Τελευταία σελίδα αριστερά

Πολύ χαίρομαι για την άμεση αντίδραση των φιλάθλων της ΑΕΚ στην απόφαση της διοίκησης να τοποθετήσει προπονητή στην ΑΕΚ. Β’ το γνωστό και μη εξαιρετέο Βασίλη Τσάρτα. “Εδώ το θέμα παύει να είναι αγωνιστικό, ακόμα και αν ο συγκεκριμένος δεν είναι καν προπονητής, αφού δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του σε τέτοιο πόστο” υποστηρίζουν οι οργανωμένοι φίλαθλοι. “Το θέμα είναι καθαρά ηθικό και αφορά το γεγονός ότι οι αντιλήψεις του Τσάρτα δεν συνάδουν με τις αρχές, τις αξίες και τη φύση του συλλόγου μας. Η μάνα όλων των προσφύγων, η αγκαλιά των φτωχών, η πηγή του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης, η ΑΕΚ δεν νοείται να έχει στο πάγκο της ένα πρόσωπο που βάσει γεγονότων αποτελεί ρατσιστική μορφή, αφού οι δηλώσεις και οι πράξεις του κατά καιρούς φανερώνουν έναν άνθρωπο μισαλλόδοξο και κακοήθη”. Με αφορμή τα παραπάνω θυμήθηκα την απαράδεκτη ενέργεια εδώ και κάποια χρόνια του νεαρού ποδοσφαιριστή Κατίδη της ΑΕΚ, που προκάλεσε τους φιλάθλους με φασιστικό χαιρετισμό. Ο τότε προπονητής της ομάδας Εβαν Λί...

Όταν πιάνω τον εαυτό μου να βρίσκεται για πολύ χρόνο από την πλευρά της άρνησης γυρίζω πίσω. Μερικές φορές εστιάζουμε σε πρόσωπα για να τονίσουμε τη σκέψη, να δώσουμε έμφαση, στο λόγο για να μην περάσει απαρατήρητος. Φυσικά και υπάρχουν πολλοί που που ανιδιοτελώς προσφέρουν σε διάφορες κοινωνικές δραστηρίοτητες. Φυσικά υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας που δεν περιορίζεται σε σχολιασμούς, που αντιστέκεται έμπρακτα στην απάθεια, που στέκεται αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται, που αμύνεται κόντρα στους εγωιστικούς καιρούς. Σε μια προσπάθεια να ξεφύγω απ’ τη μιζέρια, συνεχίζω την αναφορά μου στην άλλη Κέρκυρα των ανωνύμων, που μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά με τα δικά τους φώτα, προχωρούν στην δύσκολη πορεία της καθημερινότητας, της επιβίωσης, αλλά και της ατομικής προσφοράς στην κοινωνία. Δεν μπορεί να είναι όλα τόσο χάλια. Πίσω από τις φιέστες. Αλλά και πίσω από την κακομοιριά υπάρχει και η άλλη Κέρκυρα, αυτή που δεν χρειάζεται παράσημα του παρελθόντος και στις υπάρ...

Συνηθισμένοι από τις ρωγμές του Ιουλίου . Κάθε χρόνο Ιουλιανά. Ευτυχώς, που μεγαλώνει η καρδιά τον Ιούλιο τα βάζει όλα σε μια τάξη. Αλλιώς πως να χωρέσει τόσα μαζεμένα. Το μυαλό είναι αυτό που πανικοβάλλεται και χάνεται. Η καρδιά όμως τα χωράει όλα και άλλα τόσα. Μόνο να τα γράφω μπορώ. Και ας με γράφουν οι αρμόδιοι. Εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή πριν 40 χρόνια γίναμε οι απόλυτοι φορείς του αυστηρά προσωπικού, δηλαδή της μοναξιάς μας. Ακριβώς Κυρία μου “Κάναμε τις πληγές μας λέξεις και το συζητάμε, με ταλέντο, αλλά και μπόλικο αυτοσαρκασμό. Πέρασε από τα χέρια μας η ιστορία. Ανατραφήκαμε με όνειρα με ιδανικά, με μύθους, μπαλόνια τεράστια που έσκασαν μπροστά στα μάτια μας και μας κούφαναν”. «Ε! Και», η συνήθης ατάκα που προσδιορίζει τη σοβαρότητα του προβλήματος και δείχνει το μέγεθος της αναισθησίας. Κάπως έτσι υποψιάζομαι αντιδρούν και οι αναγνώστες σε καταγγελίες της στήλης. Όλα αυτά που γράφονται τα γνωρίζουν, δεν εντυπωσιάζονται από τα τεκταινόμενα. Εδώ θα μου πείτε έχουμε συνηθ...

Το θυμήθηκα πάλι σήμερα, όταν βρέθηκα απέναντι σε τοίχο. Δεν υπάρχουν εναλλακτικές για σένα φίλε. Δεν ανήκεις πουθενά και ζητάς βοήθεια; Μα που ζεις, δεν σου έχουν πει, ότι εδώ είναι ένας κόσμος πολιτισμένος και κατ΄ επέκταση οργανωμένος; Δεν είναι ζούγκλα για να έχεις κάποια τύχη. Ούτε αριστερός, ούτε δεξιός. Ούτε παναθηναϊκός ούτε ολυμπιακός . Ούτε ορθόδοξος ούτε καθολικός. Αεκτζής και μάλιστα ανοργάνωτος σε μια πόλη “δήθεν”, δεν υπάρχεις. Ούτε σε κόμμα, ούτε σε “στοές”, ούτε σε φιλαρμονικές, ούτε σε χορωδίες. Και τι ζητάς; Δεν σου έχουν πει, αν δεν φοράς στολή, η έστω κάποια διακριτικά που να σε εντάσσουν σε μια ομάδα, υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας για σένα; Υπερβολές; Υπερβολές τα παραπάνω, για να τονίσουμε τα παρακάτω. Αν δεν είσαι με την εξουσία και παράλληλα απέχεις από κοινωνικές συμπεριφορές, που σε ταυτίζουν με την πλειοψηφία της κοινωνίας, προφανώς βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση. Κάπου εκεί αιωρούμαι κάνοντας άσκοπες βόλτες, σε ένα ενδιάμεσο περιβάλλον, που δεν σου δίνει δυνατότ...

