Τελευταία σελίδα αριστερά

«Αν θυμάσαι ότι αυτά που ακούς τα έχεις ξανακούσει καμπόσες φορές, μην ανησυχείς μέχρι την κάλπη θα έχεις ξεχάσει» Καταληκτική ημερομηνία η 4η Οκτωβρίου, για να ξεχάσουν οι καμένοι, τα θύματα του χρηματιστηρίου (καλά αυτοί το έχουν ξεχάσει προ πολλού), για ξεχάσουν οι άνεργοι, για να ξεχάσουν οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι. Για να ξεχάσει η ελληνική κοινωνία που για τριανταπέντε χρόνια βολοδέρνει ανεμίζοντας ποτέ μπλε και πότε πράσινες σημαίες. Το εκλογικό σώμα για άλλη μια φορά θα συνταχθεί στη μεγάλη του πλειοψηφία με τους ισχυρούς, για να συνεχίσει το κομματικό κράτος να ζει και να βασιλεύει. Δυστυχώς έχει δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι η εναλλαγή κάθε τέσσερα ή οκτώ χρόνια των κομμάτων εξουσίας, φέρνει και την αλλαγή στην κοινωνία. Δυστυχώς η μνήμη μας σβήνει πολύ εύκολα το παρελθόν, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε το παλιό σαν νέο. «Πάμε για την νέα αλλαγή» λέει ο Γεώργιο Παπανδρέου, ο εγγονός του Γεωργίου Παπανδρέου πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδος και υιός του Α...

Ανακατεύοντας το μπλε με το πράσινο χρώμα τι χρώμα θα προκύψει; Μαύρο. Ένα παλαιότερο σατυρικό κείμενο από το διαδίκτυο επίκαιρο αυτές τις μέρες, μιας και η λερναία ύδρα του δικομματισμού φαίνεται πως είναι ανίκητη. Ο δικομματισμός σήμερα. Τα χρώματα των δύο κεφαλιών έχουν αναμειχθεί και είναι μόλις διακριτά το ένα από το άλλο. Ο δικομματισμός είναι ένα ελληνικό πόκεμον το οποίο αποτελεί εξέλιξη της λερναίας ύδρας. Ως γνωστό, ο Ηρακλής σκότωσε τη λερναία ύδρα σε μία από τις αποστολές του, αφήνοντας τεράστιο αριθμό αρχαίων πολιτικών, στην ανεργία. Μετά τη νίλα της λερναίας ύδρας, οι άλλες λερναίες ύδρες - με μέσον όρο κεφαλιών 2 έως 5 - παραδειγματίστηκαν και άφηναν τους κατοικούντες τη γύρω τους περιοχή, να αποφασίζουν ποιo κεφάλι αυτή θα χρησιμοποιεί για να ρημάζει τον τόπο. Στην Ελλάδα ζει μία λερναία ύδρα με δύο κεφάλια, για αυτό και ονομάζεται δικομματισμός. Ονοματολογία και ιδιότητες Ο δικομματισμός έχει δύο κεφάλια, όπως αναφέραμε, από τα οποία, αυτό που ρημάζει ονομάζεται...

