Τελευταία σελίδα αριστερά

Ας φύγουμε από τα γκρίζα. Για το κόκκινο  της φωτιάς θα πούμε ,, δεν πρόκειται για πάθος, αλλά για την ίδια  τη ζωή, όπως την ονειρεύτηκα στα χρόνια της αθωότητας. Γιατί το  κόκκινο δεν είναι χρώμα, είναι επιθυμία  και ανεκπλήρωτο. Τελικά το κόκκινο δεν φορέθηκε ποτέ. Και όσοι το έκαναν σημαία, και τραγούδι, πολύ γρήγορα το μουντζούρωσαν.  Είτε το σκέπασαν με μαύρο, είτε το ξέβαψαν τόσο,  που να αποκλείει  κάθε δικαίωμα στο όνειρο. Όμως οι αγάπες και αυτές που τις σκεπάζει δέκα μέτρα χιόνι, δεν φεύγουν. Που πάει κανείς όταν φεύγει; Θα με ρωτήσετε. Θα σας παρηγορήσω και πάλι. Η αγάπη μας δεν χάνεται, όπως δεν χάνεται το φως και ας βασιλεύει κάποιες ώρες παριστάνοντας την νύχτα. Πώς να χαθεί λοιπόν εκείνο που πρόλαβε και τρύπωσε για τα καλά μέσα μας; Και όταν κάποιος φεύγει, πάλι στην καρδιά μας πάει. \ Τι καιρός! Θα βρέξει. Ας βρέξει μήπως και μας ξεπλύνει. Πρέπει κάποια στιγμή να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, Όλα μαζί τα χρώ...

Μπροστά σε τούτο το κακό, κανείς δεν θα περίμενε σήμερα τόση μικροψυχία. Αυτός ο Λαός, με όλα τα στραβά του, κατά το παρελθόν έχει να επιδείξει μεγαλείο ψυχής μπροστά και σε πιο δύσκολες καταστάσεις, που έτυχε να βρεθεί αντιμέτωπος. Ορκισμένοι εχθροί μπροστά στο κίνδυνο δίνουν τα χέρια, ενώνουν δυνάμεις, αφήνουν πίσω το παρελθόν, εμείς εδώ αλληλοσπαραζόμαστε. Αυτές τις μέρες η πόλη τρώει τις σάρκες της και με γεμίζει θλίψη. Θλίψη,   «για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο, που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις. Για την αθωότητα, που έγινε πονηριά». Μια μικρή βόλτα στο διαδίκτυο, σου φανερώνει αμέσως την αντίδραση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Σου φανερώνει τη συνοχή, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, που δεν υπάρχουν, και τον ε γωισμό που ζει και βασιλεύει. Μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης άρνησης και μιζέριας, είναι δύσκολο να σταθεί λόγος σοβαρός. Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύ...

Παράταση ζωής, αυτές οι πρόσθετες ώρες, πριν από τη δύση. Θερινό ηλιοστάσιο. Ατελείωτη μέρα κι ατελείωτη νιώθεις τη ζωή. Τι άλλαξε από τα πέρσι μέχρι φέτος; Μόνο   τα κουρασμένα πόδια, ένα χρόνο ακόμα πιο κουρασμένα. Η δυσκολία δεν είναι να προσθέσω ακόμα μια φωνή διαμαρτυρίας γι’ αυτά που με χαλάνε, ούτε έναν τόνο θαυμασμού σε ό,τι με κάνει χαρούμενο. Η δυσκολία είναι να βρίσκεσαι απέναντι από τη διασταύρωση, να μην είσαι Ηρακλής και να μη βρεθούν μπροστά σου οι κυρίες του μύθου του Προδίκου για να σου δώσουν οδηγίες κατεύθυνσης. Ο δρόμος που με φοβίζει, είναι τελικά ο δρόμος των διλημμάτων μου. Και ξέρετε… εμείς του 60’ οι εκδρομείς, στην κάθε επόμενη λέξη κάνουμε και μια δεύτερη σκέψη. Η Ιστορία είναι κατηγορηματική, από το άσπρο στο μαύρο υπάρχει δρόμος και τα δόγματα που μας νανούριζαν δεν τα έχουμε πια στο μαξιλάρι μας. Έγιναν στάχτη. Αυτός ο δρόμος που βρίσκεται μπροστά μας, πρέπει να τον διανύσουμε με καινούργια πατήματα. Και να τον τρέξουμε με κουρασμέ...

