Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Προετοιμασίες για το Φθινόπωρο

Για να δεις την εικόνα στην πραγματική της διάσταση, χρειάζονται και τα διαλείμματα, ανάσες δηλαδή, για την επόμενη επιστροφή. Μα εμείς πάντα θα επιστρέφουμε στο έγκλημα της αγάπη που διαπράττουμε όλα αυτά τα χρόνια. Όχι για να σβήσουμε τα ίχνη, αλλά για να τα επαληθεύσουμε, να τα κάνουμε πιο βαθιά, να βεβαιώνουν την ύπαρξη μας, σε μια άλλη στιγμή του χρόνου.
Χρειάζεται και να σωπαίνουμε για λίγο. Έτσι νοσταλγούμε τους ήχους μιας άλλης ζωής. Εκεί που ο λόγος δεν είναι ύβρεις και η ύβρις δεν εκτελεί χρέη εξουσίας
Μπορεί να μην φάνηκε η απουσία, στην πραγματικότητα όμως, απείχα αυτό το διάστημα, ο Αύγουστος τελικά επιβεβαίωσε φέτος το τίτλο του, στην παλιά ελληνική ταινία «Ο ζεστός μήνας Αύγουστος» και μου έδωσε την ευκαιρία να ορίσω το χρόνο με τις κλιματικές συνθήκες, όταν δροσίσει η επιστροφή.
Ο θυμός μου έγινε αέρας και καπνός, αλλιώς θα είχε αποτυπωθεί σ’ αυτήν εδώ την στήλη. Δεν ωφελεί να γράφω θυμωμένος. Εκ των υστέρων μετανιώνω.
Έχει ενδιαφέρον αυτό το διάστημα της απουσίας, να είσαι νηφάλιος και να παρατηρείς συμπεριφορές. Για την εξουσία τη δόξα και το χρήμα, εκτός από τα μέσα που επιστρατεύονται, βγαίνουν και οι ψυχές στη φόρα. Αποκαλύπτονται. Πέφτουν οι μάσκες και κανείς πλέον δεν μπορεί να κρυφτεί.
Όχι δεν είναι όλα μαύρα, δεν είναι όλα γκρίζα, είναι και φωτεινά, χρωματιστά, ελπιδοφόρα. Το βλέπεις στις συσπάσεις των προσώπων, το ακούς στα λόγια των νέων ανθρώπων που ενδιαφέρονται γι’ αυτό το τόπο, αλλά και σ’ αυτούς που αν και κουρασμένοι συνεχίζουν την πορεία για την εκπλήρωση του χρέους. Και τους άλλους βλέπεις, που για προσωπικές φιλοδοξίες, οικονομικά οφέλη, μικροσυμφέροντα, και περισσή δόση βλακείας, δεν διστάζουν να βγάζουν στη φόρα ότι κακό κρύβουν μέσα τους.
Πως γίνεται έτσι κανείς; Φονιάς του καλύτερου εαυτού του.
.......................................................................................................................................
Ένα σχόλιο για το χθεσινό κείμενο απο τον κ. Μανώλη Μεσσήνη, το διαβασα, αφου έγραψα το σημερινό και δεν θέλω να το αφήσω να περιμένει. Είναι η καλυτερη αρχή για το χάρτινο Σεπτέμβρη της καρδιάς μου, που έρχεται.

"Θα ήθελα να σχολιάσω το κείμενό σου, μ'ένα απόσπασμα από κάποιο δικό μου... "Οι ιδέες τραβιούνται σαν λαστιχένια φίδια, ξεχειλώνουν. Φάρδυνα τον ουρανό και είναι άδειος. Ξέρεις τι φοβάμαι; Την τοποθέτησή μου σαν ένα κουρέλη πάνω στην παλάμη της γης. Σαν τους μεθυσμένους, τους τρελούς, που ξαπλώνουν πάνω στην άσφαλτο και ζητούν να ξεριζώσουν τα δέντρα μεσόστρατα. Σαν τους μεθυσμένους που ζητούν να γεμίσουν το κενό, το τεράστιο καζάνι του χρόνου...
Σέ διαβάζω κι εκτιμώ τα κείμενά σου!"

