποφάσισε με συντριπτική πλειοψηφία, ότι δεν χρειάζεται βασιλιά. Τελεία. Πολύς θόρυβος, δεν έχω καμία διάθεση να προσθέσω κι’ άλλον. Το έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Ό,τι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ’ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές. Δυστυχώς ένα από τα δεινά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι η ευχέρεια που προσφέρουν για να προβάλλει ο καθένας τα απωθημένα του. Φυσικά και δε διαφωνούμε με το δικαίωμα του καθενός να εκφράζει τη γνώμη του. Διαφωνούμε με την επιπολαιότητα, την προχειρότητα, την βιασύνη, την εμπάθεια, και κυρίως την απρέπεια. Για τον Κωνσταντίνο Γκλύξμπουργκ τον τέως βασιλιά δεν θα γραψω, στάθηκα απέναντι όταν ήταν ζωντανός, δεν θα τα βάλω με νεκρούς.

Ακόμα και για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει το νοσοκομείο του νησιού μας, δεν υπάρχει μια φωνή, που να παραμερίσει κομματικές σκοπιμότητες και να διεκδικήσει το αυτονόητο. Τι δεν καταλαβαίνετε ; Ότι διαλύθηκε το Νοσοκομείο; Ότι φεύγουν οι γιατροί γιατί δεν μπορούν να συνεργαστούν με μια ανεπαρκέστατη διοίκηση ; Ότι υπάρχουν τρομακτικές ελλείψεις νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού; Κάθε φορά που αναγκάζομαι να γράψω για θέματα, που απασχολούν την τοπική μας κοινωνία, αισθάνομαι την ανάγκη να επιστρέψω στην κοιλιά της μάνας μου. Η θλίψη δεν είναι για τα κάστρα, τους δρόμους και τα κτίρια, τα άλλοθί μας δηλαδή, αλλά "για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις". Για την αθωότητα, που έγινε πονηριά». Στενοί ορίζοντες και η θάλασσα που μας κυκλώνει, μας βάζει τιμωρία, εκατό φορές το ίδιο πράγμα και μαζί με την κόλλα αναφοράς, μας τυλίγουν και μας, σε ένα κομμάτι χαρτί. Ξέρετε δεν θα ήθελα να είμαι ένας ακόμα παραπονούμενος, που θα γρ...

«Και του χρόνου», λέμε στο φινάλε της γιορτής. Και του χρόνου να ξαναζητήσουμε τη χαρά της σχόλης και της βραδύτητας που μας δωρίζει διαύγεια να τα δούμε όλα πιο καθαρά. Δεν είναι και ο καλλίτερος χρόνος να εκφράσουμε τις σκέψεις μας. Για μας που βρισκόμαστε μια ζωή στην απέναντι όχθη, που μάθαμε να στεκόμαστε κριτικά στις λογικές που προηγήθηκαν, που δεν ακολουθήσαμε το συρμό της ευκολίας, καταδικάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη ό,τι μας ενοχλούσε , που κανένα δένδρο δεν εμπόδισε το βλέμμα μας, να δει πέρα μακριά, η νέα πραγματικότητα μας αποσυντονίζει. Βιώνω εκείνον το χρόνο, των αλλεπάλληλων σεισμικών δονήσεων και περιμένω μια σταθερά για να πιαστώ από κάπου. Τόσα χρόνια «στο γύρω γύρω όλοι», ζαλίστηκα. Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στην διαχείριση της μιζέριας. Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια νέα αρχή το 2021; Θα μπορούσαμε αν δε...

Προεκλογική η νέα χρονιά. Και πάλι στο τραπέζι προβλήματα που έγιναν μνημεία, επανέρχονται κάθε τόσο για να δώσουν την ευκαιρία για νέες υποσχέσεις , που θα μείνουν υποσχέσεις. Η διαχείριση των απορριμμάτων, υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει, από ό,τι φαίνεται, στον αιώνα τον άπαντα, ως ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η τοπική μας κοινωνία. Η προσωρινή λύση της μεταφοράς εκτός χωρικών υδάτων, δυστυχώς έγινε μόνιμη. Πάνω από 3 χρόνια οι δήμοι αιμορραγούν για να στηρίξουν οικονομικά τη μεταφορά, εις βάρος άλλων σοβαρών αναγκών που έχει το νησί μας. Δεν θα παραθέσω οικονομικά στοιχεία γιατί προκαλούν τρόμο. Το εργοστάσιο διαχείρισης των απορριμμάτων, με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση, που είχε φτάσει στα τεύχη δημοπράτησης από τον τότε ενιαίο Δήμο, φαίνεται ότι έχει παραπεμφθεί στις καλένδες . Η νέα κυβέρνηση φρόντισε, για "άγνωστους" μέχρι στιγμής λόγους, να αφαιρέσει τις αρμοδιότητες της διαχείρισης απορριμμάτων από τους Δήμους και να τις μεταφέρει στην Περιφέρεια Ιον...

Ο κόσμος που ανατέλλει, δεν είναι εντελώς ίδιος με του περασμένου χρόνου. Φέρνει πάντα μια υπόσχεση, μια δυνατότητα, για μια απειροελάχιστη διαφορά. «Οι Χασιδίμ Εβραίοι διηγούνται μια ιστορία για τον κόσμο που έρχεται, σύμφωνα με την οποία τα πάντα εκεί θα είναι ακριβώς όπως εδώ. Όπως ακριβώς είναι το δωμάτιο αυτό τώρα, έτσι ακριβώς θα είναι και στον ερχόμενο κόσμο. Και τα ρούχα που φοράμε στον κόσμο τούτο, αυτά θα φορέσουμε κι εκεί. Τα πάντα θα είναι όπως τώρα, αλλά μόνο λίγο διαφορετικά». Η προσδοκία τού «όπως τώρα, μόνο λίγο διαφορετικά» μας βάζει σε τροχιά να λατρεύουμε τη διαρκή πρόοδο, ν’ ακολουθούμε το «όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο μπροστά.» «Καλή χρονιά με υγεία και αγάπη» ευχήθηκα. Εύκολα μιλάμε για αγάπη στις ευχές, δύσκολα να το θέσει κάποιος ευθέως. Από καιρό με απασχολεί να το πω, να το γράψω. Το φέρνω γύρω γύρω, το ψιθυρίζω, αλλά δεν το θέτω ευθέως. Από ντροπή ίσως, από φόβο, ή επειδή μας υπερβαίνει όλους, η αγάπη. «Αγάπη σημαίνει δόσιμο» γράφει ο Νίκος Ξυδάκης, «δέσμευσ...