Τελευταία σελίδα αριστερά

Και αφού άνοιξε το παιχνίδι, οδηγίες σήμερα προς ναυτιλομένους για να μπορέσει να μείνει ανοιχτό. Στις προθέσεις μας δεν είναι μονό η ικανοποίηση του αιτήματος αλλά και η διαχείριση μιας νέας κατάστασης που αρχίζει δειλά, δειλά να διαμορφώνεται. Ας προσέξουν οι εντιμότατοι φίλοι μου και τα μετόπισθεν, αν θέλουν να διατηρήσουν το αποτέλεσμα και να φύγουν νικητές από τον αγωνιστικό χώρο. Αγαπητοί φίλοι, συμπαίχτες και συνένοχοι. Εμείς οι παλιοί των ημερών, μικροί για να πεθάνουμε μεγάλοι για να είμαστε ανυποψίαστοι και το χειρότερο, ασυμβίβαστοι με τα χρόνια μας. Σας λέμε: Η νύχτα είναι μαγική και το παιχνίδι, που παίζεται κάτω από τα φώτα της, χρειάζεται τέχνη και δύναμη για να τ’ αντέξεις. Το παρακάτω απόσπασμα από την κολοπετσωμένη βασίλισσα της νύχτας. «Τι ψυχή έχει μια νύχτα στους αιώνες; Δεν καταλαβαίνω την ερώτηση, μπορείτε να την επαναλάβετε; Γιατί; Με τους αιώνες θα αναμετρηθούμε εμείς; Βρέθηκε το αθάνατο νερό και δεν το μάθαμε; Κάθε μια νύχτα έχει τη ψυχή που της δίν...

Φυσικά και θα συνεχίσουμε με το άνοιγμα του παιχνιδιού, χειμώνας έρχεται και δεν περνάει στην γυάλα, σήμερα ο χρόνος δεν το επιτρέπει, ένα παλιό μέχρι να τυπωθούνε τα μπλουζάκια για να μπούμε στο κλίμα. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση και εμείς έχουμε το τρόπο να αντιμετωπίσουμε την βαρυχειμωνιά παίζοντας, όχι χιονοπόλεμο, αλλά με την ψυχή μας. Αυτή η εποχή σχεδόν πάντοτε μου δημιουργεί μια σύγχυση συναισθημάτων. Στην προσμονή του χειμώνα, οι ανασφάλειες μεγαλώνουν. Το σύνδρομο του σχολείου έδωσε την θέση του στα οικονομικά βάρη, που το χειμώνα γίνονται δυσβάστακτα. «Όλη η φιλολογία γύρω από το χειμώνα είναι μια ρομαντική κατασκευή», γράφει στα σατιρικά του ο Νίκος Δήμου. «Βέβαια ο ρομαντικός εξωραϊσμός του χειμώνα, όταν δεν είναι αφέλεια, είναι μία άμυνα. Προσπαθούμε να δούμε τις καλές πλευρές του αναπόφευκτου. Σαν τα γερατειά και πάλι, που τα ονομάσαμε «τρίτη ηλικία» (γέροι δεν υπάρχουν πια) και τους βρίσκουμε διάφορες πραγματικές ή πλαστές χάρες. Παρηγοριά στον άρρωστο... Κι όλη η τ...

