Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Πόσα παραμύθια πια…

«Αν θυμάσαι ότι αυτά που ακούς τα έχεις ξανακούσει καμπόσες φορές, μην ανησυχείς μέχρι την κάλπη θα έχεις ξεχάσει»
Καταληκτική ημερομηνία η 4η Οκτωβρίου, για να ξεχάσουν οι καμένοι, τα θύματα του χρηματιστηρίου (καλά αυτοί το έχουν ξεχάσει προ πολλού), για ξεχάσουν οι άνεργοι, για να ξεχάσουν οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι. Για να ξεχάσει η ελληνική κοινωνία που για τριανταπέντε χρόνια βολοδέρνει ανεμίζοντας ποτέ μπλε και πότε πράσινες σημαίες.
Το εκλογικό σώμα για άλλη μια φορά θα συνταχθεί στη μεγάλη του πλειοψηφία με τους ισχυρούς, για να συνεχίσει το κομματικό κράτος να ζει και να βασιλεύει.
Δυστυχώς έχει δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι η εναλλαγή κάθε τέσσερα ή οκτώ χρόνια των κομμάτων εξουσίας, φέρνει και την αλλαγή στην κοινωνία. Δυστυχώς η μνήμη μας σβήνει πολύ εύκολα το παρελθόν, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε το παλιό σαν νέο.
«Πάμε για την νέα αλλαγή» λέει ο Γεώργιο Παπανδρέου, ο εγγονός του Γεωργίου Παπανδρέου πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδος και υιός του Ανδρέα Παπανδρέου πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδος.
«Θέλουμε ισχυρή πλειοψηφία και νωπή λαϊκή εντολή, για να προχωρήσουμε στις μεταρρυθμίσεις, και να αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση διακηρύσσει ο Πρωθυπουργός κ. Κωνσταντίνος Καραμανλής, ανιψιός του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας και πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Για να δούμε πόσο θα συνεχιστεί η δυναστεία και ποσά χρόνια αυτός ο Λαός θα αντιμετωπίζει στωικά την μοίρα του;
…………………………………………………………………………………………..
Σε λιγότερο από ένα μήνα, θα κριθεί η δική μας αξιοπιστία, θα κριθεί η αντοχή μας για άμυνα μπροστά σ’ αυτήν την ισοπέδωση άξιων, θα κριθεί η συμπεριφορά μας και η αλληλεγγύη απέναντι στις επόμενες γενιές, απέναντι στα παιδιά μας.
Θα κριθεί αν αυτά που καταγγέλλουμε για τα κόμματα εξουσίας τα εννοούμε.
Ασφαλώς και δεν περιμένω τίποτα. Για άλλη μια φορά θα θριαμβεύσουν τα ψευτοδιλήμματα και ο κομματικός πατριωτισμός.

Αυτά που συμβαίνουν κάθε προεκλογική περίοδο, δεν μου προκαλούν πλέον καμία εντύπωση. Η επανάληψη της ίδιας εικόνας με μικρές ίσως παραλλαγές εκσυγχρονισμού, έχει περάσει στο υποσυνείδητο μου όπως όλα τα έθιμα.
Το Πάσχα ψήνουμε αρνιά, τα Χριστούγεννα φτιάχνουμε κουραμπιέδες και μελομακάρονα, την Ανάσταση τσουγκρίζουμε αυγά. Αυτήν την περίοδο γουστάρουμε να ακούμε παραμύθια. Πλημμυρίζουμε από πολύχρωμες αφίσες, λύνουμε όλα τα προβλήματα που δεν μπορέσαμε να λύσουμε σε τέσσερα χρόνια, απολαμβάνουμε παροχές και υποσχέσεις, έρχονται πιο κοντά η άνθρωποι. Ο πολιτικός λόγος που ξεπερνάει τα όρια της επανάληψης και της περίστασης, αποτελεί την ευχαρίστηση νότα όλου αυτού του πανηγυριού, όμως μια νότα που να ακουστεί μέσα σ’ αυτήν την συγχορδία της φασαρίας.
Ο πολιτικός λόγος που ξεπερνάει τις καταληκτικές ημερομηνίες των εκλογών και αγωνία για το μέλλον αυτής της χώρας, που δεν προσδοκά πρόσκαιρα κέρδη αλλά ανοίγει δρόμους για το αύριο, αποτελεί πλέον παραφωνία σ’ αυτόν τον συγχρονισμό της μαλακίας
Οι εκλογές έχουν αποκτήσει εθιμικό χαρακτήρα. Λόγια ψεύτικα και μεγάλα. Ρετουσαρισμένα πρόσωπα. Τετριμμένα συνθήματα. Σε τίποτα δεν διαφέρουν όλα τούτα από τα πανηγυριώτικα στολίδια.
Αυτοί που βλέπουν τις εκλογές σαν ύψιστη πολιτική διαδικασία, αντιμετωπίζονται δυστυχώς, σαν ταραξίες που θέλουν να χαλάσουν την γιορτή…

