Είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ

Πολύ χαίρομαι για την άμεση αντίδραση των φιλάθλων της ΑΕΚ στην απόφαση της διοίκησης να τοποθετήσει προπονητή στην ΑΕΚ. Β’ το γνωστό και μη εξαιρετέο Βασίλη Τσάρτα.
“Εδώ το θέμα παύει να είναι αγωνιστικό, ακόμα και αν ο συγκεκριμένος δεν είναι καν προπονητής, αφού δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του σε τέτοιο πόστο” υποστηρίζουν οι οργανωμένοι φίλαθλοι. “Το θέμα είναι καθαρά ηθικό και αφορά το γεγονός ότι οι αντιλήψεις του Τσάρτα δεν συνάδουν με τις αρχές, τις αξίες και τη φύση του συλλόγου μας. Η μάνα όλων των προσφύγων, η αγκαλιά των φτωχών, η πηγή του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης, η ΑΕΚ δεν νοείται να έχει στο πάγκο της ένα πρόσωπο που βάσει γεγονότων αποτελεί ρατσιστική μορφή, αφού οι δηλώσεις και οι πράξεις του κατά καιρούς φανερώνουν έναν άνθρωπο μισαλλόδοξο και κακοήθη”.

Με αφορμή τα παραπάνω θυμήθηκα την απαράδεκτη ενέργεια εδώ και κάποια χρόνια του νεαρού ποδοσφαιριστή Κατίδη της ΑΕΚ, που προκάλεσε τους φιλάθλους με φασιστικό χαιρετισμό. Ο τότε προπονητής της ομάδας Εβαν Λίνεν, προέτρεψε τους νεαρούς ποδοσφαιριστές να διαβάσουν την ιστορία του Συλλόγου, για να μάθουν τι πρεσβεύει το έμβλημα που έχει η φανέλα της ομάδας που φορούν. Να μάθουν πόσοι μεγάλοι ποδοσφαιριστές έχουν περάσει από την ΑΕΚ και πώς συμπεριφερόντουσαν αυτοί οι τεράστιοι παίκτες. Με τι σεβασμό. Να μάθουν όλοι ότι αυτή η ομάδα είναι αντιφασιστική και κινήσεις, όπως αυτή που έκανε ο συμπαίκτης τους, προσβάλουν την Ιστορία
Η θέση του "δάσκαλου", γιατί τέτοιος πρέπει να είναι ο προπονητής για παιδιά κάτω των 21 ετών, δεν μπορεί να υποστηριχτεί από εκείνον που πρόσβαλε δημόσια τον Γιάννη Αντεντοκούμπο, ένα παιδί που ξεκίνησε από το μηδέν και με την αξία του δοξάζει την χώρα μας στα πέρατα της Γης , από εκείνον που κατέκρινε τον 11χρονο που σήκωσε την σημαία στη παρέλαση επειδή ήταν αλλοδαπός, από εκείνον που προβάλει μέσα από τις θέσεις του το απεχθές πρόσωπο του φασισμού.
Ξεφυλλίζοντας πρόσφατα το βιβλίο «Κώστα Νεστορίδης ο μάγος της μπάλας», η μνήμη μου κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια της. Τον εαυτό μου τότε δεν τον θυμάμαι και μια παλιά φωτογραφία που σώζεται ακόμα, δεν την πιστεύω. Τον Κώστα Νεστορίδη όμως τον θυμάμαι με τον δικέφαλο στο στήθος, έτοιμο να μαγέψει και να παρασύρει τα όνειρά μας. Ακριβώς την ίδια φωτογραφία του εξωφύλλου, την έχω από τις «τύχες» που πουλούσαν τότε τα περίπτερα για να μας ξεγελούν. Όμως ο Νεστορίδης δεν μας γέλασε ποτέ, ήταν πάντα συνεπής σ΄ αυτό που τόσο καλά έκανε, και το έκανε για μας.
Ξαναζώντας κάτι ξεχασμένο, ξεπερασμένο ίσως αλλά απολύτως μαγικό, κατάλαβα γιατί είναι ακόμα και σήμερα βαθιά μέσα μου ριζωμένη η ΑΕΚ, σαν τις χαμένες πατρίδες γι’ εκείνους που τις έχασαν… είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ.

