Ακόμα και για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει το νοσοκομείο του νησιού μας, δεν υπάρχει μια φωνή, που να παραμερίσει κομματικές σκοπιμότητες και να διεκδικήσει το αυτονόητο. Τι δεν καταλαβαίνετε ; Ότι διαλύθηκε το Νοσοκομείο; Ότι φεύγουν οι γιατροί γιατί δεν μπορούν να συνεργαστούν με μια ανεπαρκέστατη διοίκηση ; Ότι υπάρχουν τρομακτικές ελλείψεις νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού;
Κάθε φορά που αναγκάζομαι να γράψω για θέματα, που απασχολούν την τοπική μας κοινωνία, αισθάνομαι την ανάγκη να επιστρέψω στην κοιλιά της μάνας μου. Η θλίψη δεν είναι για τα κάστρα, τους δρόμους και τα κτίρια, τα άλλοθί μας δηλαδή, αλλά "για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις". Για την αθωότητα, που έγινε πονηριά». Στενοί ορίζοντες και η θάλασσα που μας κυκλώνει, μας βάζει τιμωρία, εκατό φορές το ίδιο πράγμα και μαζί με την κόλλα αναφοράς, μας τυλίγουν και μας, σε ένα κομμάτι χαρτί.
Ξέρετε δεν θα ήθελα να είμαι ένας ακόμα παραπονούμενος, που θα γράψει ένα θυμωμένο κείμενο. Σε τέτοιες καταστάσεις οι λέξεις αδυνατούν. Πώς να αντέξεις, αν δεν φύγεις.
Η φωτογραφία από την τελευταία ταινία του Θ.Αγγελόπουλου "το λιβάδι που δακρύζει"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου