Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Υπάρχει και η ρομαντική πλευρά



Η συνεχής ενασχόληση, με τα προβλήματα, σε καθιστά κομμάτι τους και έτσι το χάνεις το πραγματικό. Να δούμε και τη θετική πλευρά αυτής της προεκλογικής περιόδου.  Πολλοί συνδυασμοί χιλιάδες υποψήφιοι, πολλά κούφια λόγια, πολύ ψέμα και υποκρισία και μέσα σε όλα  αυτά,  ένας υγιής προβληματισμός.  Υπάρχει και η ρομαντική πλευρά.  
Η διάθεση μου σήμερα, είναι να γράψω γι’ αυτές τις απίθανες μεταγραφές, που γίνονται από συνδυασμούς  και προκαλούν αίσθηση,  κάποιες φορές οργή και κάποιες θλίψη.    Είναι όπως το ποδόσφαιρο, μόνο που εκεί είναι πιο καθαρά τα πράγματα. Μπορεί να στεναχωρήθηκα που ο Μανωλάς  πήγε στον Ολυμπιακό, δεν μπορώ όμως να παραβλέψω το γεγονός ότι είναι επαγγελματίας.  Τώρα  που  το  σκέφτομαι αν μπορούσαμε να κολλήσουμε και στους  υποψηφίους αυτή την ιδιότητα, ίσως να είμαστε πιο επιεικείς μαζί τους. «Μα είναι επαγγελματίες».  
Παρένθεση  το παραπάνω. Γράφω εναλλάξ για να μη κολλήσω. Από τα καθημερινά προβλήματα, στις εσωτερικές διεργασίες, κάπως έτσι ισορροπώ.
 

Αυτή την περίοδο, πέρα από την προσπάθεια των υποψηφίων και των κομμάτων, να αποδείξουν τη μοναδικότητα τους, γίνονται και χρήσιμα πράγματα.
Αν απομονώσει κανείς τον ένα και μοναδικό σκοπό, που έχει να κάνει με την προσέλκυση ψηφοφόρων, μπορεί να διακρίνει στο περιθώριο την ουσία, που δεν είναι άλλη από την επικαιροποίηση  των προβλημάτων και την επεξεργασία λύσεων για την αντιμετώπιση τους.
Δεν είμαστε αφελείς. Τα «ΘΑ» των προγραμματικών διακηρύξεων, θα μείνουν για να μας θυμίζουν το ανεκπλήρωτο. Θα ικανοποιήσουν όμως, έστω και γι’ αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, τις προσδοκίες του Λαού και θα του δώσουν γι’ άλλη μια φορά το δικαίωμα να ονειρευτεί.
Παρ’ όλα αυτά, κάτι χρήσιμο μένει απ’ αυτήν την προσπάθεια. Έχω στο συρτάρι μου ανεκπλήρωτα προεκλογικά προγράμματα περασμένων τετραετιών, μια ανάγνωση, θα σας πείσει για την χρησιμότητα τους. Σε πολλά απ’ αυτά φαίνεται η σοβαρή δουλειά που προηγήθηκε από ανθρώπους που πίστεψαν στην υλοποίηση τους, από ανθρώπους, που ονειρεύτηκαν μια καλύτερη κοινωνία. Βεβαίως κάποιοι άλλοι είχαν την ευθύνη υλοποίησης, οι οποίοι με την σειρά τους ακολούθησαν την πεπατημένη, τα έγραψαν δηλαδή στο παλιά τους τα παπούτσια.
Αν κάποιος συλλέξει όλη αυτή την θεωρητική δουλειά που προηγήθηκε θα εξάγει το ασφαλές συμπέρασμα ότι στις προεκλογικές περιόδους, έχουν γραφτεί και χρήσιμα πράγματα…