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

Ασκήσεις επιβίωσης

Θα συνεχίσουμε τις επαναλήψεις μέχρι το τέλος Αυγούστου, αλιεύοντας από τα περασμένα κάποια πράγματα που δεν αρκεί η μια φορά, πρέπει να λέγονται και να ξαναλέγονται
«Πουτάνα κοινωνία» φράση εύηχη και ανέξοδη στο αδιέξοδο της αναζήτησης, για τις κοινωνικές συμπεριφορές της εποχής μας.
Παρατηρώντας χθες την αγωνία ενός νέου, για τη συμπεριφορά των πολιτών, μιας τοπικής κοινωνίας, γύρισα πίσω, στα χρόνια που είχαμε την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο. Όταν συνειδητοποίησα την ουτοπία ήμουν αρκετά εγωιστής για να στραφώ εναντίον μου, ένα ανάθεμα στην γενική με έβγαζε από τα δύσκολα και με περνούσε ασυναίσθητα στην απραξία. «Τι θέλω και ανακατεύομαι αφού δεν καταλαβαίνουν» πέρασαν αρκετά χρόνια για να στραφώ στο εαυτό μου, και να προσπαθήσω όχι πλέον να αλλάξω τον κόσμο αλλά να μην με αλλάξει εκείνος.
………………………………………………………………………………………….«Κι αν ο κόσμος πήγε πάσο, εγώ συνεχίζω να ποντάρω, ό,τι έχω και κυρίως ό,τι δεν έχω: δηλαδή την υπομονή, την ψυχραιμία, το θάρρος, την πίστη σε μικρούς θεούς – αξίες που καμία κοινωνία στους αιώνες των αιώνων δεν εξάλειψε».
Κι αν το μυαλό μου φτιάχνει ιστορίες για να χωρέσει κάπου το σαρκίο του, δεν είναι το πάσο του κόσμου που με πείραξε, είναι για ασκούμε πρώτα εγώ και πέντε άλλοι στην αμυντική τακτική που επιλέξαμε ως σύστημα επιβίωσης του μυαλού μας.
…………………………………………………………………………………………
Πουτάνα η κοινωνία φίλε μου, βουτηγμένη στην ευκολία και στην αμαρτία. Δύσκολη περίπτωση γι΄ αυτό και ελκυστική αν καταφέρεις και σε ερωτευθεί θα σε λατρέψει. Πρώτα όμως φρόντισε να μην σε καταπιεί

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008

Αυτοί που ονειρεύονται η ελπίδα

Να φύγει, αισιόδοξα ο Αύγουστος, γι’ αυτό και το παρακάτω. Πώς να αντλήσεις αισιοδοξία από τα καμένα; Τα καμένα χαρτιά δεν ανακυκλώνονται πλέον. Να τ’ αλαλάξουμε όλα η ευχή, και το εύλογο ερώτημα είναι, ποίοι είναι αυτοί που πραγματικά μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο. Αυτοί που κατά καιρούς το πέτυχαν, βρίσκονται στο πάνθεον της ιστορίας, αυτοί που σήμερα ευαγγελίζονται τις αλλαγές η ιστορία δεν θα ασχοληθεί μαζί τους.
Στις σημερινές διεργασίες, που έχουν αναπτυχθεί σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, θέλω να ξεχωρίσω κάποιους, που από την φύση τους και την ιδιοσυγκρασία τους, δεν μένουν στάσιμοι. Είναι αυτοί, που ο αυθορμητισμός τους, τους οδηγεί σε μια συγκεκριμένη στάση, αποτέλεσμα ιδεαλιστικών κινήτρων. Αυτοί οι πολίτες που δεν τα πάνε καλά με τα μαθηματικά, που στη ζωή τους δεν έμαθαν να υπολογίζουν και να αποβλέπουν, που δεν έμαθαν να συναλλάσσονται και να επιδιώκουν ανταλλάγματα, αυτοί οι ασταθείς πολίτες, που διαθέτουν φαντασία και όραμα μπορούν σε μια δεδομένη στιγμή να κάνουν την διαφορά.
Η κοινωνία μας έχει κατακλυσθεί από μέτριους λογιστάκους, κακούς διαχειριστές κοινοχρήστων, φτηνούς διεκδικητές συμφερόντων, ισορροπιστές και γεφυροποιούς, συντηρητικούς και αδέξιους υπαλλήλους της εξουσίας. Μέσα σ’ αυτό το χλωμό τοπίο οι αυτόφωτοι απρόβλεπτοι, ρομαντικοί κρατούν μια σπίθα αναμμένη, που μπορεί όταν δοθεί η ευκαιρία να πυροδοτήσει εξελίξεις που σήμερα φαντάζουν μακρινές.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι του προβληματισμού και της έρευνας, μου μετακινούνται διαρκώς, που είναι συνεχώς ανικανοποίητοι που αυτοσαρκάζονται, που συγκρούονται χωρίς να υπολογίζουν καρέκλες και αξιώματα. Αυτοί οι μόνιμοι ταξιδευτές στην διαρκή αναζήτηση της Ιθάκης, είναι αυτοί που πάντοτε έδιναν και θα δίνουν γεύση στη ζωή μας.

Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

Περιμένοντας να δροσίσει

Πολύ θόρυβος, δεν έχω καμία διάθεση να προσθέσω και άλλον. Με κούφανε η τηλεόραση. Πολλά λόγια, κενά λόγια. Ευτυχώς που δεν έχουν αποδέκτη το χαρτί, διαφορετικά ο Αμαζόνιος θα ήταν προ πολλού κρανίου τόπος. Θα ταμπουρωθώ στη σιωπή και σήμερα με την προσδοκία, να εμφανιστούν οι ποιητές, άλλωστε όταν μιλούν οι ποιητές, η σιωπή τα λέει όλα. Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες.
H ζέστη μου θυμίζει την ταινία και ο ανεμιστήρας τη σκηνή. Έχω καρφώσει το βλέμμα μου στα πτερύγια του. Παρά την φιλότιμη προσπάθεια, δεν με δροσίζει. Ζέστη και υγρασία. Σαχάρα χωρίς τσάι.
Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας.
Θα συνεχίσω με τα Αυγουστιάτικα περιμένοντας να δροσίσει…
Για την ώρα θα κρυφτώ πίσω από τον ανεμιστήρα. Εδώ κουμαντάρω το θύμο μου και το λίγο παράπονο που προσπαθεί να μου ξεφύγει. Τη μοναξιά μου την έχω κτίσει με άφθαρτα υλικά: πείσμα φόβο, πόνο, θυμό και θλίψη. Δεν θέλω να πληγωθώ άλλο, δεν θέλω να πονέσω, θα καθίσω εδώ ψηλά στη σταθερότητα μου, να βλέπω τους άλλους να κατασπαράσσονται για έρωτες, και οι άλλοι οι πιο σοβαροί να πέφτουν από την «Κόντρα Φόσα»
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι…
Ε! λοιπόν
Είμαι αυτό που μπορούσα να είμαι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Είσαι αυτό που θα μπορούσες να γίνεις ακριβώς το ίδιο με μένα… « Κι αν δεν με χωράς γίνομαι θάλασσα και σε πνίγω. Κι αν δεν με πονάς γίνομαι αυτό που σε πονάει και αν δεν είσαι στην ώρα σου, δεν θα είμαι στο χρόνο σου»
Το ξέρω δεν υπάρχει ισότητα στην αγάπη όμως και η ανισότητα δημιουργεί παράπονα. Εντάξει δεν περιμένω ανταλλάγματα, όποιος άλλωστε τα περιμένει σε λάθος μέρα ξύπνησε.
Το κεφάλι μου γυρίσει πιο γρήγορα από τον ανεμιστήρα και με δροσίζει…

