Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2019

Ελάτε να δούμε τι θα κάνουμε...


Χρόνια τώρα προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις αιτίες και  να δώσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα, που έχουν να κάνουν με την αξιοπιστία της πολιτικής, με τις ευθύνες της  κοινωνίας, σε σχέση με την κρίση του πολιτικού συστήματος, με τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα. Με την αδιαφορία, με την δεξιά στροφή της κοινωνίας, με τον ρόλο των Μ.Μ.Ε, με την εντατικοποίηση της εργασίας, με την ανεργία,  τον άρρωστο δημόσιο τομέα, την σπατάλη, την αδιαφάνεια, τα σκάνδαλα, τα ρουσφέτια,  την καταστροφή του περιβάλλοντος και τόσα άλλα, που έρχονται και επανέρχονται σε αυτήν την ατέρμονη συζήτηση, ανάλογα με τις αφορμές που δίνει η επικαιρότητα. Η κρίση που ακολούθησε  και βιώνουμε  σήμερα, συγκέντρωσε όλα τα παραπάνω σε μια οικονομική συσκευασία. Η συζήτηση πλέον    γίνεται επί του συνόλου  και υπό το βάρος του ορεινού όγκου, που έχει επικαθίσει στις πλάτες μας. 

Το νησί φυλλορροεί! Δεν είναι υπερβολή. Έχω την αίσθηση, ότι μπροστά στα αδιέξοδα, εγκαταλείπουμε κάθε προσπάθεια. Η εικόνα σε όλα τα επίπεδα, βγάζει μια τραγικότητα και ενώ θα περίμενε κανείς η λύπη που προκαλεί η ημιθανούσα, να παραμερίσει τα μικρά και ασήμαντα, επιμένουμε να χάνουμε το σημαντικό.
Θα ξεκινήσω από την πολιτική, που έχει και τον πρωτεύοντα ρόλο των ευθυνών. «Έτσι είναι η πολιτική». Ακούγεται πλέον σαν θεώρημα και κινδυνεύουμε να το χωνέψουμε με την μοιρολατρία που μας διακρίνει.
Δεν σας κρύβω, η χθεσινή μου περιήγηση στο νησί, μου προκάλεσε πόνο, τόσο, που μ’ έκανε να ξεχάσω πρόσωπα και γεγονότα, υπεύθυνους και ανεύθυνους και να επικεντρωθώ στο δια ταύτα. Τι κάνουμε; Όλοι μαζί τι κάνουμε;
Σε παλαιότερο κείμενο αναρωτιόμουνα για τον αν είναι έτσι η πολιτική. Και απάντηση ήταν ασφαλώς άλλη.  Όχι δεν μπορεί να είναι έτσι η πολιτική.
«Εδώ ο ανταγωνισμός για την κατάκτηση της εξουσίας δεν έχει κανένα στοιχείο άμιλλας, για ευγενική ούτε λόγος. Η αντιπαράθεση δεν είναι ιδεολογική, ούτε βεβαίως  πολιτική.  Ένα ατέλειωτο στριμωξίδι με αγκωνιές, πισώπλατες μαχαιριές, χτυπήματα κάτω από την ζώνη, ίντριγκες, λάσπες, ρουσφέτια, πολλά «Θα», παλινδρομήσεις, ανακολουθίες, τα ρέστα μας όλα στο τραπέζι ενός παιγνιδιού, που μόνο στις διακηρύξεις, που μένουν διακηρύξεις, διαβάζεις για τα προβλήματα και τη λύση τους, που ωστόσο, παραμένουν προβλήματα και άλυτα.
«Έτσι είναι η πολιτική;». Έτσι σας βολεύει να είναι. Να νομιμοποιεί το ψέμα, την αχαριστία, την διαπλοκή τη συναλλαγή. Να είναι ξένη με τα συναισθήματα, τη φιλία και το λόγο. Έτσι σας βολεύει να αγιάζει τα μέσα, ακόμα και τα εγκλήματα, για τον απώτερο σκοπό και ναι, αν ήταν η αγάπη και η φροντίδα γι’ αυτόν τον τόπο θα χωρούσε και συζήτηση, για την πάρτη σας όμως είναι, για την άκρατη φιλοδοξία σας, για τα συμφέροντα σας, για την βλακεία σας.»
Και επειδή δεν είναι έτσι η πολιτική, ελάτε να δούμε τι θα κάνουμε...



Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2019

Δε θα γράψω


Ήθελα να γράψω για αυτό το κρεσέντο υποκρισίας που συμβαίνει αυτές τις μέρες στην κεντρική πολιτική σκηνή. Δε ξέρω από που ναρχίσω. Δε θα γράψω. Η δική μας Μακεδονία άλλωστε είναι εκεί, στη θέση της και η Βόρεια Μακεδονία επίσης. Μπορεί οι ισχυροί να μας πήραν και τα σώβρακα, εμείς κολλήσαμε στο όνομα, “στο όνομα που είναι η ψυχή μας”. Και όλη αυτή φασαρία, όχι για το πως θα λέγονται τα Σκόπια , άλλα για το πως θα τα λένε εμείς , άλλωστε όλα τα κράτη του κόσμου Μακεδονία τα έλεγαν και τώρα που θα τα λένε Βόρεια Μακεδονία, αυτό που δηλαδή τόσα χρόνια επιδιώκαμε, σήμερα έχουμε αντιρρήσεις. Αν σε κάποιους πέφτει βαρύ ας συνεχίσουν να τα λέμε Σκόπια και να τελειώνουμε επιτέλους.

Άνοιξα το παράθυρο, για να  μ’ ακούσει το  μέλλον:    Τίναξα από τα μάτια μου τη χρυσόσκονη  για  να μπορέσω να δω και πίσω απ΄ τη βιτρίνα.
Η εποχή, μας θέλει καθιστούς και ακίνητους μπροστά στην τηλεόραση, μας θέλει αραχνιασμένους και κλινικά νεκρούς, να δουλεύουμε να πληρώνουμε, να ψηφίζουμε. Μας θέλει με τις λιγότερο δυνατόν κινήσεις.
Η ανάγκη θα μας οργανώσει και πάλι. Ο χρόνος θα κυλήσει στην ώρα του, θα αρχίσει να μετράει κανονικά και οι εικόνες θα έχουν διαπεραστικά χρώματα. Τον κρατάω τον χρόνο εδώ φυλακισμένο, μην αναλωθεί άσκοπα σε τούτο το βαθύγκριζο τοπίο.
Να σηκωθούμε επιτέλους όρθιοι να περπατήσουμε, αυτό από μόνο του σήμερα, αποτελεί πράξη αντίστασης, μπορεί βέβαια να μην είναι κατά της αρχής, σίγουρα όμως είναι κατά του τέλους μας.
Όταν μετά από χρόνια θα παρακολουθούμε τη σημερινή πραγματικότητα σε κάποια ταινία, ίσως αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής.

Θα ήθελα να έχω την απαραίτητη ανθεκτικότητα να ξαναρχίσω. Θα αρκεστώ τώρα να κλειδώσω το χρόνο.
Είχα συνηθίσει στον ήλιο και τη ζέστη, στα χρώματα και στις αποχρώσεις, στο φως, σε πολύ φως. Θα συνηθίσω άραγε ποτέ σε
τούτο το μαυρόασπρο τοπίο.
Πρέπει να ξεπεράσω όλα αυτά τα συμβατά αυτής της μίζερης ζωής, όλα αυτά   τα επιπόλαια και τετριμμένα  και να αγκαλιάσω με απόλυτη μεγαλοπρέπεια  τον  κόσμο των ονείρων μου. Τον πραγματικό! 
Πρέπει να πάω κόντρα στην εποχή του μέσου όρου, και της ουδετερότητας.  Κόντρα σ’ αυτούς που απαρνούνται τον εαυτό τους και προσπαθούν με   βερνίκια και λούστρο να γίνουν άλλοι.  Να γίνουν λίγο απ’όλα, δηλαδή  τίποτα... 






Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...