Μια Κυριακή με βαρομετρικό χαμηλό

«Την έβδομη ημέρα ο θεός τίναξε τη σκόνη από τα ρούχα του, έβαλε τις παντόφλες του κι έκατσε επιτέλους ν’ αναπαυτεί και ν’ απολαύσει το έργο του. Από τότε οι Κυριακές μπαίνουν κρυφά στα σπίτια των ανθρώπων κλείνουν τις κουρτίνες τα ραδιόφωνα και κατεβάζουν τον γενικό», μου ψιθυρίζει μια οικεία ραδιοφωνική φωνή.

«Αν είσαι στεναχωρημένος ή βρίσκεται σε μεγάλη δυσκολία κοίτα για λίγη ώρα , σταθερά τον ουρανό», λέει μια οδηγία προς ναυτιλλομένους ή καλλίτερα προς ναυαγούς. Τον κοίταξα. Πως γίνεται την Κυριακή να μην σε σκέφτομαι;

Άσκηση το παρακάτω που επανέρχεται κάποιες Κυριακές με βαρομετρικό χαμηλό και ας έχει λιακάδα.
Μπήκα στο θάλαμο προσομοίωσης και βγήκα με την εμπειρία να βάζει φωτιά σε ό,τι προσπάθησε να με χαλάσει, γιατί η μοναξιά της Κυριακής σε παγώνει. Μπορεί να είναι και τ’ απογεύματα της Κυριακής αυτά που σε κάνουν δίχως καρδιά. Τις Κυριακές σε μια επαρχιακή πόλη είναι όλα τόσο σιωπηλά. Θέλεις δεν θέλεις ακούς τους χτύπους της καρδιάς, πως γίνεται τις Κυριακές να μη σε σκέφτομαι;
Οι υπόλοιπες μέρες τα κρύβουν, τα κρύβει η κίνηση τα καταπίνει ο θόρυβος της πόλης. Τις Κυριακές όμως είναι όλα σιωπηλά σ’ αδειάζει η πόλη που άδειασε. Είναι η ώρα που μπορείς να πεθάνεις αν δεν κτυπήσει το τηλέφωνο, η ώρα που το καταφύγιο σου γίνεται φυλακή.
Πολλοί είναι εκείνοι που ενδεχομένως αγαπιούνται για εκείνη την ώρα. Που αντέχουν χρόνια και χρόνια την έρημο μιας αγάπης μονάχα για αυτές τις Κυριακές.
«Όσοι είναι μέσα κρύβονται την Κυριακή, κάνουν πως κοιμούνται, σωπαίνουν για 24 ώρες, να περάσει η επήρεια της κούρασης του θεού. Από τότε οι Κυριακές έγιναν ημερήσιες εκδρομές στις τύψεις μας και ο τελευταίος ασπασμός σε ό,τι παρ' όλα αυτά αγαπήσαμε.»

Για τον Κωνσταντίνο Γκλύξμπουργκ δεν θα γράψω

Για τον Κωνσταντίνο Γκλύξμπουργκ τον τέως βασιλιά δεν θα γράψω, άλλωστε τον έχω κρίνει όταν ήταν εν ζωή. Ο θάνατος είναι πολύ σοβαρό πράγμα και πριν ακόμα γίνει η ταφή, πρέπει να υπάρχει σεβασμός. Η ιστορία τον έχει κρίνει. Και ο ελληνικός Λαός αποφάσισε με συντριπτική πλειοψηφία, ότι δεν χρειάζεται βασιλιά. Τελεία. Πολύς θόρυβος, δεν έχω καμία διάθεση να προσθέσω κι’ άλλον. Το έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Ό,τι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ’ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές.

Δυστυχώς ένα από τα δεινά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι η ευχέρεια που προσφέρουν για να προβάλλει ο καθένας τα απωθημένα του. Φυσικά και δε διαφωνούμε με το δικαίωμα του καθενός να εκφράζει τη γνώμη του. Διαφωνούμε με την επιπολαιότητα, την προχειρότητα, την βιασύνη, την εμπάθεια, και κυρίως την απρέπεια.
Για τον Κωνσταντίνο Γκλύξμπουργκ τον τέως βασιλιά δεν θα γραψω, στάθηκα απέναντι όταν ήταν ζωντανός, δεν θα τα βάλω με νεκρούς.