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Μπλε και πράσινο = μαύρο

Ανακατεύοντας το μπλε με το πράσινο χρώμα τι χρώμα θα προκύψει; Μαύρο. Ένα παλαιότερο σατυρικό κείμενο από το διαδίκτυο επίκαιρο αυτές τις μέρες, μιας και η λερναία ύδρα του δικομματισμού φαίνεται πως είναι ανίκητη. Ο δικομματισμός σήμερα. Τα χρώματα των δύο κεφαλιών έχουν αναμειχθεί και είναι μόλις διακριτά το ένα από το άλλο.
Ο δικομματισμός είναι ένα ελληνικό πόκεμον το οποίο αποτελεί εξέλιξη της λερναίας ύδρας. Ως γνωστό, ο Ηρακλής σκότωσε τη λερναία ύδρα σε μία από τις αποστολές του, αφήνοντας τεράστιο αριθμό αρχαίων πολιτικών, στην ανεργία.
Μετά τη νίλα της λερναίας ύδρας, οι άλλες λερναίες ύδρες - με μέσον όρο κεφαλιών 2 έως 5 - παραδειγματίστηκαν και άφηναν τους κατοικούντες τη γύρω τους περιοχή, να αποφασίζουν ποιo κεφάλι αυτή θα χρησιμοποιεί για να ρημάζει τον τόπο.
Στην Ελλάδα ζει μία λερναία ύδρα με δύο κεφάλια, για αυτό και ονομάζεται δικομματισμός.
Ονοματολογία και ιδιότητες
Ο δικομματισμός έχει δύο κεφάλια, όπως αναφέραμε, από τα οποία, αυτό που ρημάζει ονομάζεται κυβέρνηση και αυτό που ροχαλίζει ονομάζεται αντιπολίτευση.
Μέχρι πρότινος η αντιπολίτευση διασκέδαζε τον κόσμο με το να λέει πάντα το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έλεγε η κυβέρνηση, αλλά από το 2000 και μετά συμφωνούν και οι δύο στον τρόπο με τον οποίο πρέπει να γίνεται το ρήμαγμα.
Η διασκεδαστική και ενίοτε εποικοδομητική κριτική αντικαταστάθηκε από ένα βαρετό ροχαλητό, που συνήθως διαρκεί 4 χρόνια.
Προς το τέλος της τετραετίας ροχαλητού, η αντιπολίτευση ξυπνάει από τον λήθαργο, τινάζει το νυσταλέο της κεφάλι και τρέχει να επισκεφθεί την περιφέρεια της χώρας, την οποία ξαφνικά θυμάται και συμπονά.
Από την άλλη η κυβέρνηση ρημάζει επί 4 χρόνια και προς το τέλος της τετραετίας θυμίζει σε όλους πόσο ενοχλητικό είναι το ροχαλητό της αντιπολίτευσης. Τότε, ο τοπικός πληθυσμός διαλέγει κεφάλι και η ζωή συνεχίζεται.