Όχι άλλα σκουπίδια, απόψε θα βρέξει αστέρια. Ένα αγαπημένο κείμενο που γράφτηκε, πέρυσι για τώρα και για πάντα. Και εκεί που έρχονται στιγμές που ο κόσμος χάνεται. Εκεί που σκέφτεσαι το χθεσινό, έρχεται το σημερινό με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Και ξαφνικά εκεί που διαπιστώνεις ότι δεν έχεις άλλες λέξεις, - τις τελευταίες, που είχαν απομείνει τις ξόδεψες πριν από λίγο - κάνεις μια προσπάθεια, που δεν είναι η τελευταία πάνω από την υδρόγειο, που βρίσκεται στο γραφείο σου, να χωρέσεις τον κόσμο στα δυο σου μάτια, να γίνεις ανεκτικός, συγκαταβατικός. Μεγάλος εσύ και ο κόσμος μια σταλιά. Μόλις απλώσεις το χέρι σου, τον κρύβεις και ψηλά… μυρμήγκια τα αστέρια. Κάπου εκεί ανάμεσα λες. Και χαμογελάς. Απόψε θα βρέξει αστέρια! Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δίχως κοινωνικές συμπεριφορές της ψευτιάς και κάπως απροσάρμοστα, πορευτήκαμε χρόνια και χρόνια: με αγαπημένους ποιητές, και συγγραφείς, που μας ταξίδεψαν, με έντυπα που εκδίδαμε κατά καιρούς για να βρούμε τους όμοιους. «Σαν τον παράξενο Τζον του Τ...

Και άλλο βάρος; Όσο αντέχουν οι ώμοι μας. Άλλωστε σ’ αυτά τα ποτήρια πρέπει να δεις τον άσπρο τους τον πάτο. Γ ια πόσο μπορούν κάποιες λέξεις να σπαράζουν μέσα μας;  Δεν σας κρύβω ότι αυτή η καθημερινή μάχη που δίνω, προσπαθώντας να νικήσω τον εγωισμό μου, λειτουργεί λυτρωτικά απέναντι στο ζοφερό περιβάλλον των ημερών που διανύουμε. Στον κόσμο των βαριών συναισθημάτων, τα γεγονότα αποκτούν βαρύνουσα σημασία, βάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη στο περιθώριο, τη μίζερη πραγματικότητα. Θα συνεχίσουμε με ποικίλο μουσικό πρόγραμμα, ανώδυνα κείμενα που μας κρατούν συντροφιά τις ώρες της υπομονής, είναι προτιμότερα από όλα αυτά που μας έχουν κιτρινίσει την ζωή. Τουλάχιστο αυτά τα γενικά όλο και κάποια ψυχή θα αγγίξουν ειδικά. Τα άλλα που ενδιαφέρουν το μικρόκοσμο μας θα τα συνεχίσουν οι άλλοι, που έχουν αναλάβει την εργολαβία της αποχαύνωσης. Ακόμα δεν έχω περάσει απέναντι, όμως θαυμάζω, εκείνους που τα κατάφεραν, τους ποιητές και αυτούς που ελαφρά την καρδία αποκαλούμε τρελούς. Αυτού...

Φωτογραφία από τους ΄Ερμονες: το βουναλάκι της “Αστραπής” κάτω από τα “κόκκινα γκρεμά”, κόβει το ανήσυχο κύμα και μας επαναφέρει στην εποχή της αθωότητας. Το επισκέφτηκα χθες για να μου επιβεβαιώσει, πως μερικά πράγματα δεν αλλάζουν. Ούτε και ουρανός θα ξεχάσει το γαλάζιο, όσο και αν προσπαθεί να το λερώσει το μπλε το μίσους, που αυτές τις μέρες κατακλύζει το διαδίκτυο. Αν δεν είσαι με την εξουσία και παράλληλα απέχεις από κοινωνικές συμπεριφορές, που σε ταυτίζουν με την πλειοψηφία της κοινωνίας, προφανώς βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση. Κάπου εκεί αιωρούμαι κάνοντας άσκοπες βόλτες, σε ένα ενδιάμεσο περιβάλλον, που δεν σου δίνει δυνατότητες για βαθιές ανάσες. Και να θέλω δε μπορώ. Δε μπορώ να κλείσω σε κουτιά τη ζωή μου, να βάλω ταμπελίτσες, να την τακτοποιήσω όπως αρμόζει… Δε Μπορώ να κλειδώσω τα αισθήματα να μην τα δει ο ήλιος. Σχεδόν πάντα μου ξεφεύγουν. Ιούνιος και βρέχει, το σούρουπο σου επιδεινώνει τη θλίψη ενός ατελείωτου χωρισμού. Είναι σπουδαίο να έχεις μεγάλη καρδιά,...