Τι δεν καταλαβαίνετε;

Ακόμα και για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει το νοσοκομείο του νησιού μας, δεν υπάρχει μια φωνή, που να παραμερίσει κομματικές σκοπιμότητες και να διεκδικήσει το αυτονόητο. Τι δεν καταλαβαίνετε ; Ότι διαλύθηκε το Νοσοκομείο; Ότι φεύγουν οι γιατροί γιατί δεν μπορούν να συνεργαστούν με μια ανεπαρκέστατη διοίκηση ; Ότι υπάρχουν τρομακτικές ελλείψεις νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού;

Κάθε φορά που αναγκάζομαι να γράψω για θέματα, που απασχολούν την τοπική μας κοινωνία, αισθάνομαι την ανάγκη να επιστρέψω στην κοιλιά της μάνας μου. Η θλίψη δεν είναι για τα κάστρα, τους δρόμους και τα κτίρια, τα άλλοθί μας δηλαδή, αλλά "για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις". Για την αθωότητα, που έγινε πονηριά». Στενοί ορίζοντες και η θάλασσα που μας κυκλώνει, μας βάζει τιμωρία, εκατό φορές το ίδιο πράγμα και μαζί με την κόλλα αναφοράς, μας τυλίγουν και μας, σε ένα κομμάτι χαρτί.
Ξέρετε δεν θα ήθελα να είμαι ένας ακόμα παραπονούμενος, που θα γράψει ένα θυμωμένο κείμενο. Σε τέτοιες καταστάσεις οι λέξεις αδυνατούν. Πώς να αντέξεις, αν δεν φύγεις.

Η φωτογραφία από την τελευταία ταινία του Θ.Αγγελόπουλου "το λιβάδι που δακρύζει"

Και του χρόνου

«Και του χρόνου», λέμε στο φινάλε της γιορτής. Και του χρόνου να ξαναζητήσουμε τη χαρά της σχόλης και της βραδύτητας που μας δωρίζει διαύγεια να τα δούμε όλα πιο καθαρά.

Δεν είναι και ο καλλίτερος χρόνος να εκφράσουμε τις σκέψεις μας. Για μας που βρισκόμαστε μια ζωή στην απέναντι όχθη, που μάθαμε να στεκόμαστε κριτικά στις λογικές που προηγήθηκαν, που δεν ακολουθήσαμε το συρμό της ευκολίας, καταδικάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη ό,τι μας ενοχλούσε , που κανένα δένδρο δεν εμπόδισε το βλέμμα μας, να δει πέρα μακριά, η νέα πραγματικότητα μας αποσυντονίζει. Βιώνω εκείνον το χρόνο, των αλλεπάλληλων σεισμικών δονήσεων και περιμένω μια σταθερά για να πιαστώ από κάπου. Τόσα χρόνια «στο γύρω γύρω όλοι», ζαλίστηκα. Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στην διαχείριση της μιζέριας.

Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια νέα αρχή το 2021; Θα μπορούσαμε αν δεν υπήρχαν τα μεταφερόμενα φορτία του χρόνου που πέρασε και του προηγούμενου και του προηγούμενου... Η νέα χρονιά παίζετε στάνταρ στις προβλέψεις. «Μέχρι εξουθενώσεως σκληρή». Το υποθηκευμένο μέλλον που λέγαμε έγινε παρόν. Ζούμε μέρες, χρέη στις προηγούμενες και το τέλος αυταπάτη, ορίζοντας που όσο τον πλησιάζουμε, τόσο απομακρύνεται.
«Και του χρόνου» να ξαναζήσουμε την ηδονή της βραδύτητας, γι' αυτό ας λαδώσουμε σιγά – σιγά τις μηχανές να ξεκινήσουμε. Η μελαγχολία δεν γνωρίζει εποχές, πηγάζει μέσα από δυσκολίες, όχι απ’ αυτές που ζούμε, αλλά απ’ αυτές που περιμένουμε. Δεν είναι τα μεθεόρτια , που μας δημιουργούν μελαγχολία είναι οι μέρες πριν, οι ώρες πριν το παιγνίδι, όταν μπούμε, δεν υπάρχουν περιθώρια για κακές σκέψεις. Αλώστε όπως σχολιάζει η Κυρία του ραδιοφώνου: «Μεγαλώσαμε, αλητέψαμε, λεηλατήσαμε και μας λεηλάτησαν, πειρατές επιπόλαιοι, χωρίς χρυσό δόντι και γάντζο στο χέρι, κάναμε γιουρούσι στις ήττες, και τι όμορφα που γελάει κανείς όταν είναι λυπημένος ! Αυτό το γέλιο που στάζει αλμύρα και χει το ίσκιο των αναμνήσεων στον ήχο του.»
Και του χρόνου...

Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού

Προεκλογική η νέα χρονιά. Και πάλι στο τραπέζι προβλήματα που έγιναν μνημεία, επανέρχονται κάθε τόσο για να δώσουν την ευκαιρία για νέες υποσχέσεις , που θα μείνουν υποσχέσεις.
Η διαχείριση των απορριμμάτων, υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει, από ό,τι φαίνεται, στον αιώνα τον άπαντα, ως ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η τοπική μας κοινωνία.
Η προσωρινή λύση της μεταφοράς εκτός χωρικών υδάτων, δυστυχώς έγινε μόνιμη. Πάνω από 3 χρόνια οι δήμοι αιμορραγούν για να στηρίξουν οικονομικά τη μεταφορά, εις βάρος άλλων σοβαρών αναγκών που έχει το νησί μας. Δεν θα παραθέσω οικονομικά στοιχεία γιατί προκαλούν τρόμο.

Το εργοστάσιο διαχείρισης των απορριμμάτων, με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση, που είχε φτάσει στα τεύχη δημοπράτησης από τον τότε ενιαίο Δήμο, φαίνεται ότι έχει παραπεμφθεί στις καλένδες . Η νέα κυβέρνηση φρόντισε, για "άγνωστους" μέχρι στιγμής λόγους, να αφαιρέσει τις αρμοδιότητες της διαχείρισης απορριμμάτων από τους Δήμους και να τις μεταφέρει στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων.
Το αποτέλεσμα: τα σκουπίδια μας κάνουν βόλτα ανά την Ελλάδα και θα συνεχίσουν για πολλά χρόνια, εις βάρος όλων των άλλων αναγκών του νησιού.
Εστιάζοντας στο πρόβλημα των απορριμμάτων, χάσαμε το δάσος. Δυστυχώς κάτω από τα σκουπίδια κρύφτηκαν τα πάντα.
Οι υποδομές, ο δημόσιος χώρος, η ποιότητα ζωής, ο πολιτισμός, αποτελούν σήμερα είδη πολυτελείας, απλησίαστα για τους κατοίκους της Κέρκυρας .
Θα επαναλάβω εκείνο το Καβαφικό που λέει ότι το ναι και το όχι πρέπει να τα έχουμε καλοζωισμένα κι ετοιμοπόλεμα μέσα μας. Το δικό μου όχι, όπως αυτό έχει εκφραστεί παραμένει ισχυρό. Μακάρι να μπορούσα να γίνω πιο σαφής, αλλά την σαφήνεια ποτέ δεν την είχα μέσα μου.
Τον Γενάρη του 2018 όταν το Δημοτικό Συμβούλιο του Ενιαίου Δήμου ψήφισε ομόφωνα την μεταφορά των σκουπιδιών έξω από το νησί, έγραφα για μια ιστορική απόφαση αφού παρόμοια δεν υπήρξε ποτέ κατά το παρελθόν, όχι όμως γενναία.
Η προηγούμενη κυβέρνηση δεν την έκανε δεκτή, η σημερινή κάτω από ισχυρές πιέσεις της Νέας Δημοτική Αρχής, μας διευκολύνει, όμως... Η προσωρινή λύση έγινε μόνιμη και δεν πρέπει να εφησυχάζουμε.
Τα σκουπίδια, είναι δικά μας, δεν μας τα έστειλε κανένας θεός και ούτε προήλθαν από λοιμούς, σεισμούς καταποντισμούς. Είναι ό,τι περίσσεψε στο τραπέζι μας, προστάτευσαν και μετέφεραν με ασφάλεια τα αναγκαία αγαθά που μπήκαν σπίτι μας. Πριν γίνουν άχρηστα ήταν χρήσιμα. Την ίδια προσοχή, φροντίδα και σεβασμό, που απολάμβαναν πριν γίνουν σκουπίδια, θα πρέπει να έχουν και μετά, που περνούν στην αχρηστία. Αν δε μπορούμε να διαχειριστούμε τα απορρίμματά μας, δε μπορούμε να διαχειριστούμε τίποτα. Είναι σαν μια οικογένεια που έφαγε ήπιε και μετά σηκώθηκε, τα άφησε όλα πάνω στο τραπέζι και τα πιάτα άπλυτα. Δεν έχουμε νοικοκυριό. Η ήττα διαχρονικά, δεν είναι μόνο της Αυτοδιοίκησης, η ήττα είναι ολόκληρης της κοινωνίας…