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Για την αντήχηση ο λόγος

Έτσι θα πάει ο Αύγουστος, από Φθινόπωρο τα νέα. Οι συχνές εναλλαγές στην θεματολογία της στήλης, μου δίνει την δυνατότητα να αντέχω στην καθημερινότητα, όταν η κουβέντα αρχίζει να πλατειάζει είμαι έτοιμος με την τελεία στο χέρι να βάλω τέλος στην κούραση, Είμαι νευρικός στο γράψιμο. Τόσο νευρικός, που όταν πιάσω ένα βιβλίο με μακρόσυρτες φράσεις το αφήνω πάραυτα. Στη δεύτερη σελίδα του αριστουργήματος - όπως έχει χαρακτηρισθεί - «Το φθινόπωρο του πατριάρχη» του Μαρκές με έπιασε η αναπνοή μου.
Σπάνια διαβάζω βιβλία που έχουν γραφτεί από γυναίκες συγγραφείς, όχι που δεν εκτιμώ την αξία τους, αλλά γιατί χρησιμοποιούν «παραπανίσιες» λέξεις στην γραφή τους.
Άντε τώρα να περιγράψω απ’ αυτό το μονόστηλο τις ευθύνες της πλειοψηφίας και τους παράγοντες για την εκάστοτε συμπεριφορά της. Οι πολιτικοί είναι οι φταίχτες η ο Λαός που τους επέλεξε; Και ποιος επηρέασε τον Λαό για να πράξει έτσι;
Φταίει η Αμερική η Ελλάδα που συμπορεύεται στις επιταγές της; Φταίει η ανάγκη, η υγρασία που είμαστε τόσο απαθείς; Είναι μέρες που νοιώθεις περιττός ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό.
«Η καρδιά μου θέλει να φωνάξει. Δεν χωράω πουθενά. Η πανσέληνος, ο ανάδρομος Ερμής, η κατακόρυφη Αφροδίτη, ο αφρίζω Δίας, δεν ξέρω αν φταίνε τα αστέρια, τα φεγγάρια, ίσως - πάλι φταις και συ - που λέει και το τραγούδι»
Μπορεί η πλειοψηφία να είμαστε εμείς. Συνοψισμένοι σε ένα ορισμό: καταναλωτές. Και σε μια δυνατότητα αναλώσιμοι, όμως που είναι η πλειοψηφία;
Μην περιμένετε συμπεράσματα, μόνο ερωτηματικά μου έρχονται στο μυαλό.
Μπορεί για όλα αυτά να έχουν απαντήσει οι φιλοσοφικές θεωρίες, όμως και αυτές συγκρούονται και άντε να βγάλεις άκρη.
Επιστρέφω στην ακτίνα δράσης μου. Εδώ μπορώ να διακρίνω τα πάντα δια γυμνού οφθαλμού. Επιστρέφω στο προσωπικό που είναι και κοινωνικό.
«Τι περιμένουμε να ανθίσει σε τσιμεντένιους κήπους; Ναι όλα τ’ άσχημα θα συνεχίζουν να γίνονται την ίδια ώρα που εμείς θα μεγαλώνουμε, και θα επενδύουμε στις άυλες μετοχές της ευγενούς ζωής»
Ασκήσεις θάρρους όλα τα παραπάνω, γιατί τα ερωτηματικά στην απελπισία δεν χρειάζονται πάντα μια απάντηση.
Είναι σαν την μάνα που κλαίει πάνω από το σκοτωμένο της παιδί, στην απεργία των απεργών καπνεργατών. Σηκώνει τα χέρια ψηλά και ζητά εξηγήσεις από τον Θεό και την Παναγία. Αφού δεν πήρε όπως αναμενόταν καμία απάντηση έβγαλε όλη την οργή της στον αέρα. Είναι η μάνα που ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο».
Στον αέρα τα ερωτηματικά για να εισπράξουμε την αντήχηση. Ποιος ξέρει ίσως κάποτε καταφέρουμε να δώσουμε τις απαντήσεις…

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...