Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Η ίδια ιστορία με διαφορετικό τέλος

Τα είχε με την κυβέρνηση. Αυτή την κυβέρνηση, που είχε σήμερα μπροστά του. Οι προηγούμενες, παρότι είχαν την κύρια ευθύνη, έχουν περάσει στη λήθη. Του μείωσαν τη σύνταξη και δεν φτάνουν τα χρήματα για να περάσει το μήνα. Αν προσθέσει κανείς και δύο δάνεια στεγαστικά, για σπίτια στις θυγατέρες, που φορτώθηκε στα χρόνια της ευδαιμονίας, λέει αλήθεια. Όχι για ένα μήνα, ούτε για λίγες μέρες δεν αρκούν τα χρήματα από τη μειωμένη σύνταξη.
Μια συνηθισμένη ιστορία στις μέρες μας, όχι μια ιστορία του ενός, μια ιστορία με μερικές διαφοροποιήσεις, των πολλών. Επειδή όμως στο πλήθος χάνεται η ένταση και τη θέση του προσώπου, παίρνουν παγωμένοι αριθμοί, θα εστιάσουμε στο δράμα του ενός, που ο κόσμος του έχει χαθεί. Τον “έναν” από τους πολλούς θλιμμένους ήρωες, που πρωταγωνιστούν στις χιλιάδες μικρές, ιστορίες - τραγωδίες, όπως αριστοτεχνικά τον περιγράφει σε μια απ΄ αυτές, ο Οδυσσέας Ιωάννου και καλεί τους αναγνώστες να πάρουν την ευθύνη διαλέγοντας το φινάλε στην μικρή του ιστορία.



Ο κόσμος του είχε αρχίσει να ξηλώνεται. Τα προσωπικά του αντίβαρα παιδικά μπαλόνια στον ουρανό, η φιλοσοφική του αρματωσιά τσίγκος πολυκαιρισμένος, τρυπούσε σε όλα τα χτυπήματα. Στην ουσία, απλά πεινούσε. Ακαβάντζωτος σε εκείνο που ήρθε, ανέτοιμος για μία ζωή φτώχειας και απόγνωσης (πώς προετοιμάζεσαι άραγε;) ανυπεράσπιστο πειραματόζωο του πιο πρόστυχου κυνισμού που γνώρισε η Ευρώπη από τον πόλεμο και μετά. Μετρούσε τα βιβλία του και ήταν πολλά, μετρούσε τα λεφτά του και ήταν λίγα, μετρούσε τα χρόνια του και διαχώριζε τα ανθρώπινα από τα συντάξιμα! Κρυμμένος στα ρούχα, το σπίτι και το αυτοκίνητο, που του είχαν ξεμείνει από τα χρόνια της “δόξας”, με πατημένα τα πενήντα πια κι ένα παχύ αδιαπέραστο σκοτάδι στα δύο μέτρα, στις δύο μέρες, δεν μπορούσε ούτε την ανάσα του να στείλει μακρυά και να μην την πάρει πίσω αμέσως. Τοίχος.”

Α) Θα ζήσει με ό,τι του αναλογεί από ό,τι του έτυχε. Κανείς δεν του υπέγραψε συμβόλαιο πως η ζωή δεν έρχεται τούμπα. Η ανθρώπινη Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες ανατροπές, και από ανθρώπους που διέπρεψαν στον στίβο της γενναιότητας τρώγοντας ποντίκια. Ζήσε! Βρες τους καινούργιους τρόπους, νοηματοδότησε αλλιώς τη ζωή σου, μην πετάς στα σκουπίδια το πιο μεγάλο δώρο, από δειλία και φόβο. Εύκολο; Το πιο δύσκολο από όλα. Για αυτό μίλησα για γενναιότητα.

Β) Θα παλέψει να τα πάρει όλα πίσω! Δεν θα του αλλάξει κανένας τις προτεραιότητες. Δούλεψε σαν σκυλί τριάντα χρόνια και τα θέλει όλα! Το αμάξι, το σπίτι, την κατανάλωση, την σύνταξη, λεφτά για τα παιδιά του. Δεν θα τον πείσει κανένας εξασφαλισμένος πολιτικός ή τραπεζίτης πως είναι αναγκαίο, για κάποιο “εθνικό συμφέρον”, να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του σαν αρουραίος.

Γ) Θα το δεχτεί ως αναγκαίο κακό για μια καλύτερη ζωή στο μέλλον. Ζούσαμε πέρα από τις δυνατότητές μας, ο τρόπος ζωής μας είχε κακοφορμίσει, σ΄ έναν ανταγωνιστικό κόσμο χρειάζονται “λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά”

Δ) Από απόγνωση ή από ηρωισμό και πολιτική θέση, μία σφαίρα κι ένα σημείωμα στην πλατεία Συντάγματος.