Στην φωτογραφία το θρυλικό "Αγγέλικα"

Προεκλογική η νέα χρονιά. Και πάλι στο τραπέζι προβλήματα που έγιναν μνημεία, επανέρχονται κάθε τόσο για να δώσουν την ευκαιρία για νέες υποσχέσεις , που θα μείνουν υποσχέσεις.
Η διαχείριση των απορριμμάτων, υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει, από ό,τι φαίνεται, στον αιώνα τον άπαντα, ως ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η τοπική μας κοινωνία.
Η προσωρινή λύση της μεταφοράς εκτός χωρικών υδάτων, δυστυχώς έγινε μόνιμη. Πάνω από 3 χρόνια οι δήμοι αιμορραγούν για να στηρίξουν οικονομικά τη μεταφορά, εις βάρος άλλων σοβαρών αναγκών που έχει το νησί μας. Δεν θα παραθέσω οικονομικά στοιχεία γιατί προκαλούν τρόμο.
Το εργοστάσιο διαχείρισης των απορριμμάτων, με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση, που είχε φτάσει στα τεύχη δημοπράτησης από τον τότε ενιαίο Δήμο, φαίνεται ότι έχει παραπεμφθεί στις καλένδες . Η νέα κυβέρνηση φρόντισε, για "άγνωστους" μέχρι στιγμής λόγους, να αφαιρέσει τις αρμοδιότητες της διαχείρισης απορριμμάτων από τους Δήμους και να τις μεταφέρει στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων.
Το αποτέλεσμα: τα σκουπίδια μας κάνουν βόλτα ανά την Ελλάδα και θα συνεχίσουν για πολλά χρόνια, εις βάρος όλων των άλλων αναγκών του νησιού.
Εστιάζοντας στο πρόβλημα των απορριμμάτων, χάσαμε το δάσος. Δυστυχώς κάτω από τα σκουπίδια κρύφτηκαν τα πάντα.
Οι υποδομές, ο δημόσιος χώρος, η ποιότητα ζωής, ο πολιτισμός, αποτελούν σήμερα είδη πολυτελείας, απλησίαστα για τους κατοίκους της Κέρκυρας .
Θα επαναλάβω εκείνο το Καβαφικό που λέει ότι το ναι και το όχι πρέπει να τα έχουμε καλοζωισμένα κι ετοιμοπόλεμα μέσα μας. Το δικό μου όχι, όπως αυτό έχει εκφραστεί παραμένει ισχυρό. Μακάρι να μπορούσα να γίνω πιο σαφής, αλλά την σαφήνεια ποτέ δεν την είχα μέσα μου.
Τον Γενάρη του 2018 όταν το Δημοτικό Συμβούλιο του Ενιαίου Δήμου ψήφισε ομόφωνα την μεταφορά των σκουπιδιών έξω από το νησί, έγραφα για μια ιστορική απόφαση αφού παρόμοια δεν υπήρξε ποτέ κατά το παρελθόν, όχι όμως γενναία.
Η προηγούμενη κυβέρνηση δεν την έκανε δεκτή, η σημερινή κάτω από ισχυρές πιέσεις της Νέας Δημοτική Αρχής, μας διευκολύνει, όμως... Η προσωρινή λύση έγινε μόνιμη και δεν πρέπει να εφησυχάζουμε.
Τα σκουπίδια, είναι δικά μας, δεν μας τα έστειλε κανένας θεός και ούτε προήλθαν από λοιμούς, σεισμούς καταποντισμούς. Είναι ό,τι περίσσεψε στο τραπέζι μας, προστάτευσαν και μετέφεραν με ασφάλεια τα αναγκαία αγαθά που μπήκαν σπίτι μας. Πριν γίνουν άχρηστα ήταν χρήσιμα. Την ίδια προσοχή, φροντίδα και σεβασμό, που απολάμβαναν πριν γίνουν σκουπίδια, θα πρέπει να έχουν και μετά, που περνούν στην αχρηστία. Αν δε μπορούμε να διαχειριστούμε τα απορρίμματά μας, δε μπορούμε να διαχειριστούμε τίποτα. Είναι σαν μια οικογένεια που έφαγε ήπιε και μετά σηκώθηκε, τα άφησε όλα πάνω στο τραπέζι και τα πιάτα άπλυτα. Δεν έχουμε νοικοκυριό. Η ήττα διαχρονικά, δεν είναι μόνο της Αυτοδιοίκησης, η ήττα είναι ολόκληρης της κοινωνίας…

