Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου τα ψαλτήρια καίγονται



Ακολουθεί ένα παλαιότερο κείμενο όχι για να το εμπεδώσουμε όπως προχθές αλλά για να δείξουμε πόσο άχαρο είναι να επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια, προβλήματα εννοώ, που για χρόνια μας ταλανίζουν. Άλλο ένα συλλαλητήριο για το νοσοκομείο, από την Δευτέρα μπαίνουν στο χορό των κινητοποιήσεων και οι Δήμοι όλης της χώρας, απειλώντας να αναστείλουν μια σειρά από λειτουργίες, αφού τα οξυμένα οικονομικά προβλήματα λειτουργούν απαγορευτικά
Όλα τα μέτωπα ανοιχτά, σ’ αυτήν την μικρή πόλη και εμείς στην δυσάρεστη θέση της επανάληψης. Και πώς να γίνει διαφορετικά. Από την κρίση την τουριστική, που συνεχώς επιβαρύνεται με δυσάρεστα γεγονότα, στα καθημερινά προβλήματα που κάνουν κύκλους περνώντας επιδειχτικά από μπροστά μας, για να μας επιβεβαιώσουν ότι οι επιπόλαιες προσπάθειες για την αντιμετώπιση τους, έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα, μια τρυπά στο νερό.
Ναυαγοί σ’ αυτή την πόλη σε μια απέλπιδα προσπάθεια, με χέρια και πόδια να βουλώνουμε τρύπες, μπας και γλιτώσουμε το καράβι.
Υπάρχουν μέρες που δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω, η απογοήτευση μεγαλώνει όταν η αλληλουχία των προβλημάτων δεν σου επιτρέπει να επικεντρωθείς σε κάποιο μέτωπο. Ευάλωτοι από παντού με τα νώτα ακάλυπτα συμμετέχουμε σε μια κατάσταση πανικού.
«Μητέρα είμαι εξαίσια άρρωστος» γράφει στο «Σύγνεφο με παντελόνια» ο μεγάλος Βλαδίμηρος Μαγιακόφσι «…στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου τα ψαλτήρια καίγονται κάθε λέξη που φτύνω από το σαψαλιασμένο στόμα μου, μοιάζει σαν πόρνη γδυτή από ένα μπουρδέλο που έπιασε φωτιά…».
Φαντασθείτε την εικόνα, και υποθέστε την διάθεση πω έχω, όχι για να γράψω αλλά για να βρίσω.
υπάρχουν μέρες που στυλώνεις τα ποδιά για να στερεώσεις ακόμα περισσότερο την μοναξιά σου και είναι αυτές οι μέρες που δεν αρκείσαι στα λίγα, δεν σου φτάνει μόνο, το πείσμα, ο φόβος, ο πόνος , ο θυμός, η θλίψη το παράπονο. Τα θέλεις όλα μαζί, για να μπορέσεις να ισορροπήσεις . Μην υποτιμάτε τους απογοητευμένους δίνουν το καλύτερο άλλοθι στους αναίσθητους.
Και δεν φτάνουν όλα αυτά, τσακωνόμαστε και από πάνω από τη ετοιμοθάνατη. Τι περιμένουμε να κλείσει τα μάτια για να ξυπνήσουμε; Θα είναι πολύ αργά.
Είναι μέρες που σε αναγκάζουν να ψηλώσεις, τόσο που να τους βλέπεις πολύ μικρούς. Είναι οι μέρες που ευτυχώς συγκρούονται τα συναισθήματα και απενεργοποιούν τις παράλογες σκέψεις που περνούν απ’ το μυαλό μας, του τύπου
«Να τους ανατινάξω»; «Να τους βάλω φωτιά και να τους κάψω»;.
Είναι οι μέρες που χρειάζεται. να κάνεις υπομονή…
.




.


.

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

Έρχονται νέοι ιχνηλάτες




Τα υλικά δεν είναι ανακυκλώσιμα, γ’ αυτό όσες προσπάθειες και να γίνουν, όσα ανακατέματα, αυτής της άνοστης σούπας, οι φελλοί θα έρθουν στην επιφάνεια.
Αυτή την φορά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν, όπως η ιστορία μας έχεί μάθει.
Η γενιά μας γέρασε απότομα, από τα πενήντα. Δεν είναι που τα έκανε θάλασσα, φρόντισε με τις αλλόκοτες επιλογές της, να μην είναι πλέον χρήσιμη.
Υπάρχουν χιλιάδες δικαιολογίες, για το αποτέλεσμα όμως ο λόγος.
Και το αποτέλεσμα, είναι που στρίβει με ελαφρά πηδηματάκια, απέναντι στα αδιέξοδα που δημιούργησε.
Σκληρά και άδικα θα μου πείτε, για τους γονείς, που εργάζονται διπλά για να δώσουν στα παιδιά τους και είναι η πλειοψηφία, για όλους αυτούς, που μπορεί να είχαν καλές προθέσεις, αλλά στύβουν το κεφάλι τους να βρουν τι δεν έκαναν καλά και όταν το βρουν το ντύνουν με μια από τα χιλιάδες δικαιολογίες που προανέφερα και προσπαθούν να τους πάρει ο ύπνος.
Αυτή η αλυσίδα της αλληλουχίας, που χαρακτήριζε γενιές και γενιές, έσπασε, χωρίς μάλιστα να προηγηθεί ένας Ηρώδης.
Ακόμα και οι νέοι, που συνεργάστηκαν και έμαθαν μαζί τους, σήμερα, χτυπημένοι πλέον από την νόσο, αδυνατούν να βάλλουν πλάτη.
Υπάρχουν αντιρρήσεις; Καμία αμφιβολία. Οι ακραίες θέσεις, δεν βλάπτουν κατ’ ανάγκη. Σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν διαπραγματευτικό ατού για να πάρουμε κάτι παραπάνω.
…………………………………………………………………………………………..
Για να μπορέσουμε έστω και τώρα όχι να βάλουμε μια δικαιολογία απέναντι σε τούτα εδώ τα αδιέξοδα, αλλά να δώσουμε το λόγο μας, όπως μια κυρία σε κρίση αυτοκριτικής ότι: « Θα προστατεύσω τα νήπια βήματα σου μέχρι να μην χρειάζεσαι την ηλικία μου για να τρέξεις μακριά, ελεύθερος και ανθεκτικός. Σε βλέπω να γελάς με μια αθωότητα που ομολογώ είχα ξεχάσει και σκέφτομαι όση καταστροφή και αν πίνουμε, δεν τελείωσε ο κόσμος. Έρχονται νέοι ιχνηλάτες και πυροτεχνουργοί να δοξάσουν τις ήττες μας και να προβάρουν τις δικές τους;»



