Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Η εν ψυχρώ δολοφονία ορίζει μια νέα πολιτική περίοδο

Στην επόμενη μέρα. Δυστυχώς έπρεπε ένα παλικάρι να δώσει τη ζωή του,  για να ανοίξει ο φάκελος «Χρυσή Αυγή».   Έπρεπε να χυθεί αίμα,  για να  μαζέψει ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη,  όλες τις εγκληματικές ενέργειες,  που προηγήθηκαν, να τις κλείσει σε έναν φάκελο  και να φανερώσει στον εισαγγελέα, αυτό που έκανε τόσο καιρό νιάου νιάου στα κεραμίδια  «Ιδού η συμμορία».
Βεβαίως υπάρχουν ευθύνες όλης της κοινωνίας,  του πολιτικού κόσμου,  των ΜΜΕ, των ψηφοφόρων εκείνων του εκλογικού  σώματος,   που ήθελαν  να τιμωρήσουν  τον πολιτικό σύστημα, στηρίζοντας μια ναζιστική οργάνωση. Πολύ σοβαρές ευθύνες όμως γι αυτή την εξέλιξη  έχουν τα θεσμοθετημένα όργανα της πολιτείας. Σε μία ευνομούμενη Πολιτεία, αυτά για τα τάγματα εφόδου, δεν τα μαθαίνεις από τις εφημερίδες,  και τα τηλεοπτικά κανάλια,  αλλά από το αστυνομικό δελτίο.  Χρόνια τώρα το ναζιστικό μόρφωμα έκανε τη δουλειά του ανενόχλητο. Χρόνια τώρα προκαλούσε το κοινό αίσθημα  είτε με απαράδεκτες συμπεριφορές μέσα στη Βουλή, είτε με ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών.  Οι εικόνες από στρατιωτικά γυμνάσια,  της οργάνωσης,  δεν είναι σημερινές, έπρεπε όμως να δολοφονηθεί ένας νέος,  για να αρχίσουν τα αντανακλαστικά των θεσμοθετημένων οργάνων της πολιτείας να πάρουν μπρός.


Σήμερα αν και ίσως είναι αργά, η θέση απέναντι στη Χρυσή Αυγή πρέπει να είναι σταθερά και αταλάντευτα   απέναντι. Όλος ο πολιτικός κόσμος, ολόκληρη η κοινωνία απέναντι σ’ αυτό το επικίνδυνο μόρφωμα. Η θέση του συμβούλου του πρωθυπουργού  και βουλευτή επικρατείας, Χρύσανθου Λαζαρίδη  είναι άκρως επικίνδυνη. Ένα άκρο έχουμε, ακραίο και επικίνδυνο. Ευτυχώς που υπάρχουν σοβαρές φωνές και από το κόμμα της Ν.Δ, που παίρνουν  αποστάσεις,  από τέτοιες επικίνδυνες θέσεις .
Σήμερα χωρίς χρονοτριβές,  πρέπει ο καθένας από εμάς, όχι γενικά και αόριστα  να πάρει θέση απέναντι σ'  αυτό το φαινόμενο.
Και για να κλείσω αγαπητέ φίλε, που ούτε φασίστας είσαι, ούτε ναζιστής, θυμάσαι που σου έλεγα πόσο επικίνδυνο είναι το φλερτ με τέτοια μορφώματα; Αντιλαμβάνομαι ήσουν απογοητευμένος, θυμωμένος,  αδικημένος από ένα σύστημα  που οδήγησε τη χώρα και το λαό της, στη φτώχεια και στην εξαθλίωση,  όμως αν είχες διαβάσει λίγο ιστορία,  δεν θα είχες, πέσει από τα σύννεφα μετά την δολοφονία  του Παύλου Φύσσα . Ελπίζω να μη χρειάζεσαι άλλες διευκρινήσεις…

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Παύλος ας τους δείξει το δρόμο

