Τελευταία σελίδα αριστερά

Για να δεις την εικόνα στην πραγματική της διάσταση, χρειάζονται και τα διαλείμματα, ανάσες δηλαδή, για την επόμενη επιστροφή. Μα εμείς πάντα θα επιστρέφουμε στο έγκλημα της αγάπη που διαπράττουμε όλα αυτά τα χρόνια. Όχι για να σβήσουμε τα ίχνη, αλλά για να τα επαληθεύσουμε, να τα κάνουμε πιο βαθιά, να βεβαιώνουν την ύπαρξη μας, σε μια άλλη στιγμή του χρόνου. Χρειάζεται και να σωπαίνουμε για λίγο. Έτσι νοσταλγούμε τους ήχους μιας άλλης ζωής. Εκεί που ο λόγος δεν είναι ύβρεις και η ύβρις δεν εκτελεί χρέη εξουσίας Μπορεί να μην φάνηκε η απουσία, στην πραγματικότητα όμως, απείχα αυτό το διάστημα, ο Αύγουστος τελικά επιβεβαίωσε φέτος το τίτλο του, στην παλιά ελληνική ταινία «Ο ζεστός μήνας Αύγουστος» και μου έδωσε την ευκαιρία να ορίσω το χρόνο με τις κλιματικές συνθήκες, όταν δροσίσει η επιστροφή. Ο θυμός μου έγινε αέρας και καπνός, αλλιώς θα είχε αποτυπωθεί σ’ αυτήν εδώ την στήλη. Δεν ωφελεί να γράφω θυμωμένος. Εκ των υστέρων μετανιώνω. Έχει ενδιαφέρον αυτό το διάστημα της απουσίας, να ε...

Θα συνεχίσουμε τις επαναλήψεις μέχρι το τέλος Αυγούστου, αλιεύοντας από τα περασμένα κάποια πράγματα που δεν αρκεί η μια φορά, πρέπει να λέγονται και να ξαναλέγονται «Πουτάνα κοινωνία» φράση εύηχη και ανέξοδη στο αδιέξοδο της αναζήτησης, για τις κοινωνικές συμπεριφορές της εποχής μας. Παρατηρώντας χθες την αγωνία ενός νέου, για τη συμπεριφορά των πολιτών, μιας τοπικής κοινωνίας, γύρισα πίσω, στα χρόνια που είχαμε την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο. Όταν συνειδητοποίησα την ουτοπία ήμουν αρκετά εγωιστής για να στραφώ εναντίον μου, ένα ανάθεμα στην γενική με έβγαζε από τα δύσκολα και με περνούσε ασυναίσθητα στην απραξία. «Τι θέλω και ανακατεύομαι αφού δεν καταλαβαίνουν» πέρασαν αρκετά χρόνια για να στραφώ στο εαυτό μου, και να προσπαθήσω όχι πλέον να αλλάξω τον κόσμο αλλά να μην με αλλάξει εκείνος. ………………………………………………………………………………………….«Κι αν ο κόσμος πήγε πάσο, εγώ συνεχίζω να ποντάρω, ό,τι έχω και κυρίως ό,τι δεν έχω: δηλαδή την υπομονή, την ψυχραιμία, το θάρρος, την πίστη σε ...