Τρίτη 1 Απριλίου 2008

Το Κίτρινο Αίμα, Κόκκινο Νερό δε γίνεται



Από το 1999 έχουμε να κερδίσουμε τον Ολυμπιακό στο πρωτάθλημα και από το 1959 έχουμε να γευτούμε μια τέτοια μεγάλη σε έκταση νίκη.
Η Ιστορία θα γράψει 30 Μαρτίου 2008 ΑΕΚ - Ολυμπιακός 4 - 0
Μια στήλη που εκφράζει προβληματισμούς, ανησυχίες, αλλά και κυρίως συναισθήματα, δεν μπορεί να παραλείψει ένα τέτοιο γεγονός. Χαρά μεγάλη, η μεγαλύτερη απ’ όσα χρόνια παρακολουθώ αυτή την ομάδα. Όλα τα πρωταθλήματα, τα κύπελλα και οι διακρίσεις στην Ευρώπη που κερδίσαμε μαζί. Όλες οι χαρές μαζεμένες και οι πίκρες σβησμένες. Υπερβολή; Για όσους είναι αδιάφοροι, για μας που αγγίζει τη ψυχή μας, η αλήθεια.
Όταν ο Σωτήρης Κακίτσης, έγραψε εκείνο το εξαιρετικό κείμενο, με τίτλο, τον τίτλο του σημερινού, υμνώντας την λυρική πλευρά του ποδοσφαίρου, του έλειπε αυτή η μεγάλη στιγμή, για να μην είναι ο τίτλος προφητεία. Κόκκινο νερό και πολύ του πάει.
Ας θυμηθούμε κάποια αποσπάσματα με την απαραίτητη πλέον προσθήκη.
«…Κι εγώ ξαφνικά, κατακόκκινος, πήγαινα να πανηγυρίσω τα γκολ της ΑΕΚ στο ντέρμπυ. Ας είναι. Ετσι έμαθα από πρώτο χέρι τι θα πει Ολυμπιακός, γιατί μας συνδέουν με τους Πειραιώτες πολλά, ας είναι εξουσία πια τώρα..»
Κι εμείς Δικέφαλοι γι’ αυτό είμαστε, λέω: Για τον Πομώνη, αλλά και για τον Μποτίνο. Για τον Σοφιανίδη, αλλά και για τον Ανδρέου. Για τον Χρηστίδη, αλλά και για τον Κούδα. Για τον παλιό Νικολαϊδη αλλά και για τον νέο. Για τον Σκευοφύλακα, αλλά και για τον Γραμμό, στις γραμμές και αυτόν πάντα πάνω. Για τον Βιέρα. Για όλα τα ωραία. Και για τις ήττες, προπαντός. Για τα κλάματα παντού. Και στη Ρωσία, που πρόπερσι δεν πήγα. Ασπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλέ. Μπλέ της Ελλάδας, με το Θεό της από πάνω να ορίζει και να χωρίζει. Μ’ όλα τα ντέρμπυ από Γιάμαλη σε Δελαβίνια, από Γραμματικόπουλο ως Βουτσαρά. Ως Οικονομόπουλους. Γιατί πήραμε κι εμείς πρωτάθλημα μ’ αυτό το όνομα. κι ας μην ξανάπαιξε το παιδί μετά.Αλλά, θα μου πεις, εδώ οι άλλοι με τον Σκούνα μια χρονιά δεν το πήρανε; Μήπως είναι καλύτερα χωρίς; Χωρίς εξουσία εννοώ. Με Ερρέα, εννοώ, Σαμουράι, στα τέλεια μαύρα μέσα, όρθιοι σ’ όλες τις εξόδους, ατάραχοι, περήφανοι, το ίδιο και καλύτερα αποτελεσματικοί; Μαυραετοί, χρυσαετοί, εννοώ, αετοί πάντα θα’ ναι. Θα ‘μαστε.
Για αυτό είμαστε με την ΑΕΚ για τον Ριβάλντο του Ολυμπιακού, για τον Ριβάλντο της ΑΕΚ, για το πρωτάθλημα που δεν θα θέλαμε να πάρουμε όπως μπορεί να το πάρει ο Ολυμπιακός

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...