Οι εκλογές, έχουν έντονα τα στοιχεία της επανάληψης και επειδή αυτός ο χρόνος για μας που απέχουμε είναι πολύτιμος, ας κάνουμε μια ανάδρομη σε αγαπημένους προβληματισμούς που δυστυχώς ακόμα παραμένουν. Ο προεκλογικός χρόνος αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για επιστημονική έρευνα, που έχει να κάνει με ανθρώπινες συμπεριφορές. Απ΄ όλα έχει ο μπαξές. Δεν είναι μόνο τα κόμματα, οι υποψήφιοι, οι οπαδοί, τα ΜΜΕ, ολόκληρη η κοινωνία μπαίνει σε μια μάχη ανελέητη που ξεπερνάει σε αγριότητα μάχες τακτικού πολέμου. Όλα τα μέσα στην υπηρεσία του σκοπού, που δεν έχει να κάνει με την υπεράσπιση της πατρίδας αλλά με την διασφάλιση, στο μεγαλύτερο μέρος των αντιμαχομένων, ταπεινών συμφερόντων. Κρυφές κάμερες συνομωσίες, παράπλευρα κτυπήματα, αδελφικά μαχαιρώματα, ανίερες συμμαχίες, προδοσίες, δολώματα, εκβιασμοί, ψευτοδιλήμματα, επικοινωνιακές μαλακίες. Όλα αυτά και αλλά πολλά, αποτελούν τα όπλα της παράπλευρης σύγκρουσης, που αποτελεί και την ουσιαστική σύγκρουση, η άλλη, η σαπουνόπερα που διαδ...

Υπάρχει απογοήτευση στον κόσμο της αριστεράς μετά την απόφαση των στρατηγών να πορευτούν σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση χωρίς αρχηγό. Εμένα με απογοήτευσε περισσότερο η αποστρατεία του Αλέκου Αλαβάνου. Η απώλεια δεν είναι μόνο για την αριστερά είναι για την πολιτική που χρόνια τώρα ψάχνει να βρει την χαμένη της τιμή. Είναι οι ώρες τέτοιες που δεν θα ήθελα να συμβάλω σ’ αυτό το κλίμα ηττοπάθειας . Ένα τραγούδι από το Στάθη για να διασκεδάσουμε τις στιγμές «Πώς το έλεγε εκείνο το ωραίο τραγούδι; τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν για πόλεμο στο μακρυνό Ιράν, εμείς κινήσαμε έντεκα! Στρατηγοί, εννοείται. Όλοι επικεφαλής του καλού στρατιώτη Σβέικ, όστις με την ευκαιρία κουβαλάει τα άρματα, τις σημαίες, τα κατσαρολικά και τα λοιπά χρειώδη της εκστρατείας, έντεκα πάνε μπροστά κι ο Σβέικ από πίσω, έντεκα στρατηγοί, ένας παραπάνω δηλαδή, από τους Δέκα Αθηναίους ομολόγους τους, που τα έκαναν θάλασσα στις γκρίζες ζώνες της Ασπρης Θάλασσας, αντιθέτως όμως εμείς κι από πόλεμο κατέχουμε κι από σ...

Και επίσημα από σήμερα ξεκινάει η προεκλογική περίοδος. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Με παραμύθια θα την βγάλω. Συνάντησα στον διαδίκτυο, ένα σύντροφο στην ίδια θέση με εμένα. Τι να πεις και τι να γράψεις… «Είχα σκοπό να γράψω κάτι γενικό. Δεν ξέρω τι. Κάτι για αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου. Αλλά ο γιατρός μου – ο θεός να μου κόβει χρόνια, να του δίνει δέκατα – με συμβούλεψε ότι θα ήταν βαρετό. «Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τέτοια πράγματα», μου είπε. «Γράψε καλύτερα ένα παραμύθι, πάντα άρεσαν τα παραμύθια στους ανθρώπους». Έτσι λοιπόν αποφάσισα να σας πω ένα παραμύθι. Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια όμορφη γειτονιά, σε κάποια γωνιά του κόσμου. Οι κάτοικοι της ήταν περήφανοι γι' αυτή. Πίστευαν ότι ζούσαν στην πιο όμορφη γειτονιά του κόσμου – κι ακόμα το πιστεύουν. Όλα φαίνονταν τέλεια. Ήταν τόσο ευτυχισμένοι που αγνοούσαν τι συνέβαινε στον υπόλοιπο κόσμο, παρόλο που ο υπόλοιπος κόσμος δεν τους αγνοούσε. Υπήρχε όμως κάτι σ' αυτή την πόλη που έκανε τους κατοίκους της να ...