Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Στην αναμονή της επόμενης λέξης ανακαλύπτω



Δεν μπορεί να γίνεται πόλεμος και συ να γράφεις  για τον ήχο της  βροχής  που σου διέκοψε τη βραδινή  σιωπή.  Πάντα έτσι συμβαίνει.  Εμείς που μάθαμε να δίνουμε σημασία στα  ψηλά γράμματα και στις υποσημειώσεις, η καυτή επικαιρότητα μας αποπροσανατολίζει. Όσο και αν προσπαθούμε να γράψουμε στο περιθώριο,  μακριά από κραυγές και πολυχρησιμοποιημένες λέξεις, έρχονται στιγμές που καταθέτουμε τα όπλα.   Από ώρα σε ώρα ανακοινώνεται το νέο κυβερνητικό σχήμα. Κυβέρνηση της αριστεράς για πρώτη φορά στην ιστορία αυτού του τόπου. Όνειρο μιας ζωής που γίνεται πραγματικότητα. Τι αξία έχουν αυτές τις ώρες τα λόγια.        
 Όχι, δεν γράφω από υποχρέωση. Στην αναμονή της επόμενης λέξης, ανακαλύπτω.
«Χωρίς βουλή χωρίς Θεό», που λέει και ο Σαββόπουλος, μελοποιώντας έτσι την αταξία του νου του και δίνοντας με αυτόν τον τρόπο διάσταση στις σκέψεις, που ξεπερνούσαν το εφήμερο του παρόντος του.
 
Γράφω γιατί δεν έχω τι να πω, είναι και οι απέναντι τοίχοι, που όχι μόνο δεν ακούν αλλά είναι και ανίκανοι να προκαλέσουν αντίλαλο. Αυτές οι λέξεις όμως της αταξίας του μυαλού, φεύγουν σε άγνωστους προορισμούς δημιουργώντας προϋποθέσεις για κάποια συνάντηση.
Γράφω γιατί δεν έχει νόημα να πω, κανείς δεν θα με ακούσει. Γράφω για να  μπορώ να ονειρευτώ απόψε άλλους προορισμούς.  Όπως τότε εκεί στον πεθαμένο όρμο…
«Μια μέρα μόνος μου μακριά από τις κραυγές της τηλεόρασης , όπου κανόνας είναι το ψέμα, άντε και καμιά φορά οι μισές αλήθειες…
Εδώ στον πεθαμένο όρμο, όλα είναι πραγματικά...
Είναι όμορφο να αφουγκράζεσαι σιωπές. Είναι ωραίο να ζεις εδώ αδέσποτος και ευάλωτος. Η λήθη και η μοναξιά έχει το χρώμα του νερού.
Μια ζωή άμετρος, πρέπει επιτέλους να παραδεχτώ, ότι ο κύκλος μιας εποχής πήρε τέλος. Ο χρόνος, η έκταση, ο χώρος και η αίσθηση χωρίς τελεία και παύλα, χωρίς στόχο. Μόνη τροχοπέδη ένα ηλίθιο συναίσθημα και το καθήκον. Αμάν πια αυτό το καθήκον...
Μέσα μου ένας ερημίτης ζητάει δικαιώματα και εγώ συνεχώς αναβάλλω. Η ιερότητα της μοναξιάς όπου δεν έχει πλαίσιο χλευάζει ξένα ότι προκύπτει σαν παραλλαγή. Και ο πεθαμένος όρμος  ήταν μια παραλλαγή. Δεν μπορούσε να είμαι ποτέ μόνος  σ’ αυτό το πραγματικό και ζωντανό τόπο με μνήμες αιώνων. Ποτέ δεν θα μπορούσα να νοιώσω τη μοναξιά με φιλικά φαντάσματα που με συντρόφευαν και μου έλεγαν αλήθειες…»






Τέλος φόρμας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...