Τελευταία σελίδα αριστερά

Το έγραψα πριν ένα χρόνο, Αυτά που λέγαμε και γράφαμε, τα προηγούμενα χρόνια, φαίνονται μιας άλλης μακρινής εποχής, τότε που ο καπιταλισμός ήταν ορατός, ακόμα και κρυμμένος πίσω από τις ανώνυμες πολυεθνικές εταιρείες. Τι να γράψουμε σήμερα; Ο κόσμος περιμένει ν’ ακούσει κάτι, κάπου ν’ ακουμπήσει, κάπου να ελπίσει. Μια ολόκληρη εποχή σβήνει βίαια τα σημάδια της και δυσκολεύει το ξεκίνημα της νέας. Και όμως δεν είναι φυσικό φαινόμενο η κρίση, δεν είναι σεισμός, να μας ενώσει όλους πάνω από τα συντρίμμια που αφήνει. Η κρίση κρύβει πίσω της «ανθρώπους». Κρύβει την τελευταία γενιά τεράτων – παρανοϊκών καπιταλιστών, απέναντι από την κοινωνία, έτοιμους να την κατασπαράξουν, φουσκώνοντας την κοιλιά τους σε σημείο τέτοιο, λίγο πριν να σκάσουν. Ο χρόνος πριν το μεγάλο μπουμ που ζούμε τώρα, με πρωτόγνωρα φαινόμενα, που δεν επιδέχονται ερμηνεία, με το παλιό οπλοστάσιο των επιχειρημάτων μας, δυσκολεύει και όλους εμάς, που προσπαθούμε να περιγράψουμε την κατάσταση και να δώσουμε απαντήσεις στα πολλ...

Να μιλήσουμε σοβαρά, χωρίς την παραμικρή προκατάληψη, σαν απλοί παρατηρητές, από απόσταση ασφαλείας. Να τελειώνουμε με τη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ!!! Να τελειώνουμε επιτελούς με αυτές τις λογικές. Δεν ταιριάζει στην αισθητική ενός Λαού αυτό θέαμα. Τόσα χρόνια ψέματα. Αρκετά. Στην περίπτωση τους, ο πιο ασφαλής σύμμαχος είναι η σιωπή και μια συγνώμη, που οδήγησαν τη χώρα στην τραγωδία, αλλά και για τις επιμέρους τραγωδίες, που φτάνουν μέχρι τις αυτοκτονίες. Αν είχαμε κατέβει από τον Άρη και ακούγαμε τους τραγικούς εκπροσώπους του πάλαι ποτέ δικομματισμού να ομιλούν, δεν θα υπήρχε καμία αμφιβολία ότι για όλα τα δεινά της χώρας υπεύθυνος είναι ΣΥΡΙΖΑ, που προφανώς κυβερνούσε τα προηγούμενα χρόνια την Ελλάδα. Ποτέ η πολιτική δεν είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα παράνοιας. Ένα κόμμα που πριν λίγους μήνες είχε 4,5% και κανένας δεν ασχολούνταν μαζί του, σήμερα δέχεται επιθέσεις κατά ριπάς, όχι για ό,τι έκανε, αλλά γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος, το επέλεξε στις εκλογές τις 6η...

Ίσως να διακρίνετε έναν ενθουσιασμό, έναν υπερβάλλοντα ζήλο, που φτάνει στα όρια του φανατισμού, μια υποκειμενικότητα, που ξεπερνάει το μέσο όρο, μια υπερβολή γι’ αυτό που υπήρξε και για το καινούργιο που έρχεται. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Πάνω σε μια στέρεα θέση περπατάω, που υποστήριζα όλα αυτά τα χρόνια και κάποια στιγμή ήλπιζα ότι το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα. Αυτή η στιγμή είναι τώρα. «Σε ένα μεγάλο μπουμ ευελπιστώ», έγραφα κάποτε, με την πεποίθηση ότι νέοι, απαλλαγμένοι από παθογένειες, μίση και πάθη του παρελθόντος, κάποια στιγμή θα έπαιρνα την κατάσταση στα χέρια τους. Δεν τρέφω αυταπάτες, ξέρω ότι καλλίτερες μέρες δεν είναι αύριο, έχω όμως την ελπίδα ότι θα έρθουν, από την στιγμή, που οι πολυδοκιμασμένες συνταγές της αποτυχίας, περνούν στο περιθώριο. Δεύτερη στη σειρά εκλογική αναμέτρηση μέσα σε δυο μήνες και η Ελλάδα το μαύρο πρόβατο της Ε.Ε, φαίνεται να δείχνει το δρόμο για μια άλλη Ευρώπη, μακριά από εκείνον «των «αγορών που την έχει φέρει στο χείλος της κατα...