Τελευταία σελίδα αριστερά

Τι καλύτερο από μια σιωπή μπορεί να συνοδεύσει ένα αντίο;   Και είναι μέρες, που με   ακολουθεί. Ίσως   να θέλει να με προστατεύσει.   Ίσως και να μην έχουν μπει στη σειρά,  οι λέξεις που θα ήθελα. Μπορεί να υπολογίστηκαν στο «Πριν», στο «Μετά» όμως στριμώχνονται βιαστικές σε ένα στόμα και αν τις   αφήσεις, μπορεί να βγάλουνε κραυγές. Και όμως   ο επίλογος γράφτηκε μαζί με τον πρόλογο.   Όμως και πάλι πλήγωσε.   Αυτά τα «Πριν» και τα «Μετά» κείμενα, με αφορμή το χρόνο, ζέσταμα είναι για να μη πιάσει κράμπα τη ψυχή και τα φτύσει στο πρώτο κατοστάρι.   Είναι μεγάλη η απόσταση βλέπεις…   Σε αυτό το διάστημα της προθέρμανσης λοιπόν, λίγο πριν δοθεί το σήμα του αφέτη, βυθίζομαι σε μια επιλεγμένη σιωπή. Παλεύω    με τις λέξεις,   με τις φωνές τους,   με την εφηβεία τους, που βιάζεται να αποδώσει δικαιοσύνη.   Διαδικασία επώδυνη.   Ό,τι γυρίζω στα ίδια είναι γνωστό και καταγεγραμμένο. Όμως αλλ...

Να φταίει άραγε εκείνη η ατζέντα με τα «πρέπει», που φυλακίζει το μυαλό; Να φταίει το βράδυ που υποδέχεται με μοναξιά όμοια την επιτυχία και την αποτυχία; Να φταίνε κι αυτά τα πρωινά, που όσο κυλάει ο χρόνος στερούνται εκπλήξεων; Ούτε ελεύθερο θέμα ούτε επιβαλλόμενο. Στέρεψα. Η επανάληψη με σκοτώνει. Δεν έχω καμία αμφιβολία, τα προβλήματα δεν τελειώνουν, θα μπορούσε όμως να μην είναι τα ίδια. Τι να γράψω πάλι. Είναι οδυνηρό να παρακολουθείς, ένα κύκλο προβλημάτων που περιστρέφεται χρόνια τώρα από μπροστά σου και να είσαι υποχρεωμένος να επαναλαμβάνεις, κάθε φορά που η επικαιρότητα επιβάλλει τα ίδια πράγματα. Τα είπαμε. Τα γράψαμε. Τέλος. Σε μια εποχή που τρέχει και δεν φτάνει, τα προβλήματα σέρνονται, τα ίδια και τα ίδια και μαζί τους είναι μέρες που σέρνομαι και εγώ. Δεν ξέρω τη φταίει! Αρχίζω το ξεσκαρτάρισμα. Πετάω τ’ άχρηστα χωρίς το φόβο του κενού που θα μ’ αφήσουνε, γιατί είναι εκείνο το κενό, που σε τρελαίνει. Εδώ στη μικρή μας πόλη,  έχουμε την ψευδαίσθηση,...

Πριν πολλά χρόνια είχα γράψει, για την «πανικόβλητη, ηρεμία του σχοινοβάτη». Σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες έχει αξία   να το επαναφέρουμε… γιατί αν   δεν κόψεις, το σπάγκο…, δεν γλυτώνεις τελικά απ’ όλα αυτά   που σε βασανίζουν. Εκείνη την ελευθερία που αναζητούσα, ακόμα, δεν κατάφερα να τη συναντήσω. Κάνω βουτιά στα μαρξιστικά μου ιδεώδη, μήπως και βρω μια εξήγηση. Οι πράξεις των πρώην συντρόφων μου, με απογοήτευσαν. Επιμένω στη θεωρία, ας είναι μακριά από την πράξη, ίσως μου δώσει μια εξήγηση μια αμυδρά ελπίδα ότι μπορεί με άλλες εφαρμογές   κάτι να γίνει. Είχα αρχίσει να βρίσκω επιχειρήματα   (επιχειρήματα, ο λόγος το λέει), κάποιες δικαιολογίες , που θα έφερναν προσωρινή ανακωχή στην μάχη με τον εαυτό μου. Τότε επενέβη,   ο «Ζορμπάς» και   με τραχιά   φωνή   με επανέφερε   στη τάξη.. « Όχι δεν είσαι λεύθερος. Το σκοινί ,   που είσαι δεμένος είναι   πιο μακρύ   από τους άλλους ανθρώπους , αυτό είναι όλο. Του λ...

Δεν μπορεί να γίνεται πόλεμος και συ να γράφεις   για τον ήχο της   βροχής   που σου διέκοψε τη βραδινή   σιωπή.   Πάντα έτσι συμβαίνει.   Εμείς που μάθαμε να δίνουμε σημασία στα   ψηλά γράμματα και στις υποσημειώσεις, η καυτή επικαιρότητα μας αποπροσανατολίζει. Όσο και αν προσπαθούμε να γράψουμε στο περιθώριο,   μακριά από κραυγές και πολυχρησιμοποιημένες λέξεις, έρχονται στιγμές που καταθέτουμε τα όπλα.    Από ώρα σε ώρα ανακοινώνεται το νέο κυβερνητικό σχήμα. Κυβέρνηση της αριστεράς για πρώτη φορά στην ιστορία αυτού του τόπου. Όνειρο μιας ζωής που γίνεται πραγματικότητα. Τι αξία έχουν αυτές τις ώρες τα λόγια.              Όχι, δεν γράφω από υποχρέωση. Στην αναμονή της επόμενης λέξης, ανακαλύπτω. «Χωρίς βουλή χωρίς Θεό», που λέει και ο Σαββόπουλος, μελοποιώντας έτσι την αταξία του νου του και δίνοντας με αυτόν τον τρόπο διάσταση στις σκέψεις, που ξεπερνούσαν το εφήμερο του παρόντος του. ...