Να φύγει, αισιόδοξα ο Αύγουστος, γι’ αυτό και το παρακάτω. Πώς να αντλήσεις αισιοδοξία από τα καμένα; Τα καμένα χαρτιά δεν ανακυκλώνονται πλέον. Να τ’ αλαλάξουμε όλα η ευχή, και το εύλογο ερώτημα είναι, ποίοι είναι αυτοί που πραγματικά μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο. Αυτοί που κατά καιρούς το πέτυχαν, βρίσκονται στο πάνθεον της ιστορίας, αυτοί που σήμερα ευαγγελίζονται τις αλλαγές η ιστορία δεν θα ασχοληθεί μαζί τους. Στις σημερινές διεργασίες, που έχουν αναπτυχθεί σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, θέλω να ξεχωρίσω κάποιους, που από την φύση τους και την ιδιοσυγκρασία τους, δεν μένουν στάσιμοι. Είναι αυτοί, που ο αυθορμητισμός τους, τους οδηγεί σε μια συγκεκριμένη στάση, αποτέλεσμα ιδεαλιστικών κινήτρων. Αυτοί οι πολίτες που δεν τα πάνε καλά με τα μαθηματικά, που στη ζωή τους δεν έμαθαν να υπολογίζουν και να αποβλέπουν, που δεν έμαθαν να συναλλάσσονται και να επιδιώκουν ανταλλάγματα, αυτοί οι ασταθείς πολίτες, που διαθέτουν φαντασία και όραμα μπορούν σε μια δεδομένη στιγμή να κάνουν την ...

Πολύ θόρυβος, δεν έχω καμία διάθεση να προσθέσω και άλλον. Με κούφανε η τηλεόραση. Πολλά λόγια, κενά λόγια. Ευτυχώς που δεν έχουν αποδέκτη το χαρτί, διαφορετικά ο Αμαζόνιος θα ήταν προ πολλού κρανίου τόπος. Θα ταμπουρωθώ στη σιωπή και σήμερα με την προσδοκία, να εμφανιστούν οι ποιητές, άλλωστε όταν μιλούν οι ποιητές, η σιωπή τα λέει όλα. Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες. H ζέστη μου θυμίζει την ταινία και ο ανεμιστήρας τη σκηνή. Έχω καρφώσει το βλέμμα μου στα πτερύγια του. Παρά την φιλότιμη προσπάθεια, δεν με δροσίζει. Ζέστη και υγρασία. Σαχάρα χωρίς τσάι. Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας. Θα συνεχίσω με τα Αυγουστιάτικα περιμένοντας να δροσίσει… Για την ώρα θα κρυφτώ πίσω από τον ανεμιστήρα. Εδώ κουμαντάρω το θύμο μου και το λίγο παράπονο που προσπαθεί να μου ξεφύγει. Τη μοναξιά μου την έχω κτίσει με άφθαρτα υλικά: πείσμα φόβο, πόνο, θυμό και θλίψη. Δεν θέλω να πληγωθ...

Έτσι θα πάει ο Αύγουστος, από Φθινόπωρο τα νέα. Οι συχνές εναλλαγές στην θεματολογία της στήλης, μου δίνει την δυνατότητα να αντέχω στην καθημερινότητα, όταν η κουβέντα αρχίζει να πλατειάζει είμαι έτοιμος με την τελεία στο χέρι να βάλω τέλος στην κούραση, Είμαι νευρικός στο γράψιμο. Τόσο νευρικός, που όταν πιάσω ένα βιβλίο με μακρόσυρτες φράσεις το αφήνω πάραυτα. Στη δεύτερη σελίδα του αριστουργήματος - όπως έχει χαρακτηρισθεί - «Το φθινόπωρο του πατριάρχη» του Μαρκές με έπιασε η αναπνοή μου. Σπάνια διαβάζω βιβλία που έχουν γραφτεί από γυναίκες συγγραφείς, όχι που δεν εκτιμώ την αξία τους, αλλά γιατί χρησιμοποιούν «παραπανίσιες» λέξεις στην γραφή τους. Άντε τώρα να περιγράψω απ’ αυτό το μονόστηλο τις ευθύνες της πλειοψηφίας και τους παράγοντες για την εκάστοτε συμπεριφορά της. Οι πολιτικοί είναι οι φταίχτες η ο Λαός που τους επέλεξε; Και ποιος επηρέασε τον Λαό για να πράξει έτσι; Φταίει η Αμερική η Ελλάδα που συμπορεύεται στις επιταγές της; Φταίει η ανάγκη, η υγρασία που είμαστε τόσο α...