Ελπίζω εντός της ημέρας η Διοίκηση της ΑΕΚ να διορθώσει το λάθος της.  

Γυρίζω πίσω

Όταν πιάνω τον εαυτό μου να βρίσκεται για πολύ χρόνο από την πλευρά της άρνησης γυρίζω πίσω. Μερικές φορές εστιάζουμε σε πρόσωπα για να τονίσουμε τη σκέψη, να δώσουμε έμφαση, στο λόγο για να μην περάσει απαρατήρητος. Φυσικά και υπάρχουν πολλοί που που ανιδιοτελώς προσφέρουν σε διάφορες κοινωνικές δραστηρίοτητες. Φυσικά υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας που δεν περιορίζεται σε σχολιασμούς, που αντιστέκεται έμπρακτα στην απάθεια, που στέκεται αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται, που αμύνεται κόντρα στους εγωιστικούς καιρούς.
Σε μια προσπάθεια να ξεφύγω απ’ τη μιζέρια, συνεχίζω την αναφορά μου στην άλλη Κέρκυρα των ανωνύμων, που μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά με τα δικά τους φώτα, προχωρούν στην δύσκολη πορεία της καθημερινότητας, της επιβίωσης, αλλά και της ατομικής προσφοράς στην κοινωνία.

Δεν μπορεί να είναι όλα τόσο χάλια. Πίσω από τις φιέστες. Αλλά και πίσω από την κακομοιριά υπάρχει και η άλλη Κέρκυρα, αυτή που δεν χρειάζεται παράσημα του παρελθόντος και στις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες παλεύει, προσφέρει και ελπίζει.

Όταν μου ήρθε στη σκέψη αυτή η θετική πλευρά, παραμέρισα τα συμβαίνοντα, που λαμβάνουν χώρα στα στενά πλαίσια της εξουσίας και απασχολούν καθημερινά την επικαιρότητα. Γιατί μέσα στη τόση φασαρία το χάνουμε το σημαντικό.
Η άλλη Κέρκυρα λοιπόν, που στο περιθώριο της γκρίνιας και της μιζέριας σιγά - σιγά και ταπεινά αναπτύσσεται και δημιουργεί. Δεν μπορεί να φαντασθείτε το μέγεθος της ατομικής δημιουργίας, που αναπτύσσεται, σε όλα τα επίπεδα, παράλληλα με την κύρια εργασία, που στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν έχει καμία σχέση μαζί της. Για αυτή την Κέρκυρα μιλάω, που δεν αποτελεί μόνο μέρος του εκλογικού σώματος. Που δεν περιορίζεται η ευθύνη της από την εκάστοτε επιλογή της. Μιλάω για την Κέρκυρα που εργάζεται και δημιουργεί, που αναπτύσσεται και προσφέρει, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Μιλάω για την Κέρκυρα που δεν εφησυχάζει, αναμασώντας τσιτάτα του «ένδοξου παρελθόντος», αλλά που ξέρει τα μπόσικα και προσπαθεί να τα κρατήσει. Δεν είναι όλα τόσο χάλια. 

Ιουλιανά

Συνηθισμένοι από τις ρωγμές του Ιουλίου . Κάθε χρόνο Ιουλιανά.

Ευτυχώς, που μεγαλώνει η καρδιά τον Ιούλιο τα βάζει όλα σε μια τάξη. Αλλιώς πως να χωρέσει τόσα μαζεμένα. Το μυαλό είναι αυτό που πανικοβάλλεται και χάνεται. Η καρδιά όμως τα χωράει όλα και άλλα τόσα.

