Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Ένα χρόνος χρειάστηκε και μια κάλπη

Το έγραψα πριν ένα χρόνο, Αυτά που λέγαμε και γράφαμε, τα προηγούμενα χρόνια, φαίνονται μιας άλλης μακρινής εποχής, τότε που ο καπιταλισμός ήταν ορατός, ακόμα και κρυμμένος πίσω από τις ανώνυμες πολυεθνικές εταιρείες. Τι να γράψουμε σήμερα; Ο κόσμος περιμένει ν’ ακούσει κάτι, κάπου ν’ ακουμπήσει, κάπου να ελπίσει. Μια ολόκληρη εποχή σβήνει βίαια τα σημάδια της και δυσκολεύει το ξεκίνημα της νέας. Και όμως δεν είναι φυσικό φαινόμενο η κρίση, δεν είναι σεισμός, να μας ενώσει όλους πάνω από τα συντρίμμια που αφήνει. Η κρίση κρύβει πίσω της «ανθρώπους». Κρύβει την τελευταία γενιά τεράτων – παρανοϊκών καπιταλιστών, απέναντι από την κοινωνία, έτοιμους να την κατασπαράξουν, φουσκώνοντας την κοιλιά τους σε σημείο τέτοιο, λίγο πριν να σκάσουν.

Ο χρόνος πριν το μεγάλο μπουμ που ζούμε τώρα, με πρωτόγνωρα φαινόμενα, που δεν επιδέχονται ερμηνεία, με το παλιό οπλοστάσιο των επιχειρημάτων μας, δυσκολεύει και όλους εμάς, που προσπαθούμε να περιγράψουμε την κατάσταση και να δώσουμε απαντήσεις στα πολλά ερωτήματα της κοινωνίας.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στο κόσμο, στην Ευρώπη και το βιώνει η Ελλάδα από τη χειρότερη θέση, μόνο σε κατάλευκες κόλλες, χωρίς τη βοήθεια βιβλιογραφίας και με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από την φθορά της χρήσης, θα πρέπει να ερμηνευθεί.
Ότι λέγαμε και ότι γράφαμε, δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. Μια χοντρή κόκκινη γραμμή κλείνει την προηγούμενη περίοδο, του υπαρκτού καπιταλισμού και μας μεταφέρει στο μεσοδιάστημα του κανιβαλισμού, από καπιταλιστές τέρατα με πολλά κεφάλια, και μια κοινωνία σαστισμένη, πολυκερματισμένη, αδύνατη, ασύντακτη, που μόλις ξύπνησε και κοιτάζει πως θα αντιδράσει.
Θα αντιδράσει; Αυτό είναι βέβαιο. Και σύντομα.
Ένα χρόνος χρειάστηκε κα μια κάλπη

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Να τελειώνουμε με την Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ

Να μιλήσουμε σοβαρά, χωρίς την παραμικρή προκατάληψη, σαν απλοί παρατηρητές, από απόσταση ασφαλείας. Να τελειώνουμε με τη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ!!! Να τελειώνουμε επιτελούς με αυτές τις λογικές. Δεν ταιριάζει στην αισθητική ενός Λαού αυτό θέαμα. Τόσα χρόνια ψέματα. Αρκετά. Στην περίπτωση τους, ο πιο ασφαλής σύμμαχος είναι η σιωπή και μια συγνώμη, που οδήγησαν τη χώρα στην τραγωδία, αλλά και για τις επιμέρους τραγωδίες, που φτάνουν μέχρι τις αυτοκτονίες.
Αν είχαμε κατέβει από τον Άρη και ακούγαμε τους τραγικούς εκπροσώπους του πάλαι ποτέ δικομματισμού να ομιλούν, δεν θα υπήρχε καμία αμφιβολία ότι για όλα τα δεινά της χώρας υπεύθυνος είναι ΣΥΡΙΖΑ, που προφανώς κυβερνούσε τα προηγούμενα χρόνια την Ελλάδα. Ποτέ η πολιτική δεν είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα παράνοιας. Ένα κόμμα που πριν λίγους μήνες είχε 4,5% και κανένας δεν ασχολούνταν μαζί του, σήμερα δέχεται επιθέσεις κατά ριπάς, όχι για ό,τι έκανε, αλλά γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος, το επέλεξε στις εκλογές τις 6η Μαΐου. Αυτό είναι το μεγάλο του αμάρτημα. Μπροστά στο κίνδυνο, στις επικείμενες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει Κυβέρνηση, μετέρχονται απίθανα επιχειρήματα, τόνους λάσπης, εκβιασμού, εκφοβισμού και κινδυνολογίας.