Πρώτη του φθινοπώρου, σήμερα με την μελαγχολία να έχει την τιμητική της...

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

Κύλησε και πάλι το φεγγάρι. Γέμισε

Άντε να γράψεις Αύγουστο και να ξημερώνει Σεπτέμβρης. Και έχει και ένα φεγγάρι απόψε… Χάρισμα των ανθρώπων, που μπορούν να δηλώσουν την αποτυχία. Τα είχε όλα αυτός ο Αύγουστος, Περισσότερο όμως στην κάθε Δύση της ημέρας του, έκλεβε φως της ανατολής, για να χαρίσει στις ανήσυχες ζωές, το όνειρο χωρίς εκπτώσεις. Είναι εκείνο το φως, που σβήνει το χρόνο, που καθαρίζει το μυαλό, που σε γυρίζει στα χρόνια της άγιας νεότητας, που όλα τα μπορεί. Είναι εκείνες οι στιγμές που σβήνουν τα «ίσως» και τα «μη». Είναι οι στιγμές, που η αλήθεια βέβαιη, δίνει το βηματισμό για ζωή χωρίς αλυσίδες. Ο Αύγουστος θα μείνει για πάντα νοσταλγία και ανεκπλήρωτο συναίσθημα. Κύλησε και πάλι το φεγγάρι. Γέμισε, όπως κι η ζωή, εκεί που νοιώθεις ότι στερεύει, να που πάλι γεμίζει.


Η μελαγχολία δεν γνωρίζει εποχές, πηγάζει μέσα από δυσκολίες, όχι απ’ αυτές που ζούμε, αλλά απ’ αυτές που περιμένουμε. Είναι η αρχή στην ανηφόρα και νοιώθουμε ήδη κουρασμένοι.
Όσο προχωράμε στη ζωή, υποστηρίζει ο Πεσσόα, τόσο πειθόμαστε για δύο αλήθειες, που ωστόσο είναι αντικρουόμενες. Η πρώτη είναι ότι μπροστά στην πραγματικότητα της ζωής φαίνονται χλομές όλες οι μυθοπλασίες της λογοτεχνίας και της τέχνης. Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι κάθε ευγενική ψυχή επιθυμεί να διατρέξει τη ζωή εξ ολοκλήρου, να αποκτήσει την εμπειρία όλων των πραγμάτων, όλων των τόπων και όλων των συναισθημάτων, και επειδή αυτό είναι αδύνατον, η ζωή μόνο μέσα από την άρνηση της μπορεί να βιωθεί στην απόλυτη ουσία της.
Οι δύο αυτές αλήθειες δεν συνδυάζονται, ούτε μπορούμε να απορρίψουμε την μία ή την άλλη, θα πρέπει ωστόσο να ακολουθήσουμε τη μία νοσταλγώντας εκείνη που απορρίψαμε. Ή να απορρίψουμε και τις δύο και να υψωθούμε πάνω από τον εαυτό μας σε μια προσωπική νιρβάνα.
Ξημερώνει φθινόπωρο και έχουν ενδιαφέρον τα παραπάνω. Μόλις ξεκινάει η ανηφόρα και χρειάζεται να ασκήσουμε το μυαλό μας, για να γίνει η διαδρομή πιο ευχάριστη.
Ο μεγάλος στοχαστής εντοπίζει την ευτυχία στα πλέον προσπελάσιμα σημεία.
«Μακάριος είναι αυτός που δεν απαιτεί από τη ζωή περισσότερα απ’ όσα αυτή του δίνει αυθόρμητα, καθοδηγούμενος από το ένστικτο της γάτας, που αναζητεί τον ήλιο όταν υπάρχει ήλιος, και όταν δεν υπάρχει, τη ζέστη, όπου κι αν αυτή βρίσκεται, Μακάριος είναι αυτός που παραιτείται από την προσωπικότητα του μέσω της φαντασίας του. Μακάριος τέλος αυτός που παραιτείται από τα πάντα και από τον οποίο, δεν μπορεί κανείς να πάρει ούτε να στερήσει κάτι. Ο χωρικός, ο αναγνώστης μυθιστορημάτων και ο απόλυτος ασκητής, αυτοί οι τρεις είναι οι μακάριοι της ζωής. Δεν μπορώ να είμαι τίποτα, ούτε τα πάντα: είμαι το γεφύρι που ενώνει αυτό που δεν έχω και αυτό που δεν θέλω».
Ελάχιστοι ανήκουν σ΄ αυτές τις τρεις ομάδες οι υπόλοιποι αναζητούμε την απόλυτη ευτυχία σε άλλες διαδρομές και επειδή δεν θα την βρούμε ας οπλιστούμε με θάρρος κρατώντας για πισινή αυτά που αναφέρει ο Πεσσόα





Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...