Μόνο να τα γράφω μπορώ. Και ας με γράφουν οι αρμόδιοι.
Εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή πριν 40 χρόνια γίναμε οι απόλυτοι φορείς του αυστηρά προσωπικού, δηλαδή της μοναξιάς μας.
Ακριβώς Κυρία μου “Κάναμε τις πληγές μας λέξεις και το συζητάμε, με ταλέντο, αλλά και μπόλικο αυτοσαρκασμό.
Πέρασε από τα χέρια μας η ιστορία. Ανατραφήκαμε με όνειρα με ιδανικά, με μύθους, μπαλόνια τεράστια που έσκασαν μπροστά στα μάτια μας και μας κούφαναν”.
«Ε! Και», η συνήθης ατάκα που προσδιορίζει τη σοβαρότητα του προβλήματος και δείχνει το μέγεθος της αναισθησίας.
Κάπως έτσι υποψιάζομαι αντιδρούν και οι αναγνώστες σε καταγγελίες της στήλης. Όλα αυτά που γράφονται τα γνωρίζουν, δεν εντυπωσιάζονται από τα τεκταινόμενα. Εδώ θα μου πείτε έχουμε συνηθίσει το ματοκύλισμα των Λαών, ρουτίνα έγινε το άδικο και ένας θεός πάνω απ’ αυτό που να προλάβει.
Σιγά τώρα μη μας πτοήσει η αναρχία της πόλης, η διαπλοκή, η παραβίαση των νόμων, μάθαμε να ζούμε στη βρωμιά και τα αντανακλαστικά μας αντιδρούν μόνο σε ότι μας θίγει προσωπικά.
“Σιγά για νέο μας το λες;” Κανείς δεν σηκώνεται από την θέση του πλέον, κανείς δεν εντυπωσιάζεται. Αέρας γίνονται οι φωνές, εκπίπτουν οι καταγγελίες.
Συνηθισμένοι από τις ρωγμές του Ιουλίου . Κάθε χρόνο Ιουλιανά. 

Δεν είναι ζούγκλα, είναι έρημος για σένα...

Το θυμήθηκα πάλι σήμερα, όταν βρέθηκα απέναντι σε τοίχο. Δεν υπάρχουν εναλλακτικές για σένα φίλε. Δεν ανήκεις πουθενά και ζητάς βοήθεια; Μα που ζεις, δεν σου έχουν πει, ότι εδώ είναι ένας κόσμος πολιτισμένος και κατ΄ επέκταση οργανωμένος; Δεν είναι ζούγκλα για να έχεις κάποια τύχη. Ούτε αριστερός, ούτε δεξιός. Ούτε παναθηναϊκός ούτε ολυμπιακός . Ούτε ορθόδοξος ούτε καθολικός. Αεκτζής και μάλιστα ανοργάνωτος σε μια πόλη “δήθεν”, δεν υπάρχεις. Ούτε σε κόμμα, ούτε σε “στοές”, ούτε σε φιλαρμονικές, ούτε σε χορωδίες. Και τι ζητάς; Δεν σου έχουν πει, αν δεν φοράς στολή, η έστω κάποια διακριτικά που να σε εντάσσουν σε μια ομάδα, υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας για σένα;

Υπερβολές; Υπερβολές τα παραπάνω, για να τονίσουμε τα παρακάτω. Αν δεν είσαι με την εξουσία και παράλληλα απέχεις από κοινωνικές συμπεριφορές, που σε ταυτίζουν με την πλειοψηφία της κοινωνίας, προφανώς βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση. Κάπου εκεί αιωρούμαι κάνοντας άσκοπες βόλτες, σε ένα ενδιάμεσο περιβάλλον, που δεν σου δίνει δυνατότητες για βαθιές ανάσες.

Όλοι γυρίζουν κάποτε...

«Όλοι γυρίζουν κάποτε σε ένα νησί σε μια γυναίκα, στο ανέφικτο… στην κοιλιά της μάνας τους, στα σπλάχνα της γης, στην μόνη αληθινή μοναξιά τους …» , έγραφε στο υστερόγραφο ενός παλαιοτέρου κειμένου, η φίλη μου Ελένη Γκίκα.

