Τελευταία σελίδα αριστερά

ΕΙΝΑΙ οι μέρες που περισσεύουν οι ευχές. Τελευταίες μέρες του νέου χρόνου, με τη φαντασία να σχεδιάζει και την ελπίδα της πραγμάτωσης. Δεν ζητάμε λαγούς με πετραχήλια, απλά πράγματα που τα έχουμε κατακτήσει εδώ και χρόνια ευχόμαστε να ζήσουμε. Την ελευθερία την ειρήνη και μια ανθρώπινη ζωή. Μου κάνει εντύπωση γιατί την επομένη της εκλογής τους οι αντιπρόσωποι του Λαού επιλέγουν να πορεύονται μακριά του. Στην ουσία αυτοτιμωρούνται, αφού απεμπολούν τη δύναμη στην οποία οφείλουν την ύπαρξή τους . Αντί μαζί με τον Λαό που τους ανέδειξε να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν τη λύση των προβλημάτων αναλώνουν τον ενδιάμεσο χρόνο έως τις επόμενες εκλογές, σε σχέδια που θα τους επιτρέψουν να επανεκλεγούν. Φανταστείτε τη δυναμική που θα αποκτούσε ο τόπος, ο κάθε τόπος και ιδιαίτερα η περιφέρεια που στενάζει, από την εγκατάλειψη, αν οι τοπικοί βουλευτές, με σύμμαχο τη λαϊκή δύναμη διεκδικούσαν λύσεις για τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζει η κάθε τοπική κοινωνία. Στην Κέρκυρα, η συνεχιζόμ...

Αυτές τις μέρες που φωτίζονται από την έκρηξη της Νεολαίας, βρεθήκαν ανάμεσα μας και άλλα παιδιά με κάποιες δεκαετίες φορτωμένα στις πλάτες τους να μπαίνουν στην παρέα των παιδιών χωρίς να φοβούνται να κοιτάξουν το καθρέπτη. Βρέθηκαν κοντά στα άλλα παιδιά τα θυμωμένα να λένε παραμύθια όχι για να τα αποκοιμίσουν. Να γλυκάνουν τη ψυχή τους και να τους δείξουν ότι υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα, να μάθουν και οι συνομήλικοι τους, αρκεί να πονέσουμε ξανά… Να πονέσουμε γι’ αυτή χώρα για αυτή πόλη. Ένα παραμύθι από τον Γιώργο Σκλαβούνο που δημοσιεύτηκε αυτό περιοδικό «ναι» Για τα την πόλη που μπορεί να γίνει τριανταφυλλένια Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα όμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο, που ζούσε σε μια γκρίζα αυλή μια γκρίζας πόλης. Αγαπούσε πολύ το χρώμα του, όπως και τα χρώματα από τα άλλα τριαντάφυλλα που έβλεπε στις γύρω αυλές. Μια μέρα κατάλαβε ότι, τα τριαντάφυλλα της γειτονιάς ανθίζανε μαζί και κάνανε παρέα, η ομορφιά τους μεγάλωνε και το άρωμα τους μεγάλωνε. Όμως το κόκκ...