Στην φωτογραφία το θρυλικό "Αγγέλικα"

Όπως τώρα, μόνο λίγο διαφορετικά...

Ο κόσμος που ανατέλλει, δεν είναι εντελώς ίδιος με του περασμένου χρόνου. Φέρνει πάντα μια υπόσχεση, μια δυνατότητα, για μια απειροελάχιστη διαφορά.
«Οι Χασιδίμ Εβραίοι διηγούνται μια ιστορία για τον κόσμο που έρχεται, σύμφωνα με την οποία τα πάντα εκεί θα είναι ακριβώς όπως εδώ. Όπως ακριβώς είναι το δωμάτιο αυτό τώρα, έτσι ακριβώς θα είναι και στον ερχόμενο κόσμο. Και τα ρούχα που φοράμε στον κόσμο τούτο, αυτά θα φορέσουμε κι εκεί. Τα πάντα θα είναι όπως τώρα, αλλά μόνο λίγο διαφορετικά».
Η προσδοκία τού «όπως τώρα, μόνο λίγο διαφορετικά» μας βάζει σε τροχιά να λατρεύουμε τη διαρκή πρόοδο, ν’ ακολουθούμε το «όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο μπροστά.»
«Καλή χρονιά με υγεία και αγάπη» ευχήθηκα. Εύκολα μιλάμε για αγάπη στις ευχές, δύσκολα να το θέσει κάποιος ευθέως. Από καιρό με απασχολεί να το πω, να το γράψω. Το φέρνω γύρω γύρω, το ψιθυρίζω, αλλά δεν το θέτω ευθέως. Από ντροπή ίσως, από φόβο, ή επειδή μας υπερβαίνει όλους, η αγάπη.