Φυσικά και θα συνεχίσουμε με το άνοιγμα του παιχνιδιού, χειμώνας έρχεται και δεν περνάει στην γυάλα, σήμερα όμως ο χρόνος δεν το επιτρέπει, ένα παλιό μέχρι να τυπωθούνε τα μπλουζάκια για να μπούμε στο κλίμα. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση και εμείς έχουμε το τρόπο να αντιμετωπίσουμε την βαρυχειμωνιά παίζοντας, όχι χιονοπόλεμο αλλά με την ψυχή μας. Αυτή η εποχή σχεδόν πάντοτε μου δημιουργεί μια σύγχυση συναισθημάτων. Στην προσμονή του χειμώνα, οι ανασφάλειες μεγαλώνουν. Το σύνδρομο του σχολείου έδωσε την θέση του στα οικονομικά βάρη, που το χειμώνα γίνονται δυσβάστακτα. «Όλη η φιλολογία γύρω από το χειμώνα είναι μια ρομαντική κατασκευή», γράφει στα σατιρικά του ο Νίκος Δήμου. «Βέβαια ο ρομαντικός εξωραϊσμός του χειμώνα, όταν δεν είναι αφέλεια, είναι μία άμυνα. Προσπαθούμε να δούμε τις καλές πλευρές του αναπόφευκτου. Σαν τα γερατειά και πάλι, που τα ονομάσαμε «τρίτη ηλικία» (γέροι δεν υπάρχουν πια) και τους βρίσκουμε διάφορες πραγματικές ή πλαστές χάρες. Παρηγοριά στον άρρωστο... Κι όλη...

Δεν είναι στις προθέσεις μου να σας παιδεύσω, αλλά πώς να το κάνουμε, κάθε τι καινούργιο χρειάζεται να οπλιστεί και με τη θεωρία του. Ποιος σας είπε ότι το προσωπικό δεν είναι και κοινωνικό. Εν προκειμένω, για να επιστρέψουμε στην παρέα, επιβάλλεται η βόλτα στη κοινωνία. Λοιπόν φίλε εμπνευστή του συνθήματος. «Οι παλιοί μας φίλοι, τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια», που λέει ένα τραγούδι, γεια σου τώρα, να’ταν κι άλλα. Για τους φίλους όμως εδώ ο λόγος. Έχουν γίνει χρυσόψαρα, που να τους ξεβολέψεις. Ας βολευτούμε παραφράζοντας ένα ραδιοφωνικό απόσπασμα για την ώρα. «Με τι ωραία μελαγχολία μεγαλώσαμε! Για να σκάσουμε πάνω στα βράχια του 21ου αιώνα αδαείς, τρομοκρατημένοι, καχύποπτοι, με κάτι λέξεις τεμαχισμένες που δε λένε να βγουν από το στόμα και το μυαλό, αδειάζουμε τα ρούχα μήπως και βρούμε επιτέλους το σώμα μας, ψάχνουμε στα χέρια μας τις απαντήσεις για εκείνους που δεν επέστρεψαν. Στη αναμνηστική φωτογραφία από το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων κάποια πρόσωπα έχουν ήδη δραπετεύσει. Π...

Ένα φρέσκο σύνθημα, ανάγκη μιας κοινωνίας που έχει ξεχάσει να ζει σαν κοινωνία, που μέρα με την μέρα αυτοδιασπάται, περιχαρακώνεται, εξασθενεί, και χάνει κάθε ελπίδα δράσης για να ξεφύγει από τους περιορισμούς της. Για «ψωμί παιδεία ελευθέρια» με μια φωνή εκατομμύρια άνθρωποι, διεκδικούσαν δυνατά τα αυτονόητα. Με μια φωνή και σήμερα «να ανοίξει το παιχνίδι» για να ζωντανέψουμε τις παρέες, για να ξαναβρούμε το χαμόγελο, για να σταματήσουμε την κούρσα της ανόδου των ποσοστών της κατάθλιψης. «Ένας στους έξι πάσχουν από κατάθλιψη» μας προειδοποιεί ο καθ’ ύλην υπεύθυνος τηλεοπτικός μας σύντροφος και όλοι αυτοί ανεξάρτητα από την ανάγκη του « ψωμί παιδεία ελευθέρια». Να σπάσουμε τις γυάλες με τα χρυσόψαρα για να ξανάρθει το χαμόγελο της επικοινωνίας, αυτής που δεν χρειάζεται πληκτρολόγιο και κινητά. Αυτής που έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο, με τα μάτια να εγγυούνται την αλήθεια. Πώς να ονειρευτείς σ’ αυτό το περιβάλλον του αποκλεισμού που δημιουργήσαμε και καυχόμαστε και από πάνω. «Οι ονει...