Το κάθε κεφάλι ονομάζεται αλλιώς και κόμμα και ο μόνος τρόπος να ξεχωρίσει κανείς το ένα από το άλλο, όταν τα κοιτάει σε φωτογραφία ή βλέπει τις αντιδράσεις τους, είναι να προσέξει στο μέτωπο, όπου και το κάθε κεφάλι έχει από μια χαρακτηριστικού χρώματος βούλα. Πράσινη το ένα, γαλάζια το άλλο.
Εφόσον κάποιος δεν κοιτάξει τη βούλα και δεν ξέρει από προηγουμένως είναι αδύνατον να ξεχωρίσει ποιο είναι το ενεργό και ποιο το ανενεργό κεφάλι.
Οι κοινές ιδιότητές τους είναι:
• Καθόλου ή σχεδόν καθόλου μυαλό.
• Και τα δύο ρημάζουν όταν είναι ενεργά και ροχαλίζουν όταν είναι ανενεργά.
• Είναι δύσκαμπτα και δυσκίνητα.
• Πάσχουν από πλήρη έλλειψη φαντασίας.
• Όταν μιλάνε η γλώσσα τους είναι άκαμπτη σαν ξύλο.
Το τέρας φωλιάζει στο μέγαρο Μαξίμου και βρυχάται από εκεί, ενώ όταν τα δύο κεφάλια διαφωνούν, επιδίδονται σε αγώνα βρυχηθμών στο κοινοβούλιο ή βουλή. Σχεδιάζει δε τις επόμενες κινήσεις του είτε στη Ρηγίλλης, είτε στη Τρικούπη.
Εξέλιξη
Ενώ ο δικομματισμός αποτελεί εξέλιξη της λερναίας ύδρας, δεν αποτελεί το τελικό στάδιο της εξελικτικής διαδικασίας πόκεμον στην οποία υπάγεται.
Το τρίτο στάδιο εξέλιξης είναι η ύδρα με τα δύο σιαμαία κεφάλια. Με άλλα λόγια πρόκειται για ένα κεφάλι με μία συνείδηση αλλά δύο πρόσωπα.
Η αμερικάνικη λερναία ύδρα λόγου χάρη έχει ήδη φτάσει σε αυτό το επίπεδο όπως και η γαλλική.
Η βρετανική ύδρα έχει τρία σιαμαία κεφάλια ενώ η γερμανική πέντε, τα οποία συνήθως παίζουν σε συνδυασμό των 2 κυβερνώντων και 3 αντιπολιτευόμενων.
Ρόλος
Οι λερναίες ύδρες ανά τον κόσμο παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο. Κρατούν τον κόσμο να πιστεύει ότι έχει το δικαίωμα επιλογής και αναλαμβάνουν τον κλασσικό ρόλο της ύδρας: το ρήμαγμα.
Χωρίς αυτές ο καθένας νομίζει ότι πρέπει να αναλάβει τον ρόλο ο ίδιος - βλ. Αφγανιστάν, Σομαλία - και αυτός ζήλος συχνά οδηγεί στην καταστροφή. Με άλλα λόγια οι ύδρες επιβεβαιώνουν ότι η καταστροφή συνεχίζεται μεθοδικά και οργανωμένα.

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Λες και δεν χωράω πουθενά

Οι εκλογές, έχουν έντονα τα στοιχεία της επανάληψης και επειδή αυτός ο χρόνος για μας που απέχουμε είναι πολύτιμος, ας κάνουμε μια ανάδρομη σε αγαπημένους προβληματισμούς που δυστυχώς ακόμα παραμένουν.
Ο προεκλογικός χρόνος αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για επιστημονική έρευνα, που έχει να κάνει με ανθρώπινες συμπεριφορές. Απ΄ όλα έχει ο μπαξές. Δεν είναι μόνο τα κόμματα, οι υποψήφιοι, οι οπαδοί, τα ΜΜΕ, ολόκληρη η κοινωνία μπαίνει σε μια μάχη ανελέητη που ξεπερνάει σε αγριότητα μάχες τακτικού πολέμου.
Όλα τα μέσα στην υπηρεσία του σκοπού, που δεν έχει να κάνει με την υπεράσπιση της πατρίδας αλλά με την διασφάλιση, στο μεγαλύτερο μέρος των αντιμαχομένων, ταπεινών συμφερόντων.
Κρυφές κάμερες συνομωσίες, παράπλευρα κτυπήματα, αδελφικά μαχαιρώματα, ανίερες συμμαχίες, προδοσίες, δολώματα, εκβιασμοί, ψευτοδιλήμματα, επικοινωνιακές μαλακίες. Όλα αυτά και αλλά πολλά, αποτελούν τα όπλα της παράπλευρης σύγκρουσης, που αποτελεί και την ουσιαστική σύγκρουση, η άλλη, η σαπουνόπερα που διαδραματίζεται στην κεντρική σκηνή είναι το άλλοθι του «πολιτισμού μας».
………………………………………………………………………………………….
Σημασία έχει η πρόθεση
………………………………………………………………………………………….
Μόνιμα αμυνόμενος σε μια κοινωνία, που με θέλει μετρημένο. Κομμένο και ραμμένο σε μέτρα πυγμαίου για ν’ αναλάβει εκείνη ως γίγαντας να με προστατεύσει.
Μια κοινωνία που προσπαθεί να μου προσάψει ενοχές και αμαρτίες.
Αλήθεια, τι θα πει αμαρτία; Ερώτηση, με κάθε δικαίωμα πονηριάς που μου έδινε η παρορμητική ηλικία
Μαζί της έφτιαχνα παραμύθια. Στο τέλος της διήγησης είχαμε καταλήξει στο συμπέρασμα. Σημασία έχει η πρόθεση...

«Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στη λύτρωση. Αρετές που οδεύουν για εξαργύρωση στα κοινωνικά και δημόσια ταμεία. Ψέματα που αναζητούν την ψυχική θαλπωρή. Ειλικρίνειες που οδηγούν στην ταπείνωση. Πάθη που ευλογούνται. Και απάθειες που θυμίζουν ψυχική τεμπελιά».
Έτσι πέρναγε η νύχτα .Διώχναμε τα κακά πνεύματα ξορκίζαμε το καλό και το κακό.
Στη συνέχεια του απολογισμού της... «Ξημερώσαμε γεμάτοι από άγιους φονιάδες, όσιες πόρνες και μαρξιστές ληστές».
«Ξημερώσαμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο ψευδοπροφήτες και μεσσίες. Δειλούς και υπολογιστές συζύγους. Εμπόρους δασκάλους και παπάδες. Υποκριτές πιστούς. Φυτά - πολίτες και νεκρωζώντανους υπηκόους. Τα αργύρια της προδοσίας δεν οδηγούσαν τελικά στην συκιά αλλά στην καταξίωση».
Σημασία έχει η πρόθεση.
Βυθίστηκα ξανά, σε μια κατάσταση γνώριμη. Μόνος μου, λες και δεν χωράω πουθενά. Σε κανέναν σύλλογο, σε καμία ομάδα, σε κανένα κόμμα...

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Γελούν μαζί μας οι σημαίες μας

Υπάρχει απογοήτευση στον κόσμο της αριστεράς μετά την απόφαση των στρατηγών να πορευτούν σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση χωρίς αρχηγό. Εμένα με απογοήτευσε περισσότερο η αποστρατεία του Αλέκου Αλαβάνου. Η απώλεια δεν είναι μόνο για την αριστερά είναι για την πολιτική που χρόνια τώρα ψάχνει να βρει την χαμένη της τιμή. Είναι οι ώρες τέτοιες που δεν θα ήθελα να συμβάλω σ’ αυτό το κλίμα ηττοπάθειας . Ένα τραγούδι από το Στάθη για να διασκεδάσουμε τις στιγμές
«Πώς το έλεγε εκείνο το ωραίο τραγούδι; τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν για πόλεμο στο μακρυνό Ιράν, εμείς κινήσαμε έντεκα! Στρατηγοί, εννοείται. Όλοι επικεφαλής του καλού στρατιώτη Σβέικ, όστις με την ευκαιρία κουβαλάει τα άρματα, τις σημαίες, τα κατσαρολικά και τα λοιπά χρειώδη της εκστρατείας, έντεκα πάνε μπροστά κι ο Σβέικ από πίσω, έντεκα στρατηγοί, ένας παραπάνω δηλαδή, από τους Δέκα Αθηναίους ομολόγους τους, που τα έκαναν θάλασσα στις γκρίζες ζώνες της Ασπρης Θάλασσας, αντιθέτως όμως εμείς κι από πόλεμο κατέχουμε κι από στρατηγούς υπερέχουμε,
Είμαστε εμείς οι υπέρ Αχαϊκής Συμπολιτείας πολεμήσαντες - όταν ψάχνει για ήρωες το μέλλον εμάς θα δείχνει, τον Μήτσο. Όλοι για έναν κι ένας για όλους - συνωστισμός όλοι εμείς με μια ψυχή. Όλοι εμείς: ένας καλός στρατιώτης Σβέικ και μπροστά οι έντεκα στρατηγοί μας!
Λαμπροί μέσα στις πανοπλίες τους, το ένα φτερό στις περικεφαλαίες μεγαλύτερο απ' το άλλο, μέσα στα κόκκινα ντυμένοι, σωστοί Λακεδαιμόνιοι, μη φαίνονται τα αίματα, έντεκα
Στρατηγοί, ένας κι ενας! (κι ένας στρατιώτης: όλοι εμείς: ο Σβέικ), έντεκα στρατηγοί, μέγα στρατήγημα να στρατηγεύουν ένας κάθε μέρα, ώσπου να τις νικήσουμε όλες κι άλλες μέρες να μην έχουμε πια.
Κι αν γελούν μαζί μας οι σημαίες μας, είναι άριστος ο οιωνός, χαρούμενος (κι ας διαδίδουν «χαζοχαρούμενος» οι σκεπτικιστές), κι αν μπήκαν μέσα στην Πόλη οι εχθροί, φύγαμε εμείς, το σκάσαμε και τους τη σκάσαμε!
Μάλιστα σε αυτό συμφωνήσαμε όλες οι συνιστώσες, μόνον η συνισταμένη διαφώνησε: ο καλός στρατιώτης Σβέικ, no problem»

