Τελευταία σελίδα αριστερά

Ένα κουβάρι γίναμε και θα περάσει χρόνος, για να σχηματοποιηθεί μια νέα πραγματικότητα. Συγκλίσεις αποκλίσεις, προσεγγίσεις, η ρευστότητα στο μεγαλείο της. Έχω διαπιστώσει, ότι το διαμορφούμενο κλίμα δεν έχει να κάνει με την κοινωνία, αυτή έχει τα δικά της κριτήρια, το κλίμα περιορίζεται σε αυτόν, το στενό κύκλο, που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία, είτε άμεσα σαν υποψήφιοι, είτε σαν προσκολυόμενοι. Οι μέθοδοι επικοινωνίας είναι τόσο ξεπερασμένοι, που δεν θα επηρεάσουν ότι στο ελάχιστο το εκλογικό σώμα. Λείπει η φαντασία και ο ερωτισμός απαραίτητα συστατικά για να έρθουν κοντά οι άνθρωποι. Τα γυάλινα μάτια της τηλεόρασης δεν δημιουργούν συναισθήματα, αυτά είναι αποτέλεσμα της προσωπικής επαφής. Αρκεί μια ζεστή ματιά για να καταλάβουμε την αλήθεια. Τα χιλιοειπωμένα λόγια τα συνθήματα - κλισέ και τα ποιηματάκια από την τηλεοπτική σκηνή δεν μας αφήνουν τίποτα. Έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου. Σκιαμαχούμε διαρκώς αγνοώντας τις αιτίες κάθε φορά που δη...

Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τους υποψηφίους, όχι για να μάθω κάτι καινούργιο, όχι για να ακούσω υποσχέσεις. Εδώ που φτάσαμε τα λόγια είναι περιττά. Το τι θα κάνουμε, είναι ντροπή να δημοσιοποιείται. Το τι θα κάνουμε δεν λέγεται, γίνεται σιωπηλά και χωρίς διθυράμβους και αναφορές. Παρακολουθώ την εκτέλεση του ρόλου, μιας και το έθιμο επιβάλλει απαγγελία ποιημάτων, περιοδειών καθ’ άπασα την επικράτεια, εθιμοτυπικών επισκέψεων στους αρμόδιους φορείς, παρουσίαση των νέων μεταγραφικών αποκτημάτων, με φωτογραφία κάτω από το έμβλημα της παράταξης, καθώς και ποικίλο μουσικό πρόγραμμα για τόνωση του φρονήματος των αγωνιζομένων. Βεβαίως και κάποιοι ξεχωρίζουν. Αυτοί που κάνουν τα λιγότερα. Αυτοί που σεμνά και ταπεινά, ακολουθώντας την αισθητική της αφαίρεσης και υπό το βάρος των ενοχών για την πολική κατάντια - και ας μην είναι κατ’ ανάγκη αυτοί οι ένοχοι- απολογούνται. Απολογούνται, χωρίς να ψάχνουν τις κατάλληλες λέξεις που θα δικαιολογήσουν, και σβήνουν εντελώς από κάθε φράσ...

Το ξέρω, δεν σας έλειψα. Άλλωστε, αυτές τις μέρες, η απουσία περνάει απαρατήρητη. Οι μέρες σας είναι γεμάτες φασαρία του τίποτα. Τα σημαντικά έπονται. Ο σκληρός χειμώνας του ’11 θα ξεκινήσει από τα μέσα Νοέμβριου του ’10 και θα συνεχιστεί άνοιξη και καλοκαίρι. Σε ένα εξαιρετικό άρθρο του στην καθημερινή ο Νίκος Ξυδάκης, μεταξύ άλλων αναφέρει: «…Ένας ιστορικός αποτόλμησε μια σύγκριση: Ο χειμώνας του 2011, υπό όρους, θα μείνει στις μνήμες των χορτάτων Ελλήνων του 21ου αιώνα, σαν τον σκληρό χειμώνα του ’41, του κατοχικού λιμού. Δεν θα δούμε λιμό, βέβαια. Κινδυνεύουμε να δούμε όμως πάλι το ξεχασμένο και απωθημένο φάσμα της φτώχειας, αυτό που είχε παρέλθει οριστικά από την αυτοσυνείδηση των μεσαίων στρωμάτων, κατά τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης. Το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολίτευσης, άλλωστε, στηρίχθηκε σε αυτή τη συνομολογία: ποτέ πια φτώχεια, ποτέ πια διχαστικές διακρίσεις, πολιτικές ή ταξικές. Τώρα, η απειλή της φτώχειας επιστρέφει, συνοδευμένη από υπόδηλες απειλές κοινωνικώ...