«Αγάπη σημαίνει δόσιμο» γράφει ο Νίκος Ξυδάκης, «δέσμευση, εξάρτηση• ηθική ευθύνη. Πόσο ντεμοντέ και αφελή ακούγονται… Ο ένας προσφέρει χώρο στον άλλο, μπαίνει στη θέση του, τον συμπονά. Και οι δύο μαζί ανθούν».
Εκείνο το κρυμμένο φως που σας έγραψα στο προηγούμενο κείμενο, που είτε από αμφιβολία, είτε από ανασφάλεια, είτε από σκοπιμότητα παραμένει φυλακισμένο στα βάθη του μυαλού μου, θα προσπαθήσω να το απελευθερώσω. Καμιά φορά αρκεί μια αχτίδα για να ανοίξει παράθυρο στην αισιοδοξία, να ξαναφέρει την πίστη στη ζωή, την πίστη στις δυνάμεις μας, να μας δώσει θάρρος κόντρα στους δύσκολους καιρούς.
Η αγάπη είναι αυτό το φως και η υπόσχεση της νέας χρόνιας, να προσπαθήσω να την εκφράσω ευθέως. Αγάπη για τους ανθρώπους, για τον τόπο, για τον πλησίον. Αγάπη χωρίς φόβο χωρίς ντροπές, αγάπη που θα με πάρει παραπέρα , θα με ψηλώσει… Αγάπη όπως τώρα μόνο λίγο διαφορετικά…

Ο κόσμος που ανατέλλει, δεν είναι εντελώς ίδιος με του περασμένου χρόνου. Φέρνει πάντα μια υπόσχεση, μια δυνατότητα, για μια απειροελάχιστη διαφορά.
«Οι Χασιδίμ Εβραίοι διηγούνται μια ιστορία για τον κόσμο που έρχεται, σύμφωνα με την οποία τα πάντα εκεί θα είναι ακριβώς όπως εδώ. Όπως ακριβώς είναι το δωμάτιο αυτό τώρα, έτσι ακριβώς θα είναι και στον ερχόμενο κόσμο. Και τα ρούχα που φοράμε στον κόσμο τούτο, αυτά θα φορέσουμε κι εκεί. Τα πάντα θα είναι όπως τώρα, αλλά μόνο λίγο διαφορετικά».
Η προσδοκία τού «όπως τώρα, μόνο λίγο διαφορετικά» μας βάζει σε τροχιά να λατρεύουμε τη διαρκή πρόοδο, ν’ ακολουθούμε το «όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο μπροστά.»
«Καλή χρονιά με υγεία και αγάπη» ευχήθηκα. Εύκολα μιλάμε για αγάπη στις ευχές, δύσκολα να το θέσει κάποιος ευθέως. Από καιρό με απασχολεί να το πω, να το γράψω. Το φέρνω γύρω γύρω, το ψιθυρίζω, αλλά δεν το θέτω ευθέως. Από ντροπή ίσως, από φόβο, ή επειδή μας υπερβαίνει όλους, η αγάπη.
«Αγάπη σημαίνει δόσιμο» γράφει ο Νίκος Ξυδάκης, «δέσμευση, εξάρτηση• ηθική ευθύνη. Πόσο ντεμοντέ και αφελή ακούγονται… Ο ένας προσφέρει χώρο στον άλλο, μπαίνει στη θέση του, τον συμπονά. Και οι δύο μαζί ανθούν».
Εκείνο το κρυμμένο φως που σας έγραψα στο προηγούμενο κείμενο, που είτε από αμφιβολία, είτε από ανασφάλεια, είτε από σκοπιμότητα παραμένει φυλακισμένο στα βάθη του μυαλού μου, θα προσπαθήσω να το απελευθερώσω. Καμιά φορά αρκεί μια αχτίδα για να ανοίξει παράθυρο στην αισιοδοξία, να ξαναφέρει την πίστη στη ζωή, την πίστη στις δυνάμεις μας, να μας δώσει θάρρος κόντρα στους δύσκολους καιρούς.
Η αγάπη είναι αυτό το φως και η υπόσχεση της νέας χρόνιας, να προσπαθήσω να την εκφράσω ευθέως. Αγάπη για τους ανθρώπους, για τον τόπο, για τον πλησίον. Αγάπη χωρίς φόβο χωρίς ντροπές, αγάπη που θα με πάρει παραπέρα , θα με ψηλώσει… Αγάπη όπως τώρα μόνο λίγο διαφορετικά…