Σας γράφω από την θέση ενός απλού ψηφοφόρου, της αριστεράς, που έχει ψηφίσει και τα τρία κόμματα που την εκπροσωπούν στη Βουλή. Το ένστικτο μου, λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα ξεγελάσει το Λαό, μπορεί και να πέφτω έξω, μπορεί να θέλει και να μην τα καταφέρει, μπορεί να μην έχει υπολογίσει το μέγεθος των εξωτερικών πιέσεων. Μπορεί ΝΑΙ μπορεί και ΟΧΙ, ο μέλλοντας χρόνος όμως, μας δίνει δικαίωμα στην ελπίδα, μας δίνει δικαίωμα στο Όνειρο. Πρέπει να τελειώνουμε με το παρελθόν, που δεν δίνει καμία προοπτική, καμία ελπίδα, που μας στέρησε κάθε δικαίωμα να ονειρευόμαστε.
Και μια και μιλάμε για την ελπίδα, να ξαναθυμηθούνε τον Οκτάβιο Πας, αυτές της μέρες της δυσκολίας, γιατί οι ευκολίες που μας μπαστάρδεψαν, και μας έβγαλαν από τον δύσκολο δρόμο των κατακτήσεων, ανήκουν στον παρελθόν. Να προσπαθήσουμε πάλι στηριζόμενοι σε όσες δυνάμεις μας έχουν απομείνει, υπάρχει ελπίδα αρκεί: «να βγάλουμε την ψυχή μας από το μπαούλο. Μόνο έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Άρα οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Υπάρχει ελπίδα, αρκεί να πονέσουμε ξανά».
Και μια και μιλάμε για το μέλλον, οι εκλογές της 17ης Ιουνίου, συμπίπτουν με το θρίαμβο, τη δόξα, και η δύναμη του Φωτός. Με τις μεγαλύτερε μέρες του χρόνου, με φως, πολύ φως…



.

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «καταδικασμένος» να κυβερνήσει

Ίσως να διακρίνετε έναν ενθουσιασμό, έναν υπερβάλλοντα ζήλο, που φτάνει στα όρια του φανατισμού, μια υποκειμενικότητα, που ξεπερνάει το μέσο όρο, μια υπερβολή γι’ αυτό που υπήρξε και για το καινούργιο που έρχεται. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Πάνω σε μια στέρεα θέση περπατάω, που υποστήριζα όλα αυτά τα χρόνια και κάποια στιγμή ήλπιζα ότι το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα. Αυτή η στιγμή είναι τώρα.
«Σε ένα μεγάλο μπουμ ευελπιστώ», έγραφα κάποτε, με την πεποίθηση ότι νέοι, απαλλαγμένοι από παθογένειες, μίση και πάθη του παρελθόντος, κάποια στιγμή θα έπαιρνα την κατάσταση στα χέρια τους.
Δεν τρέφω αυταπάτες, ξέρω ότι καλλίτερες μέρες δεν είναι αύριο, έχω όμως την ελπίδα ότι θα έρθουν, από την στιγμή, που οι πολυδοκιμασμένες συνταγές της αποτυχίας, περνούν στο περιθώριο.
Δεύτερη στη σειρά εκλογική αναμέτρηση μέσα σε δυο μήνες και η Ελλάδα το μαύρο πρόβατο της Ε.Ε, φαίνεται να δείχνει το δρόμο για μια άλλη Ευρώπη, μακριά από εκείνον «των «αγορών που την έχει φέρει στο χείλος της καταστροφής. Η αριστερά στην Ελλάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της είναι έτοιμη να κυβερνήσει, αποκτάει πρωταγωνιστικό ρόλο, στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, και αφυπνίζει δυνάμεις σε ολόκληρη την Ευρώπη.

«Στην παρούσα συγκυρία, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πετύχει μια καταλυτική, πολιτική ηγεμονία», γράφει σε άρθρο του ο Δημήτρης Καμπουράκης. «Η εκλογική ατζέντα μονοπωλείται από τις θέσεις του, τις προθέσεις του και τις δυνατότητες του. Ο (τεκμηριωμένος ή κινδυνολογικός) αντίλογος που διατυπώνεται στην σαρωτική αυτή πορεία του, έχει απομείνει δίχως ακροατήριο στα πλατιά στρώματα των ψηφοφόρων. Η προεκλογική συζήτηση παίρνει όλο και περισσότερο τη μορφή της κλασικής παροιμίας «το καραβάνι προχωρά, τα σκυλιά γαυγίζουν...»
« Έτσι που ήρθαν τα πράγματα, ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να μελετηθεί με ψυχρό μάτι. Διότι υπάρχουν υψηλές πιθανότητες να είναι συμμαχικός πρωθυπουργός στις 18 Ιούνη του 2012, είτε συντριπτικές πιθανότητες να είναι αυτοδύναμος πρωθυπουργός τον Ιούνη του 2013. Ένα κόμμα που διαθέτει τους μισούς ψηφοφόρους μέχρι 30 χρονών με αντιπάλους να κυνηγάνε τους νέους με το ντουφέκι, είναι καταδικασμένο να κυβερνήσει...»
Αυτά λοιπόν τα μεγάλα που συμβαίνουν στις μέρες μας, περιγράφονται στον υπερθετικό και πολλές φορές δεν φτάνει…

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...