Αυτή η εξέγερση είναι μια δοκιμασία, για ολόκληρη την κοινωνία. Θα δοκιμαστούνε αντοχές, θα δοκιμαστούνε ανοχές θα δοκιμαστούνε πολιτικές. «Στην ερημιά της πόλης ίσως συναντιούνται αυτές τις νύχτες οι σκέψεις των πολιτών. Μακάρι να κυκλοφορεί ακόμη και το πνεύμα της Αριστερές». Ευχή, κλείνοντας το άρθρο του στην «Καθημερινή» ο Αντώνης Καρκαγιάννης. Η αριστερά συνεχίζει να τρώει τις σάρκες της. Το ΚΚΕ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων. Κινέζικα τ’ ακούνε τα παιδιά όλα αυτά. Ευτυχώς που τα απολιθωμένα μυαλά δεν έχουν απέναντι τους καμένα μυαλά για να τα πιστέψουν. «ΚΑΤΑΝΟΩ τις πολιτικές σκοπιμότητες όσων εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ», υποστηρίζει ο Ανδρέας Ρουμελιώτης, δεν μπορώ να καταλάβω όμως τι μυαλό κουβαλάνε εκείνοι που τα πιστεύουν αυτά που λένε. Ποιος ΣΥΡΙΖΑ;! Κανέναν δεν ακούνε οι πιτσιρικάδες. Ή και ν' ακούνε, μπενάκης - βγαινάκης! Σαν ανέκδοτο ακούνε αυτές τις κατηγορίες. Τα παιδιά έχουν δικό τους μπαϊράκι. Αντιδρούν αυθόρμητα, αυθεντικά, γενναία. Υ...

Είμαστε στην αρχή…Τα παιδιά συνεχίζουν. Η εξέγερση, έχει ήδη πετύχει. Αφύπνισε χιλιάδες συνειδήσεις. Είναι αυθόρμητη. Αυτά τα παιδιά, που δεν πρόλαβαν να τους ελέγξουν το μυαλά, σήκωσαν πολλούς από τους καναπέδες. Δημιουργούνται αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Αλέξης γίνεται Σύμβολο της Νεολαίας. Ο Δεκέμβρης του 2008, έρχεται ύστερα από σαράντα χρόνια, από τον Μάη του 1968 να συμβολίσει την αντίσταση, να δημιουργήσει προϋποθέσεις να πάψουμε να είμαστε παθητικοί δέκτες, βουτηγμένοι στις πολυθρόνες και στην αποχαύνωση. Το έγκλημα ήταν προδιαγεγραμμένο. Κι εμείς όλοι συνένοχοι, αφήσαμε μια γενιά να βιώνει σαν εφιάλτη το μέλλον της. Αφήσαμε πολιτικούς, παπάδες, τραπεζίτες, εργολάβους, καναλάρχες και «δημοσιογράφους», να κάνουν παιγνίδι, στις πλάτες μας. Αφήσαμε την διαπλοκή να γίνει τρόπος ζωής. Παντού κλεψιά, αυθάδεια, αλαζονεία, μέσο, ψέμα, τηλεόραση που καλύπτει κραυγάζοντας. Τι κάνουμε; Παρακολουθούμε αμήχανοι και άβουλοι. «Είμαστε στην αρχή… Η...

«Τίποτα δεν είναι όπως παλιά», όσο και να προσπαθούν, όλοι μαζί να μας πείσουν πως σύντομα όλα θα είναι όπως πριν… Αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρει η τηλεόραση να ακυρώσει την εξέγερση των εφήβων προτάσσοντας δραματοποιημένες εικόνες με κατεστραμμένες βιτρίνες. Αυτό το γεγονός περίμενε τριανταπέντε χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, πως είναι δυνατόν να μπει σε δεύτερο πλάνο; Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα. Ο Δεκέμβρης του 2008, βάζει τέλος στους ψιθύρους της παρατεταμένης απάθειας και γυρίζει σελίδα. Θα μου πείτε γιατί αυτή η γενιά η χορτασμένη, η χαϊδεμένη, που δεν γνώρισε στερήσεις βγαίνει σήμερα στους δρόμους; Ορθά το θέτει η κ. Μαριάννα Τζιανζή. «Μια γενιά μεγαλωμένη με τα εμβόλια, το κινητό και το PlayStation, τα παιδικά γενέθλια στα ΜακΝτόναλντς με τα happy meals και τον πολύχρωμο κλόουν, με τις διακοπές, τα φροντιστήρια και το «δικό της δωμάτιο». Τώρα αυτή η γενιά η χορτασμένη, που δεν γνώρισε στερήσεις, αλλά την μπουκώσαμε με πλαστικό πολιτισμό, πλαστικό ψωμί και πλαστ...