Τελευταία σελίδα αριστερά

Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δεν ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει. Πάντα λάτρευα τους κύκλους, όχι αυτούς, του περιορισμού, που βάζουν φραγμούς στην ελευθερία και επιβάλλουν το σύστημα. Τους κύκλους εκείνους του χρόνου που κάποια στιγμή απονέμουν δικαιοσύνη. Τι το θυμήθηκα… Αυτές τις μέρες τα έχω βάλει με τη μνήμη μου. Με ποια κριτήρια κάνει επιλογές ανάμεσα στις αναμνήσεις. Αναρωτιέμαι γιατί μου έφερε στο προσκήνιο αυτό και όχι κάποιο άλλο. Οκτώβριος, ένας ανάποδος μήνας. Υπήρξαν στιγμές του, που δεν θα ήθελα να τις θυμάμαι, ευτυχώς που το μυαλό μου τις περισσότερες φορές υπήρξε συνεργάσιμο σ’ αυτήν μου την επιθυμία. Ξεφυλλίζω άλμπουμ παλιών φωτογραφιών, παλιές ατζέντες, δυσδιάκριτες σημειώσεις, προκαλώντας τον Οκτώβρη να μου φέρει ενώπιον μου, το γεμάτο συρτάρι του αρχείου του. Σεργιανάω σε μέρες εκλογών, από το 1974. Χάνομαι μέσα σε μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις, δυναμικές διεκδικήσεις. Οι στόχοι δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Απογο...

Το έχω σε κακό να φύγει ο   Σεπτέμβρης και εγώ να γράφω για μαύρα.   Δυστυχώς όμως,   πράγματα που θα έπρεπε   να έχουν περάσει στην ιστορία,   βγήκαν από εκείνο το «χρονοντούλαπο», που μας έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου    και φτου απ’ την αρχή. Για τον Σεπτέμβρη, που μας ταρακούνησε και μου στέρησε το ετήσιο προσκύνημα στα βιβλιοχαρτοπωλεία. Κάθε χρόνο ανελλιπώς,   αυτήν την εποχή αγοράζω κασετίνες, μολύβια γόμες πλαστελίνες τετράδια διαβήτες ξύστες και κάποιες φορές, όταν έχει φθαρεί, σχολική τσάντα. Για μένα όλα αυτά. Τι τα κάνω; Ξορκίζω το χρόνο και ενισχύω τη μνήμη. Ένα παλαιότερο κείμενο, γιατί μπορεί ο ουρανός να μαύρισε, ποτέ όμως δεν θα ξεχάσει το γαλάζιο. Στον ουρανό γεμάτες βαριές μάζες σύννεφα, προμηνύουν την καταιγίδα. Αυτή την ώρα της ημέρας που άρχισε φανερά να μικραίνει, χαραμάδες ρόδινες και χρυσές σου δημιουργούν απορίες. Ένα κράμα από μυρωδιές του Φθινοπώρου, που επιβεβαιώνει την παρουσία του και του καλοκαιριού που...

Για να είμαστε ειλικρινείς, είχαν προηγηθεί πολλά κρυφά και φανερά, για να φτάσουμε στην ευκολία να στηριχτεί ένα φασιστικό μόρφωμα,   από   425. 990   αποτυπώματα που «βρέθηκαν πάνω στο μαχαίρι   του φονιά», όπως ευρηματικά γράφει ένα πανό που ανήρτησαν   στο γήπεδο οπαδοί της «Ομόνοιας» Κύπρου. Μπορεί να θεωρούνταν αιρετικά   τα κείμενα,   τότε που εξέφραζα με   κάθε τρόπο την αντίθεση μου, σε κάθε είδους εθνικιστικές εκδηλώσεις, ακόμα και   με αφορμή κάποιες   επιτυχίες, σε διάφορα αθλητικά γεγονότα.     Πολλοί   από εκείνους   τους   ελληνάρες με   τα   βαμμένα γαλανόλευκα πρόσωπα,   ξέρετε με πόση ευκολία   έντυσαν την φασιστική οργάνωση με κοινοβουλευτικό μανδύα;   Πέρα λοιπόν   από την κρίση,   είχαμε   για χρόνια, μια   κομπλεξική στάση του δικομματισμού, όπως εκείνη  "της μεγάλης ιδέας"  για   να καλύψει η χώρα την ανεπάρκεια της, μέ...

Αυτά τα φαινόμενα της σήψης που παρακολουθούμε σε συνέχειες όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι   σενάρια της φαντασίας, δεν παίζουν ηθοποιοί. Είναι η σκληρή πραγματικότητα που απ’ ό,τι φαίνεται, έχουμε ασκηθεί πλέον τόσο, ώστε να μην μας εντυπωσιάζει. Ακόμα και αυτό το ακραίο   γεγονός   με την δολοφονία Παύλου Φύσσα την περασμένη εβδομάδα, έχω την αίσθηση ότι από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας,   παρότι καταδικάζει την εγκληματική ενέργεια,   το αντιμετωπίζει με την συνήθη απάθεια.   Χόντρυνε πολύ το πετσί στα χρόνια που προηγήθηκαν   και φυλάκισε   τα συναισθήματα.    Έχει ειπωθεί πως όλο και περισσότερο βλέπουμε τον κόσμο μπροστά ή πίσω από ένα γυαλί: είτε εκείνο του παρμπρίζ του αυτοκινήτου είτε της οθόνης της τηλεόρασης ή του υπολογιστή. Η περιπλάνηση, η άσκοπη διαδρομή στην πόλη μυρίζει ναφθαλίνη. Οι άξονες έχουν το λόγο, οι ασφαλτοστρωμένοι ιμάντες πάνω στους οποίους κινείται το ανθρώπινο εμπόρευμα σε μια γιγάντια αλυσίδα παραγωγής ...

Αυτό ήθελα να το γράψω από την αρχή,   η φόρτιση των στιγμών όμως, δεν το επέτρεπε. Τι δεν καταλαβαίνεις; Αυτή είναι η   φασιστική πολιτική.   Η βία, ο τρόμος,   το πνίξιμο κάθε διαφορετικής φωνής.   Ήταν θέμα χρόνου,     αυτή η φασιστική   οργάνωση να δείξει καθαρά το απεχθές της   πρόσωπο.   Αυτό το πρόσωπο   που δείχνουν   σήμερα τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε. Αυτό το πρόσωπο που γνώριζαν   και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να το εξωραΐσουν.   Τώρα αναγκασμένοι   από   τη στυγερή δολοφονία και τη λαϊκή κατακραυγή, αρχίζουν να την ανακαλύπτουν. Έπρεπε ένας αδελφός μας, ένας γιος μας, να θυσιαστεί για να ομολογήσουν όλοι ξεκάθαρα   πως   πρόκειται   για να ένα ναζιστικό κόμμα,   για νοσταλγούς του Χίτλερ.   Όταν κτυπούσαν τους άμοιρους μετανάστες, (αυτοί δεν είναι άνθρωποι),   που ήταν όλοι αυτοί που σήμερα σχίζουν τα ιμάτια τους;   Ελάχιστες φωνές από το χώρο της αριστεράς ...