Χωρις συγκίνηση παρακολουθώ τα γεγονότα. Δυστυχώς για άλλη μια φορά με αφήνει παγερά αδιάφορο αυτή η διαδικασία. Πολύ θα ήθελα να υποστήριζα με φανατισμό ένα κόμμα, όπως υποστηρίζω την ποδοσφαιρική μου ομάδα, γιατί χωρίς τον φανατισμό να σε τυφλώνει το θέαμα είναι απογοητευτικό.
…………………………………………………………………………………………..
Στις εκάστοτε εκλογικές αναμετρήσεις δοκιμάζονται πάνω απ’ όλα οι ανθρώπινες σχέσεις.
Ποτέ οι Έλληνες δεν αντιμετώπισαν τις εκλογές με αδιαφορία. Η κρίση της πολιτικής ζωής του τόπου, ακόμη δεν έχει καταφέρει να πλήξει αυτήν την περίοδο της προεκλογικής «γιορτής».
Συμβαίνουν πολλά παράξενα σ’ αυτό το τρελό πανηγύρι που λαμβάνει χώρα κάθε φορά που καλούμαστε να αναδείξουμε τους εκπρόσωπους μας στο κοινοβούλιο ή τους τοπικούς άρχοντες στους δήμους. Βλέπεις φίλους να σε εγκαταλείπουν και εχθρούς να σε ασπάζονται. Νομίζεις πως βρίσκεσαι σε ένα μεγάλο χορό μεταμφιεσμένων, με λύκους που γίνονται αρνάκια και αρνάκια έτοιμα να σε κατασπαράξουν.
Στο τέλος της γιορτής βέβαια δεν είναι όλα όπως πριν και αυτό είναι το ευεργέτημα, για μια κοινωνία που πολλά πράγματα έχει μάθει να τα αντιμετωπίζει επιδερμικά. Ψεύτικες φιλίες καταρρέουν και αναδεικνύονται οι πραγματικές. Οι σχέσεις επαναπροσδιορίζονται, απαλλαγμένες πια απ’ όλα εκείνα τα αδύνατα σημεία που κάηκαν στην προεκλογική δοκιμασία. Είναι η άλλη πλευρά μιας πραγματικότητας, που δεν της δίνουμε και μεγάλη σημασία. Μπροστά στην προεκλογική μέθη εξυψώνουμε τα φούμαρα και βάζουμε σε δεύτερη μοίρα αξίες που επί αιώνες έχουν μείνει αναλλοίωτες. Είναι αυτές οι αξίες που χαρακτηρίζουν τις σωστές ανθρώπινες σχέσεις και που κάποια στιγμή θα βγάλουν από το βάλτο την πολιτική ζωή του τόπου.
…………………………………………………………………………………………..
Επειδή χρόνια τώρα έχω πιει και έχω μεθύσει, δεν με πιάνει άλλο πλέον, το αλκοόλ αυτής της περιόδου. Το ενδιάμεσο κείμενο το έχω γράψει κάποια παραμονή περασμένης προεκλογικής περιόδου.