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

Ε! λοιπόν δεν είναι αλήθεια



Μπορεί  κάποια  στιγμή να  απαλλαγούμε από τα σκουπίδια,  από τα άλλα σκουπίδια όμως της πληροφόρησης, που μπαίνουν στα σπίτια μας μέσω της τηλεόρασης πως;  Αργυρώνητοι, αλλάζουν αγαπητικούς σαν τις «πουτάνες» και δεν διστάζουν να επιστρέφουν σ’ αυτούς που έχουν ξεφτιλίσει αρκεί η πρόσκληση να έχει το χρώμα του χρήματος.
Έγραφα παλαιότερα , γι’ αυτό το τηλεοπτικό σκουπιδαριό που μας πνίγει, επιχειρώντας να συγκρίνω το πρόβλημα, με το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων.
«Ο μικρός στρουμπουλός χιτλερούλης, μεγάλωσε, δυνάμωσε, με την δική μας συνδρομή και τώρα απειλεί να μας κατασπαράξει».
Αχόρταγοι, άπληστοι, αδίσταχτοι, μεσάζοντες,  σε αλληλοσπαραγμούς, που δανείζονται δύναμη από τους εκάστοτε ισχυρούς πελάτες τους, για να την χρησιμοποιήσουν, εναντίον αυτών που δεν μπορούν η δεν θέλουν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους.
Το κακό παράγινε και δεν έχει τα χαρακτηριστικά του παρελθόντος. Οι δοσίλογοι κάλυπταν το πρόσωπο τους, όταν παρέδιδαν τους πατριώτες στον εχθρό. Αυτοί καλύπτονται πίσω από παραποιημένους ρόλους και ρουφιανεύουν μαζικά, ακουμπώντας στην εγκυρότητα του μέσου. «Το άκουσα στην τηλεόραση» επικαλούνται οι τηλεθεατές, «άρα είναι αλήθεια». Ε! λοιπόν δεν είναι αλήθεια. Πόσες φορές δηλαδή, πρέπει να δούμε το έργο, για να σχηματίσουμε ένα μέτωπο αντίδρασης απέναντι τους; Η το έχουμε δει τόσες πολλές φορές που πιστέψαμε ότι έτσι πρέπει να είναι;
Αν συνεχισθεί αυτή η κατάσταση σε λίγο θα τους επιτρέπουμε να παίρνουν μάτι και στο κρεβάτι μας.


Τι κάνουμε; Δυστυχώς,  τίποτα από ότι συμβαίνει γύρω μας δεν μας εμπνέει την έξαρση κάποιας δράσης. Και  εγώ εκεί που χρησιμοποιούσα κοφτές προτάσεις και τελείες, γέμισα μακρινάρια και ερωτηματικά. Ο κόσμος αισθάνεται απογοητευμένος, ταπεινωμένος και εξαπατημένος απ’ όλες τις μεριές. Μια ανυπόφορη ψευδολογία που δεν ξεγελά πια κανένα. Η εξουσία, όπως η Αγία τριάδα. Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Εμπλεκόμενα ή καλύτερα διαπλεκόμενα
Για άλλη μια φορά θα μαζέψω τα κατεστραμμένα σκηνικά της φαντασίας μου και θα προσαρμόσω το όνειρο επάνω σε κρανίου τόπο
Έχω ανάγκη να πιαστώ από κάποια φαντασίωση. Δεν μπορώ να παραδεχτώ πως τούτη η φτηνή και ηλίθια πραγματικότητα είναι η τελική μου μοίρα. Δεν μπορεί να εξαντλήθηκαν τα όρια μου πρέπει πάλι, έστω με κάποιο ψέμα να κινήσω την προσοχή μου, να ερεθιστώ. Γι’ αυτό σας χρειάζομαι, μάρτυρες στις σκηνές, της φαντασία μου. Σ' αυτές τις στιγμές που η τόλμη της σκέψης ξεπερνά τα όρια, θέλω κάποιον να με παρακολουθεί.
Είναι ασφαλέστερες οι ψευδαισθήσεις απ’ αυτήν την πραγματικότητα.


Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Πως το λεν τον ποταμό



"Κάθε κοπέλα θέλει να `χει φίλο τον όμορφο Τέλη και να βγαίνει μαζί του τα βράδια,
να `χει χάδια, να `χει χάδια.
Όμως καθ’ ένας γνωρίζει πως ο Τέλης πολύ συνηθίζει κάθε βράδυ κορίτσι ν’ αλλάζει, δε με νοιάζει, δε με νοιάζει.
"

Πάντα το νέο ασκεί μια γοητεία,  όταν μάλιστα, το χαρτί περιτυλίγματος γυαλίζει  και  ο φιόγκος, έχει φτιαχτεί από έμπειρα χέρια, που γνωρίζουν πολύ καλά να πουλάνε φύκια  για  μεταξωτές κορδέλες, η πρώτη επαφή από ανυποψίαστους πελάτες, αποκτάει θετικό πρόσημο. Είναι  η γοητεία που εκπέμπει μια όμορφη γυναίκα, λίγο πριν ανοίξει το στόμα της,   το στόμα, που ταλαιπωρεί την τσίχλα και φυσικά δεν έχει τίποτα να πει. «Το ποτάμι»  δεν είναι κάτι νέο,  είναι τόσο παλιό όσο το σύστημα αυτής της χώρας, που πάντα εύρισκε αναχώματα  για να σταματήσει  τα αληθινά ποτάμια όταν αυτά φούσκωναν και ήταν έτοιμα να το πνίξουν. Ένα ακόμα ανάχωμα, κατασκεύασμα  αυτή τη φορά των συστημικών ΜΜΕ, που υπερασπίζονται με νύχια και δόντια ένα σάπιο σύστημα  και μέσω αυτού τα συμφέροντα τους.    


