Τελευταία σελίδα αριστερά

Τα σημάδια που αφήνω σ’ αυτή τη διαδρομή, είναι υποσχέσεις επιστροφής. Ημιτελείς σκέψεις, που χρειάζονται συμπλήρωμα. Κάποιες,   δεν θα ολοκληρωθούν ποτέ. Και δεν   θα ολοκληρωθούν γιατί ενώ φτάνεις στον επίλογο, και είσαι έτοιμος να μαζέψεις μολύβια και χαρτιά, μια αναπάντεχη λέξη έρχεται να σου υπενθυμίσει, ότι αυτό που εσύ νομίζεις τέλος είναι ακόμα μια αρχή.   Και πάλι απ’ την αρχή           «Είχα ξεκινήσει να γράφω ένα κείμενο για   το τραγούδι, γι’ αυτό που συνηθίζουμε να λέμε   έγινε επιτυχία. Όταν γράφτηκε ήταν ένας ρυθμός, κάτι στο μυαλό του συνθέτη   κάτι στο μυαλό του στιχουργού. Ύστερα, έγινε άρωμα, έγινε εικόνα, έγινε δρόμος.   έγινε φιλί, έγινε   βλέμμα, έγινε συνάντηση   και χωρισμός,  έγινε πόνος και χαρά. Έγινε κομμάτι ζωής ξεχωριστό για τον   καθένα.   Έγινε επιτυχία.   Το παράτησα πέρυσι   το θέμα με το τραγούδι,   γιατί   πρέπει να γίνει βιβλίο, τι λέω...

Με περίσσευμα ψυχής,   η συνάδελφος Μαρία Μελέντη,     αποχαιρέτησε   τους συναδέλφους της στο Δήμο Κέρκυρας,   διδάσκοντας ήθος   και πολιτισμό.   Η Μαρία με τα λόγια της  έδειξε   πως είναι ένας ασφαλής άνθρωπος,   όταν είναι απελευθερωμένος από τα δεσμά της ασφάλειας. Η Κυρία Μελέντη, υπεύθυνη εδώ και αρκετά χρόνια της Δημοτικής Πινακοθήκης,     με μεγάλη προσφορά στον τομέα της, απολύθηκε με την τελευταία εγκύκλιο Μητσοτάκη. Είναι μέσα στους 60 κερκυραίους εργαζόμενους που βρέθηκαν   στο δρόμο. Η Μαρία,   μας έδειξε το δρόμο της   συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, μακριά από μικρότητες και μιζέριες. Το δύσκολο δρόμο της  ευθύνης και μας οδήγησε στον αληθινό   κόσμο των βαριών συναισθημάτων. Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα,   αυτά σαν πρόλογο σε ένα παλαιότερο κείμενο   που μου το θύμισε σήμερα,   με την συγκλονιστική της παρουσία.   «Η κατάφαση, που έκλεισε ...

Οι επαναλήψεις παλαιότερων κειμένων,   δεν αφορούν μόνο τη διαχρονικότητα τους,   είναι όπως τα τραγούδια σε νεότερη εκτέλεση.     Κάποια έχουν δημοσιευτεί   μισοτελειωμένα,     τους λείπουν κάποιες λέξεις, κάποιοι τόνοι παραπάνω,   κάποιο χρώμα, που εκείνη την   ασπρόμαυρη ημέρα της πρώτης εκτέλεσης, δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Μπορεί η πρώτη εκτέλεση να κρύβει κάτι το αυθεντικό,   η νεότερη όμως, είναι σαφώς   πιο βελτιωμένη. Έχω την αίσθηση ότι ο χρόνος που περνάει με απελευθερώνει.       «Με απασχολεί έντονα τελευταία. Δεν γράφω αυτά που θέλω. Μια ελάχιστη αλήθεια βλέπει το φως   και γίνεται άλλοθι για εκείνα που σκεπάζονται επιμελώς από σιωπή. Ένα μικρό μέρος εξομολόγησης, τεχνηέντως διατυπωμένο, ώστε   να βγάζει την επιθυμητή εικόνα.   Η καθημερινή μάχη με τον εγωισμό μου,   δεν είναι εύκολη υπόθεση, ακόμα και τις μέρες που φαίνεται τσακισμένος, σκοπιμότητες εξυπηρετεί. Πολλές φορ...

Ξαφνικός   θάνατος, για χιλιάδες εργαζόμενους του δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που εργάζονται με προσωρινές δικαστικές αποφάσεις.   Στην Κέρκυρα   η εγκύκλιος, του Υπουργείου Διοικητικής μεταρρύθμισης έκλεισε τα σπίτια σε 60 οικογένειες εργαζομένων του Δήμου κα της ΔΕΥΑΚ.   Μερικές φορές δεν ξέρεις τι να πεις και πώς να αντιδράσεις.   Έχεις και τα προηγούμενα, (ΕΡΤ, σχολικοί φύλακες, δημοτικοί αστυνομικοί, γιατροί του ΕΟΠΥ, καθηγητές   διοικητικοί υπάλληλοι Πανεπιστημίων κ.α ). Σε κυριεύει μια απογοήτευση. Κατά βάθος το ξέρεις. Ακόμα μια ήττα. Η είδηση είναι η απόλυση   και δεν μπορείς να μείνεις με τα χέρια σταυρωμένα. Μια στάση, μια απεργία,   κάτι τέλος πάντων για την τιμή των όπλων. Το διέκρινα σήμερα στα μάτια αυτών που φεύγουν και αυτών που μένουν. Δεν υπήρχε κουράγιο, ή για να ακριβολογώ τόσο, όσο να μπορεί να διεκπεραιώσει την τελετή. Δεν υπήρχε διάθεση για πολλά λόγια, λέξεις κουρασμένες από την προηγούμενη ...