Για την αντήχηση ο λόγος

Έτσι θα πάει ο Αύγουστος, από Φθινόπωρο τα νέα. Οι συχνές εναλλαγές στην θεματολογία της στήλης, μου δίνει την δυνατότητα να αντέχω στην καθημερινότητα, όταν η κουβέντα αρχίζει να πλατειάζει είμαι έτοιμος με την τελεία στο χέρι να βάλω τέλος στην κούραση, Είμαι νευρικός στο γράψιμο. Τόσο νευρικός, που όταν πιάσω ένα βιβλίο με μακρόσυρτες φράσεις το αφήνω πάραυτα. Στη δεύτερη σελίδα του αριστουργήματος - όπως έχει χαρακτηρισθεί - «Το φθινόπωρο του πατριάρχη» του Μαρκές με έπιασε η αναπνοή μου.
Σπάνια διαβάζω βιβλία που έχουν γραφτεί από γυναίκες συγγραφείς, όχι που δεν εκτιμώ την αξία τους, αλλά γιατί χρησιμοποιούν «παραπανίσιες» λέξεις στην γραφή τους.
Άντε τώρα να περιγράψω απ’ αυτό το μονόστηλο τις ευθύνες της πλειοψηφίας και τους παράγοντες για την εκάστοτε συμπεριφορά της. Οι πολιτικοί είναι οι φταίχτες η ο Λαός που τους επέλεξε; Και ποιος επηρέασε τον Λαό για να πράξει έτσι;
Φταίει η Αμερική η Ελλάδα που συμπορεύεται στις επιταγές της; Φταίει η ανάγκη, η υγρασία που είμαστε τόσο απαθείς; Είναι μέρες που νοιώθεις περιττός ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό.
«Η καρδιά μου θέλει να φωνάξει. Δεν χωράω πουθενά. Η πανσέληνος, ο ανάδρομος Ερμής, η κατακόρυφη Αφροδίτη, ο αφρίζω Δίας, δεν ξέρω αν φταίνε τα αστέρια, τα φεγγάρια, ίσως - πάλι φταις και συ - που λέει και το τραγούδι»
Μπορεί η πλειοψηφία να είμαστε εμείς. Συνοψισμένοι σε ένα ορισμό: καταναλωτές. Και σε μια δυνατότητα αναλώσιμοι, όμως που είναι η πλειοψηφία;
Μην περιμένετε συμπεράσματα, μόνο ερωτηματικά μου έρχονται στο μυαλό.
Μπορεί για όλα αυτά να έχουν απαντήσει οι φιλοσοφικές θεωρίες, όμως και αυτές συγκρούονται και άντε να βγάλεις άκρη.
Επιστρέφω στην ακτίνα δράσης μου. Εδώ μπορώ να διακρίνω τα πάντα δια γυμνού οφθαλμού. Επιστρέφω στο προσωπικό που είναι και κοινωνικό.
«Τι περιμένουμε να ανθίσει σε τσιμεντένιους κήπους; Ναι όλα τ’ άσχημα θα συνεχίζουν να γίνονται την ίδια ώρα που εμείς θα μεγαλώνουμε, και θα επενδύουμε στις άυλες μετοχές της ευγενούς ζωής»
Ασκήσεις θάρρους όλα τα παραπάνω, γιατί τα ερωτηματικά στην απελπισία δεν χρειάζονται πάντα μια απάντηση.
Είναι σαν την μάνα που κλαίει πάνω από το σκοτωμένο της παιδί, στην απεργία των απεργών καπνεργατών. Σηκώνει τα χέρια ψηλά και ζητά εξηγήσεις από τον Θεό και την Παναγία. Αφού δεν πήρε όπως αναμενόταν καμία απάντηση έβγαλε όλη την οργή της στον αέρα. Είναι η μάνα που ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο».
Στον αέρα τα ερωτηματικά για να εισπράξουμε την αντήχηση. Ποιος ξέρει ίσως κάποτε καταφέρουμε να δώσουμε τις απαντήσεις…