Απέναντι σε μια τόσο ισοπεδωτική κρίση, που βύθισε τη χώρα στη φτώχεια και στην υποτέλεια, τα όπλα που χρησιμοποιηθήκαν  κατά καιρούς, δεν θα μπορούσαν πλέον να ανακόψουν την λαϊκή οργή. Τη βία την έχουν εξαντλήσει,  οι εκβιασμοί και τα διλλήματα  δεν έχουν κανένα αντίκρισμα,  πόσο πιο φτωχοί πια. Ένας συμπαθής υπηρέτης τους  λοιπόν, με το ένα πόδι στην αριστερή όχθη και το άλλο στη δεξιά, παιδί του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ και ας μην το θυμάται πια, με ένα  σακίδιο  στην πλάτη, ανέμελο βλέμμα   και  χωρίς ταυτότητα,  υπόσχεται χωρίς να ξέρει τι ακριβώς, ότι θα γκρεμίσει το σύστημα,  τον κατασκευαστή του, τη μάνα του δηλαδή, τη μήτρα του. Το ποτάμι όμως είναι ρηχό. Και ο πάτος του εμφανής. Στόχος οι  νέοι πελάτες που έλκονται από την εικονική πραγματικότητα, από μια συσκευασία που τους ταιριάζει και ας είναι  κενή περιεχομένου,  για αυτούς λοιπόν η προειδοποιητική πινακίδα, πριν την απογοήτευση, όπως γράφει η κ Τζίνα Πολίτη: «Θα ήθελα λοιπόν να προειδοποιήσω τα επώνυμα παπάκια που σεργιανούν στην ποταμιά να προσέχουν. Διότι, σε περίπτωση που εισέλθουν στον ορμητικό του Θεοδωράκη Ποταμό, ποταμοφόρητα καθώς θα είναι, ενδέχεται να παρασυρθούν από τα ρεύματα και να καταλήξουν ποταμόπνικτα. Ο υπόγειος ποταμός, που τον λεν Ιλισσό, δεν αστειεύεται. Εκδικείται!
«Πώς τον λεν, πώς τον λεντον ποταμό; Ιλισσό, Ιλισσό


Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

"Ριζοσπαστικό" η κατάλληλη λέξη



Παλαιότερο το παρακάτω, όταν το πρόβλημα είχε πιο ήπια χαρακτηριστικά.  "Σε λίγο τα αυτοκίνητα θα ξεπεράσουν τον πραγματικό πληθυσμό αυτής της πόλης, αν προσθέσουμε και τα μηχανάκια, τότε αποτελούμε μια  μειοψηφία. Μια μειοψηφία που αρχίζει πλέον να βρίσκεται αντιμέτωποι με τους όγκους των σκουπιδιών, την ζούγκλα των κλιματιστικών, το χάος του κυκλοφοριακού.Μέρες πόλεμου. Όχι δεν είμαστε, μοναδικοί και άλλες πόλεις στενάζουν, από την βαρβαρότητα του σύγχρονου πολιτισμού και οι μεγάλες ακόμα περισσότερο.
«Η πόλη έγινε ντροπή μας» φωνάζει μια αγανακτισμένη αθηναία.
«Η κυκλοφορία είναι μαρτυρική, για εποχούμενους και πεζούς. Τα στενά πεζοδρόμια είναι κατειλημμένα και ρημαγμένα. Οι δρόμοι αδιάβατοι. Και στις παρυφές επικρατεί βρωμιά. Είναι ντροπή. Αυτή η ασυδοσία, η βαριά δυσλειτουργία, η τόση νοσηρότητα, είναι ντροπή για όλους. Αυτό το χάλι είναι εικόνα του πολιτισμού μας. Ας απαγορευτεί καθολικά η κυκλοφορία ΙΧ στον ιστορικό δακτύλιο· ας εφαρμοστούν διόδια· ας γενικευτεί η ελεγχόμενη στάθμευση, ας κατάσχονται οι άδειας κυκλοφορίας των παρανομούντων. 
Ας γίνουν όλα μαζί και ταυτοχρόνως, ας γίνει κάτι άλλο, πιο ριζοσπαστικό. Αλλά ας γίνει κάτι, τώρα, επειγόντως, αμέσως. Γιατί έτσι όπως ζούμε βγάζουμε τα μάτια μας. Γιατί η πόλη είναι αβίωτη, μας βαραίνει, μας λιώνει».
Όχι δεν είναι τόσο προχωρημένη η κατάσταση στην πόλη μας, όμως αν δεν αντιδράσουμε, με κάτι πιο ριζοσπαστικό όπως λέει η αγανακτισμένη κάτοικος της πρωτεύουσας, θα μας εκτοπίσουν οι λαμαρίνες.
Αντικρίζοντας χθες το απόγευμα στο «πεντοφάναρο» και στα γύρω καντούνια τις εκατοντάδες μοτοσικλέτες να μην τις χωράει ο τόπος φοβήθηκα. Αν συνεχιστεί αυτός ο ρυθμός, σύντομα, θα βρεθούμε στη θέση της αθηναίας που φωνάζει αγανακτισμένη «η πόλη έγινε ντροπή μας»

