Τι να πιστέψεις…
Μια είδηση στα ψηλά . Ένα παιδί ούτε πέντε. Έφυγε. Με γύρισε πίσω, με την ίδια απορία, με το ίδιο αναπάντητο «γιατί» . Όπως όταν γράφτηκε το παρακάτω, έτσι και τώρα, καμιά απάντηση, μόνο σιωπή. Όταν η πουτάνα η ζωή τα φέρνει έτσι, και δεν υπάρχει και Θεός να του τα πεις, πας σε χρόνους ανώδυνους προσπαθώντας να σβήσεις ότι αγάπησες εκ των υστερών. Πριν πέντε χρόνια δεν την ήξερα, πριν πέντε χρόνια δεν είχε γεννηθεί. Η προσπάθεια να σβήσεις κάποια χρόνια και να συνεχίσεις από κει που έμεινες, δεν είναι εύκολη, αναγκαία όμως πριν την τρέλα. Ύστερα και να ζήσει; Σιγά το πράγμα. Στοιβάζεις το ένα πρόβλημα πάνω στο άλλο, αναιρείς τη χαρά ζωής, γιατί δεν σε συμφέρει και λυπάσαι για τη ζωή. Και αν δεν σου φτάνει η λύπη, δανείζεσαι για να κτιστεί η λήθη στέρεα και να αντέξεις. «Παιδί παιδάκι αλλιώτικο, σε λυπάμαι. Θα μεγαλώσεις σε κενό αέρος, θα καείς σαν Ίκαρος και θα γεράσεις πολύ γρήγορα. Θα μετράς τα χρόνια με απουσίες, τις απουσίες με κομμάτια από την σάρκα σου, τη σάρκα...