«Να ανοίξει το παιχνίδι» (3)

Δεν είναι στις προθέσεις μου να σας παιδεύσω, αλλά πώς να το κάνουμε, κάθε τι καινούργιο χρειάζεται να οπλιστεί και με τη θεωρία του.
Ποιος σας είπε ότι το προσωπικό δεν είναι και κοινωνικό. Εν προκειμένω, για να επιστρέψουμε στην παρέα, επιβάλλεται η βόλτα στη κοινωνία.
Λοιπόν φίλε εμπνευστή του συνθήματος. «Οι παλιοί μας φίλοι, τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια», που λέει ένα τραγούδι, γεια σου τώρα, να’ταν κι άλλα. Για τους φίλους όμως εδώ ο λόγος. Έχουν γίνει χρυσόψαρα, που να τους ξεβολέψεις.
Ας βολευτούμε παραφράζοντας ένα ραδιοφωνικό απόσπασμα για την ώρα.
«Με τι ωραία μελαγχολία μεγαλώσαμε! Για να σκάσουμε πάνω στα βράχια του 21ου αιώνα αδαείς, τρομοκρατημένοι, καχύποπτοι, με κάτι λέξεις τεμαχισμένες που δε λένε να βγουν από το στόμα και το μυαλό, αδειάζουμε τα ρούχα μήπως και βρούμε επιτέλους το σώμα μας, ψάχνουμε στα χέρια μας τις απαντήσεις για εκείνους που δεν επέστρεψαν. Στη αναμνηστική φωτογραφία από το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων κάποια πρόσωπα έχουν ήδη δραπετεύσει. Προς τα που να πάμε όταν μακραίνει το φεγγάρι;»
Θα ανοίξει το παιχνίδι είτε έτσι είτε αλλιώς και ας τους άλλους να τρώνε μεταλλαγμένη σκόνη στην γυάλινη ασφάλεια τους. Θα ανοίξει γιατί όπως λένε και οι Κατσιμιχαίοι «μένει μόνο ένα πείσμα δεν είναι συνήθεια μονάχα». «Αυτό το πείσμα, έσωσε όσους έσωσε. Το πείσμα για ζωή, για όνειρο για παραμύθι, για αιώνιες φιλίες για υπεραιωνόβιους έρωτες, το πείσμα να μην γίνουμε άλλη μια ασήμαντη ίνα στο κεντρικό νευρικό σύστημα ενός κόσμου που αγοράζεται και αγοράζει». Το πείσμα να μην γίνουμε χρυσόψαρα στη γυάλα…
Το παιχνίδι έτσι και αλλιώς θ’ ανοίξει γιατί την πρωτοβουλία των κινήσεων θα την αναλάβουμε εμείς που έχουμε την ελευθέρια σύμμαχό μας. Για τους άλλους που αγωνιούν μη χάσουν το γυάλινο Βασίλειο τους ,έχω παραγγείλει μπλουζάκια κοντομάνικα με χρυσόψαρα για να είναι ασορτί με τη μίζερη ζωής τους…