Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Ούτε να γελάσουμε δεν μπορούμε

«Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα». Και επιλέγουμε το δρόμο των μνημονίων για την έξοδο, που στην καλύτερη περίπτωση θα μας οδηγήσει στο ίδιο σημείο. Αν είναι διέξοδος τα επαχθή οικονομικά μέτρα, που όμοια τους, δεν έχουν επιβληθεί ποτέ σε χώρα του δυτικού κόσμου, τότε πράγματι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.

Οι Απεργίες, συνεχίζονται εν όψη των νέων μνημονίων.  Απεργία για την τιμή των όπλων. Απεργία για να μη ξεχνιόμαστε, να θυμάται κανείς ν' αναπνέει, μετά την ήττα. Τι άλλο να κάνουμε, τα όπλα τα παραδώσαμε, από τότε, τη ψυχή λίγο έλειψε να μας την πάρει ο διάολος, και το μυαλό κόλλησε σε λογαριασμούς. Έστω για την τιμή των όπλων που δεν έχουμε, απεργία. Να ενώσουμε την οργή μας, πριν γίνει θλίψη, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε ότι οι παλιές μορφές αντιδράσεις δεν είναι πλέον αποτελεσματικές. Απεργία σε ένα κράτος που από ότι φαίνεται δεν χρειάζεται εργαζόμενους, και αν χρειαστεί περιστασιακά έχει τόσους άνεργους…

Όλοι έξω, όχι για να απεργήσουμε, σε μια χώρα νεκρή. Σε μια χώρα που έχει κατεβάσει ρολά και κάθε τόσο εκποιεί κομμάτι κομμάτι από την εδαφική της κυριαρχία και την εθνική της αξιοπρέπεια. Όλοι έξω, για να
δείξουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. 

 Όλοι έξω. Όχι για να μην εισπράξουμε ακόμα μια ήττα, αλλά για να μη ξεχάσουμε να ανασαίνουμε.Θεωρητικά ένας πολίτης έχει πολλά δικαιώματα, δικαιώματα που του δίνουν τη ψευδαίσθηση διεκδίκησης. Θεωρητικά επαναλαμβάνω, γιατί στην πράξη, ο ρόλος του είναι πολύ κατώτερος. Στην προσπάθειά του να κάνει χρήση όλων αυτών των δικαιωμάτων, που του παρέχει άπλετα το δημοκρατικό καθεστώς, αβίαστα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα όπλα του είναι χάρτινα και απέναντί του ατσάλι.

Περιπλανήθηκα στην Ιστορία. Κινήματα, επαναστάσεις, άνισες μάχες με νικητές αδυνάτους. Θυσίες, για την ελευθερία και την προάσπιση της πατρίδας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και εμείς ακόμη ελπίζουμε, ότι αν ενώσουμε ακόμη και τα χάρτινα σπαθιά μπορεί να πετύχουμε κάτι. Αιχμάλωτη η χώρα, φτωχοί οι Έλληνες, τα ρετάλια όμως της πολιτικής συνεχίζουν το βιολί τους. Στα αποκαΐδια ξεπροβάλλουν, κουβαλώντας λογικές και νοοτροπίες, της εποχής της περασμένης. Μπορεί η μεταπολίτευση, να έχει τελειώσει, αυτοί όμως εκεί γαντζωμένοι στις παλιές δόξες, συνεχίζουν με την ίδια ρητορική, να διεκδικούν και πάλι ρόλο.
Σε αυτό το χρονικό σημείο ούτε να γελάσουμε δεν μπορούμε. Δεν είναι ούτε σοβαρά ούτε αστεία αυτά που παρακολουθούμε, είναι βαρετά, από την πολλοστή επανάληψη και την έλλειψη φαντασίας. Μόνο σε αποστροφή οδηγεί μια τέτοια εικόνα.







Τρίτη 16 Μαΐου 2017

Η μισή αλήθεια

Που κρύβεται η αλήθεια; Και είναι καλά κρυμμένη. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη το παραμύθι και αυτή την αδήριτη ανάγκη έρχεται να καλύψει με τον καλύτερο τρόπο, ο βομβαρδισμός πληροφοριών και αποκαλύψεων της μισής πάντοτε αλήθειας, που εκπορεύεται μέσα από μια διαδικασία των ισχυρών, συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ.
Είναι τόσος όγκος των πληροφοριών που οι αληθινές φωνές χάνονται μέσα στο βουητό, μπερδεύονται στο πλήθος
Οι πολίτες δεν έχουν ανάγκη όλη την αλήθεια, για να ζήσουν, υποστηρίζει ο ρεαλισμός της «πολιτικής|», αντίθετα η μασκαρεμένη αλήθεια, η κατακερματισμένη πληροφόρηση, η φαλκιδευμένη ανακοίνωση, τους είναι πιο απαραίτητες.
Η ιστορία μας έχει δείξει ότι γεγονότα, που διαδραματίστηκαν κατά τον παρελθόν χρειάστηκαν να περάσουν δεκαετίες για να μπορέσουμε να τα προσεγγίσουμε. Χρόνος ικανός για να σβήσει το πόνο και να αποτρέψει τον λαό να ταυτισθεί μαζί τους.
Έτσι, όπως υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης, «ποτέ ο αμερικανός πολίτης δεν ταυτίσθηκε με τις αγριότητες του Βιετνάμ, οι Γερμανοί με τα κρεματόρια, οι Γάλλοι με τις σφαγές στην Αλγερία, οι έλληνες με τις ωμότητες του ’22. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία σαν τερατώδης οργανισμός, ο,τι και αν καταπιεί, έχει ανάγκη να κρατάει πάντα το σάλιο της καθαρό. Γνωρίζει τις πληροφορίες για τα σάπια κρέατα, αλλά η μπουκιά της παραμένει μυστηριωδώς αγνή».
Σήμερα ενώ αλλεπάλληλα ρεπορτάζ ξεσκονίζουν το γεγονός, συνταρακτικές αποκαλύψεις μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι μαθαίνουμε την αλήθεια, τα «όλα στο φως» τα σκεπάζει, βαθύ σκοτάδι και θα πάρει χρόνο για να ξημερώσει. Στην πραγματικότητα τελείτε ένας ευφυής καταμερισμός αποκαλύψεων με τελικό αξίωμα ότι ο άνθρωπο έχει ανάγκη το παραμύθι. Δυστυχώς στις μέρες μας το εμπόριο της αλήθεια δεν το αγγίζει καμία κρίση.



Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...