Συνήθως το τέλος βάφεται με αίμα. Ελπίζω το αίμα του Παύλου Φύσσα, του 34χρόνου αριστερού μουσικού,  που δολοφονήθηκε από Χρυσαυγίτη,  να αφυπνίσει   εκείνο το κομμάτι του ελληνικού λαού,  που με τη στήριξη του, νομιμοποίησε ένα  ακροδεξιό, φασιστικό μόρφωμα.
Αντιλαμβάνομαι ότι μέσα σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος τα σκουλήκια. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι τα δύο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ, που διαχειρίστηκαν την εξουσία από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα,  έχουν την κύρια ευθύνη  για την θεαματική αύξηση του ναζιστικού κόμματος.   Εκείνο που δεν μπορώ να κατανοήσω,  πως ένα κομμάτι του ελληνικού  λαού, που δεν έχει σχέση με το φασισμό και τον ναζισμό, στηρίζει  δολοφόνους.
Η πολιτική δολοφονία του Παύλου,  δεν μπορεί να ξαφνιάσει κανέναν, είχαν προηγηθεί  βιαιότητες, ξυλοδαρμοί, απειλές εναντίον μεταναστών, το χαστούκι βουλευτή της Χρυσής Αυγής στην Λιάνα Κανέλλη.  Πρόσφατα είχαμε το ξυλοδαρμό μελών  του ΚΚΕ,  που έκαναν αφισοκόλληση, τη στάση βουλευτών του ναζιστικού κόμματος,  στις  εκδηλώσεις για το Μελιγαλά.   Εκατοντάδες περιπτώσεις Παραστρατιωτικών ταγμάτων εφόδου  του κόμματος, που έκαναν "την πρακτική τους"  πάνω σε μετανάστες.

Η Χρυσή Αυγή,  ούτε χρυσή είναι , ούτε αυγή.  Ένα μαύρο σκοτάδι, που απειλεί τη χώρα,  που επιχειρεί να υποκαταστήσει θεσμούς   του κράτους, που απειλεί να βυθίσει την πατρίδα μας, στον ολοκληρωτισμό  του φασισμού και του ναζισμού.  
Η Χρυσή Αυγή δεν είναι  δημοκρατικό κόμμα,    το δηλώνει  και το υποστηρίζει από την πρώτη στιγμή με τη συμπεριφορά των μελών της και αυτών που έχουν εκλεγεί στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Ελπίζω  αυτή δολοφονία  να ανοίξει τα μάτια όλων αυτών, που προσπάθησαν να αντιδράσουν  με τον χειρότερο τρόπο απέναντι  στο απαξιωμένο, πράγματι  πολιτικό σύστημα .   Προσπάθησαν  να αντιδράσουν ενισχύοντας ένα σύστημα,  που αν είχε την εξουσία, θα τους είχε βουλώσει το στόμα, θα τους είχε βάλει στον γύψο,  θα ζούσαν σε μια χώρα, που «όλα   τα 'σκιαζε η φοβερά και τα  πλάκωνε η σκλαβιά».
Υπάρχουν και άλλοι τρόποι αντίδρασης απέναντι  σε ένα σύστημα, που καταδίκασε το λαό στην φτώχεια και στην πείνα.  Ας αντιληφτούν έστω και τώρα, ότι αυτοί που δολοφονούν εν ψυχρώ,   δεν μπορούν να δώσουν λύση  στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας.
Ο Παύλος Φύσσας   ο 34χρονος μουσικός,    μαζί με όλους τους ήρωες  που πολέμησαν το φασισμό και θυσιάστηκαν για την ελευθέρια  σ’ αυτή τη  χώρα , ας τους δείξουν το δρόμο.
Ο Παύλος δε τους φοβήθηκε.  και σε  εναν προφητικό  του στιχο το τραγουδουσε:  «Κι όσοι μ' απείλησαν με πίσω μαχαιριές, πρέπει να ξέρουν, τους περιμένω... σιγά μη φοβηθώ».





Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Το μυαλό μας να κρατήσουμε

Μακάρι να έμπαινε κατευθείαν ο χειμώνας. Να ξεμπερδεύουμε. Γιατί ως γνωστόν οι αναμονές ανήκουν στα βαρέως ανθυγιεινά επαγγέλματα. Και τι άλλο από μια αναμονή είναι το φθινόπωρο.
Οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη είναι κάτι εντελώς ακαθόριστο. Δεν είναι εποχή το φθινόπωρο είναι προθάλαμος, είναι το περίμενε για κάτι που θέλεις να το ξεφορτωθείς όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Αυτό είναι τελικά που μας χαλάει τη διάθεση και ανοίγει την πόρτα της μελαγχολίας. Αυτή η απροσδιόριστη μουντή εποχή δεν παύει να είναι ένα κομμάτι απ’ την ζωή μας, που αν μην τι άλλο πρέπει να τη ζήσουμε. Και θα τη ζήσουμε μόνο όταν σηκωθούμε απ’ τον προθάλαμο της αναμονής και ανοίξουμε, από αύριο κιόλας το ζεστό σαλόνι του χειμώνα. Διότι όσο καθυστερείς, διστάζεις και αναβάλλεις τη ζωή για αργότερα, εκείνη περνά. Είμαστε όλοι θνητοί και η αθανασία, μέρος της ζωής αυτής εδώ που ζούμε είναι.
A!  και το μυαλό μας να κρατήσουμε σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Το μυαλό μας να ασκήσουμε με συντροφιά ανθρώπους που θα το πάνε παραπέρα.  Με ένα βιβλίο  όχημα, σε μια προσπάθεια να αντέξουμε την λαίλαπα, να μείνουμε ζωντανοί. 
Όσο προχωράμε στη ζωή, υποστηρίζει ο Μπερνάντο Σοάρες (ένα από τα ονόματα του Φερνάντο Πεσσόα) τόσο πειθόμαστε για δύο αλήθειες, που ωστόσο είναι αντικρουόμενες. Η πρώτη είναι ότι μπροστά στην πραγματικότητα της ζωής φαίνονται χλομές όλες οι μυθοπλασίες της λογοτεχνίας και της τέχνης. Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι κάθε ευγενική ψυχή επιθυμεί να διατρέξει τη ζωή εξ ολοκλήρου, να αποκτήσει την εμπειρία όλων των πραγμάτων, όλων των τόπων και όλων των συναισθημάτων, και επειδή αυτό είναι αδύνατον, η ζωή μόνο μέσα από την άρνηση της μπορεί να βιωθεί στην απόλυτη ουσία της.
Οι δύο αυτές αλήθειες δεν συνδυάζονται, ούτε μπορούμε να απορρίψουμε τη μία ή την άλλη, θα πρέπει ωστόσο να ακολουθήσουμε τη μία νοσταλγώντας εκείνη που απορρίψαμε. Ή να απορρίψουμε και τις δύο και να υψωθούμε πάνω από τον εαυτό μας σε μια προσωπική νιρβάνα.
Τα αναφέρω αυτά γιατί έχουμε χρόνια δύσκολα και χρειάζονται ιδιαίτερες ασκήσεις θάρρους για να επιβιώσει το μυαλό μας. Ο μεγάλος στοχαστής εντοπίζει την ευτυχία στα πλέον προσπελάσιμα σημεία.
«Μακάριος είναι αυτός που δεν απαιτεί από τη ζωή περισσότερα απ’ όσα αυτή του δίνει αυθόρμητα, καθοδηγούμενος από το ένστικτο της γάτας, που αναζητεί τον ήλιο όταν υπάρχει ήλιος, και όταν δεν υπάρχει, τη ζέστη, όπου κι αν αυτή βρίσκεται, Μακάριος είναι αυτός που παραιτείται από την προσωπικότητα του μέσω της φαντασίας του. Μακάριος τέλος αυτός που παραιτείται από τα πάντα και από τον οποίο, δεν μπορεί κανείς να πάρει ούτε να στερήσει κάτι. Ο χωρικός, ο αναγνώστης μυθιστορημάτων και ο απόλυτος ασκητής, αυτοί οι τρεις είναι οι μακάριοι της ζωής. Δεν μπορώ να είμαι τίποτα, ούτε τα πάντα: είμαι το γεφύρι που ενώνει αυτό που δεν έχω και αυτό που δεν θέλω».
Ελάχιστοι ανήκουν σ’ αυτές τις τρεις ομάδες, οι υπόλοιποι αναζητούμε την απόλυτη ευτυχία σε άλλες διαδρομές και επειδή δεν θα τη βρούμε ας οπλιστούμε με θάρρος κρατώντας για πισινή αυτά που αναφέρει ο Πεσσόα.


Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Σαν σε γυαλί



Η βλάβη στον υπολογιστή,   με αναγκάζει να ανασύρω εσπευσμένα  ένα κείμενο εποχής.    Δεν θυμάμαι τότε  το ερέθισμα,   προφανώς κάτι  απ’ αυτά που ο πρόλογος αναφέρει. Σήμερα, σε άλλο χρόνο μοιάζει διαφορετικό.      
«Πάντα φθινόπωρο μου συμβαίνουν. Ρήξεις, μετακομίσεις, τέλος και αρχή. Πάντα φθινόπωρο αυτές οι επώδυνες επαναλήψεις. Δεν θυμάμαι πόσες μετακομίσεις έχω κάνει, εκείνο που θυμάμαι, είναι ένα μεγάλο κομμάτι του παρελθόντος να έχει χαθεί στο δρόμο. Το σίγουρο: ακόμα είμαι αρτιμελής.
Όπως και να 'χει, η ήττα είναι σαν τον έρωτα. Σχεδόν κεραυνοβόλα. Κι ας ετοιμάζεσαι και για τα δύο, χρόνια πολλά πριν για να τα συναντήσεις. Θα φτάσει μονάχα ένα τίναγμα του προσώπου σου ή μια σύσπαση του ματιού για να σε συνεπάρει η μέθη και ένα «όχι τώρα» λες και βγαίνει από στόμα ρομπότ για να σχηματιστεί το ρήγμα. Σαν σε γυαλί. Δίχως καμία πιθανότητα επανασυγκόλλησης .
 

Η ρωγμή είναι σε μένα είχε πει ηρωικά ο συγγραφέας Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Και δεν αρκέστηκε μονάχα σ’ αυτό, αλλά διακινδύνευσε και το 'γραψε, παραδεχόμενος μετά παρρησίας ότι:
«Βεβαίως και ολόκληρη η ζωή είναι μια διαδικασία αποσύνθεσης, αλλά τα χτυπήματα που κάνουνε τη φανερή ζημιά - τα δυνατά ξαφνικά χτυπήματα που έρχονται, η τουλάχιστον έτσι δείχνουνε από τα έξω – αυτά τα οποία θυμάσαι και βλαστημάς και σε στιγμές αδυναμίες, τα εξομολογείσαι στους φίλους σου, δεν εμφανίζουν τα αποτελέσματα τους αμέσως. Υπάρχει και ένα άλλου είδους κτύπημα που έρχεται από τα μέσα – το οποίο δεν αισθάνεσαι παρά μόνο όταν είναι πια πολύ αργά για να κάνεις κάτι, όταν συνειδητοποιήσεις τελεσίδικα ότι κατά κάποιον τρόπο δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγίνεις τόσο καλός άνθρωπος όσο ήσουν. Το πρώτο είδος σπασίματος μοιάζει να γίνεται γοργά – το δεύτερο συντελείτε σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις μα το συνειδητοποιείς εξαιρετικά απότομα».
Το πότε συντελείτε κανείς δεν είναι αρμόδιος να μας υποδείξει. Είναι αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας του καθενός.
Όπως και να χει η ήττα είναι σαν τον έρωτα. Σχεδόν κεραυνοβόλα.
Στο φινάλε δεν μπορείς να κρεμάσεις ταμπελάκι «προσοχή εύθραυστον». Θα την τρομάξεις, χώρια που θα έχεις χάσει τη δυνατότητα να την γνωρίσεις όπως είναι πραγματικά, δηλαδή ίδια σαν όλους μας. Με ρήγματα τεράστια, χωρίς καμία διάθεση παραδοχής. Σε μια εποχή που έχει κάνει λαμπόγυαλα ό,τι με αιώνες τώρα είχανε κτίσει και είχαν ελπίσει. Τρελοί όλοι μας στο κυνήγι του χαμένου θησαυρού…»