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Να περπατήσουμε



Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα, αυτά που έχω στο μυαλό μου. Επηρεάζομαι. Ξύνω πληγές και διχασμούς με τον ίδιο μου τον εαυτό. Είμαι με τις βαλίτσες στο χέρι περιμένοντας τη στιγμή που θα εξοστρακιστώ απ’ αυτή την βαρετή κυκλική πορεία.
Στενοχωριέμαι όταν ακούω νέα παιδιά, που δείχνουν ενδιαφέρον για την πολιτική, να περιορίζονται σε μια στείρα αντιπαράθεση, που έχει να κάνει με πρόσωπα και όχι με ιδέες. Οι συζητήσεις διακατέχονται από μια διαχειριστική λογική. Καμία ανησυχία, κανένα συναίσθημα, καμία αγωνιστική διάθεση, κανένας πόνος.
Είναι λυπηρό να αναλώνουμε το χρόνο μας σχολιάζοντας αυτά που δείχνει η τηλεόραση.  Σήμερα επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ η ανάπτυξη έντονου προβληματισμού και πολιτικού διαλόγου. Ευρύτατη κινητοποίηση των δυνάμεων, καλλιέργεια κλίματος συνεργασίας για την δημιουργία ισχυρών αντιστάσεων, προκειμένου να προστατευθεί ότι έχει απομείνει. Σήμερα επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ να πονέσουμε ξανά…
 

Το τηλεοπτικό τοπίο, που γίνεται προσπάθεια να μεταφερθεί στην κοινωνία ώστε να γίνουμε όλοι επιδερμικοί παραμερίζοντας την ουσία, πρέπει να αντιμετωπισθεί με τα ίδια μέσα, όπως τα σοβαρά προβλήματα και τα όπλα είναι αυτά που αναφέρω παραπάνω.
Η τακτική δεν φτάνει ούτε για να ονειρευτούμε, και αν μας οδηγήσει στην νίκη, πύρρειος θα είναι. Την πολιτική και τους πολίτες πρέπει να επαναφέρουμε στο προσκήνιο. Τα «Μέσα» είναι εργαλεία για να μας εξυπηρετούν, όχι να μας εξουσιάζουν.
«Ας πάμε μπροστά, ακόμα κι αν ο ορίζοντας είναι θολός και αβέβαιο το μέλλον. Ότι χάθηκε, χάθηκε, δεν ωφελεί να το μνημονεύουμε. Μια ματιά πίσω μπορεί να φέρει ανταρσία, να ξεσηκωθεί η καρδιά και να γυρέψει τα δίκια της και τότε θα φάμε δίκιο».
Η εποχή μας θέλει καθιστούς και ακίνητους, μπροστά στην τηλεόραση μας θέλει αραχνιασμένους και κλινικά νεκρούς να δουλεύουμε να πληρώνουμε να ψηφίζουμε. Μας θέλει με τις λιγότερο δυνατόν κινήσεις. Να σηκωθούμε επιτέλους όρθιοι να περπατήσουμε, αυτό από μόνο του σήμερα αποτελεί πράξη αντίστασης, μπορεί βέβαια να μην είναι κατά της αρχής, σίγουρα όμως είναι κατά του τέλους μας.
Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα αυτό που δεν μπορώ να κάνω. Είναι μαρτύριο να περιμένω το τραίνο να φανεί για να με ταξιδέψει. Είναι μαρτύριο να ονειρεύομαι τις διαδρομές ανάμεσα από μεγάλες κοιλάδες και να επιστρέφω με σιδερόμπαλα στο πόδι στις ίδιες βαρετές διαδρομές της καθημερινότητας 

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...