«Η ανάγκη το θέλει να έχουμε διπλή ζωή μες στη ζωή μας, διπλό αίμα μέσα στις καρδιές μας, η χαρά χέρι χέρι με τον πόνο, το γέλιο χέρι χέρι με τους ίσκιους, δυο άλογα στον ίδιο ζυγό, τραβώντας καθένα κατά τη μεριά του, καλπάζοντας ξέφρενα».
Κάτω από τον ίδιο ζυγό τα άλογα εξυπηρετούν εν τέλει τον ίδιο σκοπό με αποτέλεσμα Δύση και Ανατολή να κρατούν ανέπαφες τις θέσεις τους.
Κι άντε εσύ μες στην ανάγκη σου, να καταλάβεις την ανάγκη του άλλου. Το μόνο που καταλαβαίνεις είναι ότι όταν τον άλλον τον χρειάζεσαι αυτός λείπει.
Γι αυτό τα αισθάνεσαι συνεχώς εκείνα τα ξέφρενα άλογα που τρέχουν συνήθως το ένα στην ανατολή, το άλλο στη δύση. Στην ανατολή η αποδοχή των άλλων, η ηθική και τα πρέπει σου, οι εντολές κι η χαρά των γονιών σου. Στη δύση οι αγάπες σου και οι επιθυμίες σου. Ο σκοτεινός αλλά πιο γνήσιος εαυτός σου.
Για να ξορκίσουν το κακό στο ταξίδι του σκοπού, του νόστου και της ουτοπίας στην Ιθάκη, έναν αμαρτωλό τον είπαν αναμάρτητο. Την Πηνελόπη την είπαν πιστή και υπομονετική και ας μετρούσε αρμαθιές τους μνηστήρες.
Και όσο για τον μεγάλο βασιλιά, τον Οδυσσέα, όλα του τα συγχώρησαν, και τα παιδιά που έκανε με την Κίρκη τη Ναυσικά την Καλυψώ… Μέτρησε μόνο το ότι γύρισε.
Μα σε τελική βάση όλοι γυρίζουν, συνήθως δεν είναι για την Πηνελόπη τους, αλλά για κείνα τα δυο ξέφρενα άλογα. Γιατί η ανάγκη το θέλει να έχουμε διπλή ζωή με στη ζωή μας, αίμα διπλό μες στην καρδιές μας. Η χαρά μας χεράκι χεράκι με τον πόνο και το γέλιο αγκαλιασμένο με τους ίσκιους.
Ο μόνος κερδισμένος είναι απών. Γιατί δεν φθάρηκε. Όλα τελειώνουν κάποτε και ο μοναδικός χαμένος, πάλι ο απών. Διότι εν τέλει δεν πρόλαβε δεν έζησε δεν χάρηκε.
Μοναδική επιλογή, ζωή ή ουτοπία. Ούτως η άλλως χάνεις δηλαδή.
Γιατί η ανάγκη το θέλει…»

Η φωτογραφία από την ταινία "Η διπλή ζωή της Βερόνικας"

Αφού εσύ ακόμα δε μεγάλωσες

Ο Ρίτσος ήρθε μαζί με το φως του φεγγαριού “Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Εἶναι καλό τό φεγγάρι, - δέ θά φαίνεται πού ἀσπρίσαν τά μαλλιά μου. Τό φεγγάρι θά κάνει πάλι χρυσά τά μαλλιά μου. Δέ θά καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Ὅταν ἔχει φεγγάρι μεγαλώνουν οἱ σκιές μές στό σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τίς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνό γράφει στή σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια — δέ θέλω νά τ’ ἀκούσω. Σώπα.