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Για τον Πινόκιο δεν θα σας γράψω

Και επίσημα από σήμερα ξεκινάει η προεκλογική περίοδος. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Με παραμύθια θα την βγάλω. Συνάντησα στον διαδίκτυο, ένα σύντροφο στην ίδια θέση με εμένα. Τι να πεις και τι να γράψεις… «Είχα σκοπό να γράψω κάτι γενικό. Δεν ξέρω τι. Κάτι για αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου. Αλλά ο γιατρός μου – ο θεός να μου κόβει χρόνια, να του δίνει δέκατα – με συμβούλεψε ότι θα ήταν βαρετό. «Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τέτοια πράγματα», μου είπε. «Γράψε καλύτερα ένα παραμύθι, πάντα άρεσαν τα παραμύθια στους ανθρώπους». Έτσι λοιπόν αποφάσισα να σας πω ένα παραμύθι.
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια όμορφη γειτονιά, σε κάποια γωνιά του κόσμου. Οι κάτοικοι της ήταν περήφανοι γι' αυτή. Πίστευαν ότι ζούσαν στην πιο όμορφη γειτονιά του κόσμου – κι ακόμα το πιστεύουν. Όλα φαίνονταν τέλεια. Ήταν τόσο ευτυχισμένοι που αγνοούσαν τι συνέβαινε στον υπόλοιπο κόσμο, παρόλο που ο υπόλοιπος κόσμος δεν τους αγνοούσε. Υπήρχε όμως κάτι σ' αυτή την πόλη που έκανε τους κατοίκους της να ντρέπονται και να μην το πολυσυζητούν δημοσίως. Αυτό το κάτι ήταν μια ψυχιατρική κλινική, που φιλοξενούσε όλους αυτούς που μες στη τρέλα τους αμφισβητούσαν την ευτυχία των υπολοίπων. Πραγματικά τρελοί... Το χειρότερο απ' όλα ήταν ότι ανέβαιναν πάνω στους τοίχους της κλινικής και χάλαγαν τον κόσμο με τις φωνές τους. Λέγανε πράγματα ακατανόητα που δύσκολα θα μπορούσαν να μεταφραστούν στη γλώσσα των κατοίκων.

Κάπου-κάπου αυτοί οι τρελοί δραπέτευαν. Θυμάμαι μια φορά που είχαν κλειστεί σε μια σχολή. Από κει φώναζαν τα όνειρα τους και τραγούδαγαν τους ύμνους, που έσκιζαν τα αυτιά των ευτυχισμένων. Πολλοί θα αναρωτιέστε τι απέγιναν όλοι αυτοί οι δραπέτες όταν τους πιάσανε. Πώς τους τιμώρησαν; Έχετε ακούσει που λένε ότι η ίδια θεραπευτική αγωγή μπορεί να έχει διαφορετικά κι αντιφατικά αποτελέσματα; Κάπως έτσι έγινε κι δω. Άλλους τους επέστρεψαν στην κλινική να συνεχίσουν τη θεραπεία τους, άλλους – που ήταν σε χειρότερη κατάσταση – τους έκλεισαν στην απομόνωση για παραδειγματισμό. Η μεγαλύτερη, όμως επιτυχία των γιατρών ήταν αυτοί που σωφρονίστηκαν. Όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο, κατάφεραν να κλείσουν τα μάτια τους και να δουν την ευτυχία που έχαναν τόσο καιρό, κι έτσι αφέθηκαν ελεύθεροι.
Αυτή η ψυχιατρική κλινική ήταν το αρχαιότερο κτίριο της γειτονιάς. Η αλήθεια είναι πως κάθε γειτονιά του κόσμου είχε μια τέτοια κλινική. Ακόμα και σήμερα... Κι πάντα υπήρχαν – και υπάρχουν – αρκετοί πρόθυμοι γιατροί που προσπαθούν να τους θεραπεύσουν με τις συμβουλές τους...»
Αύριο θα συνεχίσουμε με την κοκκινοσκουφίτσα και τον κακό λύκο. Για τον Πινόκιο δεν θα σας γράψω τις περιπέτειες του τις δείχνει η τηλεόραση σε συνέχειες…

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...