Πέμπτη 15 Μαΐου 2008

Που επιστρέφει κανείς όταν πρέπει;



Μπορεί να μη καθορίζουν οι εποχές τους αγώνες, κάποιοι μήνες όμως, έχουν ταυτισθεί μαζί τους. Ο Μάης της Γαλλίας του 1968 άλλαξε το νόημα του πληθυντικού και του ενικού, άλλαξε την γαλλική γλώσσα. Ο πληθυντικός έπαψε να σημαίνει σεβασμό στον συνομιλητή. Και ο ενικός, από δείκτης κατωτερότητας του συνομιλητή, από τότε σημαίνει αποδοχή, φιλία και αλληλεγγύη.
«Τον Μάη λένε πως βρέξει» και μπορεί να συμβεί. Τον Μάη όμως δεν χρειάζεται να πουν πως θα ανθίσει και ανθίζουν όλα. Και τα λουλούδια, για να στολίσουν χαρές και πίκρες.
…………………………………………………………………………………………..
Οι «Πολίτες εν δράσει» ταρακούνησαν για άλλη μια φορά τα λιμνάζοντα ύδατα της τοπικής μας κοινωνίας, προβληματίζοντας τους θεατές, που παρακολουθούν το έργο εκ του μακρόθεν και ευελπιστούν σε ένα αίσιο τέλος. Τους θύμισαν ότι και αυτοί μαζί με αυτούς, έχουν ένα ρόλο σ’ αυτή την προσπάθεια και το τέλος που περιμένουν στην λύση των μακροχρόνιων προβλημάτων είναι και δική τους υπόθεση. Τους θύμισαν την ιστορία, που τίποτα δεν χαρίζεται αλλά καταχτιέται έτσι και μόνο έτσι, με διαρκείς αγώνες και κάτω από βροχή…
Σε αυτή την βασανισμένη πόλη, οι προσπάθεια αυτού του μικρού πυρήνα ενεργών πολιτών, μας επιτρέπει ακόμα να ελπίζουμε
…………………………………………………………………………………………..
Αφορμή μου έδωσε ένα σχόλιο πριν απ’ το τραγούδι «όλα σαν όνειρα περνούν» «Μην ψάχνεις τον κόσμο να βρεις τίποτα. Ό, τι είναι να βρεθεί βρίσκεται ήδη κοντά σου, δίπλα σου, στο απέναντι μπαλκόνι. Όταν πρόκειται να συμβεί η συνάντηση, οι δρόμοι, λες και έχουν συνεννοηθεί, αν και παράλληλοι, προσποιούνται ότι τέμνονται και έρχονται τα βήματα κοντά. Σαν να υπάρχει ένας αόρατος κόσμος μέσα στον κόσμο που κινεί νήματα κι εμείς σαν μαριονέτες οδεύουμε σ’ αυτό που νομίζουμε τυχαίο και τελικά είναι μοίρα. Κι ύστερα; Κι ύστερα όλα σαν όνειρα περνούν, αν δεχτούμε ότι τα όνειρα δεν μένουν πιστά στο δημιουργό τους και όταν ξημερώνει φοράνε τα ρούχα μας και βγαίνουν στους δρόμους αναζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία σ’ ένα δεύτερο κορμί. Που επιστρέφει κανείς όταν πρέπει;»
…………………………………………………………………………………………..
Στο δρόμο του αγώνα. Για να στολίζουν τα μαγιάτικα λουλούδια τις νίκες μας.


Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Αυτά που έζησα τρομάζουνε το χρόνο



Το Μάη λένε πως βρέξει, έγραφα τον Μάρτη και δεν διαψεύστηκαν. Εμείς όμως εκεί, στάσιμοι, καρφωμένοι στο σημείο που το μυαλό άφησε να το παρασύρουν όλοι οι δυνατοί άνεμοι για να έχει να λέει για τα ταξίδια. Ακίνητοι και φευγάτοι. Σιγά τι είναι τα χρόνια. Αποσυμπιεσμένες στιγμές κατά μια έννοια. Αφού πρέπει να μεγαλώσουμε, ας το κάνουμε με λίγη αξιοπρέπεια. Υπάρχουν δυο σχολές γύρω από την θεωρία του χρόνου, υποστηρικτές της πρώτης αυτοί που τον αποσιωπούν, πιστεύοντας πως έτσι σταματάει να μετράει. Στην δεύτερη, με αυτούς και εγώ, αυτοί που αυτοσαρκάζουν τα χρόνια που περνούν, χωρίς το φόβο της πρόσθεσης και λίγο παραπάνω. Είναι αυτοί που ξορκίζουν το κακό απαξιώνοντας τον φόβο.
………………………………………………………………………………………….
Και σαράντα πήγα και έφυγα τρέχοντας, ψάχνοντας αλλού την ηλικία μου. Το χρόνο δεν τον μετράμε πλέον με κεριά γενεθλίων. Το χρόνο τώρα τον μετράμε με απουσίες.
Μεγαλώνουμε περιστρεφόμενοι γύρω από τον ίδιο άξονα. Δεν αλλάζουμε, ο εαυτός μας ξανά. Σε μια ισορροπία εύθραυστη και προσποιούμενη και με τη θεωρία πάντοτε στο τσεπάκι, να ντύνει την πράξη, να μας δικαιολογεί τα βήματα. Που δεν μετρήσαμε και τα κάναμε. Που όλα τα λογαριάσαμε, φοβηθήκαμε τελικά και δεν τα κάναμε, μία η άλλη.
…………………………………………………………………………………………..Θυμάστε ένα κείμενο που έγραψα παλιότερα για τις ευεργετικές επιπτώσεις της πρεσβυωπίας; Ε! λοιπόν αυτή η καλπάζουσα πρεσβυωπία, που λειτουργεί σε αντιστάθμισμα του χρόνου του αδυσώπητου, σβήνει πολλά από τα μελαγχολικά σημάδια του. Αφαιρεί στα δικά μας, στραβά μάτια πολλά χρόνια που μας επιβαρύνουν. Στον καθρέπτη συνεχίζουμε να βλέπουμε, αφού δεν βλέπουμε, καστανά τα γκρίζα μας μαλλιά και χωρίς ίχνος ρυτίδας το σκαμμένο πρόσωπο μας. Μας ενεργοποιεί τη μνήμη και αυτό είναι, μεγάλο πλεονέκτημα στην ανηφόρα της ζωής.
…………………………………………………………………………………………..
«ο έρωτας είναι πράξη ακραία και οριακή. Και ή τη ζεις με τα όλα της – συμπεριλαμβανομένης της ολικής καταστροφής ενίοτε – η την προσπερνάς, κι όταν γκριζάρεις ψάχνεις τοίχους να ματώσεις το κεφάλι σου που δεν την έζησες».
Λοιπόν για να πούμε την αλήθεια δεν φτάνει η πρεσβυωπία για να βγάλουμε την ανηφόρα, είναι αυτά που ζήσαμε και σε μένα αυτά μου επιτρέπουν να διατηρήσω το κεφάλι μου σώο και αβλαβές...

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...