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Η ολιγάρκεια είναι αρετή



Πριν πέντε χρόνια, ο  τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής,   κάλυπτε τον υπουργό  του κ. Βουλγαράκη με τη ρήση «το νόμιμο είναι και ηθικό».  Αυτή η  δεξιά λογική πήρε τα πράγματα παρακάτω. Η  παρανομία  από την νομιμότητα άλλωστε,   μια ερμηνεία διαφορά απέχουν. Το θυμήθηκα με την υπόθεση Τσοχατζόπουλου. Ήταν τόσες οι μίζες  για τον πρώην Υπουργό Αμύνης, που έχασε το μέτρημα…
Προκλητικοί  απέναντι στον Λαό που στενάζει από την ακρίβεια, τη φτώχεια, την ανεργία. Η ολιγάρκεια είναι αρετή που διδάσκεται από την ανάγκη αλλά και από μια φρόνηση που κανείς δεν ξέρει πως αποκτιέται.  Τα φαινόμενα διαφθοράς που παρατηρούνται στην πολιτική ζωή του τόπου, του παράνομου και του «νόμιμου» πλουτισμού,  εκτρέφονται σε ένα περιβάλλον αποθέωσης του χρήματος,   με το κέρδος να γίνεται αυτοσκοπός.
Το κακό στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι αυτή η στάση περνάει με ευκολία πλέον στην κοινωνία, που μένει απαθής σε τέτοια φαινόμενα και όταν δοθεί η ευκαιρία θέλει να τ’ ακολουθήσει.
«Κάποτε η φτώχεια», υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης «δεν ήταν ντροπή, παρότι ήταν αφόρητη, σήμερα έχει τεθεί εκποδών διότι δεν ταιριάζει με τίποτα.
 

Ο κύβος έχει ριφθεί προ πολλού. Το «δούλεψε να ζεις και κλέψε να ’χεις» ανταποκρίνεται στο φλέγμα, που έχει διαδοθεί. Οι τάξεις εξαρθρώθηκαν, υποχρεώσεις και δικαιώματα υποτιμήθηκαν, οπότε πήρε κεφάλι μια ανεξέλεγκτη ροπή προς τα επάνω όπου ο ένας έχει πλησίον τον κανένα.
Για πρώτη φορά στη μικρή ιστορία της, η Ελλάδα ευεργετήθηκε από την ιστορική συγκυρία και έζησε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς πόλεμο. Άρα το φυσικό επακόλουθο ήταν μια στροφή προς την κατοχή, την άνεση, τη σπατάλη και την πλεονεξία….
Κατά κανόνα η σύγκριση με τον υποδεέστερο δεν έχει νόημα, το βασικό είναι η σύγκριση με τον ανώτερο. Η διάχυτη ροπή, το αόρατο χέρι που υπογράφει κάθε υλική φιλοδοξία είναι ο μαζικός ηδονισμός, που δεν είναι ατομική πατέντα παρά κοινωνικό πιστεύω, άλλωστε τα φροντιστήρια δεν σταματούν ποτέ. Ειδικά η τηλοψία το μόνο που διδάσκει είναι η εύκολη χλιδή, η υλική αφθονία, με τελικό συμπέρασμα το «περνάμε καλά».
Τηρουμένων των αναλογιών, τα νεόκοπα ήθη επιβάλλονται και στις κατώτερες βαθμίδες της κοινωνικής κλίμακας. Έστω και σαν μαράζι. Ένας πολιτικός ανήρ που απέχει από τις αμαρτωλές συνάφειες, θα μπορούσε να αποτελεί παράδειγμα. Το παράδοξο είναι ότι ο τίμιος πολιτικός αποσιωπάται, δεν ενδιαφέρει κανέναν. Απεναντίας, ο «ύποπτος» νεόπλουτος της Βουλής – και της δικαιοσύνης, δυστυχώς – ερεθίζει τα αντανακλαστικά του ψηφοφόρου»
Μην σας προκαλεί εντύπωση η στάση των παραπάνω  πολιτικών, υπερασπίζονται  μια πολιτική, που της λείπει το φρόνημα της ολιγάρκειας. Δεν αρκεί  να αλλάξουμε  τους  πολιτικούς. Την πολιτική πρέπει να αλλάξουμε.  


Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...