«Όλοι γυρίζουν κάποτε σε ένα νησί σε μια γυναίκα, στο ανέφικτο… στην κοιλιά της μάνας τους, στα σπλάχνα της γης, στην μόνη αληθινή μοναξιά τους …» , έγραφε στο υστερόγραφο ενός παλαιοτέρου κειμένου, η φίλη μου Ελένη Γκίκα. «Η ανάγκη το θέλει να έχουμε διπλή ζωή μες στη ζωή μας, διπλό αίμα μέσα στις καρδιές μας, η χαρά χέρι χέρι με τον πόνο, το γέλιο χέρι χέρι με τους ίσκιους, δυο άλογα στον ίδιο ζυγό, τραβώντας καθένα κατά τη μεριά του, καλπάζοντας ξέφρενα». Κάτω από τον ίδιο ζυγό τα άλογα εξυπηρετούν εν τέλει τον ίδιο σκοπό με αποτέλεσμα Δύση και Ανατολή να κρατούν ανέπαφες τις θέσεις τους. Κι άντε εσύ μες στην ανάγκη σου, να καταλάβεις την ανάγκη του άλλου. Το μόνο που καταλαβαίνεις είναι ότι όταν τον άλλον τον χρειάζεσαι αυτός λείπει. Γι αυτό τα αισθάνεσαι συνεχώς εκείνα τα ξέφρενα άλογα που τρέχουν συνήθως το ένα στην ανατολή, το άλλο στη δύση. Στην ανατολή η αποδοχή των άλλων, η ηθική και τα πρέπει σου, οι εντολές κι η χαρά των γονιών σου. Στη δύση οι αγάπες σου και οι επιθυμίες σ...

Ο Ρίτσος ήρθε μαζί με το φως του φεγγαριού “Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Εἶναι καλό τό φεγγάρι, - δέ θά φαίνεται πού ἀσπρίσαν τά μαλλιά μου. Τό φεγγάρι θά κάνει πάλι χρυσά τά μαλλιά μου. Δέ θά καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Ὅταν ἔχει φεγγάρι μεγαλώνουν οἱ σκιές μές στό σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τίς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνό γράφει στή σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια — δέ θέλω νά τ’ ἀκούσω. Σώπα. Είναι και αυτό που λέμε… «οι διαφορετικές ζωές φτιάχνουν διαφορετικές σκέψεις». Μόλις γύρισα από τα Κύθηρα, τα βρήκα στην αγκαλιά τριών πελάγων του Ιονίου, του Κρητικού και του Αιγαίου. Νησί της Θεάς Ουράνιας Αφροδίτης και του Έρωτα. Μην παραλήψεις του χρόνου να τα ψάξεις. Η μανία της ιδιοκτησίας των γυναικών τις προτρέπει να σου αφαιρούν τα πάντα, Αθόρυβα σε πλησιάζουν, σε τυλίγουν και σε τρώνε κομμάτι κομμάτι, μέχρι να το πάρεις μυρωδιά έχεις μείνει ο μισός. Όταν σε σακατέψουν είναι έτοιμες να σου προσφέρουν υπηρεσίες, γίνονται απαραίτητες, δεκανίκι σε μια αναπηρί...

Πάλι εδώ, γιατί η ψυχή είναι ανήσυχη.  Φυσικά και δεν είναι όλα μαύρα ή άσπρα, όμως το γκρι δεν το συζητάω. Δικαίως θα με ρωτήσει κάποιος. Τίποτα αισιόδοξο, τίποτα θετικό δεν φαίνεται στον ορίζοντα; Τόσες λέξεις κάθε μέρα για μαύρες περιγραφές; Είναι θέμα οπτικής. Από την δική μου, οι προβληματισμοί χρησιμεύουν σαν ενισχυτικό φωτισμού. Όσο περισσότερο μαύρο, τόσο περισσότερο φως. Χρησιμοποιώ το χειμώνα, έχοντας πάντα στο μυαλό μου την άνοιξη, ανάβω κεριά του επιταφίου για να υποδεχτώ το αναστάσιμο φως. Πίσω από τις λέξεις, που δεν χαϊδεύουν, κρύβεται η ζωή. Από εδώ επάνω φαίνεται καθαρά… «Το να διαλέγω τρόπους για να μη δρω» γράφει ο Πεσσόα στο βιβλίο της Ανησυχίας, «υπήρξε ανέκαθεν η μέριμνα και η αποκλειστική ενασχόληση της ζωής μου». Δεν υποτάσσομαι ούτε στο κράτος, ούτε στους ανθρώπους. Αντιστέκομαι αδρανώς. Το κράτος μπορεί μόνο να με θέλει για κάποια δράση, αν εγώ αρνούμαι να δράσω, δεν μπορεί να επιτύχει τίποτα από μένα. Μπορεί κάποια στιγμή γι’ αυτή μου την αδράνεια να με ε...