Είναι και αυτό που λέμε… «οι διαφορετικές ζωές φτιάχνουν διαφορετικές σκέψεις». Μόλις γύρισα από τα Κύθηρα, τα βρήκα στην αγκαλιά τριών πελάγων του Ιονίου, του Κρητικού και του Αιγαίου. Νησί της Θεάς Ουράνιας Αφροδίτης και του Έρωτα. Μην παραλήψεις του χρόνου να τα ψάξεις.
Η μανία της ιδιοκτησίας των γυναικών τις προτρέπει να σου αφαιρούν τα πάντα, Αθόρυβα σε πλησιάζουν, σε τυλίγουν και σε τρώνε κομμάτι κομμάτι, μέχρι να το πάρεις μυρωδιά έχεις μείνει ο μισός. Όταν σε σακατέψουν είναι έτοιμες να σου προσφέρουν υπηρεσίες, γίνονται απαραίτητες, δεκανίκι σε μια αναπηρία δημιούργημα τους
Για να μην προτρέξουν κάποιες φίλες, ν' αντιδράσουν στις γενικεύσεις, διευκρινίζω ότι αποτελούν σχήμα λόγου, μιας νύχτας ασέληνης. Μιας νύχτας από τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα. Το επόμενο κείμενο, που το φεγγάρι φώτισε και έδιωξε τις σκιές, οι γενικεύσεις έγιναν ύμνος, ύμνος στη φωτιά, στη γυναίκα και στη θάλασσα. Ύμνος στην ελευθερία. «Είχες πάντα το άγχος να μεγαλώσεις, να εξουσιάζεις τη ζωή σου, νόμιζες όλα τότε θα ήταν αλλιώς, πιο εύκολα, πιο χαρούμενα, πιο τίμια. Μεγάλωσες και δεν άλλαξες τίποτα. Συνέχισες να πληρώνεις τα χρέη των άλλων, άλλαξες τον ύπνο σου με χάπια, νοίκιασες το μυαλό σου για πτώση από τον τέταρτο, αγάπησες όσο δεν άντεχες, πουλήθηκες, τρελάθηκες. Προχθές σου είπε μια φίλη «γερνάς» και αναποδογύρισε ο κόσμος μέσα σου. Γερνάς! Πως είναι δυνατόν; Αφού εσύ ακόμα δε μεγάλωσες"

Το μυαλό μπορεί, στην επόμενη στροφή... χωρίς να στρίψει

Πάλι εδώ, γιατί η ψυχή είναι ανήσυχη. Φυσικά και δεν είναι όλα μαύρα ή άσπρα, όμως το γκρι δεν το συζητάω.

Δικαίως θα με ρωτήσει κάποιος. Τίποτα αισιόδοξο, τίποτα θετικό δεν φαίνεται στον ορίζοντα; Τόσες λέξεις κάθε μέρα για μαύρες περιγραφές; Είναι θέμα οπτικής. Από την δική μου, οι προβληματισμοί χρησιμεύουν σαν ενισχυτικό φωτισμού. Όσο περισσότερο μαύρο, τόσο περισσότερο φως. Χρησιμοποιώ το χειμώνα, έχοντας πάντα στο μυαλό μου την άνοιξη, ανάβω κεριά του επιταφίου για να υποδεχτώ το αναστάσιμο φως.
Πίσω από τις λέξεις, που δεν χαϊδεύουν, κρύβεται η ζωή. Από εδώ επάνω φαίνεται καθαρά…
«Το να διαλέγω τρόπους για να μη δρω» γράφει ο Πεσσόα στο βιβλίο της Ανησυχίας, «υπήρξε ανέκαθεν η μέριμνα και η αποκλειστική ενασχόληση της ζωής μου».

Δεν υποτάσσομαι ούτε στο κράτος, ούτε στους ανθρώπους. Αντιστέκομαι αδρανώς. Το κράτος μπορεί μόνο να με θέλει για κάποια δράση, αν εγώ αρνούμαι να δράσω, δεν μπορεί να επιτύχει τίποτα από μένα. Μπορεί κάποια στιγμή γι’ αυτή μου την αδράνεια να με ενοχλήσει, αν συμβεί αυτό, θα πρέπει να θωρακίσω κι άλλο το πνεύμα μου και να ζήσω πιο μακριά μέσα στα όνειρα μου.

Έξοδος στα αδιέξοδα, φως στις σκοτεινές μέρες του καλοκαιριού, ξεκόλλημα από τη λάσπη της καθημερινότητας, ασκήσεις θάρρους που μόνο το μυαλό μπορεί. Το μυαλό μπορεί στην επόμενη στροφή, χωρίς να στρίψει. Το μυαλό μπορεί να πάει παραπέρα από την βαρβαρότητα, να συναντήσει την παρέα της ζωής.
Τελικά ο καλύτερος τρόπος να ταξιδεύεις είναι να αισθάνεσαι, να αισθάνεσαι τα πάντα με όλους τους τρόπους. Να αισθάνεσαι τα πάντα υπερβολικά.
Με αρέσουν τα αργόσυρτα καλοκαιρινά βράδια. Η ησυχία της πόλης και προπαντός η ησυχία που η αντίθεση κάνει ακόμα εντονότερη, στα μέρη εκείνα που την ημέρα σφύζουν από θόρυβο.